EP 8 : ถ้ามีฉัน

“ไม่ได้”

“คะ?”

“ไม่ได้ไง...ฉันไม่ให้เธอไปดูแลลูกค้าประจำคนนั้น เหมือนจะบอกเธอไปแล้ว”

“รู้ค่ะ แต่พ่อเขาใหญ่มาก ๆ ขอร้องล่ะนะคะเขาโมโหมาหลายรอบแล้ว ถ้าขัดใจเขาอีกเขาทำให้ร้านเดือด... / ถ้าไม่อยากให้ร้านเดือดร้อนก็ลาออก เธอลาออกมันก็เอาเรื่องร้านไม่ได้”

“ฮะ? ดะ...ได้ไง จะลาออกเพราะเรื่องแค่นี้ได้ไง นี่มันงานนะคะ ลาออกแล้วจะเอาเงินที่ไหนชะ... / เงินจากฉันนี่ไง ไม่ต้องไปดูแลใคร ลาออกซะแล้วฉันจะดูแลเธอเอง”

OoO

“...คะ~” เขา...

“ลาออกซะแล้วฉันจะดูแลเธอเอง”

“...” พูดเล่นใช่ไหม?

“ไม่สนใจเหรอ?”

“...” เชื่อไหมคะว่าฉันเอาแต่มองหน้าเขาอย่างกับจะจ้องหาเศษขี้ตาในหนังตาชั้นใน ฉันเชื่อหูในสิ่งที่ได้ยิน ฉันได้ยินเต็มสองหู หูไม่ฝาดด้วยเพราะวันนี้ก่อนออกมาทำงานเพิ่งแคะขี้หูไป

“ไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ”

“...” จะให้พูดอะไร อยู่ดี ๆ ก็มาบอกให้ลาออกจากงานที่สร้างรายได้ไม่ใช่น้อย ๆ แล้วตัวเองจะดูแลฉันเองเนี่ยนะ บ้าไปแล้วมันใช่เรื่องเล่น ๆ เล็ก ๆ ที่ไหนกัน ฉันพูดอะไรไม่ออกหรอกทำได้แต่มองเขาด้วยความอึ้งแล้วส่ายหน้าเบา ๆ เพื่อบอกว่าไม่มีอะไรจะพูดแค่นั้น

“หึ ๆๆ” ขำอะไร ท่าทางของฉันมันน่าขำเหรอ ก็คนมันอึ้งไง ตัวเองพูดจาให้คนอื่นอึ้งตกใจเองแล้วจะมาขำแบบนี้ทำไมล่ะ T^T

“ขำ...ขำอะไรคะ” ถึงจะเป็นการขำแบบหัวเราะเบา ๆ ในลำคอแต่คนโดนขำมันก็ทำหน้าไม่ถูกนะ

“ขำหน้าเธอตอนนี้ไง”

“...” เออถ้าเรื่องหน้าตาก็พอรู้อยู่ว่าคงดูน่าขำแต่ไม่ต้องบอกก็ได้เพราะยิ่งรู้ว่าขำหน้าฉันมันก็ยิ่งทำให้ฉันเสียความมั่นใจ T^T

“ตกลงว่าไง เธอว่าดีไหม” ยังเรียกความมั่นใจที่โดนเขาขำเบา ๆ ให้ตัวเองไม่ได้ก็โดนถามเรื่องที่ทำให้หน้าตามันน่าขำ แต่ครั้งนี้ฉันว่าฉันดึงสติตัวเองมาได้เร็วพอสมควรนะคะ ฉันสูดอากาศให้เต็มปอดแล้วอ้าปากพูดทันที

“ชาไม่ได้เป็น... / รู้”

“คะ?” พูดได้สี่คำมาพูดแทรกว่ารู้ แล้วรู้อะไรของเขา?

“รู้ไง รู้ว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่จะให้ใครมาเลี้ยงหรอก”

“คะ?” คือฉันเข้าใจนะที่เขาพูดออกมา แต่ที่ คะ? ต่อนี่คืองงว่า แล้วยังไง? รู้ว่าฉันไม่ให้ใครเลี้ยงแล้วเขาจะมาเสนอทำไม อะไรของเขากันเนี่ย?

