EP 3 : ใครจะกล้าปล่อยเธอ

“...ขอบคุณนะ”

“อื้ม ไปพักผ่อนเถอะ”

“...อื้อ” ฉันรับคำช้า ๆ แล้วลงจากรถคันหรูที่ไม่เคยคิดว่าทั้งชาติจะมีวาสนาตูดได้นั่ง แต่วันนี้ฉันได้นั่งแล้วล่ะ ได้นั่งแบบงง ๆ ด้วย

-หนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา-

“ไม่ได้ตั้งใจจะเสียมารยาทขนาดนั้น ฉันแค่ไม่ชอบให้ผู้หญิงมานั่งเอนเตอร์เทนเหมือนเป็นแค่สินค้า ถ้าทำให้เธอรู้สึกแย่ฉันขอโทษ”

“...นายพูดอะไร?”

“ขอโทษไง”

“...ตบหัวแล้วลูบหลังเหรอ?” ฉันยังอึน ๆ งง ๆ กับคำขอโทษของเขาเลยต้องใช้เวลาตั้งสติในการจะพูดอะไรออกมา

“เปล่า”

“...” เขาตอบมาสั้น ๆ สั้นแค่นี้ฉันเลยไม่รู้จะไปต่อยังไง

“ฉันบอกเพื่อนไว้แล้วว่าห้ามเรียกพีอาร์มาให้เพราะฉันไม่ชอบแต่พวกมันก็ยังเรียกเลยหงุดหงิดจนเผลอพูดจาไม่ดีกับเธอ”

“เหรอ? อือ ถ้างั้นก็ช่างเถอะยังไงก็ผ่านมาแล้ว นายจะไล่ฉันก็ไม่ผิดหรอกมันสิทธิ์ของนายเพราะนายไม่ได้เรียกฉันเองซะหน่อย ถ้างั้นก็เอาเป็นว่าไม่มีอะไรติดค้างต่อกันแล้วแล้วกันเนอะ” จากตอนแรกโกรธ โกรธมาก โกรธจนแทบจะเรียกว่าแค้นฝังหุ่นอยู่ดี ๆ ตอนนี้ใจฉันก็เริ่มเต้นแรงอีกครั้ง เหมือนตอนนั้นเลยค่ะ เหมือนตอนที่ฉันเห็นหน้าเขาครั้งแรกเป๊ะเลย -///-

นั่นล่ะค่ะก็ตามนั้นเลย พอเขาขอโทษและแสดงความรู้สึกผิดด้วยใบหน้านิ่ง ๆ แต่แววตาดูไม่หลอกลวงฉันก็ลืมความโกรธไปจนหมด ปกติฉันก็ไม่ใช่คนที่ชอบมีเรื่องกับใครอยู่แล้วก็เลยยกโทษให้เขาง่าย ๆ ได้อย่างไม่มีอะไรตะขิดตะขวง พอเขาขอโทษฉันก็พูดแค่นี้แล้วหันหลังเดินไปที่ป้ายรถเมล์เพื่อรอแท็กซี่

ฟู่ว์~ ไอ้ใจเต้นแรงเพราะเขินมันก็ใช่อยู่หรอกแต่อีกใจก็ตกใจมากเหมือนกันนะคะ ถ้าเมื่อกี้เขามาอีกรูปแบบหนึ่ง ถ้าเขามากระชากฉันเพราะโมโหที่ปากดีด่าเขาแล้วทำอะไรไม่คาดฝันขึ้นมา

...ไม่อยากจะคิดเลยยัยบ้าเอ้ย~

ตึก ๆๆ

ขวับ!

เสียงฝีเท้าที่เดินมาทางนี้ทำให้ฉันหันไปมองตามเสียงก่อนจะพบร่างทองของผู้ชายคนนั้นนั่นแหละที่เดินมา

อะ...อะไรอีก

อย่าทำให้กลัวได้ไหมเพิ่งหายกลัวนายไปหยก ๆ เองนะ T_T

ฉันมองเขาแบบหวาดวิตกเพราะเขากำลังเดินมาทางนี้ เขาหน้าตาดีมากนะแต่มันไม่ได้เป็นตัวชี้วัดนิสัย อยู่ ๆ เขาก็มาทำอะไรแบบนี้ฉันก็กลัวสิคะ ยิ่งเขาเดินมาใกล้เท่าไหร่ฉันก็ยิ่งใจเต้นแรงขึ้นด้วยความกลัวเพราะสายตาเขาฉันสามารถยืนยันได้เต็มปากแบบไม่หลงหรือเข้าข้างตัวเองว่าเขากำลังมองมาที่ฉัน ฉันคือจุดโฟกัสเดียวของเขา

“นะ...นายมี... / ...” เขามาใกล้มากแล้วหยุดอยู่ตรงเก้าอี้ริมสุดของป้ายรถเมล์ส่วนฉันนั่งอยู่ตัวที่สี่ฉันเลยรีบถามพร้อมกับเตรียมวิ่งแต่พูดได้แค่นี้เพราะการนั่งลงของเขาทำให้ฉันแปลกใจไปหมดจนถึงขั้นหุบปากลงไปทันใด

นี่เขาจะทำอะไร?

ฉันนั่งมองใบหน้าด้านข้างของผู้ชายคนนี้ที่นั่งลงที่เก้าอี้ตัวแรก เขาไม่ได้มองฉันแต่มองตรงไปข้างหน้ายิ่งทำให้ฉันงงกับงงและงง

“มันเปลี่ยว เดี๋ยวนั่งรอรถเป็นเพื่อน”

“ฮะ?” เขาคุยกับฉันเหรอ? ใช่เหรอแต่เขาไม่ได้หันมามองหน้าฉันเลยนะ

ขวับ!...ขวับ!

