EP : 12

ติ๊ง!

Maya : แกถึงรึยัง

ไม้หวายดูข้อความตรงหน้าจอที่ถูกส่งมานานแล้วก่อนจะตัดสินใจพิมพ์ข้อความตอบกลับไปถึงแม้ว่าจะไม่อยากทำอะไรเลยก็ตามนอกจากนั่งนิ่ง ๆ

Maiwaii : ถึงแล้ว

ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด

...มายา

“เฮ้อ!”

ติ๊ด!

(แกต้องตอบคำถามฉัน)

“พรุ่งนี้ค่อยคุยกันนะมายาวันนี้ฉันเหนื่อย”

ติ๊ด!

เธอรู้ดีว่าเพื่อนสนิทของเธอจะถามเรื่องอะไรแต่เธอไม่มีอารมณ์คุยกับใครทั้งนั้นนอกจากการพยายามทำให้ตัวเองหายตกใจสักที

เธอเกลียดเขา เกลียดที่เขาเอาแต่เล่นสนุกตามความพอใจของตัวเองโดยที่ไม่สนว่าใครจะกลัวแค่ไหนและการเล่นสนุกของเขาก็ทำเธอเกือบตาย!

-วันต่อมา-

ก๊อก ๆๆ

ก๊อก ๆๆ

“เฮ้อ!” ไม้หวายที่ตื่นนอนนานแล้วแต่ยังไม่ได้ลุกจากเตียงถอนหายใจออกมาด้วยความเซ็ง

มายาแน่ ๆ ถ้าจะมาเช้าขนาดนี้ เธอรู้ว่าเมื่อคืนมายาต้องไม่พอใจเธอที่ตัดสายทิ้งไม่ยอมคุยกันให้รู้เรื่อง เพื่อนเธอเป็นคนแบบไหนทำไมเธอจะไม่รู้

กริ๊ก!

แอด~

“...”

“ไง”

“...มาทำไมคะ”

“มาหาไง”

“มาหาเพื่อ?”

“ก็มาดูเรานั่นแหละ”

“หวายไม่ได้เป็นอะไร” ไม้หวายตอบเขาคนที่เธอไม่อยากเจอหน้าอีกต่อไปแต่กลับเป็นเขาที่มาเคาะประตูแต่เช้า

“พี่ขอเข้าไปก่อน”

“ไม่ค่ะ ไม่ให้เข้า” เธอรีบยืนขวางประตูทันที จะเข้ามาในห้องเธอได้ยังไงในเมื่อไม่ได้เป็นอะไรกัน แม้แต่คนรู้จักยังเรียกได้ไม่เต็มปากเลย

“แล้วจะยืนคุยกันตรงนี้รึไง”

“ก็ไม่ต้องคุยไงคะ ไม่มีอะไรให้คุยอยู่แล้ว”

“แต่พี่มีเรื่องจะคุยกับเรา”

“เอาไว้วันหลังดีกว่าค่ะ ไม่งั้นโทรมาก็ได้”

“ไม่”

“พี่ชาร์ล! พี่ชาร์ล!” เขาพูดจบก็แทรกตัวเข้ามาในห้องเธอหน้าตาเฉยทำให้ไม้หวายตะโกนเรียกชื่อเขาด้วยความโมโห

“พี่ชาร์ลออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ชาร์ลเดินมานั่งที่เตียงเธอหน้าตาเฉยยิ่งทำให้ไม้หวายโมโหมากขึ้น

“เสียงดังเดี๋ยวข้างห้องก็ออกมาดู พี่ว่าผนังห้องไม่หนาเท่าไหร่หรอกมั้งประตูห้องก็ไม่ได้ปิด”

“ออกไปค่ะ” ไม้หวายยืนจ้องเขาแต่อีกคนกลับไม่ทำตามที่เธอบอกแถมเขายังเอาแต่มองสำรวจห้องเธอ

...เสียมารยาทที่สุด!

“ห้องน่ารักดีนะ”

“พี่ชาร์ลออกไปได้ยินที่หวายบอกไหม”

“ได้ยิน” ชาร์ลหันกลับมามองหน้าแล้วตอบเสียงที่แข็งเหมือนหินของไม้หวาย

“ได้ยินก็ออกไปสักที”

“ไม่ออก”

“...”

