เสียตัวตอนนี้กับเสียตัววันเข้าหอมันจะไปต่างอะไร

ขณะที่ประตูลิฟต์ค่อยๆ เปิดไม่นานนักก็มีกลุ่มคนกรูออกมาทุกสายตาจับจ้องมองที่ทั้งสอง หลี่หลิงหลงถือโอกาสนี้ผลักเขาจนเซถอยหลังไปไกลแล้วรีบมุดแทรกเข้าลิฟต์ทันที

“หลิงหลง หลิงหลง ฟังพี่ก่อนหลี่หลิงหลง”

เสียงเฉินไป่อี้เรียกตามกึกก้องไปทั้งชั้นเมื่อประตูโลหะขนาดใหญ่ปิดสนิทแล้วลิฟต์ก็เคลื่อนตัวลง เฉินไป่อี้วิ่งไปกดลิฟต์อีกตัวเพื่อตามผู้หญิงที่จะทำให้อนาคตและครอบครัวของเขาสดใสให้ทัน

“เร็วสิวะบ้าเอ๊ย” เขากดย้ำจนนิ้วเจ็บไม่นานนักลิฟต์อีกตัวก็ขึ้นมา เฉินไป่อี้พุ่งสวนคนที่จะออกจนคนด้านในตกใจ

“ขอโทษทีครับผมรีบ”

คำพูดของเขาแสดงออกว่าไม่ได้สนใจผู้ใดเบียดร่างผอมสูงแทรกผู้คนเข้าด้านในชนคนนั้นทีคนนี้ที แต่ลิฟต์ก็ดันเลื่อนขึ้นด้านบนก่อนเพราะเขาไม่ดูให้ดีว่ามีผู้โดยสารอีกคนยืนอยู่และกำลังจ้องการกระทำของเขาตาเขม็ง คราวนี้แทนที่ลิฟต์จะลงไปชั้นหนึ่งดั่งใจหมาย มันดันขึ้นไปยังชั้นสิบเอ็ด

“โอ๊ยบ้าเอ๊ย”

เฉินไป่อี้ยกมือขึ้นขยุ้มผมตนเองเพราะไม่มีอะไรได้ดั่งใจคิดว่ายังไงก็ตามหลี่หลิงหลงไม่ทันแล้ว หลังจากส่งผู้โดยสารถึงชั้นสิบเอ็ดเขาก็กดลิฟต์ลงมาชั้นเจ็ดกลับเข้าห้องตอนซู่ถิงถิงกำลังหัวร้อน เธออาบน้ำแต่งตัวแล้วก็ฟึดฟัดออกจากห้องไปในขณะที่เฉินไป่อี้ไม่มีอารมณ์ตามง้อ

“ซู่ถิงถิงเรื่องเล็กง้อเมื่อไหร่ก็ได้ หลี่หลิงหลงสิเรื่องใหญ่ถ้าไม่ได้แต่งงานกับเธออนาคตบ้านฉันดับวูบแน่”

ชายหนุ่มคร่ำครวญนอนแผ่หลาคิดวกไปวนมาแล้วก็ตัดสินใจลุกออกจากเตียง

‘คืนนี้ต้องทำเธอให้เชื่องดุจลูกแมวให้ได้ ไม่เช่นนั้นหากเรื่องถึงหูคุณอาหลี่ฉันแย่แน่ นอกจากจะโดนตัดสิทธิ์เรื่องการมั่นหมายจนมันลุกลามใหญ่โตไปถึงงานแต่งต้องเป็นอันโมฆะแล้วครอบครัวของฉันก็จะไม่ฟื้นตัวในเวลาอันรวดเร็วหากไร้การสนับสนุนจากบ้านสกุลหลี่ ฉันต้องรีบปิดปากนังนั่นโดยการยัดเยียดความเป็นผัวแก่เธอในคืนนี้ให้จงได้’

เฉินไป่อี้คิดแผนร้ายในหัวพลางเปิดฝักบัวอาบน้ำล้างกลิ่นคาวโลกีย์ที่เขาทำตั้งแต่เช้าวันที่ยี่สิบสามที่ซู่ถิงถิงมาหาจนข้ามมาถึงเย็นของวันที่ยี่สิบสี่มีเพียงเวลากินหรือไปดูหนังฟังเพลงเท่านั้นที่ทั้งสองไม่ได้นอนทับร่างกัน

“ฮัลโหล คุณอาหลี่เหรอครับ น้องได้กลับบ้านหรือเปล่าครับวันนี้ผมไม่เจอเธอเลย”