“ล้อเล่น”

“คะ?”

“ล้อเล่นไง รู้ว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นไม่งั้นป่านนี้เธอคงนอนสบายในคอนโดหรู ๆ ไปแล้ว ไม่ออกมานั่งทำงานดึกดื่นทุกคืนแบบนี้หรอก ถ้าเล่นแรงเกินไปขอโทษด้วยนะ”

“...ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ” ก็ไม่ได้โกรธตั้งแต่แรกอยู่แล้วแค่งง ๆ เฉย ๆ แต่อารมณ์ตอนนี้มันเป็นเขิน ๆ นะ

“รู้ว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นไม่งั้นป่านนี้เธอคงนอนสบายในคอนโดหรู ๆ ไปแล้ว ไม่ออกมานั่งทำงานดึกดื่นทุกคืนแบบนี้หรอก”

ประโยคนี้พี่เขากำลังชื่นชมฉัน ฉันมั่นใจล้านเปอร์เซ็นส์ >///<

ฮือ~ เขาน่ารักจังเลย~

แต่เดี๋ยวก่อนปั้นชา จะมาขงมาเขินนานไม่ได้นะ คุยเรื่องจำเป็นให้เสร็จและเรียบร้อยก่อนไม่งั้นอู่ข้าวอู่น้ำของแกแย่แน่

“ถ้างั้นตกลงว่าอาทิตย์หน้า / ไม่มีทาง”

“ไม่ได้ค่ะ ขอร้องนะคะไม่งั้นเกิดเรื่องใหญ่แน่”

“หึ ๆๆ พ่อมันใหญ่มากเลยรึไง”

“ระดับรัฐมนตรีใหญ่ไหมล่ะคะ” ฉันว่าฉนน่าจะบอกเขาไปแล้วนะว่าพ่อพี่แท็คใหญ่แค่ไหน แต่พอย้ำอีกรอบเขาก็ยิ้มบางเหมือนขำแล้วอยู่ ๆ ก็หันหน้าไปจับพวงมาลัยแล้วขยับเกียร์อย่างกับจะขับรถต่อซะงั้น

“ถ้ากลัวก็ลางาน แต่ไม่ต้องลาหรอก ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น....ฉันใหญ่กว่ารัฐมนตรี” ประโยคสุดท้ายเขาหันมาตอบแล้วยิ้มกวน ๆ มาให้แต่ฉันนี่ทำหน้าปวดประสาทออกมาแล้ว

“พี่ตัสชาซีเรียสนะคะ” ฉันลืมความหล่อของเขาที่ทำให้ใจเขินไปชั่วขณะเพราะตอนนี้ฉันซีเรียสสุด ๆ ไปเลย

“ซีเรียสทำไม เรื่องแค่นี้เอง”

“ก็พ่อเขาเป็น... / คิดว่ามันจะรวยเท่าฉันรึเปล่า” รอให้พูดให้จบก่อนสิ!

“ก็...ไม่รู้หรอกค่ะ ไม่รู้เรื่องส่วนตัวลูกค้าขนาดนั้น”

“หึ ๆๆ ถ้างั้นก็รู้ไว้ซะว่าตึกนั้นฉันเป็นเจ้าของ” เขาบอกแล้วชี้ไปที่ตึกหนึ่งที่อยู่ไกลมาก ๆ แต่มองเห็นได้ชัดมากเพราะว่ามันเป็นตึกที่สูงเฉียดฟ้า ที่สำคัญเป็นตึกที่...สูงที่สุดของประเทศนี้

“คะ?” ขี้โม้รึเปล่า ตึกนั้นอ่ะนะ ที่มือเรียวยาวของเขาชี้อยู่มันตึกนั้นแน่ ๆ ฉันมั่นใจ แต่ที่ไม่มั่นใจคือเขาเป็นเจ้าของจริง ๆ เหรอ จะบ้า~ ลูกค้าฉันที่หล่อและดูรวยมาก ๆ จะรวยจนถึงขั้นเป็นเจ้าของตึกที่สูงที่สุดของประเทศเลยเหรอ

“อยากไปดูวิวข้างบนไหม”

“ฮะ?”

