EP 7 : ลาออก

“ไม่อยากเป็นแค่ลูกค้าของเธอ...ไม่ชอบ”

ตึก...

ตึก ตึก ตึก!

ฉัน

“...”

ฉันสามารถละลายตายตรงนี้ได้เลยรึเปล่า...

ฉัน... >///< ฉันจะกรี๊ดแล้วนะแก~

“ตกลงนะ...จะออกไปรอ” เขาไม่ให้โอกาสฉันปฏิเสธ เขาพูดชิดใบหูมาก ๆ มากจนลมหายใจอุ่น ๆ รินรดผิวที่ไวต่อความรู้สึกของฉัน พอเขาพูดคำนี้จบพี่นนท์พนักงานเสิร์ฟที่ดูแลโต๊ะของเรา เอ้ย! โต๊ะของเขาก็เดินมาพอดี

“นี่ครับคุณลูกค้า” พี่นนท์พูดพร้อมกับยื่นสมุดเช็คบิลสีดำมาให้ฉันรับแล้วยื่นให้เขาต่อ

“เดี๋ยวโทรหา” เขารับบัตรไปเก็บโดยที่ไม่ดูบิลเลยสักนิดว่าตัวเองจ่ายไปเท่าไหร่ แต่ก็คงไม่เกินกำลังเขาหรอกแค่เหล้าหนึ่งขวด เครื่องดื่มของฉันหนึ่งแก้วกับเลี้ยงดริ๊งค์ฉันหนึ่งร้อยดริ๊งซ์

จะว่าไปพอวันนี้มาเองฉันเลยได้ดริ๊งค์น้อยเลยเนอะ แหะ ๆๆ ^_^!

แต่ไม่เป็นไร...ได้เจอเขาก็ถือเป็นเรื่องที่ดีแล้ว

-///-

เขาไม่พูดอะไรต่อนอกจากลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทันที เดินออกไปท่ามกลางสายตาของผู้คนเกือบทั้งร้านที่ต้องมองตาม

...หล่อชะมัด

หล่อจนต้องบอกตัวเองว่าผู้ชายที่หล่อแถมรวยมากขนาดนี้เป็นของแก เอ้ย! เป็นลูกค้าแกนะปั้นชา

“อลิส”

“คะพี่นนท์”

“ลูกค้าคนนี้โคตรป๋าเลยว่ะ ก่อนมาก็เลี้ยงดริ๊งค์ล่วงหน้ามาถึงก็นั่งแป๊บเดียวแถมตอนมาถึงก็เพิ่มดริ๊งค์ให้หนูไว้เลย เปย์เก่งสุด ๆ มีลูกค้าแบบนี้เยอะ ๆ คงดี”

“คะ?” พี่นนท์พูดอะไร มาถึงก็เพิ่มดริ๊งค์เอาไว้เลยงั้นเหรอ?

ฉันกำลังเต็มไปด้วยความสงสัยก็เลยก้มลงมองสมุดเช็คบิลในมือแล้วเปิดดูด้วยความรวดเร็ว

...5

...500

OoO

อีก...อีกแล้วเหรอ???

“ไม่อยากเป็นแค่ลูกค้าของเธอ...ไม่ชอบ”

เหมือนกันค่ะ ทั้งหล่อทั้งรวยแถมยังทำให้ใจสั่นไหวเพราะพี่แอบแสดงความห่วงใยบ่อย ๆ ขนาดนี้ชาก็ไม่อยากให้พี่เป็นแค่ลูกค้าของชาแล้วเหมือนกัน >///<

-เวลาต่อมา-

ตึก!

ตึก ตึก ตึก!

ไม่เจอหน้ากันแค่สองชั่งโมงนิด ๆ ทำไมตอนเดินไปหาเขาที่ใส่ชุดดำยืนพิงประตูเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงและสายตาเอาแต่จ้องมองมาที่ฉันตลอดเวลาแค่นี้เองทำไมฉันต้องตื่นเต้นสุดกู่ด้วยไม่เข้าใจ

“เมารึเปล่า” ฉันเดินมาหยุดตรงหน้าเขาก็เอ่ยถาม แค่ได้ยินเสียงหล่อความเขินก็เพิ่มขึ้นทำให้ฉันเม้มปากนิดหน่อยแล้วส่ายหน้าเบา ๆ

“พี่ตัสไม่ให้ดื่มจะเมาได้ยังไงล่ะ”

“ดีแล้ว”

“ค่ะ”

“...”

“เรา...กลับกันเลยไหมคะ”

“อยากกลับแล้ว?”

