Chapter 5 งาน

“ค่ะ ท่าน” ฉันคำนับ

แย่จริงๆ เรียกผิดอีกแล้ว

อีกฝ่ายนิ่ง เหมือนรูปปั้น ผู้หญิงทั่วไปคงหายใจสะดุดต่อหน้าเขาง่ายๆ

แต่เขาดูเจ้าระเบียบและถือตัวอยู่เหมือนกัน ดวงตาที่มองมาตรงๆ ทำให้ฉันเกร็ง ไม่รู้ทำไม

ที่สำคัญฉันไม่ควรมองเขานานๆ

“อ่า ถ้างั้นฉันไปเริ่มงานก่อนนะคะ ว้าย!”

ด้วยลืมตัวว่าเก้าอี้นั่งเป็นแบบล้อหมุนทำให้ฉันลุกแล้วเสียหลัก แต่อาจเพราะความประหม่าและการเผลอมองดวงตาคมคายนั้นนานเกินไปก็ได้

ตุบ !

ได้ยินเสียงร่างตัวเองหล่นลงในท่อนแขน...’ท่อน’ แขนจริงๆ แข็งและกำยำเหมือนล้มลงบนท่อนไม้ ไม่โยกคลอนเลยสักนิดเดียว

ฉันเบิกตากว้าง นี่ฉันซุ่มซ่ามให้เจ้านายเห็นตั้งแต่วันแรกเลยงั้นเหรอ แถมต้องให้เขาลำบากช่วยไว้อีก

“ขะ...ขอโทษค่ะที่ซุ่มซ่าม ฉันไม่ได้ตั้งใจ...”

แต่ใบหน้าคมคายของอีกฝ่ายลอยอยู่ห่างไม่ถึงคืบ มันทำให้ฉันพูดต่อไม่ได้ ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นดังตึกตัก

หัวใจของฉันเต้นแรงทำไม? อาจเพราะเขาอยู่ใกล้จนเห็นใบหน้าของตัวเองผ่านนัยน์ตาสีเข้มราวกับกลางคืนของอีกฝ่าย

“ยังพูดไม่จบ” นายใหม่เอ่ยเรียบ เขาตำหนิฉันเหรอ ไม่รู้สิ อาจไม่ก็ได้ แต่ที่แน่ๆ เขาตรึงฉันด้วยแววตาคมเยือกเย็นที่นิ่งงันเหมือนน้ำแข็ง “แล้วยังลุกออกไปก่อนประธานอนุญาตแบบนั้น”

ขยับไม่ได้ บางสิ่งในแววตานั้นทำให้ฉันเกร็ง

“ทำได้ทุกอย่าง?” เขาถาม

“ใช่ค่ะ”

“แน่ใจ?”

“ค่ะ แน่ใจ”

“ถอดเสื้อออก”

“ฮะ!!??” ฉันอ้าปากค้าง

ฉันฟังผิด ไม่ ฉันไม่ได้ฟังผิด ฉันสะบัดแขนกำยำที่พยุงฉันอยู่จนหลุดและถอยออกมาแต่มือใหญ่คว้าเอวฉันไว้

“ทุกอย่างก็คือทุกอย่าง รวมทั้งเรื่องนั้น” เสียงทุ้มเอ่ย

“ระ...เรื่องนั้น !?”

“เรื่องบนเตียง”

อึก...!

“มาเป็นของผม เป็นคนรับใช้ เป็นทาส เป็นตุ๊กตาที่จะทำตามคำสั่งทุกอย่าง”

อะไรกัน!? สีหน้าคมจัดนิ่งราวกับน้ำแข็ง ดวงตาราวไม่รู้สึกอะไร ราวกับเปลวไฟที่นิ่งงัน แล้วมาพูดกับคนที่เพิ่งเริ่มงานได้วันเดียวแบบนี้ เป็นไปไม่ได้หรอก!

ขวับ!

