บทที่ 9 เข้าทางลูก

ฉันพยุงตัวเธอให้ยืนขึ้น จับหมุนซ้ายหมุนขวาหาบาดแผล ก่อนจะถามอาการด้วยความเป็นห่วง

“เจ็บหรือเปล่าคะ”

“......” เธอจ้องฉันตาแป๋ว แต่ไม่ตอบอะไรออกมา

“เอ่อ ฟังภาษาไทยรู้เรื่องใช่ไหม”

“....” เด็กตัวเล็กพยักหน้าลง และมองกระปุกคุ้กกี้ในมือฉัน

“อยากกินขนมหรอ” เธอพยักหน้าอีกครั้ง

คราวนี้ฉันยิ้มกริ่มออกมากับแผนชั่วของตัวเอง จะดิ้นรนไปหาเขาทำไม ในเมื่อฉันทำให้เขามาหาฉันถึงที่ได้ หึๆๆ

“งั้นนนนน … เราไปกินคุ้กกี้ด้วยกันที่สวนหลังตึกไหม”

เธอยิ้มออกมา แล้วจับนิ้วของฉันประหนึ่งให้จูงพาไป หลังเดินมาถึงสวนสนามเด็กเล่น ฉันแกะคุ้กกี้ให้เธอ 1 ชิ้น เธอไหว้รับและกินแก้มตุ่ยอย่างเอร็ดอร่อย

“หนูชื่ออะไรหรอคะ”

“....” เธอมองฉัน ปากเคี้ยวขนมตุ้ยๆ จนแก้มป่อง ฉันเลยแกล้งหลอกถามต่อ

“อะแฮ่ม เอ่อ คุณแม่ไปไหนคะ”

“....” เธอส่ายหน้าตอบ แปลว่า ‘ไม่รู้ หรือ ไม่มี’ นะ

“คุณพ่อให้มาเล่นที่นี่ทุกวันเลยหรอ”

“....” เธอพยักหน้าลง แล้วชี้มาที่คุ้กกี้อีก

ให้ตายเถอะ เหมือนกำลังเค้นความลับจากเด็ก โดยใช้คุกกี้เป็นตัวล่อเลยแฮะ ฉันส่งคุ้กกี้ให้เธออีกชิ้น โดยครั้งนี้บอก (บังคับ) ให้เธอพูดด้วย

“พูด ‘ขอบคุณค่ะน้าเขม’ ก่อน”

“....” เธอมองฉันด้วยตากลมๆ คู่นั้น สลับกับคุ้กกี้

“ขอบคุณค่ะ น้าเขมคนสวย” ฉันบอกย้ำ แล้วชูคุ้กกี้ขึ้นสูง

เธอมองตามมือฉันอย่างไม่ละสายตา ไม่ว่าจะเคลื่อนไปทางซ้าย เธอก็กรอกลูกตาไปทางซ้าย พอเคลื่อนไปทางขวา เธอก็กรอกลูกตาไปทางขวาตามอีก

เห้อ เอาใจยากทั้งพ่อทั้งลูกเลยแฮะ สุดท้ายฉันก็เป็นฝ่ายยอมแพ้ ส่งคุ้กกี้ชิ้นใหม่ให้เธอกิน

หลังคุ้กดี้ชิ้นที่สองหมด เธอปีนลงจากเก้าอี้ วิ่งไปหาของเล่น ฉันรีบวิ่งตามเพราะห่วงเด็ก จู่ๆ ก็กลายเป็นพี่เลี้ยงเฉยเลย

@ ไรท์แอล : ได้ข่าวว่าหล่อนเป็นคนหลอกล่อเด็กมันมานะยะะ !!! @

“ขึ้น..” เธอพูดเสียงเบา

“ห้ะ!!”

“อยากขึ้นอันนี้ค่ะ”

เธอชี้ไปที่บาร์โหน จากนั้นทำท่าชูแขนทั้งสองข้างขึ้น ฉันอุ้มเด็ก ยกตัวเธอจนแขนแตะบาร์ เธอหัวเราะเบาๆ แสดงความชอบใจ พลางชี้ไปที่บาร์โหนอันถัดไปประหนึ่งให้ฉันเดินตามที่เธอชี้

“ฮิๆ ฮ่าๆ ” เธอหัวเราะล่าออกมา แต่คนอุ้มเหงื่อแตก ลิ้นห้อยแล้วค่ะ

“สนุกคนเดียวเลยนะ ยัยหนู” ฉันพูดด้วยความเอ็นดู แล้ววางตัวเธอลง

“เอาอีกๆ ” เธอกระโดดเหยงๆ พยายามจับบาร์โหน

“เราเปลี่ยนมาเล่นซ่อนแอบกันไหม”

“....” เธอพยักหน้ารัวๆ เหมือนเป็นกิจกรรมโปรด แล้ววิ่งไปปิดตาตรงเก้าอี้

“เอาล่ะ.. ฉันต้องเป็นฝ่ายไปซ่อนสินะ”

ฉันปิดโหมดผู้ใหญ่ ย้อนวัยเข้าสู่โหมดเด็กโข่งเรียบร้อย ย่องๆไปนั่งหมอบในพุ่มไม้ แอบส่องเด็กที่เห็นเพียงขาเล็กๆ ของเธอลำไลอยู่เท่านั้น

เธอเปิดตาขึ้น เดินวนใกล้ๆ แถวนั้น และวิ่งหายไปที่ไหนสักมุมของสวน กว่าพักใหญ่เสียงเดินเหยียบหญ้ากับเสียงเจื้อยแจ้วของเธอก็ดังเข้ามา ฉันก้มหัวลงสุดเพื่อให้ตัวเล็กกว่าพุ่มไม้และกระโจนใส่ในท่ากบ

“แบร่!!!”

