EP 4 : คุณลูกค้า

“ไงจ้ะคนสวย เดี๋ยวนี้เป็นอะไรไม่ค่อยสดใสเลย”

“นอนดึกตื่นเช้าเอาเวลาไหนมาสดใสค้า~”

“ฮ่า ๆๆ บอกให้หาลูกค้ารวย ๆ มาทำสามีก็ไม่หาจะได้ไม่ต้องนอนดึก”

“ไม่เอาอ่ะ หาเงินใช้เองสบายใจกว่า ยังไม่อยากมีแฟน” ^^

ฉันยิ้มตอบแต่ใครจะรู้ว่าในใจกำหมัดแน่นแค่ไหน

...ยังไม่อยากมีแฟน

เหอะ ๆๆ

โกหกต่างหากล่ะ ใครบอกว่าไม่อยากมีแฟน อยากสิ อยากมีแฟนมาหลายวันแล้วแต่คนที่อยากได้เป็นแฟนเขาดันหายหัวไปเลยตั้งแต่วันนั้น

...ขอเบอร์ไว้ทำไมวะ ขอแล้วก็ไม่โทรมาสักสาย แม้แต่สะกิดหรือโทรผิดก็ไม่มี

-_-

จากตอนแรกที่อยากมีแฟนกระดี้กระด้าคิดว่าตื่นเช้ามาต้องมีสักข้อความหรือมีคนโทรหาแน่ ๆ แต่รอจนสายจนบ่ายจนเย็นก็ไม่มีสักสาย รอทุกวี่ทุกวันจนเมื่อวานฉันก็บอกตัวเองว่าให้จบภารกิจหัวใจนี้ไปซะ เสียเวลา!

นี่ล่ะนะเขาบอกไม่ให้ไว้ใจพวกคนหล่อคนรวย ไอ้พวกหล่อแถมรวยเลือกได้มันไม่เคยแคร์ความรู้สึกใครหรอกต่อให้ผู้หญิงคนนั้นจะสวยอย่างกับนางฟ้าเหมือนอย่างฉันคนนี้ก็ตาม!

T^T

อ้อ! ไม่ใช่ว่าเคยโดนหักอกถึงรู้อะไรแบบนี้หรอกนะคะ นี่ครั้งแรกเลยล่ะแต่เพราะมีประสบการณ์ชีวิตมาจากคนรอบข้างต่างหาก เห็นโดนกันมาเยอะแล้วฉันเลยไม่เคยยุ่งกับลูกค้าหล่อ ๆ นอกเหนือเวลางานเพราะกลัวโดนบ้างแต่สุดท้าย...เฮ้อ~

เสียเวลาคาดหวัง เสียเวลาคิดถึง เสียเวลาสุด ๆ ไปเลยเพราะถึงจะแค่ไม่กี่วันที่รอแต่รู้ไหมว่าผู้ชายคนนั้นเอาเวลาในแต่ละวันของฉันไปจนหมดเลยนะ ฉันเสียเวลาไปกับการจดจ่อรอการติดต่อของเขาจริง ๆ

“...เฮ้อ~”

“เป็นอะไรของแกเนี่ยอยู่ดี ๆ ก็นั่งทำหน้าเซ็งแล้วถอนหายใจยาว”

“เปล่า ไม่มีไร แค่เหนื่อย”

“เหนื่อยก็พักสักวันสิแก” คำแนะนำของเพื่อนสนิททำฉันส่ายหน้าพร้อมกับย่นจมูกทันที

“ถ้าพักจะเหนื่อยยิ่งกว่าเพราะไม่มีเงินเข้ากระเป๋า”

“ฮ่า ๆๆ จะงกไปถึงไหนอ่ะ พักแค่วันเดียวไม่เป็นอะไรหรอกน่า”

“ไม่ได้อยากงกแต่ชีวิตต้องใช้ตัง วันนี้วันศุกร์ด้วยหยุดไม่ได้หรอก วันทำเงินประจำสัปดาห์ค่ะ”

“โอเค ๆ ถ้างั้นก็สู้ ๆ นะคะคนสวย~”

“ค่า~ ขอบคุณนะคะคุณแยมโรล~”

“ยินดีค่ะ แต่เมื่อไหร่ที่ไม่ไหวขอร้องว่าให้บอก ฉันยังยืนยันคำเดิมว่าฉันพร้อมซัพพอร์ตแกเสมอ”

