บทที่ 8 ค้างคา

ผ่านมาเกือบอาทิตย์แล้ว ฉันยังนั่งหน้าบูด ไม่เอ็นจอยกับอะไรทั้งนั้น

“เอ๊ะ ยังไม่เข้าวัยทองเลย ทำไมคนแถวนี้ เอาแต่ทำหน้าบึ้ง พึมพำคนเดียวทั้งวันเลยล่ะเนี้ย”

พี่เมย์แซว ฉันหันไปเบะปากทำท่าจะร้องไห้ใส่แก แล้วเขกหัวตัวเองโชว์

“พี่เมย์ ฮืออออออ” พี่เมย์ลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ ฉัน ทำท่าตั้งใจฟังอย่างดี

“อ่ะเล่าสิ เป็นอะไร อกหักหรอแม่สาวสวย”

เปรี้ยงงงงง

เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ อาการฉันมันเข้าขั้นอกหักก็จริง แต่มันจะอกหักได้ไง ฉันไม่ได้ถูกเขาทิ้งซะหน่อย แค่… มันค้างคาจนหงุดหงิดสุดๆ แค่นั้นเอง

“คือว่า…. เพื่อน ของเขม มันเจอแฟนเก่าตัวเอง แบบว่า เขาเย็นชาสุดๆ แถมอุ้มลูกน้อยไว้ด้วย”

“Stop สาว อย่าพึ่งเล่าต่อจ้ะ.. อันดับแรกนะ ตัวหล่อน รึ เพื่อน พูดมาตรงๆ”

“พะ เพื่อนนนน” ฉันแก้ตัวเสียงสูง

“อย่าสตอ ฉันดูหล่อนออก” พี่เมย์กอดอก พลางหลี่ตาจับผิด

“แหะๆ ขะ เขมก็ได้”

“หึๆ ก็แค่เนี้ย ..แล้วเมียเขาล่ะ” พี่เมย์ถามต่อ

“เมียเขา?? ทำไมหรอ”

“เธอเห็นไหมล่ะ”

“เอ่อออ ไม่เห็นนะ”

“แหวนแต่งงานล่ะ”

“ไม่เห็นใส่...” ฉันตอบด้วยเสียงเบาๆ คิดตามคำถามของพี่เมย์

“นั่นไง! เขาอาจจะเลิกกันไปแล้วก็ได้ อยากได้คืนก็ไปจีบใหม่ ถ่านไฟเก่าติดง่ายจะตาย” พี่เมย์เชียร์

“มันไม่ใช่อย่างนั้นสิพี่ .. คือ เราจบกันไม่สวยน่ะ ไม่สวยมากๆ เลย”

“ ใครทิ้งใคร”

“เขมทิ้ง… แถมตบเขาด้วย” พี่เมย์หุบยิ้ม หันหน้าหนีทันที

“ฉันไม่สนับสนุนพวกหัวรุนแรง ปล่อยเขาไปเถอะ เขาหลุดพ้นแล้ว”

“ฮืออออ พี่เมย์อ่ะ! ก็ตอนนั้นคนมันโมโหนี่” ฉันงอแงพูดแก้ตัว

“ไม่ต้องอ้างย่ะ เป็นฉันนะ จะเดินเข้าไปหา แล้วต่อยหน้าแม่งให้ล่วงเลย”

“เขมเป็นผู้หญิงนะ”

“อย่าเรียกร้อง สมัยนี้เท่าเทียมแล้วหล่อน”

“ฮือออออ” ฉันฟุบหน้าลง ทุบกำปั้นกับโต๊ะเบาๆ

ตุ้บ ตุ้บ ตุ้บ

“โอ้ยยย ก็ลองไปคุยดีๆ ขอโทษอย่างจริงใจแค่นั้นแหละ”

“เขมไม่รู้จะเข้าหาเขายังไง เขาดูไม่อยากคุยกับเขมเลยอ่ะ”

“บุกสิยะ เขาเดินหนี หล่อนก็เดินตาม รู้จักไหมตื้อเท่านั้นที่ครองโลกอ่ะ”

“ตื้อหรอ”

“เออค่าาา ขนง ขนม นมเนยก็ซื้อไป เขาชอบกินอะไรล่ะ”

“ไม่รู้สิ ปกติเขากินทุกอย่างตามที่เขมอยากกิน”