เฉินไป่อี้แสร้งโทรไปถามหาคนรักที่บ้านสกุลหลี่ก่อนเพื่อเช็กดูว่าหลี่หลิงหลงได้กลับบ้านหรือยัง ทว่าเขากลับถูกพ่อของฝ่ายหญิงต่อว่าเสียจนหูชาแต่มันก็ทำให้หนุ่มตี๋หน้าขาวคิ้วบางได้รู้ว่า หลี่หลิงหลงจะไม่กลับบ้านอีกในคืนนี้และพ่อของเธอยังไม่มีการพูดถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาทั้งสิ้น นั่นก็แสดงว่าเรื่องเขาขั้วอยู่กับหญิงอื่นยังไม่ถึงหูของหลี่จางเหว่ย คิดได้เช่นนั้นแล้วชายหนุ่มจึงรีบรุดไปยังคอนโดใกล้มหาลัยที่หลี่หลิงหลงศึกษาอยู่ทันที

ชั้นเก้าเฉินไป่อี้ยืนอยู่หน้าห้องของหลี่หลิงหลงและกำลังจะเคาะเรียกปรากฏว่าหญิงสาวเปิดประตูออกมาอย่างพอเหมาะพอเจาะเพื่อเอาขยะที่เธอกวาดลงถุงไปทิ้ง ร่างผอมบางชะงักไปชั่วครู่เมื่อเห็นผู้ชายที่นอกใจเธอยืนอยู่ตรงหน้า

ด้านเฉินไป่อี้เองก็ตกใจไม่แพ้กันเมื่อก้มมองถุงดำใบใหญ่ในมือของหญิงสาวก็เข้าใจไปเองว่าเธอกำลังจะกลับบ้านไปบอกเรื่องเขากับพ่อ

“คนสารเลวถอยไปนะ”

“ไม่พี่ไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น”

“อย่ามายุ่งกับฉัน เรื่องของเรามันจบไปตั้งแต่นายนอกใจฉันไปนอนกับผู้หญิงคนนั้นแล้วถอยไป”

“ไม่” เฉินไป่อี้ปฏิเสธเสียงแข็งพลางก้าวประชิดตัวเธอ

“นายคิดจะทำอะไร”

“ทำให้เธอตกเป็นของพี่ไง หลี่หลิงหลงคืนนี้แหละพรหมจรรย์ที่เธอหวงนักหวงหนามันจะเป็นของฉันอย่างที่เธอต้องการไง”

“ฝันไปเถอะไอ้ชั่ว”

“ทำไมล่ะไหนๆ ฉันก็จะแต่งงานกับเธออยู่แล้วเสียตัวตอนนี้กับเสียตัววันเข้าหอมันจะไปต่างอะไรล่ะ ไม่แน่นะลองได้ชิมสักครั้งอาจจะติดใจไม่รู้ลืม ร้องขอให้ฉันทำไม่หยุดเหมือนซู่ถิงถิงก็ได้”

ชายหนุ่มผิวขาวร่างผอมโอ้อวดบทสวาทที่อีกคนติดใจพลางเดินเข้าใกล้หญิงสาวไปเรื่อยๆ

“ทุเรศ”

หลี่หลิงหลงตะเบ็งเสียงใส่ หญิงสาวรู้ดีว่าขืนถอยไปไกลกว่านี้เธอพลาดท่าแน่

“ถอยไปนะ”

แขนกลมเรียวและมือเล็กของหญิงสาวผลักอกเขาหวังจะวิ่งออกนอกห้องแต่แรงหญิงใดไยเล่าจะสู้แรงชาย เธอถูกเขาผลักกลับล้มก้นกระแทก เฉินไป่อี้หันไปดึงประตูปิดแล้วหันมายิ้มเยาะเธอ

“โชคดีจริงๆ ที่อยู่ๆ เธอก็เปิดประตูพอดี”

“นี่นายจะทำอะไร”

“ทำสิ่งที่เธอหลีกเลี่ยงมานานเป็นปีๆ ไงล่ะ”

หลี่หลิงหลงพลิกตัวลุกขึ้นคิดจะวิ่งไปคว้าเอาโทรศัพท์แต่กลับถูกเฉินไป่อี้พุ่งเข้าใส่แล้วฉุดเธอเข้าห้องนอนเหวี่ยงร่างผอมบางลงบนเตียงหลังใหญ่แผ่นหลังกระแทกเตียงหนานุ่มเด้งขึ้นลง

