EP : 5

ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด

...090 – XXX – XXXX

ติ๊ด!

“ฮัลโหล”

(มาเจอกันหน่อย)

“...นั่นใครคะ” ไม้หวายขมวดคิ้วด้วยความสงสัย คนปลายสายคือใครกันโทรมาหาเธอแล้วบอกว่ามาเจอกันหน่อยโดยที่ไม่บอกว่าตัวเองเป็นใคร

บอกแค่นี้เขาคิดว่าเธอจะไปเจอรึไง?

(เมื่อวานใครไปส่งเธอก็คนนั้น)

“...พี่ชาร์ล” ไม้หวายเอ่ยชื่อคนที่ไม่คิดว่าจะโทรมาออกไปช้า ๆ ก่อนที่จะเกิดความกังวลเข้ามาในใจ

เขาโทรมาทำไม กลัวเธอเอาเรื่องที่เขาทำผู้หญิงท้องไปพูดรึเปล่านะ

(อีกสิบนาทีฉันจะถึงหอเธอ ออกมารอข้างหน้าฉันไม่อยากเข้าไปในหอโกโรโกโสแบบนั้น)

ไม้หวายกลัวเขานะตอนที่เขาขู่เธอเพราะเธอรู้เรื่องที่ไม่ควรรู้ของเขา แต่การที่เขาพูดจาแย่แถมดูถูกหอพักที่เธออยู่ก็ทำให้เธอไม่พอใจเหมือนกัน

“ไม่ว่างค่ะ” เธอไม่มีอะไรสู้เขาได้หรอกแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะปล่อยให้ใครพูดจาแย่ยังไงกับเธอก็ได้

(ฉันสืบมาแล้วว่าตอนนี้เธออยู่ที่หอ)

“ค่ะ อยู่หอแต่ไม่ว่าง มีอะไรคุยทางโทรศัพท์ได้เลยค่ะพี่ชาร์ล”

(ไม่ ฉันต้องการคุยต่อหน้า)

“ถ้างั้นก็ต้องวันหลังค่ะ แต่ถ้าพี่ชาร์ลจะคุยเรื่องที่พี่ชาร์ลทำผู้หญิงท้อง...”

(อย่าพูดคำนี้ออกมาให้ฉันได้ยินอีก) เธอยังไม่ทันได้พูดให้จบเสียงเย็นยะเยือกก็พูดแทรกขึ้นมา

“หวายขอโทษค่ะ เอาเป็นว่าถ้าพี่ชาร์ลกังวลเรื่องนั้นพี่ชาร์ลสบายใจได้เลย หวายไม่พูดแน่นอนเพราะมันไม่ใช่เรื่องของหวาย”

(หึ! แล้วใครมันจะเอาเรื่องไม่ดีของตัวเองไปพูดวะ)

“ก็จริงค่ะ ไม่มีใครเอาเรื่องไม่ดีของตัวเองไปพูด แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะเอาเรื่องไม่ดีของคนอื่นไปพูดเหมือนกัน” ไม้หวายพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจังเพราะเธอเป็นคนแบบนั้นอยู่แล้ว และเธอก็อยากให้เขาเข้าใจด้วยว่าโลกนี้ไม่ได้มีแค่คนอย่างที่เขาคิดประเภทเดียวเท่านั้น

คำพูดของเธอทำให้ชาร์ลรู้สึกบางอย่างในใจแต่แค่เสี้ยวของวินาทีเขาก็กลับมาอยู่กับความคิดและความมั่นใจของตัวเองเหมือนเดิม

(ฉันไม่เชื่อ แล้วก็ไม่ไว้ใจเธอ)

“ถ้างั้นก็รอดูค่ะ ตอนนี้ทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้เพราะรับปากแล้วจะให้คุยก็ยังยืนยันคำเดิมว่าไม่เอาไปพูดแน่นอนค่ะพี่ชาร์ล”

ติ๊ด!

“ฮัลโหล...ฮัลโหล! อ่าส์!”

ชาร์ลจ้องมองไปที่ถนนด้วยความโมโห การได้คุยกับเธอในครั้งนี้ทำให้เขาได้รู้ว่าไม้หวายดูเหมือนจะไม่ใช่คนที่ยอมใครง่าย ๆ เธอไม่ใช่คนหัวอ่อนอย่างที่คิดแล้วแบบนี้จะให้มั่นใจได้ยังไงว่าเธอจะไม่เอาเรื่องนั้นไปพูดให้ใครฟัง

-สิบนาทีต่อมา-

ก๊อก ๆๆ

ก๊อก ๆๆ

กริ๊ก!

แอด~

“...พี่ชาร์ล!”