“ก็...ค่ะ เลิกงานแล้ว อยากกลับแล้ว” เขานี่ขยันทำให้กล้ามเนื้อรอบปากฉันกระตุกจริง ๆ เลยนะ มันจะเขินจะยิ้มจะอายในเวลาเดียวกันได้ง่าย ๆ เลย แล้วดูสายตาคมเป็นพญาเหยี่ยวของเขาที่มองฉันตอนนี้สิ มันไม่ใช่สายตาหิวอยากลากขึ้นเตียงเหมือนที่ลูกค้ามองประจำนะคะ มันเป็นสายตาที่ลึกซึ้งและร้ายกาจมากกว่านั้น แบบ...ไม่รู้สิ อธิบายไม่ถูก รู้แค่สายตาคู่นี้อันตรายกับหัวใจมาก ๆ -///-

“หึ ๆๆ โอเค กลับเลยก็ได้...เชิญครับ”

กึก!

กำลังขยับเท้าซ้ายก้าวไปข้างหน้าเพื่อให้ใกล้เขา เอ้ย! ใกล้ประตูรถที่เขาหันไปเปิดให้มากกว่านี้แต่พอเจอคำพูดเพราะ ๆ กับเสียงทุ้มลึกเข้าไปฉันก็ชะงักแทบสะดุดเศษกรวดเศษทรายตรงนี้ทันที

ไหวไหมน้อปั้นชา จะทนหวั่นไหวไม่จีบเขาเองได้รึเปล่านะแกเอ้ย~ >///<

“ขะ...ขอบคุณค่ะ” ฉันขยับตัวได้เงอะงะมาก ๆ ค่อย ๆ ขยับตัวไปใกล้เขาที่เปิดประตูรถรออยู่ ทุกย่างก้าวที่น่าจะแค่สามก้าวเองมั้งเป็นไปด้วยความระมัดระวังเพราะกลัวสะดุดขาตัวเองล้มให้ขายขี้หน้าแต่สุดท้ายก้นบึ้ม ๆ ของฉันก็หย่อนลงที่เบาะรถราคาสามสิบกว่าล้านได้โดยสวัสดิภาพ

เก่งมาก~ เก่งสุด ๆ ไปเลยปั้นชา ^^

“หอเดิมนะ” เขาที่ปิดประตูให้เรียบร้อยประหนึ่งฉันเป็นราชนิกูลผู้สูงศักดิ์อ้อมมานั่งประจำตำแหน่งคนขับก่อนจะถามออกมา

“ค่ะ เดี๋ยวบอกทางนะคะ” ถึงฉันจะมีรายได้ค่อนข้างสูงแต่ฉันก็เลือกที่จะเซฟค่าครองชีพด้วยการเช่าหอพักราคาถูกเพราะแทบจะไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่ที่ห้องเลย ดังนั้นการจ่ายถูกย่อมแลกมาด้วยการเดินทางที่ไม่สะดวกและค่อนข้างซอกแซกคดเคี้ยวเลี้ยวหลายตลบพอประมาณ

“จำได้” เขาตอบกลับมาทันทีทำให้ฉันมองแบบไม่อยากจะเชื่อ

“โม้รึเปล่าคะ เพื่อนสนิทไปบ่อยยังไปไม่ค่อยถูกเลยค่ะ” ฉันพูดติดตลกแต่หน้าหล่อของเขากลับแค่ยิ้มบาง ๆ

“เถอะน่า นอนพักผ่อนไปเถอะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว...พักบ้าง” จบคำพูดเขาก็หันหน้าไปจับพวงมาลัยแล้วขับรถออกจากลานจอดรถของที่ร้านทันที คำพูดเขาจบแต่ความรู้สึกของฉันไม่เห็นจะจบเลยค่ะ

“เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว...พักบ้าง”

ตลอดระยะเวลาเกือบสองปีมานี้นอกจากแยมโรลที่คอยห่วงและอยากให้ฉันพักก็เพิ่งมีเขาอีกคนนี่ล่ะที่เอ่ยคำนี้ออกมา ฉันไม่รู้ว่าคำพูดประโยคนี้ออกมาจากส่วนลึกหรือตื้นแค่ไหนในความรู้สึกของเขา แต่ฉันอยากจะบอกเขามาก ๆ เลยว่า...ขอบคุณนะ ^///^

“หรือกลัว ถ้ากลัวจะไม่นอนก็ได้นะ”

“เปล่าซะหน่อย ไม่ได้กลัวหรอกค่ะแค่ไม่ง่วง นั่งเป็นเพื่อนพี่ตัสดีกว่า” จั๊กจี้หัวใจทุกครั้งที่เรียก พี่ตัส อันที่จริงก็เรียกลูกค้าทุกคนพี่นั่นพี่นี่มาตลอดแต่กับคนนี้เป็นความเหมือนที่โคตรจะแตกต่างเลย

