EP 9 : ไม่ต้องพูด

“หึ ๆๆ ของแค่นี้ฉันไม่เอามาอวดให้เสียเวลาหรอก แต่ที่ทำแบบนี้เพราะอยากให้เธอมั่นใจว่าแค่ลูกรัฐมนตรีแค่นั้นมารังแกเธอไม่ได้หรอก...ถ้ามีฉันเธอไม่จำเป็นต้องกลัวใครทั้งนั้น”

“...” แก แกช่วยขยับเบา ๆ หน่อยได้ไหม อย่าขยับแรงแบบนี้สิ...ไอ้หัวใจบ้า

“เข้าใจรึเปล่า” เขาหันมาถามพร้อมกับรถที่จอดนิ่งเพราะติดไฟแดง

“พี่... / หรือต้องทำมากกว่านี้ถึงจะเข้าใจว่าเธอมีฉัน”

“...คะ~” ฉันรู้สึกเบลอไปชั่วขณะกับคำพูดของเขาแล้วก็ยิ่งเบลอมากขึ้นเพราะรู้สึกว่าตัวเองเห็นใบหน้าหล่อของเขาชัดมากขึ้นเรื่อย ๆ

“ต้องทำมากกว่านี้เหรอ”

“คะ...”

“ถามว่าต้องทำมากกว่านี้เหรอเธอถึงจะเข้าใจว่าเธอ...มีฉัน~”

“อื้อ~” ฉันเบลอยิ่งกว่าเบลอ เบลอจนแทบไม่มีสติเพราะทันทีที่ปากของเขาแตะลงมาโดนปากฉันร่างกายก็เหมือนไฟช็อตแล้วมันก็ไร้เรี่ยวแรงลงไปดื้อ ๆ ฉันคิดว่าตัวเองต้องดันเขาออก ไม่ควรยอมให้เขาจูบง่าย ๆ แบบนี้แต่พอลิ้นของเขาสอดเข้ามาในปากฉันก็ไม่รู้วิธีที่จะขัดขืนแล้ว

ฉันทำอะไรไม่ได้เลยทำได้ดีที่สุดในตอนนี้คือปล่อยให้เขาจูบฉันอยู่ฝ่ายเดียวโดยที่ไม่ขัดขืนทั้งที่จูบนี้มันคือ...จูบแรกในชีวิตของฉัน

“อืม~” เสียงที่เหมือนเสียงครางดังออกมาจากลำคอเขาเบา ๆ ร่างกายฉันยิ่งอ่อนระทวย มือเขาสอดมาประคองที่คอแล้วก็ยิ่งจูบฉันมากขึ้น มากขึ้น มากขึ้นเรื่อย ๆ

“อื้อ~” เขาทั้งสอดลิ้นทั้งดูดเม้มปากฉัน มือที่ประคองต้นคอก็ขยับนวดคอฉันช้า ๆ

...สยิว

สยิวยิ่งกว่าทุกครั้งที่ดูหนังอีโรติกหรือดูคลิปโป๊คนเดียว มันไม่เหมือนกันเลยค่ะ ไม่เหมือนเลยสักนิด...

“อืม~” มือเขาที่ประคองต้นคอฉันขยับนำทางให้ฉันเอียงคอไปด้านหนึ่งในระหว่างที่เขายังจูบดูดดื่มและฉันเองก็กำลังเคลิ้มตามมากจนเริ่มจูบตอบโต้เขาเท่าที่ฉันจะทำได้ ก่อนที่ไม่นานเขาจะขยับปากออกแล้วลากไล้ปากร้อน ๆ มาจูบลงที่มุมปากฉัน ปลายนิ้วของมือที่ประคองต้นคอก็ขยับสัมผัสผิวของฉันช้า ๆ

...สยิวอีกแล้ว -///-

จุ๊บ~

“เธอมีฉัน~” ปกติเสียงเขาก็หล่อมากนะแต่พอตอนนี้บวกความแหบพร่าลงไปด้วยเสียงเขาก็ยิ่งหล่อน่าฟังมากขึ้นไปอีก