ฉันหันซ้ายหันขวามองหน้ามองหลังจนมั่นใจว่าไม่มีใคร แต่ความจริงถึงไม่มองมันก็ต้องใช่อย่างที่คิดนั่นล่ะ ก็บอกแล้วไงว่าวันนี้มันวันอะไรก็ไม่รู้แถวนี้ถึงได้เงียบไม่เห็นใครไม่เห็นแม้แต่หมาสักตัว

“มันเปลี่ยว เดี๋ยวนั่งรอรถเป็นเพื่อน”

เสียงทุ้มแถมยังหล่อที่พูดลอย ๆ ออกมาเมื่อกี้บอกฉันไม่ใช่บอกผีที่ไหนทำให้แก้มฉันร้อนผ่าวขึ้นมาได้ดื้อ ๆ

“กูไม่เอา ไล่ไปนั่งที่อื่น”

“ไม่ได้ตั้งใจจะเสียมารยาทขนาดนั้น ฉันแค่ไม่ชอบให้ผู้หญิงมานั่งเอนเตอร์เทนเหมือนเป็นแค่สินค้า ถ้าทำให้เธอรู้สึกแย่ฉันขอโทษ”

“มันเปลี่ยว เดี๋ยวนั่งรอรถเป็นเพื่อน”

นี่เขาเป็นคนยังไงกันแน่นะ

ฉันแอบมองใบหน้าด้านข้างที่ถึงจะเห็นแค่ครึ่งเดียวแต่ความหล่อไม่ได้จางหายไปไหนต่ออีกนิดหน่อยก่อนจะหันกลับมาเพราะรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงเกินความจำเป็นเกินไปแล้ว

พอแล้วแก โฟกัสที่แท็กซี่เถอะ เขาคงรู้สึกผิดจริง ๆ นั่นล่ะที่หักหน้าเสียมารยาทกับแกแบบนั้นเลยมาชดใช้ความรู้สึกผิดในใจ เลิกสนใจเขาแล้วมองหารถกลับหอสักทีก่อนที่ใจจะไม่รักดีไปมากกว่านี้ -///-

ติ๊ก!

ตอก!

ติ๊กตอก ๆๆ

...ฉัน

...ยัง

...ต้อง

...รอ

...เธอ

...อีก

...นาน

...ไหม~

ฉันนั่งรอแท็กซี่มาเกือบสี่สิบนาที รอจนท้อ รอจนรากจะงอกอยู่แล้ว นี่มันวันอะไรกัน มันเกิดมหาวิปโยคอะไรขึ้นกับถนนสายนี้เหรอแท็กซี่ที่ขับผ่านหน้าฉันถึงได้พร้อมใจกันไม่ว่างเลยสักคัน T^T

ฉันนั่งรอแท็กซี่ที่จะเปิดไฟว่างให้ผ่านมาให้โบกจนท้อ ท้อจนฉันเปลี่ยนจากรอเป็นนับรถแท็กซี่ที่ไม่ว่างที่ขับผ่านหน้าฉันทุกคันไปแล้ว

“ไม่มีรถผ่านมาสักคัน”

“...” เขาคุยกับฉันเหรอ? ฉันได้ยินเสียงเขาที่นั่งเงียบมาตั้งนานแล้ว นานจนฉันเกือบลืมว่ามีคนหล่อนั่งอยู่ด้วยเพราะใจจดจ่อรอแท็กซี่จนหงุดหงิดพอหันไปมองก็เห็นเขายังนั่งมองไปอีกทางเพื่อมองรถเหมือนเดิมก่อนที่เขาจะหันหน้าหล่อ ๆ มามองคนสวยอย่างฉันช้า ๆ

“ไปส่งไหม”

“ฮะ?”

ตึก ๆๆๆ

ฉันได้ยินชัด ฉันได้ยินชัดเจนจริง ๆ ทั้งคำถามของเขาและเสียงหัวใจของฉัน

“ให้ฉันไปส่งไหม นั่งแบบนี้คงอีกนาน”

“...ไม่เป็นไร ฉันรอได้นายกลับไปเถอะ ขอบคุณนะที่นั่งเป็นเพื่อน” อย่าตื่นเต้น ๆๆ แกเคยเจอลูกค้าหล่อ ๆ มาเยอะแล้ว มืออาชีพหน่อยสิวะ

“โอเค”

จะ...จะกลับแล้วเหรอ

เอ่อ...เห็นเขาตอบว่าโอเคเลยสงสัยเฉย ๆ นะว่าจะกลับแล้วเหรอไม่ได้อาลัยอาวรณ์อะไรเลยจริง ๆ ^_^!

ว่าแต่โอเคแล้วทำไมเขาไม่ลุกไปสักที

“นายไม่กลับเหรอ” เพราะไม่เห็นเขาลุกแถมยังมองไปทางที่รถจะผ่านเหมือนเดิมอย่างกับมองดูรถช่วยฉันต่อทำให้ฉันต้องถามเขา

“ใครจะกล้าปล่อยให้เธอนั่งรอรถคนเดียว”

“...”

ตึก ๆๆๆ

แกใจฉันเต้นแรงไม่ไหวแล้ว เขาพูดจาธรรมดามากนะแต่สายตาเขาตอนที่หันมาตอบมันเต็มไปด้วยความหวังดีสุด ๆ ไปเลย

แล้วยังไงต่อล่ะ...ไม่ยังไงต่อหรอก หลังจากที่ฉันได้ยินประโยคนี้ฉันก็บอกกับตัวเองไว้เลยว่าถ้าเขาอาสาไปส่งอีกครั้งฉันจะตอบตกลงด้วยความเต็มใจทันที

-///-