“งั้นของที่ชอบล่ะ เสื้อ รองเท้า นาฬิกา รึของสะสม”

“อ่าาา ไม่แน่ใจอ่ะพี่ ซื้ออะไรให้เขาก็ดูชอบหมด”

“เขาดีขนาดนั้นหล่อนจะทิ้งเขาทำไมยะ” พี่เมย์ถามกลับด้วยน้ำเสียงเอือมๆ

“ก็ตอนนั้นเนื้อหอม สวยเลือกได้นี่นา…เขาไม่มีเวลาให้เขมด้วย” ฉันพูดเสียงเบาด้วยความละอายต่อส่วนเลวของตัวเอง

“ไปพูดต่อหน้าเขา จะขอโทษ ยินดี รึสารภาพบาปอะไรก็ไป ดีกว่าหล่อนมานั่งหน้าเป็นตูดในออฟฟิศแบบนี้ เห็นแล้วรกลูกตา” พี่เมย์แซวติ

“เฮ้อ ลองดูวะ! แค่ขอโทษ อย่างจริงใจเอง”... แล้วก็ ยินดีกับชีวิตของเขาด้วย

หลังเลิกงาน ฉันซื้อคุ้กกี้ที่ฉันและเขาเคยกินด้วยกันเป็นประจำมาเป็นของขวัญลำลึกความหลัง พอมาถึงหน้าประตูโรงพยาบาล ฉันก็เก้ๆ กังๆ เพราะไม่รู้จะไปหาเขาที่ไหน จะเดินสุ่มเองเดี๋ยวก็หลง ไม่ได้กลับบ้านพอดี

“เอ่อ ขอโทษนะคะ พอจะทราบไหมคะว่าหมอติณณ์มาทำงานรึเปล่า”

ฉันถามพยาบาลที่ยืนเมาส์กันอยู่หน้าเคาน์เตอร์ เธอหันมาหาฉัน พลางยิ้มสวยรับฉบับมารยาทสาวบริการ เอ่ยถามทวนอีกครั้ง

“หมอติณณ์?... มาค่ะ คนไข้นัดพิเศษหรอคะ”

“ไม่ใช่ค่ะ พอดี เอ่อ… มีธุระส่วนตัว”

เธอมองฉันตาปริบๆ เหมือนไม่ค่อยเข้าใจกับเหตุผลนั้น ก่อนจะหันไปยกสายโทรหาใครสักคน

“สวัสดีค่ะ จากแผนกประชาสัมพันธ์ คุณหมอเมธาวินสะดวกไหมคะ … ค่ะ พอดีมีคนมาหาคุณหมอค่ะ … เอ่อ คุณคะ คุณชื่ออะไรคะ” เธอหันมาถามฉัน

“เขมค่ะ”

“คุณเขมค่ะ … อ่อ ค่ะ จะบอกให้ค่ะ สวัสดีค่ะ” เธอวางสายแล้วยิ้มสวยให้

“คุณหมอแจ้งว่าติดตรวจคนไข้อยู่ ไม่สะดวกลงมาพบค่ะ”

“พอจะทราบไหมคะว่าจะตรวจเสร็จประมาณกี่โมง”

“ไม่ทราบเลยค่ะ คุณหมอรีบวางสายไปก่อน”

“เอ่อ งั้นพอจะมีคอนแทรคส่วนตัวคุณหมอไหมคะ”

“ขอโทษด้วยค่ะ เราไม่สามารถเปิดเผยหรือให้ข้อมูลส่วนตัวของคุณหมอได้”

เธอยังยิ้มหวานให้ฉัน ถึงแม้สายตาจะแลดูรำคาญฉันแล้วก็ตาม ฉันยิ้มแหยๆ กลับให้เธอ ก่อนจะขอบคุณแล้วเดินเป็นหมาหงอยออกมา

“ทำไงดีล่ะ …” ฉันคุยกับคุ้กกี้ 3 กระปุกในถุง

ตุ้บ

“ว้าย! .. เป็นอะไรไหมหนู”

เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ วิ่งชนเข้ากับขาฉันจนล้มลงกับพื้น เธอหยีหน้าแสดงอาการเจ็บแต่ไม่ร้องไห้สักแอะ

‘เด็กคนนี้… ลูกสาวเขานิ’