“กรี้ดดด ฮ่าๆๆ”

เสียงหัวเราะของเด็กน้อยดังลั่นสวน จนคนที่ผ่านไปผ่านมามองกันเป็นตาเดียว ฉันชะงักค้างในท่าพิสดารนั้น ค่อยๆ เลื่อนสายตาขึ้นมองจากรองเท้าขัดมันเงา ชุดกราวสีขาว ตัวสูงๆ และ ..เขาที่จูงมือยัยหนูเข้ามาด้วย

“พะ พี่ติณณ์” ฉันรีบลุกยืน ยิ้มแหยๆ ให้เขา

‘น่าอายชะมัด เมื่อกี้ฉันทำท่าอุบาทว์ แถมหน้าตาคงตลกน่าดู…’

เขาขมวดคิ้วมองฉัน ถอนหายใจออกมาอย่างหนัก

“คุณลักพาตัวลูกผมมาไม่ได้นะครับ พยาบาลหากันให้วุ่น”

“ลัก? มะ ไม่ได้ลักนะ เขมแค่ชวนน้องมาเล่นที่สวน…”

“เดียร์น่า กลับบ้านกันลูก” เขาเมินคำแก้ตัวของฉัน หันไปคุยกับลูกแทน

“จะเล่นซ่อนแอบ พี่คนสวยเล่นซ่อนแอบ” เธอวิ่งเข้ามาจับนิ้วฉัน เขย่าไปมาเหมือนกำลังอ้อน

“ไม่เล่นแล้วครับ รบกวนคนแปลกหน้าไม่ได้นะ”

คนแปลกหน้า!!! … ฉันอ่ะนะ คนแปลกหน้า !

ทั้งการกระทำ สายตา และไอ้คำเรียกที่ว่า คุณเอย ผมเอย นั่นก็มากพอแล้ว นี่ยังตอกฉันด้วยคำว่า คนแปลกหน้า อีกงั้นหรอ

“พี่ติณณ์ เราก็รู้จักกัน ไม่ใช่คนอื่นคนไกลซะหน่อย”

ฉันพูดโพล่งออกไปด้วยความหงุดหงิดนิดๆ เขามองฉันด้วยหางตา จากนั้นเดินเข้ามาอุ้มลูกขึ้น หันหลังไปทันที

‘เย็นชาเกินไปแล้ว!’

“พี่ติณณ์ เลิกทำแบบนี้ได้แล้ว!” ฉันตะโกนออกไป เขาหยุดชะงักค่อยๆ หันตัวกลับมา

“โรงพยาบาลเขางดใช้เสียงนะครับ ถ้าคนไข้รู้สึกไม่ดี หมอแนะนำให้ไปแผนกจิตเวช”

เขาตอกกลับด้วยเสียงเบาและนิ่ง ฉันอ้าปากพะงาบๆ กรี้ดแตกอยู่ในใจ จะตะโกนอีกก็กลัวโดนเขาด่า แถมพวกป้าๆ ลุงๆ ญาติคนไข้ก็นั่งซุบซิบกันอยู่ด้วย

ฉันไม่ใช่คนหน้าบางหรอกนะยะ คิดว่าด่าแค่นี้แล้วฉันจะยอมแพ้หรอ!

ฉันวิ่งไปคว้าถุงคุ้กกี้แล้วปรี่ตามเขาไปติดๆ

“เดียร์น่า กินคุ้กกี้อีกไหมคะ”

ฉันหลอกล่อเด็ก ยื่นคุ้กกี้ไปตรงหน้า เธอตาวาว เอื้อมมือจะคว้ารับแต่ชะงักเพราะเสียงดุของเขา

“ดะด๊าสอนว่าอย่ารับของจากคนแปลกหน้าใช่ไหม!”

“!!! ฮึก” เด็กเริ่มบิปากออก เตรียมร้องไห้

“นี่! พี่ใจร้ายเกินไปไหม เด็กก็คือเด็ก แค่ขนม ไม่ใช่ยาพิษซะหน่อย”

“อย่าวุ่นวาย กลับไปซะ”

เขาหันมาพูดกับฉัน แววตาชัดเจนเต็มไปด้วยความเกลียดและโกธร ก่อนจะเดินหนีอีกครั้ง

“เขมอยากคุยกับพี่”

“ผมไม่มีอะไรจะคุย…”

“แต่เขมมี!”