“ไปได้นะ เดี๋ยวพาไปตอนนี้เลย” เขาบอกแต่แทนที่ฉันจะตอบฉันกลับหยิบโทรศัพท์มือถือมากดหาข้อมูลอะไรบางอย่างแทน

“จุดชมวิวปิดแล้วค่ะ” ฉันได้ข้อมูลเรียบร้อยก็เงยหน้ามาบอกเขา ชั้นที่เปิดบริการสำหรับชมวิวของตึกปิดไปแล้ว ปิดตอนตีสองแต่ตอนนี้จะตีสองยี่สิบนาทีแล้วค่ะ วันนี้ปิดให้บริการแล้วไม่สามารถขึ้นไปชมวิวได้แล้ว

“หึ ๆๆ แล้วยังไง”

“ก็ไปไม่ได้ไงคะ พี่เป็นเจ้าของจริงป้ะเนี่ยถึงไม่รู้ว่าปิดแล้ว” จะขี้โม้อะไรไม่เช็คข้อมูลเลย ชิส์~

“หึ ๆๆ เธอตลกว่ะ โอเค ๆ ถ้างั้นไปเลยนะ”

“คะ?”

“ไปเลยไงจะได้รู้ว่าเป็นเจ้าของจริงรึเปล่า” เขาหันมาตอบแล้วยิ้มขำบาง ๆ ก่อนจะหันกลับไปมองถนนพร้อมกับเปลี่ยนเส้นทางทันที

“พี่ตัส...ไปจริงเหรอคะ” ฉันถามเพราะไม่แน่ใจ จะไปจริง ๆ เหรอ ไปแล้วจะขึ้นได้ยังไงเสียเวลาเปล่า ๆ เอ๊ะ! หรือว่าความจริงแล้ว...เขาแค่อยากหาเรื่องขับรถวนเล่นเพื่อต่อเวลาที่จะได้อยู่ใกล้แกกันนะยัยปั้นชา~ >///<

“อื้ม”

“แต่มันหมดเวลาขึ้นแล้วนะคะ พี่เป็นเจ้าของพี่ไม่รู้เหรอ”

“หึ ๆๆ เธอนี่ทั้งตลกทั้งซื่อบื้อเลยนะ ถ้าไม่ใช่เจ้าของแล้วจะกล้าพาเธอไปทั้งที่ปิดให้ขึ้นแล้วได้ยังไง”

“ก็...” ก็จริงของเขานะคะ ถ้าไม่ใช่เจ้าของแล้วจะกล้าพาฉันไปทั้งที่มันปิดแล้วได้ยังไง โอ้ย~ ปล่อยไก่โชว์โง่อีกแล้วปั้นชา~ T^T

“แต่ชาไม่ได้อยากดูวิวนะคะ” ฉันไม่รู้หรอกว่าเป็นเจ้าของจริงรึเปล่าหรืออาจจะเป็นลูกหลานของเจ้าของก็ได้ แต่ฉันว่าไม่ไปดีกว่า ดึกมากแล้ว ถึงเขาจะหล่อและเคยไปส่งฉันที่หอมาแล้วแต่ก็ใช่ว่าจะไว้ใจได้ล้านเปอร์เซ็นต์ซะที่ไหนล่ะ

“ก็ไม่ได้ตั้งใจจะพาไปดูวิว” ฮะ? อะไรของเขาวะเนี่ย อยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้สมองฉันตกอยู่ในสภาวะงงบ่อยมากเลยนะ

“แล้วจะไปทำไมคะ โอเค ๆ เชื่อแล้วค่ะว่าเป็นเจ้าของตึก” สงสัยพูดแล้วไม่อยากเสียหน้าเลยจะพาไปยืนยันให้ได้มั้ง พอฉันบอกออกไปเขาก็หันมามองแล้วยิ้มขำ

“หึ ๆๆ ของแค่นี้ฉันไม่เอามาอวดให้เสียเวลาหรอก แต่ที่ทำแบบนี้เพราะอยากให้เธอมั่นใจว่าแค่ลูกรัฐมนตรีแค่นั้นมารังแกเธอไม่ได้หรอก...ถ้ามีฉันเธอไม่จำเป็นต้องกลัวใครทั้งนั้น”