EP 5 : ปั้นชา

“หนูอลิส~”

“คะพี่บี๋”

“ทำงานค่า~”

“คะ?” ทำงานค่า~ ทำงานในที่นี้คือ?

“คุณลูกค้าสุดสปอร์ตของหนูมาแล้วไงคะอลิสน้อย~”

“...มะ มาแล้วเหรอคะ”

“เยส~ ไปเลยนะลูกค้ารออยู่ VVIP1 จ้า” พี่บี๋บอกโต๊ะแล้วยิ้มจนตาหยีทำท่ากระดี้กระด้าเหมือนจะกรี๊ดแต่ก็ไม่กรี๊ด เหมือนอยากพูดอะไรแต่ก็ไม่พูดก่อนที่พี่เขาจะหันหลังแล้วเดินกลับไปทางเดิม

อะไรของพี่เขาวะ อย่าบอกนะว่าคุณลูกค้าขาคนนั้นหล่อ ใช่มั้ง คงใช่ล่ะไม่งั้นไม่ทำหน้าดี้ด้าแบบนี้หรอก หน้าตาแบบเมื่อกี้ใคร ๆ ก็รู้ว่าพี่บี๋มีใช้ตอนเจอคนหล่อ

เอาเถอะจะหล่อแค่ไหนก็ตามอย่าผิดจรรณยาบรรณวิชาชีพอีกเด็ดขาดนะแก ห้ามเลยนะ ห้ามแอบชอบลูกค้าอีกเด็ดขาด!

ฉันลุกขึ้นยืน เช็คความเรียบร้อยกับเติมความสวยอีกนิดหน่อยจากนั้นก็เดินออกมาด้วยท่าทางมั่นหน้ามั่นโหนกในความสวยของตัวเองแล้วเดินไปในโซน VVIP ที่คุ้นเคย ไปถึงโต๊ะ VVIP1 ก็เห็นหลังของลูกค้านั่งอยู่แถมนั่งคนเดียวด้วย

ฟู่ว์~ เห็นมาคนเดียวแล้วฉันเกิดอาการเสียววาบที่หน้าท้องยังไงก็ไม่รู้ค่ะ ขออย่าให้เขาเป็นคนที่ดูโรคจิตเลยนะ ภาวนาเถอะนะต่อให้สามอาทิตย์ที่ผ่านมาเขาจะทำตัวไม่ปกติเลยแต่ได้โปรดเถอะนะคะคุณลูกค้าขา ได้โปรดเป็นมนุษย์ที่ปกติเถอะนะคะ

ตึก ๆๆๆ

ใจเต้นแรงมากเลยมันเป็นจังหวะบีทหนัก ๆ แข่งกับเพลงในร้านเลย เขาเปย์หนักมาสามอาทิตย์ความจริงถ้ารวมอาทิตย์นี้ที่โอนเลี้ยงดริ๊งค์ล่วงหน้ามาแล้วมันก็สองแสนกว่าเลยนะคะ ไม่รู้ว่ามาวันนี้เขาจะคิดรวบยอดอะไรรึเปล่า หวั่นจริง ๆ นะ

...อยากกลับบ้านแล้ว T^T

“...”

ไม่เป็นไร

ไม่เป็นไรนะยังไงซะนี่ก็ที่ทำงานแก เขาลวนลามเกินหน้าที่แกก็แค่แหกปากตะโกนขอความช่วยเหลือจากคนในร้านแค่นั้นล่ะ ไปเทคแคร์แขกเถอะถ้าไมโอเคค่อยบริการให้แย่เขาจะได้ไม่มาตอแยไง

เอาล่ะ...ลุย!!!

“สวัสดะ...”

!!!

ฉันเดินอ้อมจากด้านหลังไปหาลูกค้าคนนั้น เรียกพลังแล้วยิ้มหวานทักทายคุณลูกค้าตามหน้าที่แต่พูดยังไม่ทันจบคำใบหน้านิ่ง ๆ ของลูกค้าที่พี่บี๋แสดงอาการให้รู้ว่าหล่อก็ทำให้ปากฉันกระตุก

“ไง...คุณพีอาร์”

“...”

!!!

