Love Sick

บทย่อ

“หวาย” “ว่า” “วันนี้ไม่ได้ไปด้วยนะ” “เพราะ?” “มีนัด” “กับใคร?” ไม้หวายหันไปถามเพื่อนสนิทด้วยความสงสัยเพราะเธอกับมายานัดกันไว้ตั้งแต่เมื่อสามวันที่แล้ว “เออน่า” “มายาแกจะเบี้ยวฉันแล้วไปกับผู้ชายอีกแล้วเหรอ” “อีกแล้วอะไรกันล่ะ” “เหอะ! ให้มันได้อย่างนี้สิ” “เอาน่า ผู้ชายคนนี้งานดีมากเข้าใจเพื่อนหน่อย” “แล้วฉันก็ต้องไปคนเดียวทั้งที่นัดกันไว้แล้วนี่นะ” ไม้หวายกรอกตาใส่เพื่อนสนิทที่เอาแต่ยิ้มให้เธอ “เดี๋ยวซื้อขนมมาฝาก” “อือ ตามสบายเลย” เธอตอบกลับด้วยความเซ็ง ไม่ใช่ว่าอยากได้ขนมแต่เพราะรู้ว่าต่อให้พูดยังไงเพื่อนสนิทอย่างมายาก็ไม่ไปตามนัดของเธอแน่นอน “น่ารักที่สุด” “ได้แค่น่ารักไงไม่สวยเท่ามายาเลยไม่มีผู้เข้ามาให้เทเพื่อนบ้าง” “ฮ่า ๆๆ ไม่เอา ๆ ไม่กัดเพื่อน อุ้ย! ผู้ชายใกล้มาถึงแล้วฉันไปก่อนนะแก” “ขอติดรถไปลงหน้ามอได้ไหม” “ไม่ได้จ้ะเพื่อน” “ทำไมอ่ะ” “ไม่ได้ก็คือไม่ได้จ้ะเพื่อนรัก ขอโทษน้าแต่ไม่ได้จริง ๆ เพื่อนไปก่อนนะหวาย จุ๊บ~” มายายิ้มหวานให้เธอแล้วส่งจูบก่อนจะรีบปรี่ออกไปด้านหน้าคณะทิ้งให้ไม้หวายอยู่กับความเซ็งและติดอยู่กับความสงสัย สงสัยว่าทำไมมายาถึงได้ไม่เคยให้เธอได้ทำความรู้จักกับผู้ชายของเธอเลยสักครั้งไม่ว่าจะคบกับใครก็ตาม “ช่างเถอะ” ไม้หวายสลัดความคิดทิ้งก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากคณะเพื่อไปขึ้นรถเมล์ที่หน้ามหาวิทยาลัย ปริ๊น ๆ ปริ๊น ๆ “หวาย” “อ้าวพี่ลุค สวัสดีค่ะ” “เราจะไปไหน” “กำลังจะกลับค่ะ” “ขึ้นมาสิเดี๋ยวพี่ไปส่ง” “ไม่เป็นไรค่ะพี่ลุค” “มาเร็ว” “จะดีเหรอคะ” เธอถามด้วยความเกรงใจ อีกอย่างตรงที่เธอยืนอยู่ก็ยังอยู่ไม่ไกลหน้าคณะซึ่งไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไหร่กับการขึ้นรถของพี่ลุค รุ่นพี่ปีสี่ที่ทั้งหล่อ รวย ฮอต เป็นที่หมายตาของสาว ๆ เกินครึ่งคณะ “มาเถอะน่า” “โอเคค่ะ ขอบคุณนะคะพี่ลุค” ไม้หวายรีบขึ้นรถหรูของเขาก่อนที่ลุคจะขับรถออกไป “เพื่อนไปไหนล่ะทำไมเดินกลับคนเดียว” “ไปทำธุระค่ะ” ไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องเอาเรื่องส่วนตัวของเพื่อนมาพูดให้ใครฟังไม้หวายจึงเลือกที่จะตอบกว้าง ๆ เข้าไว้ “อื้ม” “พี่ลุคกำลังจะกลับเหรอคะ” “เปล่า พี่จะไปทำธุระให้ไอ้ชาร์ล” ลุคเอ่ยถึงเพื่อนสนิทของตัวเองที่เป็นหนึ่งในผู้ชายเพอร์เฟ็คที่สาว