“อื้อ ขอบคุณนะแยม” ^^

ฉันยิ้มขอบคุณแยมโรล เพื่อนสนิทคนเดียวในรั้วมหาลัยของฉัน ฉันรู้ว่าเพื่อนหวังดีและพร้อมซัพพอร์ตแต่ไม่ได้หรอกเรื่องเงินฉันช่วยตัวเองได้แค่ที่แยมโรลช่วยซัพพอร์ตเรื่องเรียนกับงานหลาย ๆ งานที่อาจารย์สั่งก็มากเกินไปแล้วถึงแม้ว่าเพื่อนของฉันจะรวยมาก~ ก็ตาม

เอาล่ะ! จบ ๆๆ ไม่ต้องคิดถึงเรื่องผู้ชายคนนั้น จบ! พอ! ไม่ต้องแม้แต่หงุดหงิดเพราะเขาไม่ติดต่อกลับมาด้วย หยุดซะเอาเวลาของแกมาโฟกัสที่ตัวแกดีกว่า เพราะแค่ลำพังหาเลี้ยงตัวเองก็แทบแย่แล้วถึงงานแกจะได้เงินเยอะมากแต่อย่าลืมว่างานพวกนี้มันมีเวลาของมันและแกก็ยังต้องเตรียมเวลาเพื่อทุ่มเทให้กับการเรียนนะคนสวยของฉัน ^^

ฉันนั่งคุยเล่นกับแยมโรลต่อนิดหน่อยก่อนจะแยกย้ายกัน กลับหอมางีบถนอมความสวยแล้วออกมาสถานที่ที่ยิ่งกว่าบ้านหรือหอพักเพราะอยู่ที่นี่มากกว่าที่ไหนทั้งนั้น มาถึงก็แต่งหน้าทำผมแล้วออกไปรอเอนเตอร์เทนลูกค้ากัน

สาธุ~ ขอให้วันนี้พี่แท็คสุดหล่อพกเงินพกทองมาให้น้องคนนี้สักหมื่นสองหมื่นสามหมื่นสี่หมื่นเถอะส๊าธุ๊~

“พี่บี๋~”

“ว่าไงจ้ะคนสวย”

“วันนี้เหมือนเดิมน้า~” เหมือนเดิมของฉันคือไม่รับลูกค้าเหมือนเดิมเพราะจะรอพี่แท็ครูปหล่อพ่อรวย คุณลูกค้าคะคุณลูกค้าขาของฉันคนเดียวเท่านั้น ไม่รับใครใดใดทั้งสิ้นสำหรับคือวันศุกร์ แต่ความจริงพี่บี๋ก็รู้อยู่แล้วนั่นล่ะว่าสำหรับเบอร์ตอง เอ้ย! เบอร์ท็อปอย่างฉันจะไม่รับลูกค้าคนอื่นเพราะมีลูกค้าประจำอยู่แล้ว บางวันมาเร็วบางวันมาช้า ช้ามากจนถึงช้าที่สุดแต่ยังไงก็มาและไม่ว่าจะมานั่งนานแค่ไหนทิปจากพี่แท็คก็เยอะเหมือนเดิม ^0^

“ซอรี่จ้ะคนสวย มีลูกค้ารอหนูอยู่แล้วค่ะ”

“ฮะ?” ฉันอ้าปากค้างมองพี่บี๋ตาไม่กระพริบทันที มีลูกค้าได้ไง? ก็รู้กันทั้งร้านว่าวันศุกร์ฉันไม่ดูแลใคร

“จริง ๆ ไม่ได้อำ”

“ได้ไงพี่บี๋ พี่แท็คของหนูล่ะ” T^T

“พี่ปฏิเสธลูกค้าไม่ได้เขาโทรมาจองตั้งแต่สองทุ่มครึ่งแถมให้มาก่อนเลยร้อยดื่ม”

“ฮะ?” OoO

“จริง ๆ โทรมาจองโต๊ะพร้อมกับระบุว่าต้องการให้หนูดูแลเท่านั้น”

“โอ้โห~ โต๊ะไหนคะ”

“ยังไม่มา”

“ยังไม่มา?”

