บทที่ 2 พบเจอ

“พี่คะ รอนิดด้วย” น้องนิดเรียกตามหลังออกมา ฉันจึงต้องหยุดรอเธอ

“คะ” พยายามปรับสีหน้าให้โอเคที่สุด

“ต้องขอโทษแทนเฮียเฟยด้วยนะคะ ปกติเฮียเขาก็ไม่เป็นแบบนี้หรอกค่ะ สงสัยวันนี้จะอารมณ์ไม่ค่อยดี”

“ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะน้องนิด พี่ไม่ได้คิดอะไร”

“พวกพี่รู้จักกันเหรอคะ นิดรู้สึกได้อะค่ะ”

“เปล่าค่ะ พี่ขอตัวไปดูร้านก่อนนะคะ” ฉันรีบเดินกลับร้านอย่างเร็ว

ทำไม ทำไมถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย ฉันควรจะทำยังไงดี ปิดร้านไปเลยดีไหม ถ้าทำอย่างนั้นแล้วเงินที่ลงทุนไปล่ะ หรือจะเฉย ๆ ต่างคนต่างอยู่ ทำเหมือนไม่รู้จักอย่างนั้นเหรอ

-SPRITE END-

-FOEI TALK-

“กูตาฝาดไหม ที่เห็นผู้หญิงสารเลวคนนั้น” ผมพูดกับเพื่อนเมื่อน้องนิดแฟนไอ้ซันเดินออกไป

“ไม่น่าจะฝาดว่ะ กูได้ยินน้องนิดเรียกเต็มสองหู เห็นเต็มสองตา เปิดร้านเค้กที่ตึกแถวแรก”

“กลับมาให้กูคิดบัญชีหรือไง”

“จะทำอะไรอะไรก็คิดดี ๆ ผู้หญิงคนนั้นมีผัวไปแล้ว”

“กูแทบอยากจะฆ่ามันกับผัวมันให้ตายคามือ ผู้หญิงกลับกลอก แล้วนี่ของร้านคนเลวแบบนั้น อย่าเอามาเข้าร้านกู” ผมกำลังจะเดินไปหยิบของพวกนั้นโยนทิ้ง

“ดะ เดี๋ยว อันนี้เมียกูซื้อมา มึงใจเย็นก่อน เดี๋ยวกูเอาไปเก็บในรถ” ไอ้ซันรีบหอบของออกจากร้านไป

“เสนอหน้ากลับมาทำไมวะ” ผมทุบโต๊ะดัง ปึก ด้วยความโกรธแค้นเมื่อนึกถึงใบหน้าของผู้หญิงเลว ๆ

“ใจเย็นก่อนมึง เดี๋ยวกูให้เด็กแถวบ้านตามสืบแป๊บ” ว่าแล้วไอ้กานต์ก็ล้วงเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมากด ระหว่างที่กำลังหาคำตอบ ผมเดินไปเอาเหล้ามาเปิดกิน

“เฮ้ย มึงเอาแต่หัววันเลยออ” ไอ้นิกที่เดินเข้ามาใหม่ ยังไม่รู้เรื่องอะไรก็เอ่ยแบบกวน ๆ

“จะไม่ให้มันกินได้ไงก็เมียเก่ามันกลับมา” เพื่อนคนหนึ่งของผมพูด

“ใครวะ เดี๋ยวนี้ไอ้เหี้ยเฟยมันเมียเยอะ”

“ใครที่มันตายแทนได้ก็คนนั้นอะ”

“เยียดเปียด น้องไปรท์เหรอวะ”

“เออ มึงจะเรียกน้องทำส้นตีนอะไร ไอ้เฟยมันไม่ให้เรียกแบบนั้นแล้ว มึงลืมหรือไง”

“เออว่ะ โทษทีกูลืม มันติดปากนี่หว่า ไอ้เฟยมันคบน้องมาตั้งหลายปี”

ปัก เสียงโต๊ะที่ผมถีบล้มเพื่อให้พวกเพื่อนของผมหยุดพูดถึงผู้หญิงแพศยา สารเลวคนนั้น

“เออ กูไม่พูดก็ได้” ไอ้นิกเงียบปากลง ผมจะนั่งซัดเหล้าอย่างหนักเพราะไม่อยากคิดถึงคนเลว ๆ แบบนั้น แต่ก็ทำไม่เคยได้ เพราะมักคิดถึงเธอตลอด

‘เฮียรักไปรท์ที่สุดเลยนะ’

‘ไปรท์ก็รักเฮียเฟย รักเฮียเฟยคนเดียว’

‘รู้ใช่ไหมว่าไปรท์เป็นรักแรกของเฮีย ถ้าเราเลิกกันเฮียต้องเสียใจมากแน่ ๆ’

‘จะเลิกได้ไง ไปรท์รักเฮียเฟยที่สุด เฮียเฟยเป็นรักแรกของไปรท์นะ ไปรท์ไม่มีทางทิ้งเฮียอยู่แล้ว ถ้าเลิกกับเฮียที่แสนดีขนาดนี้ ไปรท์คงเป็นผู้หญิงที่เลวมาก ๆ เลยล่ะ’

‘เมียเฮียทำไมน่ารักจัง ปากก็หวาน’

ภาพวันวานที่เคยรักกันค่อย ๆ เลือนหายเมื่อภาพความทรงจำที่แม่ของผมบอกกำลังบอกว่าเธอแต่งงานกับคนอื่นแทรกซ้อนเข้ามาแทน

‘ผมไม่เชื่อ น้องไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น แม่อย่ามาโกหกผม เราสองคนรักกันมาก แม่ก็เห็นว่าเรารักกันแค่ไหน น้องไม่มีทางทำแบบนั้น’