“อย่าเข้ามานะไอ้บ้า ช่วยด้วยใครก็ได้ช่วยที”

หญิงสาวตะโกนร้องขอให้คนช่วยแต่ไร้วี่แววเพราะที่นี่ส่วนหนึ่งกลับไปเยี่ยมญาติตามเมืองต่างๆ ส่วนหนึ่งก็ปิดประตูห้องฉลองสวนเสเฮฮากันภายใน ต่างคนต่างต้องการเวลาส่วนตัวและห้องค่อนข้างจะกันเสียงรบกวน การร้องขอของเธอมันไร้ประโยชน์ในขณะที่เฉินไป่อี้เดินย่างสามขุมเข้าถึงขอบเตียงแสยะยิ้มด้วยใบหน้าเหี้ยมเกรียมแบบที่หญิงสาวไม่เคยเห็นมาก่อน

“ใครจะมาช่วยเธอได้ ปิดประตูห้องแล้วเสียงเธอก็แค่แมลงหวี่ตัวหนึ่งเท่านั้น ยอมเป็นของฉันเถอะแล้วเธอจะได้รู้ว่าการมีเซ็กซ์มันสนุกแค่ไหนเห็นไหมเพื่อนเธอติดใจฉันจนร้องขอไม่หยุดเลย”

“ไม่..ไปให้พ้นไอ้คนบ้า ทำเรื่องน่าอายกับผู้หญิงอื่นยังจะกล้ามาหาฉันอีกไอ้หน้าด้าน” หญิงสาวตะโกนก่นด่าทั้งพาร่างบอบบางตะเกียกตะกายไปยังขอบเตียงอีกข้าง

“ก็เพราะเธอไงล่ะสะดีดสะดิ้งทำเป็นหวงเนื้อหวงตัวรอวันแต่งงานฉันถึงไปหาความสุขกับผู้หญิงคนอื่นไง”

เฉินไป่อี้ตะโกนสุดเสียงทั้งพุ่งไปหมายคว้าตัวเธอกดให้สมใจแต่กลับโดนหลี่หลิงหลงถีบหน้าหงายตกเตียงไปซะก่อนมิหนำซ้ำยังโชคร้ายหัวกระแทกเข้ากับมุมของโต๊ะหัวเตียงจนของเหลวสีแดงไหลอาบหน้า

“โอ๊ย นังบ้า” เขารู้สึกเหมือนมีอะไรอุ่นไหลลงเหนือคิ้วข้างขวา ในขณะที่หลี่หลิงหลงมองเขายกมือขึ้นจับของเหลวนั้นมาดู เธอก็ได้สติและเห็นโอกาสกระโดดลงจากเตียงคว้าเอากุญแจรถและโทรศัพท์ที่วางอยู่หน้าทีวีวิ่งอ้อมปลายเตียงผ่านหน้าเขาไปเพื่อหวังจะออกจากห้อง แต่เฉินไป่อี้คว้าข้อเท้าเธอเอาไว้ได้เสียก่อน

ด้วยความรีบเร่งทำให้หลี่หลิงหลงเสียหลักล้มกระแทกพื้นห้องจนเจ็บสีข้าง มือถือกระเด็นไถลไปหน้าห้อง

“จะหนีไปไหนนังสารเลวบังอาจทำฉันเจ็บ โอ๊ย”

ยังไม่สิ้นเสียงดีชายนิสัยเสียก็ร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวดอีกครั้งหลังจากหลี่หลิงหลงพลิกตัวถีบเข้าที่ใบหน้าจนปากแตก

หญิงสาวลนลานตะเกียกตะกายวิ่งออกจากห้องนอนตรงไปยังประตูห้องด้านนอก โดยมีเฉินไป่อี้ที่เพิ่งลุกขึ้นได้ก้าวเท้าโซเซตามมา เขาเห็นหลังไวๆ ว่าหลี่หลิงหลงวิ่งออกประตูไปยังทางเดิน

เฉินไป่อี้รีบเร่งฝีท้าววิ่งตามก็เห็นหลี่หลิงหลงกำลังวิ่งไปกดลิฟต์พอดี หญิงสาวกดปลายนิ้วกระแทกย้ำอยู่อย่างนั้นแต่ลิฟต์ก็ไม่เปิด เมื่อเฉินไป่อี้จวนจะถึงตัวเธอก็ตัดสินใจวิ่งลงทางหนีไฟ