EP : 7

“ถ้าเอยไม่รู้สึกอะไรพี่จะถอย พี่สัญญาว่าพี่จะยอมรับความจริง”

“พี่ลุค...ยอมรับความจริงได้เหรอคะ”

“พี่รับได้ทุกอย่างเอยก็รู้”

“...”

“เอย” ขวัญเอยน้ำตาคลอผมเลยรีบกุมมือเธอเอาไว้แล้วบีบเบา ๆ

ไม่อยากเห็นขวัญเอยเจ็บเลยว่ะ ไม่อยากเห็นเธอจมอยู่กับฝันร้ายอย่างที่ผ่านมาเลยแม้แต่นิดเดียว

“...เอยน่าสงสารมากใช่ไหมคะพี่ลุค”

“ไม่เลยเอย พี่ไม่ได้รู้สึกกับเอยเพราะพี่สงสาร ลืมเรื่องนั้นไปแล้วเริ่มต้นใหม่ได้ไหม”

“...” สายตาที่มองผมมีน้ำตาไหลออกมาช้า ๆ เจ็บว่ะ ทำไมเธอต้องเจ็บปวดเพราะเรื่องเลวระยำพวกนั้นด้วยวะ!

“เอย มันก็แค่ฝันร้าย”

“...มันไม่ใช่ฝันร้ายค่ะพี่ลุค” เสียงขวัญเอยพูดออกมาช้า ๆ แต่ฟังดูแข็งกระด้างอย่างที่เธอไม่ค่อยใช้น้ำเสียงนี้กับผมหรือกับใครทำให้ใจผมกระตุก

“พี่รู้ แต่พี่อยากให้เอยก้าวออกมา”

“เอยรู้ว่าต้องก้าวออกไปแต่เอยทำไม่ได้ ไม่มีใครอยากจมกับอดีตที่เลวร้ายแต่มันทำไม่ได้ค่ะพี่ลุค”

“...ครับ”

“ถ้าไอ้เลวคนนั้นมันตาย!”

“ไม่พูดนะเอย อย่าพูดเลยนะ” ผมไม่อยากให้ขวัญเอยเป็นแบบนั้นอีก ไม่อยากเห็นภาพที่เธออาละวาดคลุ้มคลั่งที่ผมได้เห็นคนเดียวอีกครั้งเพราะมันไม่เหมาะกับเธอเลย

ขวัญเอยของผมควรที่จะเป็นผู้หญิงที่มีความสุขและมีรอยยิ้มที่สดใสมากกว่าจมอยู่กับความทุกข์อย่างที่เป็นอยู่

“...ไม่มีใครอยากจำเรื่องที่ควรลืมที่สุดหรอกนะคะพี่ลุค ถึงที่ลุคไม่ให้เอยพูดถึงเรื่องนั้นแต่เอยก็ไม่มีทางลืม...ตลอดชีวิตของเอย”

“...” ผมมองเธอที่น้ำตาไหลออกมา สายตาของขวัญเอยมีแต่ความเจ็บปวดทำให้ผมทนมองไม่ไหว

หมับ!

“สักวันเอยจะมีความสุข พี่อยากทำให้เอยมีความสุขนะ”

“เอยน่ารังเกียจมากเลยนะคะพี่ลุครับได้เหรอ” เสียงที่มีแต่ความเจ็บปวดเอ่ยออกมายิ่งบีบหัวใจผม

“พี่ยังยืนยันคำเดิม ให้พี่ลองทำให้เอยมีความสุขได้ไหม” ผมกอดเธอให้แน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้

“...”

“พี่ไม่เร่งก็ได้เอย ให้เอยค่อย ๆ ใช้เวลาคิดก็ได้ไม่ว่ายังไงพี่ก็รอ”

“...มีเวลาเหลือ ไปทะเลได้ไหมคะ” ขวัญเอยเงียบไปนิดหน่อยก่อนจะเอ่ยออกมาช้า ๆ ทำให้ผมที่กอดเธอไว้ผละออกเพราะกำลังงง

“ไปทะเล?”