ฟอด~

“อื้อ~” ฉันทั้งร้องทั้งสะดุ้งนิดหน่อยเพราะเขากดจูบลงมาที่คอ

“เข้าใจใช่ไหมปั้นชา~” ยะ อย่าพูดได้ไหม ยิ่งพูดชิดต้นคอแบบนี้ยิ่งไม่ควรทำ

ฟอด~

“พะ พอแล้วค่ะ” ก่อนที่มันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ฉันก็รีบบอกเขา อกมือทั้งสองข้างแตะลงที่อกเขา...อกล่ำเป็นบ้าเลย พอได้สัมผัสมือฉันก็สั่นแต่ก็ต้องฝืนความรู้สึกแล้วดันอกเขาให้ออกห่างเบา ๆ

“ยังไม่ตอบ” เขายอมผละออกแต่ก็ยังไม่ได้ปล่อยมือจากคอของฉัน

“...ค่ะ” เข้าใจแล้วก็ได้ แต่ที่ไม่เข้าใจคือ...เขาทำทุกอย่างเพื่ออะไร -///-

“โอเค ถ้างั้นอยากไปดูวิวต่อไหม”

“...ไม่ไปค่ะ ง่วงนอนแล้ว” อันที่จริงก็อยากไปนะ ยังอยากอยู่กับเขาต่ออีกหน่อยแต่คิดอีกที ไม่ดีกว่า อยู่ในสภาวะสุ่มเสี่ยงกับอะไรหลาย ๆ อย่างเกินไป เพิ่งโดนเขาขโมยจูบแรกไปด้วยเลยไม่รู้จะวางตัวยังไงดี

“ถ้างั้นวันหลังจะพาไป” เขาบอกแค่นี้สัญญาณไฟเขียวก็ขึ้นพอดีบรรยากาศในรถเลยตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง มันเงียบไปเลยเพราะเขาเองก็ไม่ได้ชวนคุย แต่ในหัวใจของฉันใครจะรู้ว่าทุกความรู้สึกมันกำลังตีกันวุ่นวายแค่ไหน...

-หลายวันต่อมา-

(ให้ไปรับไหม)

“ไม่เป็นไรค่ะ” ^^

(ไปรับได้)

“คุณลูกค้าจะเข้าร้านพร้อมพีอาร์เลยรึไงคะ”

(หึ ๆๆ ประมาณนั้น)

“เวอร์แล้วพี่ตัส เอาไว้เจอกันที่ร้านเลยค่ะไม่ต้องมารับหรอก ชาต้องเข้าก่อนร้านเปิดตั้งหลายชั่วโมง”

(เดี๋ยวไปหาที่รอ) หูย~ ลงทุนจังเลยนะ

“ไม่เป็นไรค่ะ นั่งรถไปง่ายกว่าแป๊บเดียวเอง เดี๋ยวคืนนี้เจอกันนะคะคุณลูก...”

ฉันพูดยังไม่จบปากก็เผยอ ตาก็ค้างมือที่จบโทรศัพท์ค่อย ๆ ลดระดับลงช้า ๆ

“ไงคุณพีอาร์” ใช่ค่ะเขาเอง ฉันเดินออกมาจากหอก็เจอเขายืนพิงรถพร้อมกับคุยโทรศัพท์ไปด้วยซึ่งไม่ต้องบอกก็คงรู้เนอะว่าเขากำลังคุยกับใคร

“มะ มาได้ยังไงคะ”

“ขับรถมา” คำตอบกวนประสาทตอบด้วยเสียงนิ่ง ๆ ยิ่งทำให้ดูกวนประสาทมากขึ้น

“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะพี่ตัส ชาหมายความว่ามาที่หอชาได้ยังไง มาทำไมคะ”

“ก็บอกไปแล้วไงว่าจะมารับ”

“บอก? นั่นไม่ใช่บอกเลยค่ะ นั่นเขาเรียกว่าคำถาม”

“หึ ๆๆ อ้าวเหรอ โทษที ถ้างั้นไปกันเลยไหม” เขาพูดจบก็ขยับออกจากรถแล้วเปิดประตูรถให้ฉัน ไม่สนใจคำถามของฉันเลย

“ไปไหน?”