“โอเค พรุ่งนี้ทำงานรึเปล่าล่ะ” ชอบเวลาเขาถามเรื่องของฉันจัง รู้สึกเป็นที่สนใจจากเขาดี >///< ก็สวยอ่ะเนอะ ผู้ชายต่อให้หล่อหรือรวยแค่ไหนก็แพ้คนสวยน่ารักเซ็กซี่หุ่นดีมีเสน่ห์ไม่ขี้เหร่แต่จนอยู่ดี แหะ ๆๆ ^_^!

“ทำปกติทุกวันค่ะ ทำไมเหรอคะ”

“เปล่า แค่ถามเฉย ๆ” แหม~ อยากรู้เรื่องหนูก็บอกมาเถอะค่ะพี่ชาย >o<

“ถ้างั้นขอถามอะไรพี่หน่อยได้ไหมคะ” ไม่ใช่แค่เขาที่อยากถามเฉย ๆ หรอกแต่ฉันก็อยากถามเขาเหมือนกัน

“ได้สิ”

“อาทิตย์หน้าจะมาที่ร้านไหมคะ” เขาอนุญาตฉันก็ไม่ลังเลที่จะถามเลยล่ะค่ะ

“อยากให้มาไหมล่ะ”

“ถามพี่ค่ะไม่ได้ถามตัวเอง มาไหมคะ”

“ไม่แน่ใจ แต่ถ้าไม่ว่างก็เหมือนเดิม”

“จะจองตัวไว้เหมือนที่เคยทำน่ะเหรอคะ” ฉันขยายความให้ชัดเจนเขาก็พยักหน้ารับโดยที่ไม่ได้พูดอะไร พอได้คำตอบแล้วฉันก็ไม่สบายใจขึ้นมา

“ไม่ทำแบบนั้นได้ไหมคะ อาทิตย์หน้าขอให้ไม่มาแล้วก็ไม่จองล่วงหน้าอย่างที่ผ่านมาได้รึเปล่า”

“ทำไม” คำขอของฉันทำให้เขาหันมามองหน้าทันที

“พี่แท็ค เอ่อ หมายถึงลูกค้าประจำคนเก่าน่ะค่ะ วันนี้เขาขู่ไว้ว่าถ้าอาทิตย์หน้าเขาไม่ได้ชาดูแลเขาจะทำให้ร้านเดือดร้อน คือ...พี่ตัสไม่มาได้ไหม พ่อพี่เขาเป็นรัฐมนตรี เขาเส้นใหญ่มาก ลองเขาบอกแบบนี้เขาเอาจริงแน่ ไม่อยากให้ร้านเดือดร้อนค่ะ” ฉันพูดจริง ๆ นะ ฉันห่วงร้าน ร้านนี้พลิกชีวิตให้ฉัน เป็นเหมือนบ้าน เป็นอนาคต ฉันไม่อยากให้ใครมาทำลายและฉันมั่นใจว่าคนอย่างพี่แท็คเขาเอาจริงแน่นอนเพราะที่เคยได้ยินมาประวัติพี่แท็คเรื่อง พ่อกูใหญ่ ใช่ย่อยที่ไหน

พอฉันเอ่ยขอร้องแทนที่เขาจะตอบในทันทีเขากลับค่อย ๆ เปิดไฟเลี้ยวแล้วขับเข้าชิดริมถนนก่อนจะหันกลับมามองฉัน มองด้วยสายตาที่...

“ไม่ได้”

“คะ?”

“ไม่ได้ไง...ฉันไม่ให้เธอไปดูแลลูกค้าประจำคนนั้น เหมือนจะบอกเธอไปแล้ว”

“รู้ค่ะ แต่พ่อเขาใหญ่มาก ๆ ขอร้องล่ะนะคะเขาโมโหมาหลายรอบแล้ว ถ้าขัดใจเขาอีกเขาทำให้ร้านเดือด... / ถ้าไม่อยากให้ร้านเดือดร้อนก็ลาออก เธอลาออกมันก็เอาเรื่องร้านไม่ได้”

“ฮะ? ดะ...ได้ไง จะลาออกเพราะเรื่องแค่นี้ได้ไง นี่มันงานนะคะ ลาออกแล้วจะเอาเงินที่ไหนชะ... / เงินจากฉันนี่ไง ไม่ต้องไปดูแลใคร ลาออกซะแล้วฉันจะดูแลเธอเอง”