บทนำ.คนใจกล้า

Chepter บทนำ : คนใจกล้า

@The Winner Pub

01:10 น.

ตึก! ตึก!

ก๊อก ก๊อก

“เข้ามา” นาวินเอ่ยบอกคนด้านนอก ในขณะที่สายตากำลังจับจ้องอยู่บนกระดาษใบเสนอราคาจากแบรนด์เครื่องดื่มแอลกอฮอล์หลากหลายแบรนด์ไม่วางตา

“มีลูกค้าไม่ยอมออกไปจากร้านครับ” คีรินเอ่ยบอกเจ้าของผับด้วยน้ำเสียงเรียบราวกับว่าไม่ได้ตกใจกับเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย

นาวินเงยหน้าขึ้นมามองลูกน้องของตัวเองครู่นึงก่อนจะยกนาฬิการาคาหลายแสนของตัวเองขึ้นมาดูเวลา คีรินเป็นลูกชายของไคโร ลูกน้องคนสนิทของพ่อของเขา มาติเนส มัส เนื่องจากน้าไคโรเคยดูแลพ่อมานานหลายปี คีรินกับเขาจึงค่อนข้างสนิทกัน ภายหลังจากที่ The Winner Pub เปิดตัวขึ้น คีรินจึงอาสาเข้ามาช่วยงานเขาอย่างเต็มตัว

“ทำไมไม่จัดการไปเลย” คนพูดมองหน้าอีกคนด้วยความแปลกใจเล็กน้อย

ปกติถ้ามีพวกขี้เมาโวยวายไม่ยอมออกจากผับไป คีรินก็มักจะจัดการให้เขาได้ตลอด แต่ทำไมวันนี้ถึงไม่ทำแบบเดิม

จะขึ้นมารายงานเขาทำไม?

“จะให้ผมเอาผู้หญิงไปทิ้งไว้หน้าผับเหรอครับ ถึงผมจะเป็นมากกว่าผู้จัดการผับ แต่ผมก็ไม่ใจร้ายกับผู้หญิงหรอกนะ” เจ้าใบหน้าหล่อของอายุ 23 ปี เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“ผู้หญิง?” นาวินยักคิ้วขึ้นข้างนึงขึ้นด้วยความสงสัย ส่วนใหญ่ลูกค้าที่ไม่ยอมกลับออกจากผับไปเพราะอยากสนุกต่อ มักจะเป็นผู้ชาย

“ครับ เธอบอกว่าจะไม่ยอมไปไหนทั้งนั้นถ้าคืนนี้ไม่ได้เปิดซิง”

"ฮะ! อะไรนะ?” นาวินปล่อยเอกสารในมือลงบนโต๊ะทำงานก่อนจะหันมาถามคีรินหน้าตาตื่น

“ครับ เธอร้องอยู่ข้างล่าง บอกว่าอยากโดนเปิดซิง ดูท่าน่าจะเมามากๆ”

นาวินได้ยินคำบอกเล่าดังน้้นก็เลื่อนมือข้างขวามาคลึงขมับของตัวเองเบาๆ เขาชักอยากจะเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นเสียแล้วสิ ถึงว่า….ทำไมคนนี้คีรินต้องขึ้นมาตามให้เขาลงไปจัดการด้วยตัวเอง

เธอคงจะเป็นผู้หญิงที่แปลกมาก ถึงได้อยากเที่ยวถวายความบริสุทธิ์ให้กับผู้คนที่พลุกพล่านในสถานที่อโคจรแบบนี้

“อืม เดี๋ยวตามลงไป”

“ครับ”

ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที ร่างสูงสมส่วนของหนุ่มลูกเสี้ยวไทย-เยอรมันก็เดินลงมาถึงชั้นล่างของผับ นาวินในวัย 22 ปี ถือว่าเป็นหนุ่มที่ไฟแรงมากๆ เขาสามารถเปิดผับนี้ขึ้นมาได้ โดยไม่ร้องขอความช่วยเหลือจากใครเลยแม้กระทั้งพ่อของเขาที่มีเส้นสายเป็นถึงมาเฟียผู้มีอิทธิพล

“อาวมาอีก อึก ฉะฉันขอร้องน้าา ฉันอยากมาวจริงๆ”

