บทที่ 1 ไม่สมควรได้รับ

“อืม ฉันเอง แกจะทำหน้าตกใจทำไมนิ้ง” เสียงของพลอยใสดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ฉันที่นั่งก้มหน้าอยู่เห็นรองเท้าส้นสูงสีแดงหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน ขาเรียวยาวขาวเนียน มองขึ้นไปอีกนิดเห็นกระโปรงสีพีชปลิวพลิ้วไหว สูงขึ้นอีกหน่อยเห็นเสื้อแฟชั่นสีขาว แล้วฉันก็ได้สบตากับเจ้าของหุ่นเพียว

เพี้ยะ เสียงฝ่ามือเรียวปะทะกับแก้มของฉัน เจ็บ แสบ ชา คือความรู้สึกตอนนี้ แต่ที่เจ็บไปกว่านั้นคือหัวใจ พลอยใสพูดมาว่า “ตบนี้สำหรับคำสัญญาที่มึงทำไม่ได้”

“อีพลอย” ท่ามกลางเสียงร้องด้วยความตกใจทำตัวไม่ถูกของคะนิ้ง

เสียงเพี้ยะดังขึ้นอีกครั้ง ซึ่งฉันนั่งให้เพื่อนตบทั้งน้ำตา “ตบนี้สำหรับที่มึงทิ้งพี่ชายของกู”

เสียงเพี้ยะดังขึ้นอีก “ตบนี้ที่มึงทำพี่ชายของกูกลายเป็นคนเป็นที่เหมือนคนตาย มึงทำลายชีวิตพี่ชายกู”

เสียงเพี้ยะดังขึ้นอีกสองที แต่ไม่ได้ฟาดที่ใบหน้าของฉัน ฉันเงยหน้ามองพลอยใสที่ตบหน้าตัวเองและร้องไห้ไม่ต่างจากฉัน “และตบนี้สำหรับกูที่เลิกเป็นเพื่อนกับมึงไม่ได้ ทั้งที่ไม่อยากจะมีมึงเป็นเพื่อนอีก”

“ฉันผิดฉันรู้ แกจะโกรธจะเกลียดฉันมันก็สมควรแล้ว” ฉันพูดทั้งน้ำตาที่เจิ่งนองใบหน้า น้ำตาไหลเพราะเจ็บที่ใจใช่ใบหน้าที่ถูกตบ

“ใช่ กูโกรธ กูเกลียด กูแค้น กูเสียใจที่มึงเห็นแก่ตัว ทำร้ายพี่ชายของกูแบบนั้น ถ้าย้อนเวลากลับไปได้กูจะขัดขวางไม่ให้พี่กูรู้จักกับมึง”

“...” ก็จริง พลอยใสไม่ผิดเลยที่คิดแบบนี้ เพราะว่าฉันมันไม่ดีจริง ๆ

“มึงรู้ไหมว่าทุกครั้งที่กูเห็นพี่กูเจ็บ กูภาวนาตลอดขอให้มึงกับผัวมึงฉิบหาย ไม่มีความสุข ขอให้ทุกข์เหมือนที่พี่กูเป็น”

“พอแล้วพลอย” คะนิ้งคว้าแขนพลอยใสพร้อมพูดห้ามปราม

“พออะไร มึงก็เห็นไม่ใช่เหรอว่าพี่กูเจ็บขนาดไหน เกือบฆ่าตัวตายเพราะมันตั้งกี่ครั้ง ทำไมอะ ทำไมพี่กูต้องเจ็บเพราะมันทั้งกายทั้งใจ แล้วทำไมมันถึงมีความสุข ทั้งที่วันนั้นถ้าไม่ได้พี่กูมันก็คงตายไปแล้ว พอมันเห็นว่าพี่กูเดินไม่ได้ มันก็ตอบตกลงแต่งงานกับคนอื่น” แล้วพลอยใสเธอก็พูดความจริงออกมา ความจริงที่ว่าฉันมันเลวมากแค่ไหน

“เออกูรู้ว่าอีไปรท์มันผิดที่ทิ้งเฮียเฟย แต่เรื่องมันหลายปีแล้วไงมึง ตอนนี้เฮียเขาก็มีความสุขดี แต่อีไปรท์ผัวมันเพิ่งตาย มันเพื่อนเรานะเว้ย เรามีกันสามคนมาแต่ไหนแต่ไร มึงจะไม่ให้อภัยมันหน่อยเหรอ เรื่องมันนานแล้วนะพลอย”

“ผัวตาย?” พลอยใสปรายตามามองฉัน

“เออ ผัวมันป่วยตายมันถึงกลับมาอยู่ที่นี่ ยังไงมันก็เพื่อนเรานะพลอย เพื่อนกันจะทิ้งกันลงเหรอ”

“…” พลอยนิ่งเงียบ สายตาเริ่มสับสน

ฉันจึงตัดสินใจพูดออกมา “พอเถอะ ฉันไม่ได้ต้องการให้ใครมาสงสาร และมันคงลำบากใจซะเปล่าถ้าเราจะคบกันเป็นเพื่อน เพราะเรื่องที่ฉันทำมันเลวร้ายมากฉันรู้ดี”

“หมายความว่ายังไงไปรท์” คะนิ้งถาม

“แกอยู่ดูแลพลอยเหมือนที่ผ่านเถอะ ฉันอยู่ของฉันคนเดียวได้นิ้ง พวกแกจะได้ไม่ต้องลำบากใจ” เพราะว่าฉันก็ละอายใจเช่นกัน

“เออ ดีเหมือนกัน เพราะเห็นหน้ามึงทีไรกูก็นึกถึงหน้าเศร้า ๆ ของพี่ชายกู” พลอยใสฉุนเฉียวก่อนจะเดินออกไป

“อะไรของพวกมึงวะ ทำไมบุ่มบ่ามแบบนี้ ทำไมไม่ถามกูบ้าง แทนที่จะดีกัน บ้าอะไรวะเนี่ย”

“แกตามไปดูพลอยเถอะ ฉันอยากอยู่คนเดียว” พูดแล้วฉันจึงเดินเข้าบ้าน

เรื่องที่พลอยใสพูดมาเป็นความจริงทุกอย่าง ฉันมันคนเห็นแก่ตัว ไม่น่าคบหา สมควรไม่มีเพื่อน ฉันทิ้งผู้ชายที่เป็นรักแรก คนที่ดีกับฉันมาก ๆ ฉันกล้าทิ้งให้เขาทุกข์ใจ ในขณะที่ตัวฉันเดินหน้าแต่งงานกับคุณวี

แค่คำบอกเลิกฉันยังไม่พูดบอกเขาเลย

เรื่องนี้ฉันผิดเอง ที่เพื่อนเป็นแบบนี้จึงไม่แปลก และความจริงฉันสมควรโดนมากกว่านี้ด้วยซ้ำ เรื่องนี้ฉันพยายามที่จะไม่นึกถึง เพราะคิดถึงเมื่อไหร่ก็มักจะเสียใจทุกครั้ง และครั้งนี้ก็ร้องไห้อีกตามเคย