บทที่ 2 พบเจอ

หลายปีก่อนหน้านี้

โรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่งในจังหวัด ผมเรียนม.6 เป็นนักฟุตบอลของโรงเรียน วัน ๆ ก็สนใจแต่ลูกฟุตบอลกับการเรียน ไม่เคยสนใจอย่างอื่นนอกเหนือจากนั้น กระทั่งมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินผ่านหน้าห้องเรียนของผมไป ผมหันมองด้วยความสงสัยเพราะเธอใส่ชุดมัธยมต้น แต่นี่มันตึกมัธยมปลาย ชั้นนี้ก็ชั้นของห้องม.6 นั่นเป็นครั้งแรกที่ทำให้ผมรู้สึกสนใจสิ่งอื่นนอกเหนือจากชีวิตประจำวัน

“นั่นใครวะ น่ารักดีว่ะ” ผมชี้ให้เพื่อนดูเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินผ่านหน้าห้องเรียนของผมไป

“เพื่อนของพลอยใสน้องสาวมึงไง มึงเล่นแต่บอลไม่สนใจอะไร วันนี้นึกคึกยังไงมาชมสาว” เพื่อนในกลุ่มของผมเอง คนนี้ไอ้กานต์ พลอยใสคือน้องสาวของผม แต่เราสองคนอยู่คนละบ้าน ผมอยู่บ้านย่า พลอยใสอยู่กับแม่ พลอยใสห่างกับผม 3 ปี เราเป็นพี่น้องที่อยู่คนละบ้านจึงไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ ส่วนหนึ่งคงเพราะผมเป็นผู้ชาย พลอยใสเป็นผู้หญิงจึงจูนกันไม่ติด ไม่รู้จะเล่นอะไรกันดี ก็เลยต่างคนต่างใช้ชีวิตใครชีวิตมัน

“น้องน่ารักดี” เด็กผู้หญิงในชุดนักเรียนคอซอง เธอผิวขาวใส แก้มป่องน่ารัก เวลายิ้มตอนคุยกับเพื่อนแล้วใจผมเต้นแปลก ๆ

“ชื่อน้องสไปรท์ เด็กม.6 ห้องอื่นจีบเยอะมาก พวกม.4 ม.5 ก็ตามจีบเหมือน แต่ว่าน้องไปรท์ไม่ได้เป็นแฟนกับใคร” ไอ้ซันเล่า ไอ้นี่ก็เพื่อนผมครับ พวกนี้รู้ทุกเรื่องของผู้หญิงเลยมั้ง

“น้องเขาไม่ชอบผู้ชายเหรอวะ”

“ได้ยินมาว่ามีคนที่แอบชอบอยู่แล้ว ก็เลยไม่สนใจผู้ชายคนอื่น”

“เหรอวะ” รู้สึกเศร้า ๆ เหมือนเวลาแข่งฟุตบอลแล้วแพ้เลย “ถ้ากูจีบ มึงว่าจะติดไหม” เพราะผมอยากได้ รู้สึกว่าต้องเอาเธอมาให้ได้ ผมอยากพูดอยากคุยกับเธอ

“มึงจีบน่าจะติดอยู่นะ เพราะกูได้ยินมาว่าคนที่น้องแอบชอบคือนักฟุตบอล แต่ไม่รู้ว่าเป็นใคร” ไอ้กานต์เพื่อนของผมพูด แล้วก็เหมือนมันนึกบางอย่างขึ้นมาได้จึงทักท้วง “เดี๋ยว ๆ มึงบอกว่าจะจีบสาวเหรอวะไอ้เฟย”

หน้าเพื่อนผมตกใจขึ้นมาเลย ตลกเป็นบ้า “ไม่ได้จะจีบสาว แค่จะจีบน้องคนนั้น”

นึกถึงใบหน้าของเธอผมก็อดที่จะยิ้มไม่ได้เลย

เสียงหนึ่งในกลุ่มเพื่อนของผมปรบมือ “มึงเป็นไรไอ้นิก” เพื่อนอีกคนจึงถาม

“กูดีใจที่ไอ้เฟยมันปกติดี ตอนแรกกูนึกว่าฮอร์โมนบางอย่างของมันผิดปกติ ทำให้มันไม่สนใจความรัก แต่ตอนนี้มันสนใจละ” ไอ้นิกพูดพลางยกมือมาตบบ่าผมอย่างภูมิใจ

“พูดเหมือนกูประหลาด กูแค่ยังไม่เจอคนที่ใช่ แต่ตอนนี้กูเจอละ แล้วจะเอาน้องมาเป็นแฟนกูให้ได้”

“เอาวะ ไอ้เฟยคลั่งรัก” ผมยิ้มให้กับคำพูดของเพื่อน ในใจก็มีความกังวลอยู่บ้าง กลัวจะสู้คนที่น้องชอบไม่ได้ ถึงอย่างนั้นผมก็ยังอยากได้น้องมาเป็นแฟนอยู่ดี