ๆ ทั้งในคณะและต่างคณะต่างก็อยากได้เขาเป็นแฟนกันทั้งนั้น “อ่อ” “แล้วนี่เราจะกลับห้องเลยใช่ไหม” “เปล่าค่ะ หวายจะไปซื้อของน่ะค่ะพี่ลุค” ไม้หวายตอบตามความจริง เธอจะไปซื้อของมาทำงานกลุ่มแต่เพื่อนในกลุ่มของเธออย่างมายาดันเบี้ยวนัดไม่ไปด้วยทำให้เธอต้องไปคนเดียว “ซื้อของใช้เหรอ” “ของทำงานกลุ่มค่ะ” “ไปคนเดียว?” “ค่ะ” เธอพยักหน้ารับเขาที่ถามด้วยสีหน้าฉงน “แล้วเพื่อนในกลุ่มไปไหนหมด หรือว่าไปเจอกันที่ร้าน” “เพื่อนไม่ว่างน่ะค่ะหวายเลยอาสาไปซื้อเอง” เธอยิ้มตอบเขาด้วยความสดใส ถึงจะเซ็งอยู่บ้างที่เพื่อนไม่ไปด้วยแต่จะเซ็งต่อไปก็เปล่าประโยชน์ “ของเยอะรึเปล่า” “นิดหน่อยค่ะ” “ซื้อที่ไหนล่ะ” “ร้าน XXX ค่ะ” เขาถามอะไรมาเธอก็ตอบอย่างไม่คิดอะไร “ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่ใช่ไหม” “ค่ะ ไม่ไกลหวายเลยไปเอง” “แต่ยังไงงานกลุ่มก็ไม่สมควรไปซื้อคนเดียวจริงไหม” “ก็...ค่ะ แต่ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวตอนทำงานก็ช่วยกันทำเหมือนเดิม” “เดี๋ยวพี่พาไปแล้วกันไปคนเดียวลำบาก” “ไม่เป็นไรค่ะพี่ลุคหวายไปได้ค่ะ” “เถอะน่า พี่ว่าง” “เมื่อกี้เพิ่งบอกจะไปทำธุระให้พี่ชาร์ลไม่ใช่เหรอคะ” “อื้ม แต่ไม่ได้รีบอะไร” “อย่าเลยค่ะหวายเกรงใจนั่งแท็กซี่ไปแป๊บเดียวค่ะพี่ลุค” “ไม่ต้องเกรงใจหรอกพี่กำลังอยากขับรถเล่นอยากหาอะไรทำพอดี” “แต่... / นั่งเงียบ ๆ ก็พอไม้หวาย” เธอกำลังจะปฏิเสธอีกครั้งแต่เขาก็พูดแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงดุนิดหน่อยทำให้ไม้หวายยอมเงียบเพราะรู้ว่าคงปฏิเสธไม่ได้ถ้าเขาต้องการจะพาไป -เวลาต่อมา- “ของโคตรเยอะถ้ามาเองจะหอบขึ้นแท็กซี่ยังไง” “แหะ ๆ ขอบคุณนะคะ” เธอหัวเราะแผ่วเบาด้วยท่าทางเก้อเขินหลังจากที่เขายกของขึ้นรถแล้วหันมาพูดด้วยประโยคเมื่อครู่นี้ “ไม่เป็นไร ต้องซื้ออะไรอีกไหม” “ไม่แล้วค่ะ” “โอเคถ้างั้นพี่ไปส่งที่หอเลยนะ” “ค่ะ” ไม้หวายยิ้มรับก่อนที่ทั้งสองคนจะขึ้นรถแล้วขับตรงไปที่หอพักของเธอ ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด ...ชาร์ล ไม้หวายรับรู้ว่าใครโทรหาลุคจากการมองหน้าจอของรถยนต์ที่เชื่อมต่อกับโทรศัพท์ทำให้เธอเลือกที่จะนั่งเงียบเพื่อให้เขาได้คุยธุระ ติ๊ด! (เมื่อไหร่มึงจะมาวะ!) เสียงที่ดังจากปลายสายบ่งบอกอารมณ์ของคนพูดได้ดีว่ากำลังหงุดหงิดมากแค่ไหน “เออกำลังจะไป รอก่อน” (รอเหี้ยไร มึงรีบมาเดี๋ยวนี้ไอ้ลุคไม่งั้นกูได้ฆ่าผู้หญิงคนนี้ตายก่อนยัยนี่จะฆ่าตัวตายเองแน่!) “เออ ๆ บอกว่ารอก่อนไงวะ” (กูจะฆ่ายัยนี่ให้ตาย มึงรอมาเก็บศพแทนแล้วกัน) “อ่าส์! กูกำลังรีบไป” ติ๊ด! “พี่ต้องเปลี่ยนเส้นทางระทันหันนะหวาย” “เอ่อ...ค่ะ ถ้างั้นเดี๋ยวหวายลงข้างหน้าก็ได้ค่ะ” “ไปด้วยกันนี่แหละ เสร็จธุระเดี๋ยวพี่ไปส่ง ที่ ๆ พี่จะไปอยู่ไม่ไกลจากแถวนี้” ลุคบอกเธอจบก็เพิ่มความเร็วของรถยนต์ขึ้นทันทีส่วนไม้หวายก็กล้าพูดอะไรต่อเพราะเธอตกใจตั้งแต่ที่ได้ยินประโยคนั้นของเพื่อนเขาแล้ว (รอเหี้ยไร มึงรีบมาเดี๋ยวนี้ไอ้ลุคไม่งั้นกูได้ฆ่าผู้หญิงคนนี้ตายก่อนยัยนี่จะฆ่าตัวตายเองแน่!) เธอไม่เคยคุยพี่ชาร์ลคนนั้นหรอกมีแค่พี่ลุคคนนี้เท่านั้นที่เธอมีโอกาสได้คุยบ้างเพราะบุคลิคที่เข้าถึงง่ายของเขาแตกต่างจากเพื่อนของเขาที่แค่มองหน้าก็เหมือนจะฆ่าคนให้ตายคนนั้นพอได้ยินเขาพูดประโยคนั้นออกมาเลยทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว “พี่ลุคคะ” หลังจากปล่อยให้บรรยากาศในรถเงียบอยู่พักหนึ่งไม้หวายก็ตัดสินใจเรียกคนข้าง ๆ “ครับ” “เหมือนจะมีธุระสำคัญ ให้หวายไปด้วยจะไม่เป็นไรเหรอคะ” “ก็...ไม่เป็นไรหรอก พี่รีบของเราก็เยอะจะให้กลับเองได้ไง ไม่เป็นไรหรอกอย่าคิดมากเลยใกล้ถึงแล้ว เคลียร์ธุระเสร็จเดี๋ยวพี่ไปส่งนะ” “ค่ะ” เพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อไม่กล้าพูดมากเพราะเกรงใจเขาด้วยทำให้เธอเลือกที่จะเงียบจนกระทั่งเวลาผ่านไปไม่ถึงสิบนาทีลุคก็พาไม้หวายเลี้ยวรถเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง “ไปครับ” “คะ?” “ลงรถไงถึงแล้ว” “ค่ะ ๆ” เธอรีบลงรถตามที่เขาบอกเพราะดูเขาเองก็รีบพอตัวจากนั้นเขาก็เดินเข้าไปในบ้านหลังนั้นส่วนเธอก็ยืนรออยู่ข้างนอกไม่ได้เดินตามเข้าไป “พี่ลุคมาทำไม!” เสียงที่ดังออกมาจากข้างในบ้านทำให้เธอที่ยืนอยู่ข้างนอกตกใจนิดหน่อย ดูเหมือนข้างในจะมีปัญหาใหญ่ที่เธอก็ไม่รู้ว่าเรื่องอะไรเพราะเป็นคนนอก และด้วยความที่เป็นคนนอกก็ยิ่งทำให้เธอลำบากใจที่จะยืนอยู่แถวนี้เช่นกัน “เฮ้อ! มาทำอะไรที่นี่นะหวายเอ้ย” ไม้หวายพึมพำกับตัวเองแล้วพยายามมองหาที่นั่งแต่มันดันไม่มีนี่สิ “กลับได้แล้วพิม” “ไม่! พิมยังคุยกับพี่ชาร์ลไม่รู้เรื่องเลย!” “คุยห่าอะไรอีกวะ” “คุยเรื่องเด็กในท้องพิมนี่ไงยังจะถามอีกเหรอว่าคุยเรื่องอะไร!” ไม้หวายตกใจมากกว่าเดิมกับสิ่งที่ได้ยิน เธอไม่ได้ตั้งใจฟังแต่เพราะคนในบ้านคุยกันเสียงดังออกมาข้างนอกให้เธอได้ยินเอง “ฉันไม่ได้ทำเธอท้อง” “ไม่ได้ทำพิมท้องแล้วหมาที่ไหนมันทำในเมื่อพิมนอนกับพี่ชาร์ลคนเดียว!” “จะไปรู้เหรอวะ!” “เฮ้ยไอ้ชาร์ลมึงใจเย็น” “เย็นเหี้ยไรยัยนี่นอนกับกูสามครั้งกูใส่ถุงทุกครั้งจะมาท้องกับกูได้ยังไง!” “มันก็แตกได้ไหมพี่ชาร์ล! ปัดความรับผิดชอบเอาแต่ได้ ตกลงจะไม่รับผิดชอบพิมกับลูกใช่ไหม!” “เออ!” “ได้! ถ้าพี่ชาร์ลไม่รับผิดชอบพิมจะฆ่าตัวตาย!” “เออ! ตาย ๆ ไปเลยเรื่องของเธอ!” “เฮ้ย ๆ พอ ๆ กูว่าไปกันใหญ่แล้ว เอางี้พิมพี่ว่าคุยตอนนี้ก็มีแต่แรงใส่กันให้ไอ้ชาร์ลมันไปสงบสติอารมณ์ก่อนดีกว่านะ” “แล้วพิมล่ะ! พิมจะอยู่ยังไงระหว่างที่พี่ชาร์ลไปสงบสติอารมณ์! คนทำแค่อารมณ์เสียแต่คนท้องมันจะตายอยู่แล้วนะพี่ลุค ฮื่อ ๆๆ” “ไม่เป็นไรเดี๋ยวคุยกับพี่ก่อน มีอะไรระบายกับพี่ ยิ่งดันทุรังคุยกับมันตอนนี้ยิ่งพังกว่าเดิมนะพิม” “แต่พิม... / เชื่อพี่ คุยตอนนี้ยิ่งพังก็เห็นอยู่ว่าไอ้ชาร์ลไม่ได้แคร์อะไร” “ฮึก! ก็ได้ค่ะ” “โอเค ถ้างันพิ้มรออยู่ตรงนี้ก่อน อย่าเพิ่งทำอะไรนั่งอยู่เฉย ๆ เดี๋ยวพี่มา ถ้าอยากให้เรื่องมันดีขึ้นอย่าวู่วามเด็ดขาดนะพิม” “ค่ะ ฮื่อ ๆๆ” “มึงมานี่ไอ้ชาร์ล” ลุคดึงเพื่อนสนิทของตัวเองออกมานอกบ้าน ทันทีที่เดินออกมาข้างนอกก็ทำให้ไม้หวายสะดุ้งด้วยความตกใจแล้วก็รู้สึกหวาดกลัวทันทีที่เห็นสายตาเกรี้ยวกราดที่มองมาที่เธอ “...มึงพาเด็กในคณะมาทำไม?” “เอ่อ...” ไม้หวายรู้สึกเสียวสันหลังกับน้ำเสียงและสายตาที่ดูไม่พอใจกับการมีเธออยู่ที่นี่ของเขาทำให้เธออึกอักออกมาในทันที “ก็มึงเร่งกูจะให้ทำยังไงวะกูกำลังจะไปส่งน้องที่หอพอดีจะไปส่งก่อนก็กลัวไม่ทัน ช่างเถอะน่ากูว่าตอนนี้มึงกลับก่อนดีกว่าเดี๋ยวกูเคลียร์ทางนี้เอง” “อืม เคลียร์ไปเลยกูรำคาญ แต่ถ้าเคลียร์ไม่ได้ก็ปล่อยให้ตายอย่างที่อยากตายไปเลย” ชาร์ลเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาไร้เยื่อใยก่อนจะหันหลังเดินไปทันที “เดี๋ยวก่อนไอ้ชาร์ล” “อะไร” “กูคงต้องเคลียร์อีกนานฝากไม้หวายกลับกับมึงก่อน” “เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะพี่ลุคเดี๋ยวหวายกลับแท็กซี่ก็ได้ค่ะ” “ไม่ได้ พี่บังคับเรามาจะให้เรากลับเองได้ยังไงของเราก็เยอะ กูเคลียร์ธุระให้มึงมึงก็เคลียร์ธุระให้กูบ้าง พาไม้หวายไปส่งที่หอเอารถกูไปเพราะของน้องอยู่หลังรถกูเยอะ” ลุคพูดจบก็ยื่นกุญแจรถไปข้างหน้าเพื่อให้ชาร์ลมาหยิบมัน “...