บทที่ 6 อยากขอโทษ

ครืดดดด ครืดดด

“สวัสดีค่ะ”

"สวัสดีค่ะ จากโรงพยาบาลมหิดลราชอินเตอร์นะคะ จะแจ้งให้คุณเขมมิกามารับผลตรวจได้เลยค่ะ"

“อ่อ ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวสักครู่จะไปนะคะ”

"ค่ะ สวัสดีค่ะ"

หลังวางสาย ฉันรีบเข้าไปลางานกับหัวหน้าและเดินทางไปโรงพยาบาลทันที

“สวัสดีค่ะ มารับผลตรวจค่ะ ชื่อเขมมิกา”

“สักครู่นะคะ” พยาบาลหยิบใบคิวเล็กๆ ให้

“คนไข้ยื่นบัตรคิวนี้ให้ฝ่ายประกันสังคมได้เลยค่ะ”

“เอ่อ ต้องไปที่ไหนหรอคะ”

“ตึก B ก่อนถึงตึกอายุรกรรมค่ะ ชั้น 4 ออกลิฟต์แล้วเลี้ยวขวา ห้องที่ 2….”

ฉันพยักหน้ารับคำกับพยาบาล ถึงแม้หันหลังปุ๊บฉันจะลืมทางทันทีก็ตาม

‘อุแง้… ข้อดี สวย! ข้อเสีย หลงทางง่ายมากค่าาาา’

ฉันเดินเก้ๆ กังๆ ออกไปหน้าตึก หันซ้ายหันขวา หาอายุรกรรมตามที่เขาบอก

“เอ่อ ขอโทษนะคะ อายุรกรรมอยู่ตรงไหนคะ” ฉันถามพี่บุรุษพยาบาลที่เดินสวนกัน

“อ่อ โน่นครับ เลี้ยวซ้ายตรงแยกตึก จะเป็นร้านค้าของโรงพยาบาล แล้วตรงไปเจอสระน้ำ ให้เลี้ยวซ้ายอีกที” เขาบอก พลางรีบเดินไป ทิ้งให้ฉันยืนอ้าปากพะงาบๆ เพราะงงยิ่งกว่าเดิมอีก

“ตายห่า…ร้านค้าแล้วอะไรต่อนะ”

ฉันเริ่มเบะปากงอแงออกมา สุ่มเดินมั่วๆ ตามที่พวกเขาบอก จนในที่สุด เห็นป้ายตึกอายุรกรรมแล้ว ฉันวิ้งแจ้นไปหน้าลิฟต์ ก่อนจะเอ๋อกินอีกรอบ ..เอ่อ ชั้นอะไร แล้วเลี้ยวตรงไหนอีกนะ

“ฮือออ .. ฉันเกลียดผังโรงพยาบาลที่สุด”

ฉันยกมือขึ้นขยี้ผมจนฟู แล้วนั่งยองลงหน้าลิฟต์ด้วยความหงุดหงิดตัวเอง

“ตามมา”

ฉันเงยหน้าขึ้นตามเสียงทุ้มคุ้นๆ หูนั้น ชายรูปร่างสูงโปร่ง ชุดกราวขาวสะอาดตาทำให้ฉันดีดตัวยืนทันที

“พี่ติณณ์…”

เขาเดินนำหน้าฉัน ไร้คำทักทายใดๆ ฉันเร่งฝีเท้าให้ก้าวทันเขา กัดริมฝีปากล่างตัวเองแน่น อยากจะเอ่ยพูดคุยตามประสาแฟนเก่า… เอ่อ คนรู้จัก แต่ดูท่าทางเขาจะไม่อยากคุยกับฉันสักเท่าไร

จนเข้าลิฟต์ เขากดเลขชั้น 4 แล้วยืนนิ่งเหมือนฉันไม่ได้มาด้วย ฉันแอบมองจากแผ่นหลังของเขา ที่กว้างและดูอบอุ่นเหมือนเคย รูปลักษณ์เขาดูต่างไปนิดหน่อย แต่ที่ทำให้ฉันใจตุ๊มๆ ต่อมๆ คือท่าทางและแววตาของเขา มันแทบไม่เหลือ ‘พี่ติณณ์’ คนเดิมเลย

ติ้งงงง

เสียงลิฟต์เปิดที่ชั้น 4 เขาก้าวขายาวๆ ออกนำอีกรอบ จนถึงห้องฝ่ายประกันสังคม

“เอ้า คุณหมอติณณ์ ติดต่ออะไรคะ” เสียงหวานแหววของเจ้าหน้าที่สาวพูด

“พา ‘คนหลงทาง’ มาครับ” เขาพูดกับแม่สาวเจ้าหน้าที่ตาวาวคนนั้น แล้วพยักหน้าส่งมาทางฉัน

“เอ่อ… คนไข้ติดต่ออะไรคะ” เธอหันมาคุยกับฉันด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป

‘แหม่ คุณพี่ก็.. สองมาตรฐานเกิ้นนน’

“ยื่นเรื่องประกันสังคมค่ะ”

“ของบริษัทนะคะ รบกวนรอสักครู่ค่ะ”

“ค่ะ”

ฉันรับคำกับสาวเจ้าหน้าที่ หมุนตัวกลับไปกะจะขอบคุณเขา แต่มันพบเพียงความว่างเปล่า… เขาไปแล้ว ไปตอนไหนก็ไม่รู้ หึ้ยยย จะอยู่รอคำขอบคุณสักนิดไม่ได้รึไง