‘แม่จะโกหกเฟยทำไมลูก หนูไปรท์แต่งงานกับนายตำรวจไปแล้ว’

‘แม่หยุดพูด ผมไม่เชื่อ ผมจะไปหาไปรท์ จะไปดูให้เห็นกับตา’

‘ไม่ต้องไปหรอกเฮีย อีไปรท์มันแต่งงานแล้ว มันแต่งกับคนอื่นไปแล้วเฮีย’

‘อย่าเรียกแฟนเฮียว่าอี อีกนะพลอย ไม่งั้นเฮียจะไม่พูดกับพลอยอีก แล้วก็ถอยออกไป เฮียจะไปดูให้เห็นกับตา จะไม่ให้ใครมาใส่ร้ายไปรท์ของเฮียเด็ดขาด’

‘นี่ไง ถ้าเฮียอยากเห็นมาก’

“สารเลว” ผมโพล่งออกมาเมื่อเห็นภาพในมือถือที่น้องสาวยื่นให้ดู

“อย่าบอกว่ามึงเก็บไปฝัน” เพื่อนเอ่ยทัก ผมถึงได้รู้ว่าเมื่อครู่คือความฝัน ฝันที่เป็นเรื่องจริง เรื่องจริงที่เป็นฝันร้ายคอยหลอกหลอนทุกครั้งที่คิดถึงผู้หญิงคนนั้น

“เมื่อคืนมึงหนักหรือไง แดกเหล้านิดเดียว ก็หลับ” ไอ้หินท้วง

“ไอ้กานต์ได้เรื่องยัง” ผมไม่ได้ตอบเรื่องที่พวกมันถาม หันมาให้ความสนใจกับไอ้กานต์ที่อาสาตามข่าว

“อือ ผู้หญิงคนนั้นกลับมาอยู่ที่นี่ได้เป็นเดือนแล้ว เปิดร้านขายเค้กกับชานมไข่มุกอยู่ตึกแรกอะ ได้ข่าวว่าผัวตาย ก็เลยกลับมาอยู่ที่นี่กับลูกสาว” คือคำบอกเล่าของไอ้กานต์

“ผู้หญิงเลว ๆ คนนั้นมีลูกแล้ว?” ผมถามเพื่อนพลางเทเหล้าใส่แก้วแล้วกระดกดื่ม เจ็บจี๊ดที่หัวใจ

“เออ”

“ชีวิตเมียตำรวจคงมีความสุขดีก่อนที่ผัวจะตาย” ผมพูด

“ก็คงงั้น”

“กูว่าน้องมันต้องรักมึงอยู่แน่เลย จากอาการวันนี้ที่กูเห็น”

“ไม่ใช่น้อง กูบอกให้เลิกเรียกแบบนั้น” ผมรีบจวกไอ้หิน

“เออ ๆ โทษ ๆ”

“ถ้ายังรักกูอยู่ งั้นก็ต้องถึงเวลาที่ต้องชดใช้ให้กูแล้ว”

“เดี๋ยว ๆ มึงคิดจะทำอะไร” ไอ้หินถาม ส่วนไอ้ซันมันหอบเค้กพาแฟนมันกลับไปแล้วครับ ขืนอยู่ต่อผมได้ทิ้งของพวกนั้นลงถังขยะแน่

“ระลึกความหลังสักหน่อยไง” ผมบิดยิ้ม

“เอาจริง”

“อือ”

“แต่กวางใกล้กลับมาแล้วนะเว้ย มึงอย่าลืมว่ามึงจะมั่วยังไงก็ได้ แต่ถ้ากวางกลับมาแล้วมึงต้องหยุดทุกอย่าง” ไอ้กานต์ทักท้วง

“กูรู้ กูจะจบทุกอย่างก่อนกวางกลับมา”

“ก็อย่าไปหลงรักอีกล่ะ นั่นรักแรกของมึงอย่าลืม” ไอ้หิน

“รักแรกที่จบเหี้ย ๆ กูไม่เคยลืม”

“ขอให้จริง” ไอ้หินอีกอะครับ

“กูว่าต่างคนต่างอยู่ดีกว่าไหมวะ ยังไงซะน้องมันก็เลิกกับมึงไปแล้ว และตอนนี้มึงก็มีความสุขดี อีกหน่อยกวางกลับมามึงก็ต้องแต่งงานมีครอบครัว มีลูกที่น่ารัก อดีตไม่ดีมึงปล่อยไปเถอะ” อันนี้ไอ้นิก แม่งชอบขัดผมตลอด ไม่รู้เป็นอะไรนัก เหมือนพยายามปกป้องผู้หญิงคนนั้นทั้งที่มันเป็นเพื่อนผม

“ไม่ช่วยก็หุบปากไป แต่ถ้าเห็นผู้หญิงสารเลวคนนั้นดีกว่ากูก็วิ่งไปบอกมันซะว่ามันกำลังจะตกอยู่ในอันตรายให้รีบหนีไป ย้ายไปไกล ๆ กูยิ่งดี”

“จะประชดเพื่อ มึงก็รู้ว่ากูไม่มีทางทำแบบนั้น”

“ก็ดี ผู้หญิงเลว ๆ คนนั้นควรเจ็บบ้าง เจ็บให้มากกว่าที่กูเจ็บ” ริมฝีปากยกยิ้มร้าย จากนั้นผมกับเพื่อนก็เริ่มวางแผน เรื่องสนุกกำลังจะเริ่มต้นขึ้น ผมเคยทุ่มเทให้เธอมากมายจนไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่เพื่อรักเธอ รักเธอคนเดียว

แต่สิ่งที่เธอให้กลับมาคือความเจ็บปวดที่แสนทรมาน มาถึงวันนี้ผมเอาคืนจะผิดอะไร ก็เธอมาเยือนถึงถิ่นเอง