“ไปทำงานไง”

“แต่...โอเคค่ะ” ว่าจะแย้งแต่มาจอดรอหน้าหอขนาดนี้แล้วคงไม่ยอมให้ฉันไปเองหรอกมั้งคะสุดท้ายฉันก็เลยเลือกที่จะตกลงแล้วเดินไปที่รถแทน

จะว่าไปก็ตื่นเต้นดีใจมากเหมือนกันนะเนี่ยที่ผู้ชายมารับ คิดถึงทุกวันเลยถึงแม้ว่าเขาจะส่งข้อความมาหาทุกวันแล้วก็โทรมาบ้างตามเวลาที่ว่างแต่มันก็คิดถึงอยู่ดี ไม่น่าเชื่อเลยว่าเวลาแค่ไม่กี่วันพี่เซตัสจะทำให้ปั้นชาหลงหัวปักหัวปำได้มากขนาดนี้ ^///^

ว่าแต่...นอกจากฉันหลงเขาแล้วเขาจะหลงฉันบ้างไหมนะ >///<

-ยี่สิบนาทีต่อมา-

“เอ๊ะ! เลี้ยวผิดนะคะ” ฉันมองทางที่ควรจะเลี้ยวซ้ายแต่เขาดันเลี้ยวขวา ลืมทางเหรอ?

“ไม่ผิดหรอก”

“ฮะ? ไม่ ๆๆ ผิดค่ะ ทางไปร้านต้องเลี้ยวซ้าย นี่ไงบอกแล้วว่าให้เปิดจีพีเอส ชะลอรถก่อนค่ะเดี๋ยวเปิดจีพีเอสให้ดู” ฉันรีบกดโทรศัพท์เปิดจีพีเอสทันทีเผื่อเส้นทางอื่นอยู่ใกล้จะได้ไม่ต้องเสียเวลาอ้อมไกล

“ไม่ต้องดูหรอก ไปทางนี้ล่ะถูกแล้ว” ฉันเปิดเสร็จกำลังจะยื่นให้เขาก็เอ่ยออกมา น้ำเสียงฟังดูเจ้าล่ห์แปลก ๆ ทำให้ต้องหันไปมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเขา

“ถูกยังไงคะ จะพาไปไหนกันแน่” ฉันเผลอหรี่ตามองเขาเพื่อจับผิดอย่างที่ชอบทเวลาจะแกล้งจับผิดเพื่อน เขาหันมามองพอดีก็กระตุกยิ้มเหมือนจะขำนิดหน่อย

“ไม่พาไปฆ่าหรอกน่า” ชัวร์เลย เขามีแผนจะพาฉันไปที่อื่นไม่ใช่ไปส่งที่ทำงาน

“ชาต้องไปทำงานนะพี่ตัส ไม่เล่นค่ะเดี๋ยวไปแต่งตัวไม่ทัน ดูทางเลยนี่ไงอีกแปดร้อยเมตรเลี้ยวซ้าย”

“หึ ๆๆ” เขาไม่ดูแถมยังเพิ่มความเร็วของรถแล้วปาดไปทางขวาเพื่ออยู่เลยขวาสุด เออให้มันได้อย่างนี้สิ -_-

“พี่ตัสชาจะโดนผู้จัดการร้านดุนะถ้าไปสาย” ไหนจะพวกเจ้ ๆ ช่างแต่งหน้าทำผมของร้านอีก สวยน่ารักตัวท็อปแค่ไหนแต่ถ้าไปสายเกินก็อาจจะโดนเขม่นแล้วก็กันซีนแต่งคนให้เป็นผีได้นะ

“จองตัวไปแล้วผู้จัดการร้านไม่ดุหรอก”

“ได้ไงคะ ทำแบบนี้... / ไม่ต้องพูดได้ไหมปั้นชา พูดยังไงก็ไม่พาไปส่งร้านหรอก...ให้ตายยังไงฉันก็ไม่ไปส่งแล้วนั่งเป็นแค่ลูกค้าของเธอ”