ยุ่งยากว่ะ” เขาพึมพำออกมาด้วยความหงุดหงิดก่อนจะเดินมาแลกกุญแจรถกับเพื่อนสนิทด้วยท่าทางที่ดูไม่น่าเข้าใกล้ที่สุดในความรู้สึกของไม้หวาย “กลับกับมันนะไม้หวาย พี่ขอโทษจริง ๆ ที่ไปส่งด้วยตัวเองไม่ได้” “...ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะพี่ลุค” ไม้หวายรับคำด้วยความรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ความจริงเธอยากกลับเองมากกว่าแต่ด้วยอารมณ์ของชาร์ลในตอนนี้ทำให้เธอไม่กล้าพูดอะไร “มาสักที” เสียงดุดันเอ่ยขึ้นทำให้สองขาเรียวต้องรีบเดินไปที่รถของลุคก่อนจะรีบขึ้นรถด้วยความลนลานแต่ยังไม่ทนที่เธอจะได้คาดเข็มขัดนิรภัยให้เรียบร้อยรถหรูคันนี้ก็ถูกคนขับเหยียบคันเร่งเต็มแรงจนรถกระชากและมันก็ทำให้ไม้หวายอกสั่นขวัญหาย จากที่กลัวอยู่แล้วก็ยิ่งกลัวมากขึ้นหลายเท่าตัว บรรยายกาศในรถมีแต่ความเงียบไม่มีสักวินาทีที่ไม้หวายจะไม่เกร็ง แม้แต่การหายใจเข้าออกของตัวเองเธอก็ยังรู้สึกเกร็งต้องค่อย ๆ หายใจเข้าออกช้า ๆ เพื่อไม่ให้เกิดเสียงรบกวนเขาที่เธอไม่ได้สนิทด้วยแม้แต่นิดเดียวต่อให้เขาจะเป็นพี่รหัสของเพื่อนสนิทเธอก็ตาม “ชื่ออะไรนะ” เสียงเย็นชาที่เอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบอย่างไม่ให้สุ้มให้เสียงทำไม้หวายสติแทบหลุด “คะ” “เธอชื่ออะไร” เขาถามอีกครั้งโดยที่ไม่ได้หันมามองหน้าเธอแม้แต่นิดเดียวเอาแต่จ้องมองไปที่ถนนด้วยใบหน้าถมึงทึง “หวะ...หวายค่ะ” “อืม” เขาตอบรับแค่นั้นบรรยากาศโดยรอบก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งและมันยิ่งทำให้ไม้หวายทำตัวไม่ถูก แม้แต่มือไม้ก็ไม่รู้ว่าจะเอาไปวางไว้ตรงไหนดี “อย่าไปพูดเรื่องนั้นให้ใครฟัง” “...ค่ะ” เธอเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะตอบไม่ใช่เพราะจะไม่รับปากแต่เป็นเพราะเธอรู้สึกหวาดกลัวน้ำเสียงเย็นยะเยือกของเขาต่างหากเลยทำให้เธอขยับปากได้ช้า “รับปากแล้วก็ทำให้ได้ ถ้าเรื่องนี้เล็ดลอดออกไป...เธอตาย”