“ปิดประตูห้องแล้วคุยกับพี่ก่อน”

“ไม่มีทางค่ะ” ให้ปิดประตูห้องแล้วคุยกับเขางั้นเหรอ หึ! ขนาดอยู่ในที่สาธารณะเธอยังไม่ไว้ใจเขาเลยแล้วใครจะบ้าปิดประตูกันล่ะ

“ถ้าไม่ปิดก็ไม่เป็นไรตามใจเราแล้วกัน” เขาพูดจบก็เอนหลังทิ้งตัวลงนอนทันทีแถมยังเอื้อมมือไปหยิบหนังสือนิยายบนหัวเตียงของเธอมาเปิดดูอีกต่างหาก

“พี่ชาร์ล!”

“พร้อมคุยเมื่อไหร่สะกิดพี่แล้วกันเดี๋ยวระหว่างนี้พี่หาอะไรทำรอ” เขาพลิกหนังสือดูเรื่อย ๆ เหมือนแค่ดูให้ผ่านตาแล้วพูดออกมาโดยที่ไม่เหลือบมามองหน้าเธอเลยด้วยซ้ำ

“พี่ชาร์ลจะตีมึนแบบนี้ไม่ได้นะคะ” ทำไมเขาถึงได้ทำตัวน่าโมโหแบบนี้นะ เขาทำตัวน่าโมโหจนเธอไม่รู้จะจัดการยังไงดีนอกจากเดินตรงไปหาเขาที่เตียง

หมับ!

“อื้มว่าไง” เขาแค่ขานรับทั้งที่เธอกระชากแขนเขานี่นะ? เขาไม่รู้บ้างเหรอว่าทำแบบนี้มันน่าโมโหหรือความจริงตั้งใจที่จะปั่นประสาทเธอด้วยวิธีการนี้อยู่แล้ว!

“พี่ชาร์ลอย่ามาทำตัวเอาแต่ใจคิดเองเออเองไม่เกรงใจเจ้าของห้องนะคะ ลุกขึ้นแล้วออกจากห้องหวายเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ไม้หวายกระชากแขนเขา เธอพยายามฉุดกระชากให้เขาลุกขึ้นแต่เขาตัวใหญ่แถมฝืนตัวเอาไว้ทำให้เธอกระชากเขาให้ลุกขึ้นไม่ได้

“พี่ชาร์ลลุกเดี๋ยวนี้เลยนะ”

“หึ ๆๆ ไม่”

“พี่ชาร์ล!” ไม้หวายโมโหพยายามฉุดกระชากเขาแรงขึ้นแต่ยิ่งแรงเท่าไหร่เขาก็ยิ่งฝืนตัวเองไว้มากขึ้นเท่านั้นแถมยังยิ้มอารมณ์ดีใส่เธออีกต่างหาก

“พี่ชาร์ล! ว้าย!”

ฟุบ!

“อยากนอนต่อเหรอ?” เมื่อกี้เธอกระชากเขาแรงมากแต่เขากระชากมือกลับทำให้เธอเสียหลักล้มลงแถมยังล้มลงบนตัวเขาอีก ที่น่าโมโหกว่านั้นก็คือเขายังมีหน้าถามเธอด้วยคำถามกวนประสาท!

“ไม่!”

“อุ้ย!”

“...” ไม้หวายกับชาร์ลหันไปตามเสียงอุทานที่ดังมาจากหน้าประตูทำให้เธอกับเขาเห็นวัยรุ่นผู้หญิงสองคนที่เดินผ่านหน้าห้องหันมามองเธอกับเขาด้วยความตกใจ

“เอ่อ มะ ไม่มีอะไรค่ะแค่อุบัติเหตุ” เธอรีบบอกสองคนนั้นแล้วลุกจากเตียงก่อนจะพุ่งไปปิดประตูที่ยังเปิดอ้าเอาไว้ให้คนข้างนอกมองเห็นข้างในได้ชัดเจน

ปัง!

“หึ ๆๆ หน้าเราเวลาตกใจนี่น่ารักดีนะ”

“เงียบเลยนะพี่ชาร์ล!” ไม้หวายตวาดใส่เขาเสียงดังลั่นแต่อีกคนก็ยังเอาแต่ยิ้ม ถึงจะเป็นรอยยิ้มบาง ๆ ที่ดูเหมือนเอ็นดูแต่เธอกลับรู้สึกว่าเขากำลังกวนประสาท!

“...หึ ๆๆ”

“หวายบอกให้พี่ชาร์ลเงียบไง!”

“...” เขายอมเงียบแต่ก็ยังมองเธอแล้วยิ้มแถมยังยิ้มพร้อมกับกลั้นหัวเราะไปด้วย

“พี่ชาร์ล!”

“...” เธอเสียงดังใส่แต่เขาก็ยังคงเหมือนเดิมซึ่งการทำแบบนี้เท่ากับยั่วให้ไม้หวายโมโหหนักขึ้นชัด ๆ

“...” ไม้หวายเงียบบ้าง เงียบแล้วจ้องไปที่เขาที่ตอนนี้นอนอยู่บนเตียงเล็ก ๆ ของเธอแล้วก็เอาแต่มองเธอด้วยรอยยิ้ม

“สนใจจะคุยกับพี่ไหมล่ะ”

“ต้องการอะไร พูดออกมาให้จบเลยนะพี่ชาร์ล” จากเมื่อก่อนที่เธอทั้งกลัวทั้งกล้าแต่ตอนนี้ความโมโหทำให้เธอเหลือแต่ความกล้าส่วนความกลัวมันหายไปหมดแล้ว

“ไม่ได้ต้องการอะไรพี่แค่อยากมาดูเราว่าเป็นยังไงบ้างก็แค่นั้น”

“แค่นั้นใช่ไหม?” ไม้หวายถามแล้วจ้องหน้าเขา

“ครับ”

“หวายสบายดีค่ะ ออกไปได้รึยังหวายจะนอน”

“...” เขาไม่พูดอะไรหลังจากที่เธอตอบออกไปแต่เขาขยับตัวลุกจากเตียงแล้วเดินมาหาช้า ๆ การกระทำของเขาทำให้ไม้หวายเริ่มระมัดระวังตัวมากขึ้นเพราะไม่รู้ว่าเขากำลังคิดจะทำอะไร ยิ่งอยู่ในห้องด้วยกันสองต่อสองแบบนี้เธอยิ่งไว้ใจเขาไม่ได้

“พี่ชาร์ลเดินมาทำไม อย่ามาใกล้หวายนะ” ไม้หวายถอยหลังช้า ๆ เขาเองก็เดินเข้ามาหาช้า ๆ ห้องเธอเล็กนิดเดียวจะหนีไปไหนได้ถ้าหากเขาคิดจะทำอะไรขึ้นมาจริง ๆ เดินแค่ไม่กี่ก้าวเขาก็ถึงตัวเธอแล้ว

“พี่ชาร์ลหวายบอกว่าอย่าเดินมาใกล้หวายไง” ทั้งที่กลัวแต่เธอก็พยายามบอกเขาแถมยังขึ้นเสียงใส่อย่างกับแม่เสือด้วยซ้ำ

“หึ ๆๆ ทำไม กลัวพี่ทำอะไรรึไง”

“ไม่ได้กลัวแต่ไม่ชอบ!”

“เดี๋ยวนี้เสียงดังใส่พี่บ่อยนะรู้ตัวรึเปล่าไม้หวาย”

“ถ้าไม่พอใจก็ทำแบบที่พี่ชาร์ลขู่เลยก็ได้ค่ะ” เธอโมโหจริง ๆ ถึงได้กล้าพูดออกมาถึงขั้นนี้

“ทำแบบไหน?” เขาก้มตัวลงมาแล้วเอียงคอตอนที่ถามเธอแต่ใบหน้าเขาไม่มีรอยยิ้มแล้ว มีแต่สายตาที่ดูเหมือนหมาป่าและแน่นอนว่ามันดูน่าหวาดกลัวมากสำหรับเธอ

“...”

“ว่าไงพี่ต้องทำแบบไหน?”

