บทที่ 4 อดีตที่เกือบลืม

ย้อนกลับไปเมื่อ 6 ปีก่อน

ครืดดดดด ครืดดดดดดด ครืดดดด..

ฉันกดตัดสายทันทีที่เห็นเบอร์ขึ้นโชว์ เพราะกำลังอินเลิฟ ดูหนังกับหนุ่มฮอตเดือนคณะวิศวะอยู่

ติ้ง

สายที่ไม่ได้รับ 26 สาย

ข้อความที่ยังไม่อ่าน 37 ข้อความ

“น่ารำคาญชะมัด..” ฉันพึมพำ แล้วกดปิดเครื่องทันที

หลังหนังจบกะว่าจะไปหาอะไรหวานๆ ทานต่อ ฉันควงแขนหนุ่มหล่อข้างกายเดินเฉิดฉายฝ่าสายตาของหนุ่มๆ สาวๆ ที่อิจฉาตาร้อนในความเหมาะสมของเรา

เดือนวิศวะ x ดาวบัญชี

ไม่มีใครเหมาะสมไปกว่านี้แล้วแหละ

“ไปกินไอติมต่อไหมครับคนสวย”

“ไปสิคะ จะได้อยู่ด้วยกันนานๆ” ฉันหยอดเสียงหวาน แล้วกอดแขนเขาแน่น

“แหม พูดงี้พี่ก็เขินแย่สิ” เขาหยิกแก้มฉันเบาๆ แล้วพาเดินออกจากโรงหนัง

ทันทีที่ขาก้าวพ้นหน้าประตูทางออก หนุ่มหน้าตี๋ใส่แว่น เสื้อคณะสีขาวที่บ่งบอกว่าเขาเป็นนักศึกษาคณะแพทย์เด่นท่ามกลางผู้คนที่ยืนรายล้อม เขายืนถือโทรศัพท์ที่คาสายเป็นเบอร์ฉัน

“เขม..”

“พี่ติณณ์…”

“นี่หรอ กิจกรรมของคณะที่เขมบอก”

เขาเอ่ยเสียงสั่น สายตาที่เต็มไปด้วยความโกธรและผิดหวังจ้องมองฉันผ่านม่านน้ำที่เอ่อขอบตาอยู่

“อ่าาาา คือ..” ฉันอึกอักหาคำแก้ตัวไม่ได้ รถไฟชนกันรอบนี้ดูท่าจะรุนแรงกว่าที่คิด

“กลับเดี๋ยวนี้!” เขาก้าวเข้ามากระชากแขนฉันให้หลุดจากมือหนุ่มเดือนวิศวะ

“เฮ้ย อะไรวะไอ้แว่น มึงไม่เห็นหรอว่ากูเดทกับน้องเขมอยู่”

“เขมเป็นแฟนผม...”

“แฟนเหี้xไรครับ เขาบอกกูว่าโสดแล้ว” พ่อหนุ่มวิศวะเปิดสกิลอ้อนบาทา พลางดิ่งมากระชากแขนฉันกลับ

ชิบxายของแทร่

ผู้คนเริ่มมุงดู หันซุบซิบกันสนุกปาก บ้างก็แอบยกมือถือขึ้นมาถ่ายละครรักสามเศร้านี้ ด้วยความอายฉันรีบสะบัดแขนพ่อหนุ่มวิศวะ

“เขมขอเคลียร์ให้จบก่อนนะ”

“นี่เขมจะไปกับไอ้เอ๋อนั่นจริงดิ ไหนว่าเราจะไปเที่ยวกันต่อไง”

“คะ คือเขมไม่อยากค้างคา...”

“แม่งเอ้ย เซ็งชิบ!”

เขาสบถเสียงดัง แล้วเดินแหวกผู้คนออกไป ฉันรีบลากตัวพี่ติณณ์ออกมาจากประตูห้าง ก่อนที่ข่าวจะลงหน้าหนึ่งของมหา’ลัย

ทันทีที่เข้ามาอยู่ในรถ เขานิ่งเงียบ ไม่มีคำพูดใดออกมาสักคำ ลมหายใจที่ถอนทิ้งรอบที่ร้อยของเขายิ่งกดดันให้ฉันต้องเป็นฝ่ายเริ่มพูด

“คือ ขะ เขม…”

“พี่เชื่ออะไรเขมได้บ้าง”

“....”

“ครั้งที่เท่าไรแล้ว ที่พี่จับได้ว่าเขมแอบคุยกับคนอื่น จนครั้งนี้ถึงขั้นมาเที่ยวด้วยกัน”

“เขม .. ขอโทษ”

“ขอโทษหรอ หึ ขอโทษครั้งที่เท่าไรแล้วเขม เขมจะทำแบบนี้ไปถึงเมื่อไร ไหนสัญญาว่าจะเลิกเจ้าชู้ พี่ให้โอกาสเขมทั้งชีวิตไม่ได้หรอกนะ”

“ก็เขมเหงานี่!!!!” ฉันตะหวาดเสียงแหลมออกไป เพื่อหาข้อแก้ต่างว่ามันก็ไม่ใช่ความผิดฉันทั้งหมด

“....”

“เขมเบื่อที่ต้องนั่งรอพี่ว่าง เขมเบื่อที่ต้องไปไหนมาไหนคนเดียว เขมอยากมีคนคุย คนระบายบ้าง ไม่ใช่แค่ รอ รอ รอ! ”

“เขมก็รู้ว่าพี่กำลังฝึกงาน ต้องวนวอร์ดหนักแค่ไหน ไหนจะเรียนอีก แค่ให้ผ่านช่วงนี้…”

“ช่วงนี้ของพี่มันกี่ปีวะ!”

“....”

“เขมอยากไปดูหนัง ไปหาของอร่อยๆ กิน ไปเที่ยวเหมือนแฟนคู่อื่น มีเวลาอยู่ด้วยกันบ่อยๆ แล้วทำไมเขมทำได้แค่รอล่ะ พี่ไม่มีเวลาให้เขมเลย คุยกันแทบจะอาทิตย์ละหน เจอกันแค่เดือนละครั้ง แม่งมีแฟนก็เหมือนไม่มี!”

“.....”

“เขมเกลียดที่ต้องคอยรายงานตลอดเวลา ทั้งๆ ที่เขมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพี่เลย ข้อความก็เป็นแชทหนักขวา เขมเดือดร้อนอะไรพี่ก็มาช่วยไม่ได้”

“แล้วจะให้พี่ทำยังไง! พี่ก็พยายามที่จะหาเวลาให้เขมแล้ว จะให้พี่ทิ้งคนไข้ ทิ้งเรียน ทิ้งอนาคตมาอยู่กับเขมงั้นหรอ”