ภาพตรงหน้าที่ชายหนุ่มเห็นคือสภาพหญิงสาวคนนึงที่กำลังนั่งอยู่หน้าบาร์ เธอกำล้งเกาะแขนของคีรินเพื่ออ้อนวอนขอให้เขาเทเหล้าให้อีก ตอนนี้ภายในผับเหลือแค่พนักงานบางส่วนที่กำลังทยอยเก็บของออกไปเท่านั้น

“ผับปิดให้บริการแล้วครับคุณ คุณควรกลับบ้านนะครับ” คีรินพยายามดึงมือของสาวสวยตรงหน้าออกจากแขนของเขา

แต่เธอเกาะเขาแน่นราวกับตุ๊กแก ผู้จัดการหนุ่มหันมามองหน้านาวินที่เดินเข้ามาใหม่พร้อมกับส่งสายตาขอความช่วยเหลือ ถ้าเป็นเรื่องผู้หญิง เขาไม่ค่อยชอบถึงเนื้อถึงตัวเท่าไหร่ เนื่องจากคีรินออกจะเป็นผู้ชายหยิ่งๆนิดหน่อย

“มะม่ายย ฉันเพิ่งมาได้แปปเดียวเองอ่าา คุณ! มานี่หน่อย ขอเหล้าให้ฉันอีกนะ น้าๆๆ” เธอกวักมือเรียกมาวินทั้งๆที่ไม่เคยรู้จักเขามาก่อน

แพรไหมที่กำลังเมาไม่ได้สติหลงคิดไปว่านาวินคือพนักงานของที่นี่ เธอจึงเลิกเกาะแขนคีรินแล้วหันมาอ้อนวอนขอร้องเขาแทน

“เธอเมาแล้วนะ ยังอยากดื่มต่ออีกเหรอ?” เขาเดินเข้าไปใกล้เธอก่อนจะพิจารณาใบหน้างดงามของเธออย่างระเอียดยิบ

ดวงตากลมโต จมูกโด่งรูปหยดน้ำจรดกับริมฝีปากบางได้พอเหมาะพอดี สองแก้มแดงเหมือนลูกตำลึงเพราะพิษของแอลกอฮอล์กำลังเล่นงานเธออยู่ หญิงสาวคนนี้จัดว่าสวยมาก ถึงเขาไม่รู้เหตุผลว่าทำไมตอนนี้เธอถึงได้มานั่งโวยวายอยู่ในผับของเขาแล้วไม่ยอมกลับบ้าน แต่ถึงอย่างนั้นนาวินก็ไม่กล้าปล่อยให้ผู้หญิงที่เมาแอ๋แบบนี้เดินทางกลับบ้านตัวคนเดียวเป็นแน่

มันอันตราย!

“ช่ายย ฉันยางไม่เมาสักหน่อย ขอกินอีกนะ” เธอส่งยิ้มหวานหยดให้เขา ทำเอาคนที่มองอยู่เผลอยิ้มออกมาอย่างลืมตัว

“งั้นก็ไปห้องฉัน”

“หื้ออ? ห้องคุณมีเหล้าเหรอ…” เธอนิ่งฟัง ถึงสติจะไม่เต็มร้อย แต่คนที่ยังไม่อยากกลับบ้านก็รู้สึกสนใจในสิ่งที่คนตรงหน้าเสนอมาอยู่ไม่น้อย

เธอไม่ได้รู้สึกกลัวเขา….

เพราะเขาดูอบอุ่น ไม่น่ากลัวเลยสักนิด

“อืม มี เยอะด้วย เทให้เธออาบยังได้เลย”

“งั้นก็ไป! อ๊ะ…” เธอผุดลุกขึ้น ก่อนจะโงนเงนเกือบล้ม โชคดีที่แขนแกร่งของเขาจับไว้ได้ทัน

“ผมนึกว่าจะพาเธอไปส่งบ้านเสียอีก” คีรินที่ยืนมองเหตุกาณ์อยู่เอ่ยขึ้นมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“รู้จักบ้านเธอหรือไง?”