“ไง” เขาแค่ทักสั้น ๆ ด้วยใบหน้าเรียบเฉยเย็นชาในขณะที่อีกคนอุทานเรียกชื่อเขาด้วยความตกใจ

“ขึ้นมาได้ไงคะ” ไม้หวายตกใจมากกับการได้เห็นเขาอยู่หน้าห้องแต่เพราะหอพักที่เธออยู่เป็นหอเก่าประตูไม่มีตาแมวให้ส่องเลยไม่ได้ดูว่าใครมาเคาะแต่เพราะมีเพื่อนรุ่นพี่รุ่นน้องอยู่ที่หอเดียวกันค่อยข้างเยอะเลยคิดว่าเป็นคนรู้จัก เปิดออกมาก็คนรู้จักนั่นล่ะแต่รู้จักผ่าน ๆ ไม่ได้สนิทเลยไม่คิดว่าจะมาโผล่ตรงนี้

“หอแบบนี้ใครจะขึ้นก็ได้หมดนั่นแหละ เธอคิดว่าหอเธอปลอดภัยมากรึไง?” ในตอนนี้เธอรู้สึกเกลียดหน้าตาหยิ่งจองหองแถมมีแววตาดูถูกดูแคลนของเขามากกว่าอะไรทั้งนั้น

“ก็ไม่ปลอดภัยค่ะ แต่ความจริงถ้าไม่มีสิทธิ์เข้าต่อให้ประตูมันเปิดอ้าไว้ไม่มีรปภ. เฝ้าคนมีมารยาทเขาก็ไม่เข้านะคะ”

“นี่เธอว่าฉัน?” เสียงแข็งถามออกไปเพราะตั้งแต่เกิดมาชาร์ลไม่เคยโดนผู้หญิงที่ไหนว่าแบบนี้เลยสักครั้ง

“เปล่าค่ะ แค่พูดให้ฟัง”

“...” ชาร์ลไม่พูดอะไรต่อนอกจากมองหน้าไม้หวายด้วยความโมโห

ไม่มีใครกล้ายั่วโมโหเขาด้วยคำพูดยียวนที่มาพร้อมกับการตีหน้านิ่งอย่างที่เธอทำมาก่อน ผู้หญิงส่วนมากที่ทำให้เขาโมโหได้ร้อยทั้งร้อยก็เพราะร้องไห้งอแงที่เขาไม่สานความสัมพันธ์ต่อเท่านั้น

“หวายคิดว่าพอรู้ว่าพี่ชาร์ลมาเพราะเรื่องอะไร หวายขอยืนยันว่าพี่ชาร์ลสบายใจได้ค่ะหวายไม่เอาไปพูดแน่นอน บอกตรง ๆ นะคะว่าพอรู้ประวัติพี่ชาร์ลมาบ้างเพราะฉะนั้นหวายไม่กล้าเอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงหรอกค่ะ”

“แน่ใจ?”

“สนุกปากกับความปลอดภัยของชีวิตหวายเลือกอย่างหลังค่ะ” ไม้หวายตอบเขาด้วยน้ำเสียงจริงจัง ไม่น่าเลยเธอไม่น่าบังเอิญซวยไปได้ยินเรื่องของเขาเลยให้ตายเถอะ

ความจริงรับปากไปตั้งแต่เมื่อวานก็น่าจะจบ เล่นขู่ถึงตายแถมคนขู่ที่บ้านยังทำธุรกิจสีเทาแล้วใครจะกล้าปากโป้งอยากถามเขาจริง ๆ

“ขอให้จริง”

“มันจริงอยู่แล้วค่ะพี่ชาร์ลถ้าไม่เชื่อก็รอดู มีแค่วิธีนี้วิธีเดียวค่ะที่จะพิสูจน์”

“หึ!” เขาแค่นเสียงออกมาพร้อมกับสีหน้าแววตาที่ดูไม่เชื่อเธอเลยสักนิด

“หวายว่าที่จริงพี่ชาร์ลไม่น่าจะกังวลว่าหวายจะเอาไปพูดนะคะ หวายเป็นแค่เด็กต่างจังหวัดอยู่ตัวคนเดียวสู้พี่ชาร์ลไม่ได้หรอก นอกจากว่า...”

“นอกจากอะไร?” เขาถามพร้อมกับเริ่มไม่พอใจน้ำเสียงที่ฟังดูเจ้าเล่ห์กับสีหน้าของเธอที่มันดูไม่เรียบร้อยหรือหวาดกลัวเขาอย่างเมื่อวานเท่าไหร่

“นอกจากว่าพี่ชาร์ล...สนใจหวายแล้วอยากหาเรื่องมาทำความรู้จักกันมากกว่า”