บทที่ 2 พบเจอ

หนึ่งเดือนต่อมา

ฉันเปิดร้านมาได้สองวันแล้ว ลูกค้าเข้าค่อนข้างดี อาจจะเพราะจัดโพรโมชันหนึ่งเดือน และเป็นร้านแรกที่เปิดในละแวกบ้าน ดีหน่อยที่โรงเรียนปลายฝันอยู่ห่างจากร้านไม่มากนัก ทำให้ฉันสามารถไปรับไปส่งลูกสาวได้อย่างสบาย ไม่ต้องลำบากแม่ วันนี้เป็นอีกวันที่ฉันเปิดร้าน และกำลังนั่งคิดสูตรเค้กใหม่ ๆ เพื่อลงขาย

กรุ๊งกริ๊ง เสียงลูกค้าเปิดประตูเข้ามาในร้าน

“สวัสดีค่า ต้องการรับเค้กแบบไหนดีคะ มีส้ม สตอว์เบอร์รี่ ช็อกโกแลต กาแฟ วานิลา เปิดเลือกได้ตามสบายเลยค่ะ”

“เอาคาปูชิโน่ 1 มอคค่า 1 นมสด 1 ชาเขียว 1 ช็อกโกแลตเข้มข้น 1” ลูกค้าที่เดินเข้ามาในร้านเป็นผู้หญิงค่ะ เธอสั่งน้ำแล้วเดินไปเปิดตู้แช่เค้ก เค้กมีทั้งแบบปอนด์ และแบบเป็นชิ้น ชิ้นละ 35 บาท แต่ช่วงจัดโพรเปิดร้านอยู่ที่ชิ้นละ 25 บาท และฉันไม่ได้ทำเยอะ กะขายวันต่อวันให้หมด เพื่อของสดใหม่เสมอ

“ไม่ทราบว่าน้ำใส่แก้วเลยหรือจะใส่ถุงไปคะ รับไข่มุกด้วยไหมเอ่ย” น้ำต่าง ๆ ฉันชงและมัดปากถุงไว้เรียบร้อย ถ้าลูกค้ามาสั่งก็แค่ตัดถุงเทใส่แก้ว หรือใครอยากแยกก็พร้อมทันทีไม่ยุ่งยาก

“อยากใส่มุกแล้วก็เทใส่น้ำแข็งเลยค่ะ” แบบนั้นจะถือกลับได้ยังไงในเมื่อมาคนเดียว “เจ้าของร้านช่วยถือไปส่งที่ร้านสักด้วยได้ไหมคะ ร้านอยู่ล็อกสุดท้ายค่ะ”

จากจำนวนเค้กที่เธอขนออกมาจากตู้ให้ฉันคิดเงิน แล้วก็จำนวนน้ำที่เธอสั่ง ฉันก็คงจะปฏิเสธไม่ได้ คนคนเดียวไม่สามารถถือกลับได้แน่ “ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ”

เมื่อรับปากว่าจะช่วยถือไป ลูกค้าก็ฉีกยิ้มกว้างให้ฉัน และเดินไปเลือกเค้กต่อ ฉันจึงรีบทำน้ำให้ลูกค้า

คิดเงินเรียบร้อยก็เดินหิ้วตามลูกค้ามาค่ะ ลูกค้าคนนี้ซื้อหมดไปเป็นพัน พูดคุยก็เก่ง ล่าสุดถามชื่อฉันแล้ว เธอบอกว่าซื้อไปฝากเพื่อนนักศึกษาและพี่ ๆ ที่รู้จัก ยังบอกอีกว่าถ้าถูกใจจะมาเป็นลูกค้าประจำ

“พี่ไม่ใช่คนแถวนี้เหรอคะ นิดไม่คุ้นหน้าเลย” เธอชวนคุยระหว่างเดินไปร้านสักค่ะ

“เกิดที่นี่ค่ะ แค่เพิ่งกลับมาอยู่ที่นี่”

“บรรยากาศร้านพี่น่าเข้ามากเลยค่ะ นิดบอกแฟนว่าจะมาซื้อตั้งแต่วันก่อนแล้ว แต่ยุ่ง ๆ เลยไม่ได้มา นี่ได้โอกาสเลยมาซื้อซะเลย” เธอพูดไปยิ้มไป เป็นลูกค้าที่สดใสดีนะคะ

แล้วเธอก็เดินมาถึงหน้าร้านสัก น้องนิดเปิดประตูเข้าไปเสียงผู้ชายดังลั่นร้านไปหมดเลย

น้องนิดเธอหันมาบอกฉันก่อนที่ฉันจะเดินเข้าไปในร้าน “เสียงดังหน่อยนะคะพี่ไปรท์ พอดีพวกพี่ ๆ เขานัดรวมตัวกันค่ะ”

“ค่ะ”

“ไปเหมาร้านเค้กหมดแล้วมั้งน้องนิด” เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังใกล้เข้ามา ตรงจังหวะกับฉันเดินเข้าไปในร้าน

