EP : 6

“นอกจากว่าพี่ชาร์ล...สนใจหวายแล้วอยากหาเรื่องมาทำความรู้จักกันมากกว่า”

“...” ชาร์ลไม่พูดอะไรนอกจากมองหน้าไม้หวายด้วยความโมโห

“ใช่ไหมคะ”

“หุบปากของเธอเดี๋ยวนี้”

“หวายก็ไม่อยากพูดหรอกค่ะแต่การกระทำของพี่ชาร์ลทำให้หวายสงสัยเลยต้องพูด” ท่าทางของเธอดูกวนประสาทแต่ใครจะรู้ว่านอกจากความโมโหที่ทำให้กล้าพูดออกมาแต่ความจริงแล้วภายในใจไม้หวายก็ยังกลัวเขามาก

เล่นกับคนที่ครอบครัวทำธุรกิจสีเทามันเสี่ยงจะตายใครต่อใครก็รู้ไม่เว้นแม้แต่ตัวเธอเอง

“ฉันไม่ได้สนใจเธอ”

“ถ้างั้นก็วางใจได้เลยค่ะ หวายไม่พูดแน่นอน”

“ให้มันแน่”

เฮ้อ! เธอไม่คิดเลยว่าพี่ชาร์ลที่ดูหยิ่งทะนงในสายตาใครต่อใครตัวจริงจะเป็นคนเซ้าซี้ได้มากขนาดนี้ เธออยากจะถอนหายใจด้วยความรำคาญใส่หน้าเขาแรง ๆ

“หวายไม่สนใจเรื่องพี่ชาร์ลค่ะ ไม่เคยสนใจด้วย เราจะเลิกคุยเรื่องนี้ได้รึยังคะ”

“ฉันจะรอดู”

“ด้วยความยินดีค่ะ หวายยินดีมากที่พี่ชาร์ลพูดคำนี้ออกมา แล้วก็จะยินดีกว่านี้ถ้าพี่ชาร์ลไม่มาวุ่นวายคุยกับหวายเรื่องนี้อีก” ไม้หวายพูดพร้อมกับสีหน้าไม่แยแสทำให้ชาร์ลรู้สึกเสียหน้าขึ้นมา

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วหวายขอตัวนะคะ”

ปัง!

“...” เขายืนมองประตูที่เพิ่งถูกปิดใส่หน้าแล้วกำมือจนแน่น ภายนอกสีหน้าเขาอาจจะดูนิ่งแต่ความจริงภายในใจเขากำลังเดือดเป็นไฟ!

ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนไม่สนใจเขา ยิ่งได้อยู่ใกล้ยิ่งมีแต่ผู้หญิงที่อยากเป็นตัวจริงของเขา ไม่เคยมีใครเมินแม้แต่คนเดียวแต่ยัยกระจอกคนนี้กล้าเมินเขา!

...กล้าเมินเหรอ? หึ! แล้วเราจะได้เห็นดีกัน!

ชาร์ลมองประตูห้องของไม้หวายด้วยความโมโหก่อนที่เขาจะเดินออกมาจากหอพักของเธอพร้อมกับใจที่บอกตัวเองว่าเขาจะสยบเธอให้ได้ สุดท้ายเธอก็ต้องเป็นเหมือนผู้หญิงคนอื่นที่หลงใหลอยากเป็นเมียของเขา

-วันต่อมา-

ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด

ติ๊ด!

(ว่าไงจ้ะสุดหล่อ)

“อยู่ไหน”

(ห้องนอนคนสวย)

“รำคาญว่ะ”

(เอ้า! ก็ถาม ถามก็ตอบไง รำคาญอะไรเสือกโทรมาเอง มีธุระอะไรพูดค่ะ)

“เลี้ยงสายรหัสรึยัง”

(เสือกอะไรไม่ทราบคะ)

“ถ้าตอบกวนตีนอีกรอบฉันจะให้ลูกน้องพ่อฉันไปเป่าหัวเธอ”

(ฮ่า ๆๆ โอเค ๆ ยัง ทำไมมีไร)

“ถ้ายังจะชวนไปเลี้ยงพร้อมสายฉัน”

(เพราะ? เกิดอะไรขึ้นเนี่ย)

“สายฉันมีแต่น้องผู้หญิง ไม่อยากไปคนเดียว”

(เอ้า~ ไม่ชอบเหรอคะพี่ชาร์ล)

“...”

(ทำไมไม่ชวนสายลุคไปล่ะ)

“ไม่ สายมันมีแต่ผู้ชาย รำคาญ”

(สายฉันก็มีผู้ชายนะ)

“อย่างน้อยสายเธอก็มีน้องผู้หญิง แต่นั่นไม่สำคัญเท่ามีเธอไปด้วย”

(อะไรของนายเนี่ย)

“ฉันจะได้มีเพื่อนคุยแค่นั้นแหละ”

(ถ้าอยากไปพร้อมกันต้องเลี้ยงนะ)

“อืม” ชาร์ลรับปากในทันทีโดยที่ไม่ต้องคิดอะไรเยอะเพราะเขารู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นเจ้ามือ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาเพราะไม่มีอะไรที่ทำให้เขาล่มจมได้นอกซะจากว่าอาหารมื้อนั้นจะราคามื้อละสิบล้าน

(โอเคค่ะที่รักแล้วจะไปวันไหนดี)

“เร็วที่สุด”

(เร็วที่สุดของนายมันวันไหนล่ะ)

“พรุ่งนี้”

(ฮะ?)

“พรุ่งนี้ร้าน XXX ตกลงตามนี้”

(ใครจะไปนัดน้องทันถามจริง)

“เธอไง”

(เฮ้อ! โอเค นี่เห็นว่าเป็นร้านดังหรอกนะถึงยอมตกลงเพราะฉันไม่มีทางมีปัญญาพาน้องรหัสตัวเองไปเลี้ยงร้านหรูแบบนั้นแน่ถ้านายไม่จ่ายให้)

“อืม ตกลงตามนี้พรุ่งนี้เจอกันตอนสองทุ่ม”

(จ้า~ บายค่ะสุดหล่อ)

“หึ!”

ติ๊ด!

ชาร์ลวางสายจากเอมิแล้วจัดการส่งข้อความหาน้องรหัสปีสามเพื่อนให้รุ่นน้องคนนั้นเป็นธุระเรื่องการนัดน้องรหัสปีสองและปีหนึ่งให้ซึ่งเขารู้ว่าทุกคนต้องยินดีไปกินเลี้ยงสายรหัสแน่ถึงแม้ว่ามันจะกะทันหันมากก็ตาม

หลังจากส่งข้อความถึงน้องรหัสเรียบร้อยชาร์ลก็สไลด์หน้าจอโทรศัพท์เพื่อเปิดดูเฟสบุ๊คของคนที่ทำให้เขาหงุดหงิดมาตั้งแต่เมื่อวาน

เขาจ้องมองดูรูปโปรไฟล์ของผู้หญิงที่ใบหน้าสวยหวานกำลังยิ้มสดใสให้กล้องเพราะมีรูปนี้แค่รูปเดียวเท่านั้นที่สามารถเห็นได้ในเมื่อเฟสบุ๊คของเธอไม่ได้ตั้งค่าให้เป็นสาธารณะเลยแม้แต่โพสเดียว

“หึ! เดี๋ยวฉันจะกินทั้งข้าวแล้วก็กินทั้งน้องรหัสเพื่อนให้มันจบ ๆ เลยไม้หวาย”