นี่มัน...นี่มันอะไรกัน?

ฉันรู้ตัวว่าตอนนี้ตัวเองกำลังยืนนิ่งแล้วก็gอาแต่จ้องลูกค้าโซนวีวีไอพีที่ราคาแพงมาก ๆ จ้องจนดูเสียมารยาทสุด ๆ แต่เชื่อเถอะว่านี่คือสิ่งที่ฉันทำได้ดีที่สุดในเวลานี้แล้ว

“ไม่นั่งเหรอ” น้ำเสียงเรียบนิ่งเหมือนวันนั้นที่คุยกับฉันตรงป้ายรถเมล์ไม่มีผิด แต่จะผิดนิดหน่อยก็ตรงที่ใบหน้าหล่อของผู้ชายที่ฉันลืมหน้าเขาไม่ได้จนรู้สึกโมโหตัวเองมีรอยยิ้มบาง ๆ ให้ฉัน

“...”

“ว่าไงครับคุณพีอาร์”

“...”

“นั่งไหม นั่งด้วยกันสิ”

“...มาได้ยังไง” ฉันเสียมารยาทกับลูกค้าเป็นรอบที่สองเพราะไม่นั่งตามคำเชิญแต่จ้องเขาเขม็งแล้วถามออกไปห้วน ๆ

“จองโต๊ะไว้ไง”

“...”

“ไม่นั่งเหรอครับคุณพีอาร์” เขายกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง ยิ้มมุมปากเล็ก ๆ ดูแอบกวนประสาทพอประมาณฉันเลยต้องจำใจหย่อนก้นลงแต่ไม่ได้นั่งติดหรอก นั่งโซฟาคนละตัวเลย

“พีอาร์ที่นี่กลัวติดโควิดเหรอถึงนั่งห่างลูกค้าขนาดนั้น”

กึก!

“...” ตูดฉันยังไม่ถึงโซฟาเลยค่ะ

...เออ! ขยับก็ได้วะ!

ฉันขยับตัวเปลี่ยนไปนั่งที่โซฟาตัวเดียวกันกับเขา กิริยานิ่มนวลไม่ให้คนอื่นเห็นแล้วรู้สึกว่าฉันกระแทกกระทั้นกับลูกค้าแต่หน้าฉันที่แสดงออกต่อหน้าเขามันตึงมาก

“จะดื่มอะไรคะ” เขายังไม่สั่งเครื่องดื่มแต่มีเมนูตรงหน้าเลยถามตามหน้าที่พร้อมกับหยิบเมนูมายื่นให้เขา มาถึงปุ๊บพี่บี๋คงเรียกฉันเลยมั้งอีตานี่เลยยังไม่ได้สั่งอะไร หรืออาจจะสั่งไปแล้วแต่ยังไม่เสิร์ฟก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน

“...” ฉันยื่นเมนูให้แต่เขาไม่รับแถมยังมองฉันแล้วยิ้มมุมปากบาง ๆ ยกยิ้มนิดเดียวจริง ๆ แต่ก็ดูออกว่ากำลังยิ้ม

“สั่งเครื่องดื่มไปแล้วเหรอคะ” ไม่อยากคุยด้วยนะแต่ด้วยภาระและหน้าที่มันค้ำคอทำให้ฉันต้องฝืนตัวเองมาก ๆ

“ยัง”

“ยังก็ดูเมนูค่ะ หรือถ้าอยากดื่มอะไรก็บอก... / สั่งให้ที” ยังพูดไม่จบเขาก็พูดแทรกฉันเลยวางเมนูลงที่โต๊ะแล้วมองหน้าเขา

“จะดื่มอะไรคะจะสั่งให้” ถ้าไม่มีปากสั่งเองเดี๋ยวจะสั่งให้ก็ได้

“อะไรก็ได้ เลือกให้เลย”

“...” ฉันยกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นเป็นคำถามเขาก็พยักหน้าเบา ๆ

“เลือกให้เลย”

“ปกติชอบดื่มอะ... / เลือกให้เลย” ก็ให้พูดให้ถามให้จบก่อนได้ไหมล่ะ!