“ใช่แล้ว เขาบอกว่าอาจจะมาช้าหน่อยแต่ไม่ต้องห่วงเขาโอนเงินค่าดื่มมาให้ก่อนแล้วจ้ะ ไม่โดนเทแน่นอน”

“หูย~ สปอร์ตมากเวอร์ ว่าแต่ใครคะลูกค้าเก่าหนูเหรอ”

“พี่ไม่รู้อ่ะหนู ชื่อที่จองชื่อคุณเอส คุ้นไหมล่ะ” ชื่อที่ออกจากปากพี่บี๋ทำให้ฉันหยุดคิดนิดหน่อยก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ เพราะไม่คุ้นเลย แต่ระบุตัวขนาดนี้ก็ต้องเป็นลูกค้าเก่าอยู่แล้วล่ะ ไม่เป็นไรเดี๋ยวเจอหน้าก็รู้เอง แต่ถึงจะจำได้ไม่ได้ให้มาล่วงหน้าขนาดนี้ยังไงซะน้องอลิสคนนี้ก็จะดูแลเทคแคร์คุณลูกค้าอย่างดีสุดความสามารถทั้งฝีมือและฝีปากอยู่แล้วล่ะค่ะ ^o^

-01.30 น.-

“พี่บี๋ ลูกค้าหนูไม่มาแล้วมั้งพี่ ให้หนูออกไปเทคแคร์พี่แท็คต่อเลยดีกว่าไหมคะ” พี่แท็คของฉันมาตอนเที่ยงคืนห้านาทีและก็เช่นเคยที่มาถึงพี่เขาก็จะเรียกฉันไปนั่งแต่วันนี้ฉันติดลูกค้าก่อนพี่เขาก็ดูไม่ค่อยพอใจมากจนถึงขั้นเหวี่ยงใส่พนักงานแต่ก็ไม่ได้กลับนะเพราะเขามากับเพื่อนด้วย เพื่อน ๆ เขาก็นั่งดื่มพร้อมสาว ๆ ส่วนพี่แท็คนั่งหน้าตึงไม่สบอารมณ์ตั้งแต่แรก

...ต้องคิดถึงน้องอลิสคนสวยมากแน่ ๆ เลย T^T

อลิสก็คิดถึงพี่แท็คเหมือนกันนะคะ...คิดถึงทิปหนัก ๆ ^_^!

“ไม่ได้ ลูกค้าเลือกหนูไว้แล้ว ถ้าเขามาจะทำยังไง”

“โห~ อีกแค่ครึ่งชั่วโมงคงไม่มาแล้วล่ะค่ะ โทรถามดีกว่าไหมพี่บี๋เขาไม่มาหนูจะได้ไปดูแลลูกค้าของหนู ได้เงินสองทางเลยนะคะ”

“เอาแบบนั้น...”

ตื๊ดดดด ตื๊ดดด

“แป๊บ ๆ พี่รับโทรศัพท์ก่อน” กำลังคุยกันอยู่แต่มีโทรศัพท์ของร้านเข้าก็เลยต้องหยุดคุยแล้วปล่อยให้พี่บี๋รับสายก่อน

“สวัสดีค่ะ อ๋อค่ะลูกค้าทางร้านกำลังจะโทรหาพอดีเลยค่ะ” พี่บี๋คุยกับลูกค้าแบบนี้แถมยังยิ้มแล้วพยักหน้าให้ฉันแสดงว่าลูกค้าคนนั้นโทรมาแล้วล้านเปอร์เซ็นต์

“ลูกค้าจะเข้ามาเลยไหมคะ...คะ?” ทำไมทำหน้าแปลกใจ

“ฮะ?...ได้ค่ะ ๆๆ ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณแทนน้องด้วยค่ะ” อะไรอ่ะ ทำไมพี่บี๋ทำหน้าอารมณ์ดีมาจัง แสดงว่าต้องมีเรื่องราวดี ๆ แน่เลย

ติ๊ด!

“อลิส~”

“คะ ว่ายังไงคะพี่บี๋” ตื่นเต้นนะเนี่ย ตื่นเต้นสุด ๆ เพราะเสียงที่เรียกฉันลากยาวกับหน้ายิ้ม ๆ เป็นเครื่องชี้วัดชั้นดีแล้วล่ะ

“ลูกค้าโทรมาบอกว่าไม่ว่างมาแล้วแต่จะเลี้ยงดริ๊งซ์หนูเพิ่ม ขอแค่ไม่ไปบริการคนอื่นต่อเพราะวันนี้เขาเรียกหนูแล้ว”

“จริงดิ?” OoO ให้มาแล้วหนึ่งร้อยดื่มแต่จะให้เพิ่มทั้งที่ฉันไม่ได้เทคแคร์เลยนี่นะ จะใจดีเกินไปแล้วค่ะคุณลูกค้า~

“ใช่ เขาให้...” พี่บี๋ยิ้มกรุ้มกริ่มพูดแค่นี้แล้วขยับมาข้างหูให้ฉันตื่นเต้น

เท่าไหร่อ่ะ ให้อีกหนึ่งร้อยเลยรึเปล่าน้า~

“เขาให้...ห้าร้อย~”

“...” คำตอบของพี่บี๋ทำให้ฉันนิ่งอึ้ง นิ่งเสร็จก็มองหน้าพี่บี๋ที่ขยับออกห่าง

“พี่บี๋...บอกหนูถูกใช่ไหม ไม่...ไม่ใช่ห้าสิบนะพี่” รอยยิ้มขำของพี่บี๋ทำให้ฉันอ้าปากช้า ๆ แล้วค่ะ

“ห้าร้อยจ้ะหนู”

“...”

