บทที่ 2 พบเจอ

ผมเดินไปซื้อก๋วยเตี๋ยวร้านที่น้องไปรท์แนะนำ ปรุงเครื่องแล้วก็เดินมานั่งที่โต๊ะประจำ ซึ่งเพื่อนผมนั่งอยู่ก่อนแล้ว

“มึงนึกไงกินเตี๋ยว” ไอ้หินเพื่อนของผมทัก

“อยากกิน”

“ปกติมึงไม่ชอบกินเส้น ไม่กินอะไรน้ำ ๆ มันร้อนมึงขี้เกียจเป่าขี้เกียจรอนาน” ไอ้กานต์ท้วงบ้าง

จะอะไรกันนักแค่ผมกินก๋วยเตี๋ยว พวกนี้รู้จักผมดีโคตร “ก็ตอนนี้กูชอบแล้ว พวกมึงจะอะไรกับการกินของกูนัก”

“แล้วมึงไปไหนมา” รอบนี้เป็นไอ้ซันที่ถาม

“กูรู้ กูเห็น มันไปหาน้องสาวมันมา แต่สายตามันจ้องน้องไปรท์ใหญ่เลย สงสัยรอบนี้มันจะตกหลุมรักสาวจริง ๆ ละ” ไอ้

นิกพูดแทรกเข้ามาอย่างไม่มีมารยาท

“นี้” เพื่อนผมพ้องใจกันพูดแซวด้วยคำง่าย ๆ ที่สื่อความหมายกวนบาทาเอามาก ๆ สายตาก็ส่งมากวนประสาทผมด้วย

“กูอยากได้มาเป็นแฟน”

“ไอ้เฟยมึงเปลี่ยนจากคลั่งบอลมาคลั่งรักจริงเหรอวะ” ผมก้มหน้ากินก๋วยเตี๋ยว ไม่ได้สนใจเรื่องที่เพื่อนมันพูดแซว คิดเพียงว่ายังไงเด็กผู้หญิงน่ารักคนนั้นก็ต้องมาเป็นแฟนผมก่อนที่ผมจะจบม.6

หลังจากกินข้าวเสร็จผมตรงไปสนามบอลเหมือนเช่นทุกวัน อีกสี่เดือนจะมีการแข่งคัดเลือก ปีนี้เป็นปีสุดท้ายที่ผมจะได้แข่งในฐานะนักเรียนมัธยมปลายของโรงเรียน ปีหน้าผมก็จะเข้ามหาวิทยาลัย น่าเศร้าใจที่ผมเพิ่งจะมาสนใจน้องสไปรท์ ถ้าเร็วกว่านี้เราคงได้รู้จักกันมากกว่านี้

เลิกเรียนวันนี้ไม่ได้ซ้อมบอล ผมรีบไปเอามอเตอร์ไซค์ที่โรงจอดรถ แล้วขี่ออกมาดักรอน้องไปรท์ที่หน้าโรงเรียน เพื่อนของผมมันบอกว่าน้องไปรท์มักนั่งสองแถวกลับ วันนี้ขอให้สองแถวเสีย หรือไม่ก็เต็มจนน้องขึ้นไม่ทัน ผมจะได้อาสาไปส่งน้อง

ผมต้องรีบรุกเพราะน้องเป็นคนสวยและน่ารัก ผมกลัวว่าถ้าช้ากว่านี้จะมีคนทำให้น้องตอบตกลงไปก่อน โดยเฉพาะคนที่น้องแอบชอบอยู่

วันนี้เหมือนฟ้าเป็นใจเมื่อผมที่แกล้งนั่งกดโทรศัพท์อยู่บนรถมอเตอร์ไซค์เห็นว่าน้องไปรท์ไม่ทันรถสองแถวจริง ๆ น้องเป็นคนเดียวที่ไม่ทันรถสองแถว โอกาสของผมมาแล้ว “น้อง น้องไปรท์”

น้องไปรท์หันมาทางผม ผมลงจากรถมอเตอร์ไซค์ที่คร่อมอยู่ รอยยิ้มหวานบนใบหน้าน้องส่งมา เมื่อหันมาเจอหน้าผม “เฮียเฟย สวัสดีค่ะ”

“รอรถกลับบ้านเหรอ” ถามทั้งที่รู้ ผมไม่รู้จะทักน้องยังไงดี นี่ครั้งแรกที่ผมหัดจีบสาวเลยนะ ตื่นเต้นเหมือนลองจับลูกฟุตบอลครั้งแรกเลย

“ค่ะ แต่ไม่ทันรถเที่ยวเมื่อกี้ เฮียรอเพื่อนเหรอคะ”

“อ่า ประมาณนั้นครับ น้องไปรท์รอรถอะไร” อันนี้ผมก็รู้อยู่แล้ว

“สองแถวค่ะ”

“เฮียเห็นว่าเพิ่งไปเองนะ คงรออีกนาน น้องไปรท์ให้เฮียไปส่งดีไหม”

“เอ่อ...”

“ปะ ไม่ต้องเอ่อ เดี๋ยวเฮียไปส่งครับ”

“แต่ว่า...”

“หรือน้องไปรท์รังเกียจเฮีย”

“ปะ เปล่าค่ะ ไปรท์เห็นเฮียบอกว่ารอเพื่อนอยู่”

“ไม่เป็นไรครับ เพื่อนเฮียทักมาบอกว่าไม่ต้องรอแล้ว ตอนนี้เฮียว่าง แวะส่งน้องไปรท์ได้ครับ”

“แต่ไปรท์ว่า...”

