5

พศกรกำลังนั่งอยู่ในร้านอาหารหรูกับคู่เดตที่มีโปรไฟล์หรูเลิศ สวย รวย ไฮโซ ประสบความสำเร็จ หญิงสาวเป็นทนายความที่มีชื่อเสียงคนหนึ่ง แต่นั่นไม่ได้การันตีนิสัยของดจ้าหล่อน ขณะที่ยิ้มบาง เขาคิดในใจว่าต้องกลับไปเอาเรื่องเพื่อนรักอย่างปวินที่คะยั้นคะยอให้เขามาเดตกับผู้หญิงน่ารำคาญคนนี้

หลังจากที่ทนฟังมุกตลกฝืดของหญิงสาวที่ว่าเขาเป็นหมอคงจะชอบเลือดอะไรทำนองนี้ เขาเลยคิดจะสวนกลับความหลงตัวเองของหญิงสาวไปบ้าง

“คุณเป็นทนาย งั้นหมายความว่าคุณชอบคดีความกับเรื่องผิดกฎหมายใช่มั้ยครับ”

ดวงตาเรียวสว่างวาบเป็นประกายเจ้าเล่ห์ หัวเราะเบา ๆ หยิบแก้ววิสกี้ขึ้นมาถือไว้ แล้วตอบด้วยท่วงท่าที่ดูทะนงจนน่าหมั่นไส้ “ฉันไม่ปฏิเสธว่าชอบเวลาคนทำผิดฎหมาย คนพวกนั้นต่างมาหาฉัน เพราะฉันสามารถช่วยให้พวกเขาพ้นผิดได้ ซึ่งหมายความว่าฉันสามารถเรียกเงินจากพวกนั้นได้มหาศาล”

เจ้าหล่อนพล่ามต่อถึงคดีหนึ่งที่เขาสามารถช่วยอาชญากรค้ายาเสพติดทั้งยังฆาตกรรมเหยื่อสาวไปสองรายให้พ้นผิด ว่าจากคดีนี้คดีเดียวเธอโกยเงินได้หลายล้านจนสามารถซื้อรถสปอร์ตได้หนึ่งคัน

ยิ่งได้ฟังพศกรยิ่งรับไม่ได้ รู้สึกขยะแขยงผู้หญิงตรงหน้านี้เต็มทน

พรึ่บ! พศกรลุกขึ้นทันใด

“ขอตัวกลับก่อนนะครับ พอดีผมมีธุระ”

เขาบอกแล้วเดินออกไปโดยไม่เหลียวหลังมองหญิงสาวน่ารำคาญที่ยังคงมองเขาตาค้าง

ตอนที่เดินออกมานอกร้านพศกรก็บ่นเพื่อนรักอย่างปวินไปด้วย แต่คิดว่ายังไม่พอ จึงล้วงโทรศัพท์มือถือออกมา

“นี่ปวิน” พออีกฝ่ายกดรับยังไม่ทันจะได้พูดก็ใส่เต็มที่

“วันหลังนายไม่ต้องนัดเดตกับพวกผู้หญิงที่ไหนให้ฉันอีกนะ ฉันอยู่เป็นโสดของฉันแบบนี้ ไม่ก็อยู่บ้านดูซีรีส์ยังดีซะกว่า”

“เดี๋ยว ๆ หมอพลู ไม่มั้ง น้องเมย์เขาเป็นมือหนึ่งในบริษัทเลยนะ” ปวินที่อยู่ปลายสายพูดถึงคู่เดตซึ่งเป็นเพื่อนกับแฟนตัวเองที่เป็นทนายด้วยกัน

พศกรกรอกตามองบน “มือหนึ่งแต่นิสัยแบบนี้ก็ไม่ไหวมั้งแก ฉันรับไม่ได้พวกกดหัวคนอื่นแล้วอวดตัวเอง”

“เคร ๆ คราวหลังฉันจะดูให้ดีกว่านี้ละกัน”

“หยุดเลยปวิน ฉันจะไม่ยอมออกเดตกับคนที่นายแนะนำมาอีกแล้ว”