“ไม่เชื่อเหรอ? อ้าวนี่ไง ลูกค้าโอนมาพอดี” พี่บี๋บอกแล้วชูโทรศัพท์ของร้านให้ดูหลักฐานว่าเงินเข้าแล้ว

“พะ...พี่บี๋...” ฉันอึ้ง อึ้งแล้วอึ้งอีก มันมีลูกค้าที่รวยและใจดีขนาดนี้จริง ๆ เหรอคะ

“ทำบุญด้วยอะไรวะหนู เลิศมาก~” ฉันกลืนน้ำลายลงคอด้วยความอึ้ง

“...กรี๊ด!!!” อึ้งเสร็จแล้วก็กรี๊ดสิคะรออะไร นี่มันมากที่สุดในประวัติศาสตร์การทำงานของฉันเลยนะ มัน...มันมากจริง ๆ มันมากสุด ๆ ไปเลย ในร้านปีนึงนับครั้งได้เลยนานทีปีหนกว่าจะมีพีอาร์สักคนทำได้ มันมากจนฉันต้องกรี๊ดออกมาด้วยความดีใจ >///<

ไม่ต้องทำงานมานั่งเฉย ๆ ลูกค้าก็จองตัว จองไม่พอมาไม่ได้ยังให้เงินเพิ่มอีก ความสวยอ่ะเนอะ ความส๊วย~ >o<

-หนึ่งเดือนต่อมา-

“กูขอคุยกับผู้จัดการร้าน”

“เอ่อ ทางร้านเราต้อง... / กูบออกว่ากูขอคุยกับผู้จัดการร้านไงวะ!”

“ผู้จัดการไม่อยู่ค่ะคุณแท็ค ทางร้านเราต้องขออภัยจริง ๆ นะคะ”

“ถ้างั้นรองผู้จัดการร้านหรือใครหน้าไหนก็ได้ที่อธิบายกับกูได้ว่าทำไมถึงไม่ล็อคคิวอลิสให้กูในเมื่อพวกมึงก็รู้ว่ากูเป็นลูกค้าประจำ หรือพวกมึงไม่รู้วะ! ฮะ!! ตอบกูมาว่าพวกมึงไม่รู้!”

“พี่หมิงให้หนูออกไปคุยให้ไหม” เสียงพี่แท็คอาละวาดในร้านเสียงดังมาถึงห้องแต่งตัวของพีอาร์ทำฉันเครียดนะคะ สงสารพี่พนักงานที่โดนพี่เขาวีนฉ่ำเลยจะอาสาไปคุยให้

“ไม่ต้อง ๆ หนูอยู่ในนี้แหละ”

“แต่... / เชื่อพี่”

“โอเคค่ะพี่หมิง” ฉันไม่เถียงพี่พนักงานของร้าน พี่เขาว่ายังไงก็ว่าตามนั้นก่อนจะแอบดูสถานการณ์ในร้านที่ไม่ค่อยดีเลย ตอนนี้เพิ่งสามทุ่มลูกค้ายังไม่เยอะเท่าไหร่แต่ก็ไม่ได้บางตาจนดูไม่ปกติแต่ที่ไม่ปกติคงมีแค่คืนนี้พี่แท็คมาเร็วกว่าปกติมาก ๆ ก็แค่นั้นเอง แต่ถึงจะมาเร็วยังไงฉันก็ไม่ได้ต้อนรับอยู่ดีเพราะลูกค้าประจำหน้าใหม่ของฉันจองตัวฉันเอาไว้เช่นเคยแล้ว

“...” พูดถึงลูกค้าประจำคนใหม่ที่ใช้บริการฉันในคืนวันศุกร์มาตลอดระยะเวลาสี่อาทิตย์ติดต่อกันจนฉันพูดได้เต็มปากว่าเป็นสี่อาทิตย์ที่ฉันได้เงินเยอะกว่าทำงานทุกวันรวมกันทั้งเดือน แต่พูดก็พูดนะคะ สองอาทิตย์แรกก็ดีใจมากอยู่พออาทิตย์ที่สามก็เริ่มแปลกใจจนมาถึงอาทิตย์นี้และวันนี้ฉันก็เริ่มจะกลัวขึ้นมาจับใจแล้วล่ะ

