เสียงของความจริง

หญิงสาววางนิ้วเรียวสะอาดสะอ้านลงบนปุ่มแผงวงจรขนาดเล็กสีดำหน้าประตูห้องแล้วเริ่มกดรหัส มันดังตี๊ดๆ อยู่ตลอดเวลาแต่คนด้านในคงไม่ได้ยินเพราะเสียงในนั้นรู้สึกว่าจะค่อนข้างดัง

‘น่าแปลกพี่ไป่อี้ไม่เคยเปิดทีวีไว้ดังขนาดนี้เลยนี่นา’

หญิงสาวได้แต่นึกและภาวนาให้มันเป็นแค่เสียงของรายการโทรทัศน์ จากนั้นหลี่หลิงหลงก็ค่อยๆ กดมือจับประตูลงแล้วลองผลักเข้าไปเบาๆ ปรากฏว่าเขาไม่ได้ล็อกกลอนจากด้านในพอมันเปิดออกเสียงครวญครางยิ่งชัดเจน

หลี่หลิงหลงค่อยๆ แง้มประตูให้พ้นทางแล้วก้าวเท้าเข้าไปด้านใน ห้องที่เธอยืนอยู่ไม่มีใครอื่นนอกจากเสียงคนสองคนดังมาจากอีกห้อง บนโซฟาชุดใหญ่สีดำมีเสื้อผ้าและกระเป๋าถือของผู้หญิงที่ดูคุ้นตา กระเป๋าราคาแพงยี่ห้อนั้นสีนั้นเธอเป็นคนเลือกซื้อให้เพื่อนรักของเธอในโอกาสพิเศษเองกับมือ แล้วมันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงหรือมันเป็นแค่เรื่องบังเอิญ

‘ใครกันนะใช้กระเป๋าแบบนี้’

หญิงสาวเม้มปากทั้งกัดเนื้อด้านในใต้ริมฝีปากล่างเอาไว้แน่นจนรู้สึกเจ็บ ดีที่วันนี้เธอใส่รองเท้าผ้าใบจึงก้าวย่องเดินตรงไปยังที่มาของเสียงด้วยฝีเท้าที่แผ่วเบาเงียบเชียบแต่หัวใจกลับเต้นรัวสั่นระริก เพราะนอกจากเสียงครวญครางคล้ายคนเจ็บปวดแล้ว หลี่หลิงหลงยังได้ยินทั้งสองคนคุยกันถึงแผนการบางอย่างเกี่ยวกับตนเองแว่วมาด้วย แต่ร่างบางกลับไม่มั่นใจว่าพวกเขากำลังพูดเรื่องอะไรกันแน่

“แหม..กว่าจะบอกแผนการกันได้ พี่เล่นเอาข้ามวันข้ามคืนเลยนะคะแทบไม่ได้หยุดพักแน่ะ”

เสียงใสและออดอ้อนของผู้หญิงคนนั้นช่างคุ้นหูความสงสัยยิ่งทวีคูณ หลี่หลิงหลงเห็นว่าประตูห้องนอนนั้นถูกเปิดแง้มเอาไว้เกือบหนึ่งฟุตในห้องแสงไฟนั้นสว่างจ้ามีขาสองคู่ที่ทับซ้อนกัน แม้ยังไม่เห็นภาพทั้งหมดตอนนี้หญิงสาวรู้แล้วว่าถูกแฟนหนุ่มนอกใจ แต่แทนที่จะหันหลังกลับหลี่หลิงหลงก็อยากดูให้แน่ใจว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร

หญิงสาวผลักประตูที่แง้มอยู่นั้นออกแล้วค่อยๆ ย่างเดินเข้าไปภายใน ภาพที่อยู่ตรงหน้าทำให้เธอไม่อยากจะเชื่อสายตา หัวใจของหลี่หลิงหลงแตกสลายลงในทันทีสิ่งเดียวที่เธอนึกได้คือ

‘สองคนนี้ กล้าดียังไง’

ตอนนี้หญิงสาวรู้แล้วว่าคนที่เธอรักทั้งเพื่อนและแฟนรวมหัวกันหักหลังตน หลี่หลิงหลงยืนมองด้วยหัวใจแตกสลาย ในขณะที่สองคนนั้นกำลังหลับหูหลับตาเบียดอัดใส่กันและกันอย่างเมามันโดยไม่ได้รู้ตัวว่ามีใครอีกคนยืนมองอยู่ใกล้ๆ ขอบเตียงนอน

แชะ!!!! แกกๆๆๆๆๆๆ

ชัตเตอร์ถูกกดเพียงหนึ่งครั้งแต่ดังขึ้นด้วยโหมดถ่ายภาพต่อเนื่องเพราะหลี่หลิงหลงกดเซตค่ามันแบบไม่รู้ตัว แม้แผ่วเบาแต่เพียงพอที่จะทำให้คนบนเตียงที่กำลังขยับโยกร่างกายนั้นถึงกับชะงัก ทั้งคู่ค่อยๆ หันมามองเธอแล้วต่างก็ตกตะลึงเมื่อสายตาที่พร่าเลือนเพราะมัวเมาอยู่ในกามคุณเริ่มปรับชัดเจนจนเห็นว่าหลี่หลิงหลงยืนมองด้วยดวงตาที่เลื่อนลอย ขณะที่เธอลดมือลงแขนเสื้อคลุมตัวยาวไหลลงไปปิดมือที่กำโทรศัพท์เอาไว้พอดี หญิงสาวถือโอกาสหย่อนมันลงเก็บในกระเป๋าเสื้อคลุมกันหนาวตัวหนาทันที

“ห๊ะ! ละ หลิงหลงน้องมาได้ไง มันไม่ใช่อย่างที่คิดนะ”

“กรี๊ด!!”