-เวลาพักกลางวัน-

ผมเพิ่งเข้าใจคำที่เพื่อนผู้หญิงในห้องชอบพูดกัน ‘ถ้าเราชอบใครสักคน เราจะสังเกตเห็นคนคนนั้นตลอด ไม่ว่าใครคนนั้นจะอยู่ตรงไหน’ เมื่อก่อนที่ได้ฟังผมคิดว่ามันไร้สาระ เพื่อนผู้หญิงชอบเพ้อเจ้อ ทว่าตอนนี้พอเจอกับตัวจึงได้รู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องไร้สาระเลยสักนิด

“เดี๋ยวกูมานะ” ผมบอกเพื่อนแล้วรีบเดินแยกมาที่โต๊ะม้าหินอ่อนในโรงอาหาร

“ไงพลอย” เป็นครั้งแรกที่ผมเดินเข้ามาทักทายน้องสาว ปกติเราไม่ค่อยได้เจอ ก็ปกติผมสนใจแต่กีฬา พักเที่ยงก็รีบกินข้าวเพื่อไปเล่นฟุตบอล ไม่มีเวลาได้สนใจอย่างอื่น

“เฮียเฟย” พลอยใสเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผม เธอกำลังพักเที่ยง นั่งทานข้าวกับกลุ่มเพื่อน พลอยใสเรียกผมว่าเฮียเพราะทางย่ามาเชื้อจีนอยู่บ้าง ผมลืมบอกไปว่าผมกับพลอยใสเราเป็นพี่น้องคนละพ่อกัน

“พักเที่ยงเหรอ” ปากผมถามน้องสาว ทว่าสายตาจ้องใบหน้าหวานที่กำลังนั่งกินก๋วยเตี๋ยว ยามได้มองเธอในระยะใกล้ หัวใจผมเต้นแรงเหมือนวิ่งรอบสนามสิบรอบ

ผมมั่นใจมากว่าผมชอบน้องคนนี้ ไม่สิ รักเลยล่ะ ผมรักน้องคนนี้ตั้งแต่แรกเจอ หลาย ๆ ปีที่ผ่านมาผมมัวทำอะไรอยู่วะ ทำไมไม่รู้ว่าเธอมีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้ รู้สึกเสียดายเวลาชะมัด

“อื้ม พักเที่ยงค่ะ แล้วเฮีย?” พลอยใสทำหน้างง ๆ

ผมจึงนั่งลงม้าหินอ่อนตัวที่ว่าง ซึ่งโชคก็เข้าข้างเพราะมันตรงข้ามกับน้องไปรท์พอดี เธอกำลังเคี้ยวลูกชิ้นพร้อมกับยิ้มให้ผม ท่าเคี้ยวลูกชิ้นก็ยังน่ารัก คนบ้าไรน่ารักไปหมด “เฮียเห็นพลอยก็เลยเดินเข้ามาทัก แล้วนี่เพื่อนพลอยเหรอ”

“ใช่ค่ะ นั่นคะนิ้ง นั่นสไปรท์ พวกแกนี่ไงเฮียฉันอะ เห็นใกล้ ๆ แล้วหล่อไหม” น้องสาวของผมแนะนำ

“หล่อสิ ใคร ๆ ก็รู้ว่าพี่ชายแกหล่อ ใช่ไหมไปรท์” เด็กที่ชื่อคะนิ้งส่งยิ้มให้ผมพร้อมสะกิดถามน้องไปรท์

“อื้ม ใช่ค่ะ” น้องไปรท์ตอบแล้วตักลูกชิ้นเข้าปาก เคี้ยวตุ้ย ๆ พลางยิ้มให้ผม

ทำยังไงน้องถึงจะชอบผมวะ ทำไงผมจะได้เป็นแฟนกับน้อง ผมคงจะจ้องน้องนานเกินไป น้องถึงได้ทำหน้าสงสัยก่อนจะพูดขึ้นมาว่า “หน้าไปรท์เป็นอะไรเหรอคะ ทำไมเฮียจ้องบ่อย หรือเฮียอยากกินก๋วยเตี๋ยวเหรอคะ” น้องไปรท์รวบช้อนแล้วยกมือขึ้นสำรวจที่ใบหน้าของตัวเอง

“หน้าน้องไม่ได้มีอะไรติดครับ แค่เห็นน้องกินก๋วยเตี๋ยวท่าทางน่าอร่อยดี” ผมพูดแก้เก้อ มีคำพูดดีกว่านี้ไหมครับ ผมจะพูดจีบน้อง

“อ่อ ไปรท์ซื้อร้านที่ห้านับจากซ้ายมือเราค่ะ เจ้านี้อร่อยมากค่ะ แต่เฮียห้ามปรุงเผ็ดนะคะ เฮียเป็นนักกีฬากินเผ็ดมากไม่ดี” ที่แนะนำแบบนี้เพราะก๋วยเตี๋ยวในชามของน้องมีพริกเต็มเลยครับ กลีบปากของน้องจึงเป็นสีแดงชมพู สวยมาก สวยจริง ๆ

“ครับ งั้นเฮียไปซื้อบ้างดีกว่า เฮียไปนะพลอย ไว้เจอกัน” ใจจริงก็อยากจะอยู่นานกว่านี้ แต่ติดตรงที่ว่าไม่รู้ควรจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี ขอถอยไปตั้งหลักก่อนแล้วกัน ผมขอไปปรึกษาพวกเซียน ๆ ทั้งหลายก่อน