ลูกค้าของฉัน คุณเอสคนนั้นเขาทิปหนัก หนักมาก ๆ หนักยิ่งกว่าน้ำหนักตัวของฉันซะอีกและที่สำคัญ...เขาไม่เคยมาที่ร้านเลย

แล้วแบบนี้จะไม่ให้กลัวได้ยังไงล่ะ! นี่มันเริ่มจะดูเป็นคนรวยโรคจิตแล้วนะ! T^T

สาบานเลยค่ะว่าถ้าวันนี้เขาจองไว้แล้วแต่ไม่มาอีกเหมือนสามอาทิตย์ที่ผ่านมาวันศุกร์หน้าฉันจะไม่มาทำงาน ฉันจะหยุดทั้งศุกร์และเสาร์เพื่อเซฟตัวเองและคงต้องเซฟไปอีกหลายอาทิตย์กว่าลูกค้าคนนี้จะหยุดพฤติกรรมน่ากลัวครั้งนี้ถึงร้านจะด่าฉันก็ไม่ว่า จะไล่ออกก็ไม่เป็นไรเพราะการโดนคนรวยทำอะไรแบบนี้กับตัวเองบ่อยเข้ามันก็ไม่ขำนะ

“ไปเรียกรองผู้จัดการของมึงมา!”

“สะ สักครู่นะคะ เดี๋ยวทางเราต่อสายผู้จัดการให้ค่ะ” พี่ข้างนอกรับหน้ากันวุ่นจนถึงขั้นต้องเชิญพี่แท็คไปนั่งที่ห้องรับรอง ตอนแรกก็จะไม่ไปหรอกแต่เพื่อนที่มาด้วยเตือนสติเลยต้องไป ฉันก็ทำได้แค่หลบอยู่ในห้องแต่งตัวปล่อยให้คนที่มีส่วนเกี่ยวข้องเขาเคลียร์จนเวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมงถึงมีพี่เข้ามาบอกว่าพี่แท็คกลับไปแล้ว กลับไปพร้อมกับอาการหัวฟัดหัวเหวี่ยงและประกาศกร้าวว่าอาทิตย์หน้าถ้าไม่ล็อกคิวของฉันไว้ให้เขาจะให้พ่อของเขาที่เป็นถึงรัฐมนตรีกระทรวงใหญ่มาปิดที่นี่ซะ

เฮ้อ~ ความสวยเป็นเหตุจริง ๆ นะแกเนี่ย ^_^!

“หนูอลิส~” ฉันที่กำลังนั่งเซ็งกับความสวยของตัวเองหันไปตามเสียงเรียกจากหน้าประตู คนที่เรียกฉันด้วยเสียงอารมณ์ดีเรียกเงินเรียกทองได้ขนาดนี้มีแค่คนเดียวเท่านั้นคือพี่บี๋

“คะพี่บี๋” ฉันที่เป็นสิ่งมีชีวิตเพียงหนึ่งเดียวในห้องหันไปถามคนมาใหม่ จะมีคนอื่นไม่ได้หรอกค่ะเขาออกไปทำงานทำการกันหมดแล้ว จะว่าไปก็อยากออกไปทำงานแล้วเหมือนกันนะเพราะรู้สึกได้ว่าวาสนาของตัวเองทำเพื่อนพีอาร์ด้วยกันหมั่นไส้เพิ่มหลายคนแล้ว -_-!

“ทำงานค่า~”

“คะ?” ทำงานค่า~ ทำงานในที่นี้คือ?

“คุณลูกค้าสุดสปอร์ตของหนูมาแล้วไงคะอลิสน้อย~”

“...มะ มาแล้วเหรอคะ” ใจฉันเต้นแรงมากเลยค่ะ ทั้งที่วันนี้ภาวนาให้ลูกค้าคนนั้นโผล่หัว เอ้ย! ปรากฏตัวสักทีแต่พอเขามาจริง ๆ ฉันก็เกิดอาการตื่นเต้นขึ้นมาซะงั้น

นี่วันนี้ฉันจะได้เจอลูกค้าที่สามอาทิตย์ที่ผ่านมาเขาทำให้เงินในบัญชีของฉันมียอดเข้ามาฟรี ๆ ตั้งเกือบสองแสนแล้วจริง ๆ น่ะเหรอ???