บทที่ 5 ฝังใจเจ็บ

“ถ้างั้นพี่จะคบเขมไว้ทำไมวะ เขมเป็นเรื่องท้ายๆ ที่พี่จะนึกถึงหรอ”

“....”

“เขมอยากคบกับคนที่เข้าใจเขมมากกว่านี้ ไม่ใช่แค่บอกให้เขมเข้าใจเขาฝ่ายเดียว”

“เขม…อย่าประชดแบบนี้”

“เขมเบื่อคำว่า รอ ของพี่แล้ว!”

ฉันหันไปตวาดเสียงใส่เขา แล้วเปิดประตูลงจากรถทันที ถึงเวลาที่จะจบความสัมพันธ์ครึ่งๆ กลางๆ นี้แล้ว

“ไม่! เขม ฮึก พี่ไม่เลิก .. พี่จะปรับตัวใหม่ เรามาปรับกันใหม่เถอะนะ”

คดีพลิกอย่างเช่นทุกครั้ง แค่เอ่ยคำลาหรือขอเลิก เขาก็กลายเป็นฝ่าย ต้องง้อ ฉันทันที แต่ครั้งนี้ฉันไม่อยากกลับไปวนลูปสาวขี้เหงาอีกแล้ว

เขาวิ่งตามลงมา คุกเข่ากอดขาฉันแน่น ยื้อไม่ให้ไป ตัวเขาสั่นสะอื้น มองลงไปแล้วรู้สึกสมเพชยังไงไม่รู้

“ถ้าพี่เรียนจบ พี่ตั้งใจว่าจะขอเขมแต่งงาน ฮึก อีกแค่สองปีเอง นะ อย่าทิ้งพี่เลย..”

“พี่ไปแต่งกับอาจารย์ใหญ่ของพี่เถอะ! พี่อยู่กับศพพวกนั้นมากกว่าเขมซะอีก!” ฉันพยายามแกะมือปลาหมึกของเขาออกจากขาฉัน

“ไม่ เขม ฟังพี่ก่อน!“

“พี่ติณณ์ ไอ้บ้านี่! ปล่อยสิยะ มันเจ็บนะ.. ว้าย!!”

พลั้ก!

ตุ้บ

ความจุกและเจ็บวิ่งแล่นผ่านทั่วร่างกาย เข่าและฝ่ามือเล็กถลอกเลือดซิบ ความอดทนของฉันขาดผึงทันทีที่เห็นผิวขาวๆ ของตัวเองมีตำหนิแผล

ฉันยันตัวขึ้นจากพื้น จ้องเขม็งตาขวางใส่เขาด้วยความโกธร เขามองตามอ้าปากพะงาบๆ ยกมือไหว้ฉัน เอ่ยตะกุกตะกักด้วยความตกใจ

“พะ พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งจะ..”

เพี้ยะ !!

แกร้ก

แว่นตาของเขากระเด็นหลุดลงพื้นตามแรงสะบัดของใบหน้า เสียงสะอื้นเงียบลงเหมือนเขากำลังตกใจและช็อคกับเหตุการณ์ที่ตัวเองเผชิญอยู่

“เลิกก็คือเลิกสิวะ ไอ้โง่!!”

กรอบบบบ

ฉันเหยียบแว่นของเขาเลนส์แตกคาเท้า แล้วดิ่งหนีออกมาโดยไม่สนใจใยดีอะไรอีก

…. นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันเจอเขา

หลังจากวันนั้นเขาก็ไม่ติดต่อหาอีกเลย ช่วงแรกฉันลั้นลามาก ได้ใช้ชีวิตสนุก จะไปไหนก็ไป ทำอะไรก็ทำ ไม่ต้องเกรงใจใคร ไม่ต้องคอยรายงานรึรอสายใครอีกแล้ว แถมยังไม่เหงาเพราะพอผู้ชายรู้ว่าฉันโสดแล้วก็โปรยขนมจีบกันมาไม่ขาดสาย

จนวันนึงเพื่อนในกลุ่มบอกว่าเขาทำเรื่องไปเรียนต่อเมืองนอก ฉันก็ยักไหล่ตอบ แบบไม่สนใจ .. ถึงลึกๆ ก็อยากจะขอโทษเขาที่ทำรุนแรงเกินเหตุ แต่ต่างคนต่างไปแบบนี้ก็ดี อีกแค่ 2 ปีฉันก็จะเรียนจบ คงไม่มีโอกาสเจอกันอีกตลอดชีวิต

จนมาถึงวันนี้…ไม่รู้ว่าพรหมลิขิตรึเวรกรรมของฉันที่ต้องมาเจอเขาอีก

“...อะแฮ่มๆ เหม่ออะไรจ้ะคนสวย”

“คะ?! อ้ะ ขะ ขอโทษค่ะ” ฉันเบี่ยงตัวหลบทางให้หัวหน้าแผนกเดินเข้าไปชงกาแฟ

“ไปตรวจร่างกายมารึยังน้องเขม”

“เรียบร้อยค่ะหัวหน้า เหลือแค่รอผล”

“อ่อ ดีแล้วจ้ะ …”

หัวหน้ายิ้มกว้างให้ฉัน ก่อนจะหันไปชงกาแฟดื่ม ฉันปลีกตัวเดินกลับมานั่งที่ นี่ก็ผ่านมาสองวันแล้ว แต่ฉันยังมูฟออกจากเรื่องเขาไม่ได้เลย ความสงสัยและอยากรู้ผุดขึ้นไม่หยุดก่อนจะลองเข้าโซเชียลเสริชชื่อของเขา

‘ขอส่องหน่อยละกัน ว่าแอบไปโพสด่าอะไรฉันรึเปล่า’

“Tinxx_MTW อ้ะ น่าจะใช่นะ…”

ฉันกดเข้าไปส่องในแอคเค้าท์ที่คิดว่าน่าจะเป็นของเขา มันกลับเป็นเพียงโพสไม่กี่โพส ที่มีเพียงรูปธรรมชาติ หิมะ ยอดตึก และเด็กผู้หญิงผมสี

บลอนซ์ทองน่าตาน่ารักจิ้มลิ้มคนนึง

“เอ่อ ไม่น่าใช่มั้ง” ฉันพึมพำเบาๆ ก่อนจะสะดุ้งตกใจจากเสียงพี่เมย์

“แฮร่!!!”

“ว้ายยย อุ๊บ! พะ พี่เมย์ เล่นอะไรเนี้ย”

ฉันรีบปิดปากเพราะทำทั้งออฟฟิศสะดุ้งโหยงไปด้วย โดยเฉพาะหัวหน้าแผนกที่เดินออกมาจากห้องเบรคพอดี

“ฮ่าๆ ก็เห็นนั่งทำหน้าเครียดมา 2 วันแล้ว ละนี่ทำอะไร จ้องจนจะทะลุไปในจอคอมแล้ว” แกพูดพลางชะเง้อหน้าเข้ามาดู

“ปะ เปล่าค่ะ แหะๆ” ฉันรีบปิดแอคเคาท์ แล้วยกเอกสารบัญชีขึ้นมาทำแทน

“แหมๆ มีลับลมคมใน แอบดูหนังโป๊หรอ”

“บ้า! ใครจะกล้าดูตอนนี้กัน” ฉันหยีปากใส่พี่เมย์

“จ้ะๆ ” พี่เมย์ขำใส่แล้วนั่งลงทำงานตัวเอง