“ไม่ครับ”

“อืม งั้นก็ไม่ต้องสงสัย”

“ปายเถอะ ฉันรอนานแล้วนะ!” แพรไหมหันมาแวดใส่สองหนุ่มขึ้นมา เมื่อเห็นว่าคนตัวโตไม่พาเดินออกไปสักที ตอนนี้ภายในใจของเธอนั้นอยากจะเมาอย่างเดียว เมาให้ลืมทุกอย่างที่กำลังรบกวนจิตใจเธออยู่ตอนนี้

ไม่มีใครล่วงรู้ว่าสาวน้อยหน้าใสอย่างเธอ ทำไมถึงได้อยากเมาหัวราน้ำนัก คนส่วนใหญ่ที่มาเที่ยวก็อยากจะเมาเหมือนกันหมดนั่นแหละ มาวินจึงไม่ได้คิดแปลกใจอะไรในข้อนั้น

“อืม ไปกัน เดินไปทางนี้” เขาช่วยพยุงร่างเล็กเอาไว้ เพราะตอนนี้เธอตัวอ่อนปวกเปียกเกินกว่าจะเดินเพียงลำพังได้ เขาคิดว่าอีกไม่นานหญิงสาวน่าหลับไปเพราะความเมา เธอคงไม่ทันได้กินเหล้าที่ห้องของเขาต่อหรอก แค่พาเธอไปนอนตื่นเช้ามาหายเมาแล้วค่อยให้เธอกลับบ้านก็ได้

ถึงยังไงเขาก็ไม่ได้เสียหายอะไรในเรื่องนั้นอยู่แล้ว

นี่แหละนิสัยของมาวิน

เขาเป็นคนใจดี

“หวังว่าจะกินเหล้าอย่างเดียวนะครับ คงไม่ได้กินอย่างอื่นด้วย” คีรินเอ่ยตามหลัง แต่มาวินก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะเขาไม่ได้คิดจะทำอะไรผู้หญิงคนนี้อยู่แล้ว

เขาแค่ไม่อยากให้เธอเดินทางกลับบ้านคนเดียวในสภาพเมามายเช่นนี้ อย่างน้อยเธอก็เป็นลูกค้าของทางร้านคนนึงเหมือนกัน เขาควรจะช่วยเหลือเธอเท่าที่จะทำได้

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

นาวินพาผู้หญิงแปลกหน้าขึ้นมายังห้องส่วนตัวของเขาที่อยู่ชั้นสองถัดมาจากห้องทำงานของชายหนุ่ม ตอนนี้เจ้าของผับสุดหรูใจกลางเมืองกำลังนั่งมองหน้าคนที่กระดกเหล้าเข้าปากแบบไม่หยุดยั้งด้วยสีหน้าสิ้นหวัง เขาคิดว่าเธอจะเมาจนสลบไปตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว แต่ไม่เลย!

ผู้หญิงคนนี้คอแข็งกว่าที่เขาคิด!

เธอกระดกเหล้าราคาหลายหมื่นของเขาไปได้เศษ 1 ส่วน 4 ของขวดแล้ว โดยที่เขาไม่ได้กินเป็นเพื่อนเธอแต่อย่างใด พรุ่งนี้เช้านาวินต้องไปเรียนก็เลยเอาแต่นั่งจ้องใบหน้าสวยของเธออยู่แบบนี้ เขาดูเธอกระดกแก้วเหล้าเข้าปากเป็นรอบที่สามสิบได้แล้วมั้ง!!

ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกง่วงเหงาหาวนอน เนื่องจากช่วงนี้เขามีหลายอย่างต้องทำ ไหนจะงานที่ผับ ไหนจะเรียนมหาลัยเทอมสุดท้าย เรียกได้ว่าเขาหัวหมุนทั้งวันจนไม่มีเวลาทำอะไรนอกเหนือจากงานกันเลยทีเดียว

“อึก อึก อึก อ่าาา ขมชะมัด แต่ชอบ~” ใบหน้าแดงฉ่าบ่นออกมา ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้เขาอีกครั้ง ตอนนี้สติของเเพรไหมเลือนลางเต็มที แต่เรื่องที่เธอเครียดก็ยังคงไม่จางหายไปจากสมองเล็กง่ายๆ

“เมื่อไหร่จะหยุดกิน” เขาเริ่มเบื่อที่จะนั่งเฝ้าเธอ ทั้งๆที่ไม่รู้จักกันมาก่อน แต่ทำไมเขาต้องมาเสียเวลานอนเพราะคนแปลกหน้าด้วย

“กินด้วยกันเส้ นะนะๆๆ” เธอเขย่าแขนเขาหงึกหงัก ทำเอามาวินถอนหายใจออกมารอบที่ร้อย

“เธอชื่ออะไร บ้านอยู่ไหน” หากเขาไปส่งเธอที่บ้านตั้งแต่ก่อนหน้านี้ เขาคงไม่ต้องมานั่งทรมานตัวเองอยู่แบบนี้ใช่ไหม

