LOVE UNCONTROL แอบรักล้นใจ

“พริมอย่างเพิ่งไป ลองอุ้มลูกดูหน่อยสิ”

อลันขอร้องผู้เป็นแม่ของลูกในขณะที่ตัวเองอุ้มเด็กทารกไว้ในแขน เขาตั้งมั่นว่าจะต้องเปลี่ยนความคิดเธอให้ได้

พริมาหยุดเดินแล้วหันกลับมา ยกมือขึ้นกอดอกราวกับกลัวว่าเขาจะส่งลูกให้เธออุ้ม

อลันพยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจเพื่อระงับโทสะที่อัดแน่นอยู่ในอก บอกกับตัวเองว่าทำเพื่อลูก

“พอได้แล้วอลัน” พริมาตะโกนใส่หน้าเขา “พริมบอกแล้วว่าเราเลิกกัน นายขอให้พริมอยู่จนกระทั่งคลอดเด็กออกมา พริมก็ทำให้แล้วไง นายบอกว่าหลังจากคลอดแล้วจะไม่ยุ่งกับพริมอีก เพราะฉะนั้นมันไม่มีผลอะไรที่จะมาขอร้องให้พริมอยู่ต่อ”

“ลองดูแกสักอาทิตย์นึงนะพริม” อลันยังพยายาม

“ไม่ล่ะ พริมไม่ได้อยากมีลูกตั้งแต่ต้น นายก็รู้ว่าเด็กคนนี้เกิดมาเพราะคืนนั้นเราพลาดไม่ได้ป้องกัน” พริมาบอกอย่างไม่มี

ความรู้สึกรู้สา แล้วก็เดินจากไปอย่างไม่เหลียวแล

อลันมองตามหลังเธอไป สายตาเขาไร้ซึ่งความอาวรณ์ใด ๆ ทั้งสิ้น แต่เต็มไปด้วยความรังเกียจ

เขาเคยรักผู้หญิงใจดำคนนี้ไปได้อย่างไร

เขาชักสายตากลับลงมามองทารกน้อยในอ้อมแขน ใช้นิ้วเกลี่ยใบหน้าเล็ก ๆ อย่างเอ็นดูปนเวทนา

“ไม่เป็นไร แด๊ดดี้จะเลี้ยงหนูให้ดีที่สุด”

พศกรกำลังนั่งรอเวลาที่จะได้ออกเวร ทันใดนั้นเขาถูกเรียกตัว ได้รับแจ้งว่าให้ไปตรวจคนไข้ซึ่งเป็นเด็กชายอายุห้าขวบซึ่งมีอาการไข้ขึ้นสูง ชายหนุ่มลุกออกจากห้องพักไปยังห้องตรวจ พอผลักประตูเข้าไปเขาถึงกับชะงักเมื่อเห็นว่าใครอยู่ในนั้น คำพูดต่าง ๆ ถูกกลืนหายไปเมื่อเขาเห็นร่องรอยของความโกรธและรังเกียจที่แสดงผ่านสีหน้าของคนที่อยู่ในนั้น

“พี่อลัน…” พศกรทำได้เพียงพูดชื่อของเขาออกมาราวกับละเมอ

อลันลุกขึ้นยืน ดวงตาคมเข้มจ้องไปยังผู้เข้ามาใหม่ ในชั่วเวลาเดียวกันเขารีบขยับตัวมาบังเด็กชายที่นอนอยู่บนเตียง

พศกรขยับสายตาตามการเคลื่อนไหวของเขา แล้วคำรายงานของพยาบาลก่อนหน้าทำให้พศกรตาโต เด็กชายอายุห้าขวบ

เป็นเวลาห้าปีแล้วที่พี่อลันพาหลานของเขาหนีหายไปจากกรุงเทพฯ ไม่นึกเลยว่าจะได้มาเจอกับเขาที่เชียงใหม่นี่

“นี่ใช่…” มือของพศกรสั่นเมื่อชี้ออกไปยังเด็กชาย คิดว่าเป็นคำถามที่โง่เง่าสิ้นดี เพราะถึงแม้ว่าอลันจะบอกว่าไม่ใช่ แต่ยังไม่สามารถปฏิเสธใบหน้าของเด็กชายที่มีความคล้ายคลึงกับพี่สาวตนได้

“นายมาทำอะไรที่นี่” นี่เป็นประโยคแรกที่หลุดออกมาจากปากอลันด้วยเสียงเข้มที่แสดงความไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง

พศกรพ้นจากช่วงตื่นตะลึงมาแล้วจึงตอบกลับเขา “พลูเป็นหมอ และพลูมาตรวจแก” ชี้มือไปยังเด็กชาย

“ฉันต้องการหมอคนอื่น” อลันตอบกลับทันควัน

“เสียใจด้วยครับ คืนนี้มีแค่ผมคนเดียวที่อยู่กะดึก” เขาโกหก แต่อลันไม่จำเป็นต้องรู้ เพราะเป็นเรื่องปกติที่โรงพยาบาลเล็ก ๆ ในอำเภอแม่ริมจะมีหมออยู่กะดึกเพียงคนเดียว

“งั้นฉันจะไปโรงพยาบาลอื่น”