โดยไม่รู้ตัวมือของฉันเหวี่ยงออกไปที่หน้าเขา นั่นเพราะศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงของฉันถูกหยาม แต่มือใหญ่คว้าทันและรั้งไว้พร้อมกับจ้องตาฉัน หน้าฉันแดงไปหมด ต้องเป็นเพราะฉันโกรธมากแน่ๆ หัวใจก็เต้นเร็วจนนับไม่ทัน ฉันคงกำลังโกรธมากจริงๆ!

หรือเปล่า...?

“ไม่ใช่ตลอดไป แค่หนึ่งร้อยคืน พอใจแล้วจะปล่อยไป” มือใหญ่กระชับข้อมือฉันและจ้องลึกเข้าไปในดวงตาฉัน ร้อน...

"เลือกเอาสักอย่าง แล้วแต่ยูนะ อิสรภาพของพ่อ หรืออิสรภาพของตัวเอง คุณยังมีสิทธิ์ปฏิเสธ แต่ถ้าทำไม่ได้ทุกอย่างเหมือนที่พูดก็กลับไปเสียดีกว่า”

ฉันนิ่งอึ้ง

แต่ดวงตาเขาไม่หลอก เขาพูดจริง และจากดวงตานั้นฉันเชื่อว่าเขาจะไม่กลับคำ

“แต่....” เรียวนิ้วร้อนที่เคลื่อนสัมผัสริมฝีปากของฉันทำให้ฉันหายใจสะดุด ความสัมผัสเรียวนิ้วคล้ายไฟเลียไล่ต่ำลงตามสาบเสื้อฉันทำให้หายใจขัด

และดวงตาทั้งร้อน เย็นชา อีกทั้งลึกลับเข้าใจยากในขณะเดียวกัน....ราวกับโซ่

...ราวกับพันธนาการ...

“คุณอาจสนุกกับมัน ถึงผมจะไม่อ่อนโยน”

ราวถูกตรึงเมื่อเรียวนิ้วยาวของร่างสูงในสูทเคลื่อนจับเสื้อเชิ้ตของฉัน ปลดกระดุมเม็ดแรกพร้อมเสียงทุ้มพร่า “ไม่มีอะไรเกี่ยวกับความรัก เป็นแค่เกมของร่างกาย ไม่มีการผูกมัดทางใจใดๆ ทั้งนั้น”

อึก...

“ยังมีเวลาตัดสินใจ คืนนี้จะไปหาที่เพนท์เฮ้าส์ ถ้าอยู่แสดงว่าตกลง ถ้าไม่...คืนคีย์การ์ดไว้ที่รีเซ็พชั่นชั้นล่างแล้วกลับไป จะไม่มีใครรั้งคุณไว้”

รู้ตัวอีกทีกระดุมเม็ดที่สองของฉันถูกปลิดห่างจากกันแล้ว สาบเสื้อของฉันถูกรั้งออกด้วยเรียวนิ้วที่ชำนาญ ชายคนนี้...เขาเป็นเพลย์บอยเหรอ เป็นเสือ หรือเป็นคนอันตราย เป็นคนที่ฉันต้องหนีไปให้ไกลที่สุด รีบออกไปจากที่นั่นสิยูนะ!

“แต่ถ้าคุณอยู่...” ริมฝีปากได้รูปเรื่อด้วยเลือดฝาดแบบผู้ชายเจ้าของเสียงพร่าเคลื่อนต่ำลงใกล้ตะเข็บบราเซียร์ของฉันเมื่อมือใหญ่รั้งสาบเสื้อจนผิวเนื้อเปิดว่าง รินรดลมหายใจที่ราวกับเปลวไฟลามเลีย ก่อนที่สัมผัสร้อนจะทาบทับลงบนนั้น

อีกทั้งเจ็บแปลบ...

หัวใจฉันเหมือนได้รับดอกไม้สีแดงจากเขา ชายที่ราวกับซาตาน ...เมื่อเขาฝากรอยเรื่อสีกุหลาบไว้เหนือหัวใจของฉัน...

พร้อมเสียงเอ่ยที่ราวกับคำสั่งหรือไม่ก็อะไรที่คล้ายๆ กัน

“แล้วเจอกัน...”

จูบอันร้อนผ่าวและเจ็บแปลบแบบนั้น

“ยูนะ...”