“พาไปล้างใจหน่อยได้ไหมคะ”

“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ แค่เอยบอกพี่พาไปได้ทุกที่นั่นล่ะ” ผมยิ้มให้เธอบาง ๆ ก่อนจะเช็ดน้ำตาให้แล้วขับรถพร้อมกับเปลี่ยนจุดหมายจากการไปส่งเธอที่หอพักเป็นพาไปทะเลด้วยความเต็มใจ

พาไปล้างใจหน่อยงั้นเหรอ ได้สิทำไมจะไม่ได้ จะให้พาไปที่ไหนก็ได้ทั้งนั้นบนโลกนี้ถ้ามันทำให้เธอมีความสุขได้

-เวลาต่อมา-

กว่าจะมาถึงทะเลก็เย็นแล้ว ขวัญเอยอารมณ์ดีขึ้นในระหว่างที่ขับรถมายิ่งพอเห็นทะเลเด็กน้อยของผมก็ยิ้มกว้างจนผมที่เป็นคนมองยังเผลอลืมไปเลยว่าเธอเพิ่งร้องไห้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน

“พี่ว่าเราหาร้านอาหารริมทะเลนั่งกันไหม” ผมเดินตามหลังเธอที่เดินกึ่งวิ่งไปตามชายหาดแล้วเอาเท้าแตะน้ำทะเลเล่นอย่างกับเด็ก ๆ ซึ่งก็ไม่แปลกหรอกเพราะขวัญเอยของผมชอบทะเลมากมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว

“นั่งร้านอาหาร?” ขวัญเอยหมุนตัวมาถามผมระหว่างนี้ก็ไม่ได้หยุดเดินเพราะเธอกำลังเดินถอยหลังช้า ๆ โดยที่ผมกำลังเดินตาม

“อื้ม มาถึงทะเลจะไม่กินข้าวเย็นที่นี่หน่อยรึไงเรา”

“กินค่ะแต่ไม่อยากนั่งร้านอาหาร”

“เวลานี้ไม่มีเตียงผ้าใบบริการแล้วครับ” ผมยิ้มเอ็นดูให้เธอแต่ขวัญเอยกับย่นจมูกทำหน้าตาน่ารักใส่

...น่ารักว่ะ น่ารักจนไม่รู้จะรักยังไงแล้ว

“แล้วใครบอกว่าเอยจะนั่งเตียงผ้าใบคะคุณลุค”

“หึ ๆๆ แล้วคุณเอยจะนั่งอะไรครับ นั่งตักพี่ไหมล่ะ”

“ชิส์~ ใครจะนั่ง โน่นค่ะ เอยอยากนั่งแบบนั้น” ขวัญเอยทำหน้าตาน่ารักแล้วขยับมายืนข้างผมก่อนจะชี้ไปที่คู่รักคู่หนึ่งที่นั่งอยู่ริมหาดจากนั้นเธอก็หันมาเงยหน้ามองด้วยสายตาอ้อนเหมือนลูกแมว

“เรานั่งเสื่อแบบคู่นั้นได้ไหมคะ”

“...”

“น้า~ เอยอยากนั่งเสื่อริมหาด แล้วเราก็ไปเดินซื้ออาหารรถเข็นริมหาดมากินกัน นะคะ~”

“...” ผมไม่อยากกินข้าวกับขวัญเอยแล้วว่ะ อยากกินอย่างอื่นมากกว่า

“พี่ลุค พี่ลุคคะ”

“...ครับ”

“นั่งไม่ได้เหรอคะ” คงเพราะผมนิ่งไม่ตอบตกลงสักทีขวัญเอยเลยถามคำนี้ออกมาพร้อมสีหน้าหงอยลงไป

“หึ ๆๆ ได้สิทำไมจะไม่ได้ พี่เคยไม่ตามใจเราด้วยรึไงเด็กน้อย” ผมยิ้มตอบแล้วก็อดเอามือไปขยี้ผมเธอเบา ๆ ด้วยความเอ็นดูไม่ได้ แต่ถึงหยุดขยี้แล้วก็เอามือลูบผมของขวัญเอยให้เข้าทรงไม่งั้นเดี๋ยวเธองอนผม

“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ อาจจะมีแต่จำไม่ได้เพราะส่วนมากพี่ลุคจะตามใจเอยมากกว่า” ขวัญเอยยิ้มอ้อน เธอคงไม่รู้ว่าการได้เห็นเธอยิ้มมันทำให้ผมมีความสุขมากแค่ไหน

หลายปีที่ผ่านมาสิ่งที่หวังที่สุดไม่ใช่การให้เธอมองมาที่ผมหรือลืมไอ้แทนแต่เป็นการเห็นเธอยิ้มที่เรียกว่ายิ้มจากใจต่างหาก

ผมอยากเห็นขวัญเอยยิ้มมีความสุข สุขที่เรียกว่าสุขจริง ๆ เพราะตั้งแต่วันนั้นเธอก็ไม่เคยยิ้มจริง ๆ อีกเลย ตั้งแต่วันที่เธอ...โดนไอ้สัตว์นรกข่มขืน

ไอ้สัตว์นรกที่ชื่อ...