“ไปเถอะนะ เฮียอยากไปส่ง” ตื๊อเท่านั้นที่ได้ไปครอง เพื่อนผมแนะนำมา ผมจึงลองตื๊อดู นี่แฟนคนแรกของผม นิยามอะไรที่เพื่อนแนะนำผมพยายามเก็บมาใช้ทั้งหมด เพื่อเอาเธอมาเป็นแฟน

“ก็ได้ค่ะ” น้องไปรท์อาจจะมากับผมเพราะความรำคาญ หรืออะไรก็แล้วแต่ เพราะสำหรับผมนี่คือจุดเริ่มต้นการสานสัมพันธ์รักของเรา เธอยังไม่รักผมไม่ถือ เพราะว่าผมรักเธอแล้ว ตกหลุมรักเธอจัง ๆ

น้องไปรท์บอกทางไปบ้านของเธอ ผมขี่ไปตามเส้นทางที่น้องบอก ขี่ด้วยความเร็วที่น้อยที่สุดเพราะอยากจะอยู่กับน้องให้นาน ผมถามหลายอย่าง คุยกันหลายเรื่อง ส่วนมากจะเป็นเรื่องของพลอยใสน้องสาวของผม จีบเพื่อนของน้องสาว เรื่องที่คุยก็ต้องเป็นคนกลางที่จะเป็นตัวเชื่อมระหว่างเราสองคนไงครับ

น้องไปรท์ให้ผมจอดรถที่หน้าปากซอย น้องบอกว่าอย่าขี่เข้าไปข้างใน เดี๋ยวแม่น้องจะว่า น้องเพิ่งจะม.3 เอาเป็นว่าผมเชื่อน้องจอดให้น้องลงที่หน้าปากซอย

“พรุ่งนี้เฮียมารับได้ไหมครับ”

“มารับทำไมคะ ไปรท์ไปเองได้ค่ะ”

“…” จะบอกว่าผมจะจีบ น้องจะให้ผมจีบไหมถ้าพูดออกไปตรง ๆ ผมควรทำไงดี เครียดครับ รู้สึกเหมือนลงสนามแข่งบอลครั้งแรก

“เฮียเฟยทำแบบนี้ ถ้าคนที่โรงเรียนเห็นเข้าจะแย่นะคะ”

“แย่ยังไงครับ”

“เฮียไม่รู้ตัวเหรอคะว่าเฮียเป็นหนุ่มฮอต เป็นนักกีฬาของโรงเรียน สาว ๆ กรี๊ดเฮียครึ่งค่อนโรงเรียน”

“ไม่รู้ครับ เฮียไม่เคยสนใจ” ผมไม่เคยเอามาใส่ใจ อย่างที่เพื่อนผมชอบแซวตลอด ผมสนแค่ฟุตบอลไม่เคยนึกมองอย่างอื่น กระทั่งวันนี้ที่จู่ ๆ ผมก็นึกชอบเด็กผู้หญิงตรงหน้า ชอบแบบชอบมาก อยากเห็นหน้าตลอดเวลา

“งั้นก็สนหน่อยนะคะ เพราะเฮียเฟยบ้านรวย เรียนเก่ง กีฬาเด่น ใคร ๆ ก็อยากจะเป็นแฟนด้วย และด้วยท่าทีเมินเฉยต่อสิ่งรอบข้างทำให้ไม่มีใครเข้าถึง นั่นคือเสน่ห์อีกอย่างหนึ่งที่เด็ก ม.ต้น และ ม.ปลายต่างคลั่งไคล้เฮียเฟย พากันอยากเป็นแฟนคนแรกของเฮียทั้งนั้น” น้องไปรท์พูดจบแล้วก็ยิ้มหวาน

“เฮียไม่เคยรู้เลยครับ”

“งั้นก็รู้เลยค่ะ”

“แล้วน้องไปรท์คือหนึ่งในนั้นไหม”

“ไม่ค่ะ” ตอบเร็ว ตอบไว ตอบแบบไม่คิด คำตอบของน้อง เหมือนมีมีดมาปักจึกตรงหน้าอกข้างซ้ายของผม มันปวดหนึบเหมือนมีคนเตะฟุตบอลอัดใส่ผมแรง ๆ

ที่ว่าน้องแอบชอบนักฟุตบอลคนหนึ่ง คนนั้นมันใครกัน คนแบบไหนทำให้น้องไปรท์สนใจ ทำไมน้องไม่สนใจผม

“งั้นเฮียกลับก่อนนะ” ผมไปไม่เป็น ไม่รู้ว่าควรเดินเกมยังไงต่อ สะดุดเพราะคำตอบน้อง เหมือนผมถูกปฏิเสธเป็นนัย ซึ่งผมควรถอยไปตั้งหลักสักระยะ

“ขอบคุณที่มาส่งค่ะ” น้องยกมือขึ้นไหว้ตามประสารุ่นน้องที่ชอบไหว้รุ่นพี่ ผมพยักหน้ารับและขี่รถมอเตอร์ไซค์ออกมา ระหว่างขี่รถกลับบ้าน ผมเพิ่งได้รู้ว่าการที่จะจีบใครสักคนมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แล้วยิ่งเป็นคนที่ไร้ประสบการณ์อย่างผม ทุกอย่างมันเหมือนครั้งแรกไปหมด ทั้งลุ้นและตื่นเต้น และตอนนี้ก็เสียใจ

-END FOEI-