พศกรรีบหยุดเพื่อนผู้หวังดีทันที

พอวางสายจากปวินไม่ทันไรก็มีอีกสายหนึ่งเข้ามา เป็นเบอร์ที่ไม่ได้ถูกบันทึกไว้ เขาดูอยู่ครู่หนึ่งแล้วตัดสินใจกดรับ

“ฮัลโหล”

“พลู ฉันเอง อลัน” เสียงทุ้มนุ่มคุ้นเคยในความทรงจำดังมาจากปลายสาย พศกรรู้สึกแปลกใจระคนตื่นเต้นจนยากระงับ

“ยุ่งอยู่รึเปล่า” อลันถามเพราะเห็นว่าปลายสายเงียบไป

“มะ…ไม่ครับ” พศกรรีบบอก คำถามเขาสะกิดเตือนให้รู้ตัวจึงรีบบอกพลางส่ายหน้าแม้อีกฝ่ายจะไม่เห็น

ถึงจะเคยให้นามบัตรเขาไว้ แต่ก็ไม่เคยนึกว่าเขาจะโทรหา

“พี่อลันมีอะไรรึเปล่า”

“คูเปอร์อาการดีขึ้น ไม่มีไข้แล้ว เลยไปโรงเรียน แต่ทางโรงเรียนโทรมาบอกว่าแกไข้ขึ้นอีกรอบ ฉันไปรับกลับมา แต่ไม่แน่ใจว่าต้องไปโรงพยาบาลอีกรอบหรือให้เขากินยาไข้หวัดใหญ่ชุดเดิมดี”

“เขาอาเจียนมั้ยครับ”

“สองสามรอบ”

“ให้ผมไปดูแกก็ได้ เอ่อ…ถ้าพี่อนุญาต”

ปลายสายเงียบไป

พศกรรู้สึกลุ้นระทึก จนได้ยินเสียงหัวใจตัวเองว่าเต้นแรงแค่ไหน

คำตอบนี้ของเขาจะเป็นตัวเปลี่ยนแปลงทุกสิ่ง

คูเปอร์

อลัน

และตัวเอง

ถ้าอลันตอบตกลง จะไม่มีทางย้อนกลับไปได้อีก

“ฉันจะส่งที่อยู่ไปให้”

พศกรถอนหายใจยาวหลังจากที่กลั้นหายใจระหว่างรอคอยคำตอบ ใบหน้าหวานแย้มยิ้มออกมา นัยน์ตามีประกายมุ่งมั่น

หลังจากวางสายก็ได้รับข้อความที่อลันส่งตำแหน่งที่ตั้งบ้านของเขามาให้ซึ่งอยู่ใกล้ ๆ กับร้านอาหารที่เขาอยู่นี้เอง พศกรกดตั้งค่าแผนที่แล้วออกรถแทบจะทันที

ตอนนี้เขารู้จักบ้านและเบอร์โทรชายหนุ่มแล้ว อลันคงคิดนึกเสียใจในภายหลัง

เพียงสิบห้านาทีพศกรก็มายืนอยู่ตรงหน้าประตูบ้านของชายหนุ่ม รู้สึกว่าภายในช่องท้องขมวดเป็นเกลียวตอนที่เคาะประตูเรียกเจ้าของบ้าน และมันยิ่งเครียดเขม็งเมื่อเขาเดินมาเปิดประตูต้อนรับ ทั้งคู่สบตากัน ชั่วขณะนั้นเกิดความเงียบขึ้นมาชั่วอึดใจหนึ่ง

พศกรสังเกตเห็นร่องรอยความเหน็ดเหนื่อยบนใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาของเขาดูหนัก เคราขึ้นรกครึ้ม ผมเผ้ายุ่งนิด ๆ และมันทำให้เขาดูดิบเถื่อนเร่าร้อนจนใจอดหวั่นไหวไม่ได้

“พลู เอ่อ…ขอบคุณที่อุตส่าห์มา” เสียงของเขาทำลายความเงียบขึ้นมา

พศกรได้สติ หลุบตาต่ำลง รู้สึกเขินอายที่ตนแอบมองเขานานเกินไป ไม่รู้ว่าเขาจะจับสังเกตอะไรได้รึเปล่า

“ไม่เป็นไรครับ”

“เข้าบ้านก่อน”