“พี่ซันช่วยพี่สไปรท์ถือน้ำหน่อยค่ะ” ฉันเงยหน้ามองคนที่น้องนิดเรียก น้ำในมือของฉันแทบหลุดมือเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขาเองก็มองฉันด้วยความตกใจไม่ต่างกัน

‘ไปรท์โตขึ้นจะเปิดร้านขายเค้ก’

‘ทำไมครับ’

‘ก็มันหอมดี ได้กลิ่นขนมแล้วรู้สึกดี’

‘น่าน้อยใจนะเนี่ย พูดเหมือนอยู่กับเฮียแล้วจะรู้สึกไม่ดี’

‘ใช่ที่ไหนกันเล่า ร้านเค้กของไปรท์ต้องมีเฮียเฟยอยู่ด้วยสิ มีเฮียเฟยเป็นคนขาย ต้องขายดีในหมู่สาว ๆ แน่เลย’

‘ถ้าเป็นแบบนั้นไปรท์ไม่หึงเฮียเหรอ’

‘ไม่หึงหรอกค่ะ ไปรท์เชื่อใจเฮียเฟย ไปรท์รู้ว่าเฮียเฟยรักไปรท์คนเดียว’

‘ใช่แล้ว เฮียรักไปรท์ที่สุด’

‘แล้วนอกจากเตะฟุตบอลเฮียอยากทำอะไรคะ’

‘คงจะเปิดร้านสัก เฮียชอบ’

‘งั้นแบบนี้เฮียจะมาช่วยไปรท์ขายเค้กได้ไงอ่า’

‘ทำไมจะไม่ได้ เฮียแบ่งเวลาได้’

‘น่ารักที่สุดเลย แฟนใครเนี่ย’

‘แฟนหนูไง’

“พี่สไปรท์คะ พี่สไปรท์คะ”

“คะ” เสียงน้องนิดเรียกทำให้ฉันรู้สึกตัว ถ้าพี่ซันอยู่ที่นี่ งั้นร้านนี้ก็เป็นของ...

“ไหนวะเค้กร้านที่ว่าอร่อยไหมวะ” เสียงใครอีกคนเดินลงมาจากชั้นบน เขามองมาที่ฉันแล้วนิ่งไป

“อร่อยสิพี่หิน นิดชิมจากที่ร้านมาแล้ว ฝากตัวเป็นลูกค้าประจำร้านพี่เขาแล้วด้วย ไปเม้ามอยจนถามชื่อแล้วนะคะ พี่เจ้าของร้านเค้กชื่อพี่สไปรท์ค่ะ” ระหว่างที่น้องนิดกำลังเจื้อยแจ้ว ใครอีกคนก็เดินออกมาจากห้องห้องหนึ่ง

“โม้อะไรน้องนิด” ใครคนนั้นพูดและมองมาที่ฉันเช่นกัน จากใบหน้าที่ยิ้มแย้มเริ่มเปลี่ยนเป็นนิ่งขรึม

“โม้ที่ไหน ไม่เชื่อพี่กานต์ลองมาชิมสิ นิดซื้อมาเผื่อเพียบเลย”

“เอ่อ พี่ขอตัวก่อนนะคะน้องนิด” ฉันรีบวางของก่อนที่จะมีใครมาอีก ภาวนาขออย่าเจอเขาเลยนะ

“อ้าว พวกพี่มองอะไรกันคะ มองเพราะพี่ร้านเค้กสวยใช่ไหมเนี่ย นิดว่าพี่สไปรท์ก็สวยจริง ๆ นะคะ” น้องนิดพูดติดตลก แต่ทุกคนที่นี่ไม่มีใครตลกสักคน เพราะพวกเขาเกลียดฉัน

ฉันไม่สนใจที่น้องนิดกำลังพูด รีบหันหลังเพื่อเดินออกจากร้านสัก

ปึก! แต่เพราะความทะเล่อทะล่าทำให้ฉันชนกับใครอีกคนที่อยู่ด้านหลังอย่างแรง

“ขอโทษค่ะ” ฉันรีบขอโทษก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองคนที่ฉันชนเขา และเมื่อเห็นใบหน้าของเขาใจฉันก็พลันหล่นลงพื้น เขาเปลี่ยนไปจากเมื่อห้าปีก่อนมาก เปลี่ยนไปอย่างกับเป็นคนละคน สายตาของเขาช่างเย็นชา

“เกะกะ” คือคำที่เขาพูดก่อนจะเดินผ่านฉันไป ทำเหมือนว่าเราไม่รู้จักกัน

ใช่ เราไม่ควรรู้จักกันอีก เพราะฉันเป็นคนเลือกให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้เอง ฉันรีบเดินออกมาจากร้านสัก ซึ่งมั่นใจมาก ๆ ว่าเป็นร้านของเขา