“ก็...” จากตอนแรกที่ความกลัวหายไปแต่พอได้เห็นสายตาเหมือนหมาป่าชั่วร้ายของชาร์ลอีกครั้งไม้หวายก็กลัวขึ้นมาจับใจ

“แบบไหนทำไมไม่ตอบพี่ล่ะ แบบที่พี่เคยขู่...จะฆ่าเรารึเปล่า”

“...” พอโดนขู่อีกครั้งความหวาดกลัวก็เริ่มกลับเข้ามา

เธอยังเรียนไม่จบ เธอยังไม่ได้ตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ ยังไม่ได้โทรหาพวกท่านเลยด้วยซ้ำ ไม่ได้กอดพ่อกับแม่มาหลายเดือนแล้วด้วยถ้าเธอตายด้วยฝีมือเขาที่ครอบครัวมีอิทธิพลมากบางทีแม้แต่ศพของเธอก็อาจจะหาไม่เจอเลยก็ได้

“ว่าไงไม้หวาย ทำไมไม่ตอบพี่ล่ะ”

“...ถ้ากล้าฆ่าคนไม่มีทางสู้ก็ทำเลยค่ะ”

“หึ ๆๆ กล้าสิทำไมจะไม่กล้า” เขาหึเราะแล้วพูดออกมาด้วยเสียงที่เย็นยะเยือกและแน่นอนว่าท่าทางเหมือนซาตานของเขาทำให้เธอกลัวขึ้นมาจับใจ

“...”

“อยากให้พี่ทำรึเปล่าล่ะ...แต่กล้าท้าทั้งที่น่าจะรู้ว่าพี่ทำได้จริงแสดงว่าไม่กลัวแล้วก็เตรียมใจมาแล้วสินะ”

“พี่ชาร์ล...” ใครจะไปเตรียมตัวตายได้ทั้งที่ไม่ได้มีปัญหาอะไรในชีวิตเลยถามหน่อย แต่เธอก็พูดออกมาได้แค่นี้ล่ะ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อไปในเมื่อเธอท้าทายเขาเอง

“ว่าไงครับ เตรียมใจมาแล้วใช่ไหมถึงได้...ท้าทาย”

“...” เธอเริ่มแสดงอาการหวาดกลัวออกมาทางสายตาส่วนคนที่ถามก็จ้องหน้าแล้วกระตุกยิ้มร้ายให้เห็นชัดเจน

เขา...น่ากลัว

พี่ชาร์ลคนนี้เป็นคนที่น่ากลัวที่สุดในชีวิตของเธอแล้ว ไม่น่าเลยไม้หวายไม่น่าเผลอไปท้าทายจนปลุกปีศาจในตัวเขาขึ้นมาเลย คราวก่อนเขาขู่แต่ครั้งนี้เธอไปท้าทายเขาเอง

...เธอไม่รอดแน่

“ทำไมทำหน้าแบบนี้ล่ะ” ชาร์ลมองเธอแล้วยิ้มสะใจออกมาที่เห็นเธอเงียบค่อย ๆ แสดงความกลัวออกมาชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ

“ก็...ทำหน้าปกตินี่คะ” ไม้หวายพยายามตอบแต่อาการที่เธอแสดงออกไม่ได้ดูปกติหรอกเธอรู้ เธอรู้ดีด้วยซ้ำว่าเธอแสดงความหวาดกลัวออกไปให้เขาเห็น

“หึ ๆๆ กลัวเหรอ” ชาร์ลยิ้มให้เธอ เป็นรอยยิ้มที่เหมือนปีศาจไม่มีผิดทำให้ไม้หวายเริ่มมีน้ำตาคลอออกมา เธอกลัวจริง ๆ ปากเก่งกล้าท้าทายเพราะอารมณ์โมโหแต่ความจริงไม่ได้พร้อมตายเลยสักนิด

“พี่ชาร์ล อย่า...”

หมับ~

“กลัว?” เขาเอามือมาวางบนหัวเธอตอนที่เธอกำลังจะขอร้องอะไรบางอย่าง ก่อนจะถามออกมาสั้น ๆ และนั่นยิ่งทำให้ไม้หวายกลัวจนตัวสั่น

“พี่ชาร์ล...ฮึก!”

หมับ~

“หึ ๆๆ ร้องไห้ทำไม ไม่ต้องกลัวหรอกน่ายัยเด็กน้อยพี่แค่ล้อเล่น ที่แหกขี้ตาตื่นมาหาแต่เช้าก็เพราะเป็นห่วงมากไม่รู้เลยรึไง อย่ามองพี่แค่ด้านเดียวเปิดใจมองด้านอื่นของพี่บ้าง...เหมือนที่พี่มองอีกด้านของเราไง”