เขาเอาแต่ย้ำคำเดิมสุดท้ายฉันก็เผลอทำหน้าเหวี่ยงใส่คุณลูกค้ารายใหญ่ของตัวเองก่อนจะสะบัดหน้าแล้วหันไปพยักหน้าเรียกพี่พนักงานที่คอยประจำดูแลโซนนี้อยู่แล้วให้เดินมารับออเดอร์

“เอาอัปแซงต์หนึ่งขวดค่ะ” ฉันบอกพี่พนักงานพอพี่พนักงานได้ยินก็กลืนน้ำลายอึกใหญ่ให้เห็นชัดเจนเลยทีเดียวแต่ฉันก็พยักหน้าสำทับอีกรอบว่า ตามนั้น ไม่ต้องอึ้งไปจัดมาก็พอ!

“เรียบร้อยค่ะ” ^^ ฉันหันกลับมาบอกลูกค้า VVIP ของตัวเอง ยิ้มหวานแบบแกล้ง ๆ ไปด้วยในขณะที่เขาก็ยังมองฉันอยู่เหมือนเดิม

“นึกว่าจะอยากขายดริ๊งค์เยอะ ๆ สั่งแบบนั้นมันขายได้แค่ขวดเดียวนะ” รู้ด้วยเหรอ? เออดี แล้วแต่เลย พอเขาบอกมาแบบนี้ฉันก็กลับเข้าสู่โหมดหน้าบึ้งปกติ

“ไม่เป็นไรค่ะ รีบเมาลูกค้าจะได้รีบกลับ”

“โอเค” เขาพยักหน้ารับจากนั้นก็เอนตัวพิงโซฟา พอพิงโซฟาเสร็จก็วาดมือมา...เดี๋ยว ๆๆ นี่คิดจะทำอะไร!

ขวับ!

“อย่ารุ่มร่ามค่ะ” ฉันหันหน้าไปมองเขาแล้วบอกในระหว่างที่มือเขากำลังจะพาดลงตามความยาวของโซฟาและแน่นอนว่ามันพาดมาทางฉันประหนึ่งเขากำลังจะโอบซึ่งฉันยอมไม่ได้ต่อให้ลูกค้าคนอื่นจะโอบพีอาร์อย่างฉันได้บ้างก็ตามแต่สำหรับเขาฉันไม่ให้ทำแบบนั้นเด็ดขาด!

“ไม่ได้?” คำถามสั้น ๆ กับใบหน้าฉงนทำฉันอยากจะอ้าปากด่าเข้าให้ ก็ได้ ได้หมดนั่นล่ะ ก็เป็นเด็กดริ๊งค์จะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น เคยไม่ให้เกียรติมาแล้วครั้งก่อนที่ทำสำหรับฉันฉันรู้สึกว่าไม่ให้เกียรติยิ่งกว่าโอบไหล่อีกมั้ง

“ได้ค่ะ...ตามสบาย” ฉันตอบแค่นี้แล้วตอบสนองความต้องการของลูกค้า VVIP ด้วยการขยับเข้าไปใกล้

เอาสิ เอาเลย อยากทำอะไรก็ทำ คิดว่าทำได้ถึงขั้นไหนก็ทำเลยตามสบาย!

“...” ฉันขยับไปใกล้เขามากนะ ใกล้จนแขนฉันติดแขนเขาเลย พอขยับเสร็จก็มองหน้าเขา ท้าทายรอให้โอบเลยล่ะแต่มือเขากลับยังไม่โอบแถมยังมองหน้าจ้องตาฉันกลับเช่นกันก่อนจะยิ้มออกมาบาง ๆ

“ฉันรู้ว่าแถวนี้มีคนโกรธที่หายไป”

“...” จะพูดเพื่อ? เรื่องเก่าจบไปแล้วไม่อยากเอามาใส่ใจ! หยุดพูดแล้วทำหน้าที่ลูกค้าของตัวเองไปเถอะ!

“แต่ถ้าเธอจำได้ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาถึงหายไปแต่ฉันก็พยายามให้เธอไม่ต้องบริการลูกค้าประจำที่มันคิดเกินเลยกับเธอมาตลอดไม่ใช่เหรอ...ปั้นชา”