เฉินไป่อี้เด้งออกอย่างกะทันหันตามด้วยเสียงซู่ถิงถิงที่กรีดร้องลั่นด้วยความตกใจและเจ็บปวดเมื่ออยู่ๆ เฉินไป่อี้ลนลานลุกออกจนเผลอไปเหยียบขาเธอ เขารีบดีดตัวเองโดดออกจากเตียงถอยหลังห่างจากซู่ถิงถิง โดยใช้สองมือกุมปิดส่วนนั้นเอาไว้ ผู้ชายมักง่ายในสภาพเปลือยเปล่าหันมองหาเสื้อคลุมสลับกับมองหลี่หลิงหลงด้วยสีหน้าท่าทางที่ดูเลิ่กลั่ก

หลี่หลิงหลงมองทั้งคู่พยักหน้างึกๆ ช่างน่าแปลกที่น้ำตาสักหยดก็ไม่มี ทั้งที่เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอนั้นเจ็บปวดรวดร้าวเหลือเกิน

“นี่สินะเหตุผลที่พากันบอกว่ายุ่งนักยุ่งหนา กล้าดียังไงถึงได้หักหลังฉัน”

“หลิงหลงน้องกำลังเข้าใจผิดนะ”

เฉินไป่อี้ยังคงปฏิเสธอย่างคนหน้าด้านทั้งที่หลี่หลิงหลงก็เห็นอยู่ตำตา เขารีบคว้าเสื้อคลุมมาใส่ทันทีเมื่อหามันเจอแล้ววิ่งไปจับมือหลี่หลิงหลงเอาไว้ แต่เธอสะบัดออกฉับพลันมองเขม็งไปยังอีกคนที่นอนอยู่บนเตียงซู่ถิงถิงถึงกับหน้าซีดเผือดรีบควานหาผ้าห่มมาปิดร่างกายที่เปลือยเปล่าของตน

“เสียแรงที่ฉันเห็นเธอเป็นเพื่อนที่แสนดีตลอดมา นี่คงไม่มีปัญญาหาผู้ชายเองสินะ ถึงว่าทำไมเธอพูดถึงแฟนฉันบ่อยจังคอยถามหาคอยชื่นชมสนับสนุนอยู่ตลอด ที่แท้ก็มานอนแบให้เขาเอาจนติดใจนี่เอง”

“หลิงหลงเปล่านะ พะ พวกเราก็แค่....”

“แค่ซ่ำกันสนุกๆ งั้นเหรอ” หลี่หลิงหลงแทรกขึ้นก่อนที่ซู่ถิงถิงจะพูดจบ

“ใช่ๆ หลิงหลงพวกเราเพียงแค่สนุกกันเท่านั้นเอง พี่ยังรักเธอนะหลิงหลงแค่เธอคนเดียวและยังคงเป็นเธอไม่เปลี่ยนแปลง พี่ไม่เคยต้องการหรือเห็นค่าผู้หญิงใจง่ายให้ท่าผู้ชายแบบนั้นเลย”

เฉินไป่อี้ยังคงพูดอย่างคนหน้าด้านชี้นิ้วไปทางร่างขาวอวบบนสนามรบที่ตนเพิ่งใช้ทำศึกรักโดยไม่สนความรู้สึกซู่ถิงถิงแม้แต่น้อย

“พี่ไป่อี้”

ซู่ถิงถิงตะโกนเรียกชื่อแฟนเพื่อนที่เธอแอบคบและแอบมานอนกับเขาอยู่บ่อยๆ ด้วยใบหน้าหงิกงอโกรธเคืองเมื่อได้ยินชายที่ตนหลงใหลเอื้อนเอ่ยออกมาแบบนั้น

“อย่าเข้าใจผิดนะหลิงหลงที่รักเชื่อพี่ ถึงจะออกนอกลู่นอกทางไปหน่อยแต่ใจพี่รักเธอแค่คนเดียวนะ” เฉินไปอี้ยังคงไม่สนใจความรู้สึกใครนอกจากตัวเองและผลประโยชน์ที่อาจกำลังจะหลุดลอยพยายามคว้ามือคว้าแขนหญิงสาวเอาไว้

“ไปให้พ้น”

หลี่หลิงหลงตวาดลั่นสะบัดแขนออกแล้วหันไปมองชายที่เธอเคยหวังจะแต่งงานอยู่กินกันจนแก่เฒ่าจ้องเขาตาเขม็งก่อนเอ่ยเรื่องที่ชายหนุ่มหวาดกลัว

“ฉันจะบอกเรื่องนี้กับคุณพ่อ เราสองคนจะไม่มีวันได้ใช้ชีวิตร่วมกันไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหน”

แล้วร่างผอมบางก็สะบัดหน้าหันหลังเดินหนีจากห้องโดยที่มีเฉินไป่อี้วิ่งตามจนถึงหน้าลิฟต์ ผู้ชายหน้าหนาคว้าแขนกลมเรียวของเธอไว้อีกครั้งยื้อยุดฉุดดึงพยายามปรับความเข้าใจแต่หลี่หลิงหลงไม่สนใจจะฟังแม้แต่น้อย หญิงสาวเบือนหน้าหนีด้วยใจขุ่นมัวและอยากออกไปจากเหตุการณ์นี้เร็วๆ