ตอนแรกก็นึกว่าจะสลบลงไปง่ายๆ แต่ดูเหมือนมันจะไม่ง่ายเหมือนที่เขาคิด เธอดูดีดมาก ดูท่าคงไม่ยอมเลิกกินง่ายๆแน่ หากเขาขับรถไปส่งตอนนี้ยังพอมีเวลานอนเหลืออยู่

“จำไม่ได้อะ….” แพรไหมตอบกลับก่อนจะรินเหล้าใส่แก้วต่ออย่างไม่สนใจอะไร

“เฮ้อ…ชื่อตัวเองเธอก็จำไม่ได้เหรอ?”

“แพรไหม….ฉันชื่อแพรไหม” สุดท้ายคนตัวเล็กก็ยอมตอบ

“โอเคแพรไหม ถ้าเธอไม่อยากกลับบ้านก็นอนที่นี่ โซฟาว่าง ตามสบายนะ” คนตัวสูงเอ่ยบอกก่อนจะทำท่าลุกขึ้นไปหาอาบน้ำนอน

แพรไหมที่เห็นดังนั้นก็ร้องทักขึ้น เธอไม่อยากนั่งดื่มคนเดียวและไม่อยากให้เขาหนีไปนอน คนกำลังคิดมากมีปัญหารุมเร้าแบบเธอไม่ต้องการอยู่คนเดียว เธอต้องการอยู่กับใครสักคน อย่างน้อยๆมันก็ทำให้เธอไม่ต้องรู้สึกโดดเดี่ยว

“นี่คุณจะไปไหน”

“ฉันจะไปนอน พรุ่งนี้มีเรียนเช้า อย่าคิดขโมยของเชียวล่ะ ฉันมีกล้องอยู่ทุกห้อง”

“อย่าไป” เธอเอื้อมมือไปจับมือหนาเอาไว้อย่างถือวิสาสะ

มาวินที่กำลังจะลุกขึ้นไปหยุดชะงักก่อนจะปรายตามองผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆตัวเองด้วยความรู้สึกบางอย่าง แววตาของเธอดูเหมือนคนที่คิดอะไรอยู่ในใจตลอดเวลา

“ทำไม? เธอมีอะไรอยากระบายหรือเปล่า พูดกับฉันได้นะ เราไม่รู้จักกัน ฉันไม่เอาไปเล่าให้ใครฟังหรอก”

“……” แพรไหมนิ่งเงียบ นั่งมองหน้าเขาอยู่หลายวินาที ก่อนจะเอ่ยอะไรบางอย่างที่ตัวเองอยากทำออกมา

“ช่วย…มีเซ็กส์กับฉันหน่อยได้ไหม?”

“นี่เธอ…..” มาวินพูดไม่ออก เขานึกสงสัยอยู่ไม่น้อย ว่าทำไมคำพูดกับแววตาของแพรไหมถึงได้ดูสวนทางกันขนาดนี้

อารมณ์ของเธอไม่ได้ดูเหมือนคนอยากทำเรื่องแบบนั้นเลยสักนิด

“ไม่เป็นไร อย่าสนใจฉันเลย ไปนอนเถอะ ขอบคุณนะที่อยู่เป็นเพื่อนฉัน” แพรไหมตอบปัด เธอไม่อยากคาดหวังอะไรกับชีวิตนี้อีกแล้ว

ขอแค่ผ่านคืนนี้ไปได้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ให้มันเกิด และเธอจะไม่ทนอีกต่อไป มาวินยืนมองการกระทำของคนตัวเล็กด้วยความงงงัน แพรไหมยกแก้วขึ้นดื่มจนหมดก่อนที่เธอจะพยายามดันตัวเองลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก

พรึ่บ!

สุดท้ายคนที่เมาเป็นอย่างมากก็ไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้เพราะเธอไม่มีสติสัมปชัญญะมากพอที่จะพยุงตัวเอง ร่างสูงจึงต้องเดินเข้าไปช่วยประคอง

“เธอจะทำอะไรน่ะ”

“อื้อ ฉันจะกลับละ” แววตาหวานเยิ้มตอบกลับ แม้จะเมาแต่ก็ไม่อยากอยู่รบกวนเขาไปมากกว่านี้

“ดูสภาพตัวเองก่อน เธอเมาขนาดนี้จะกลับได้ยังไง”

“งั้นก็ช่วยฉันหน่อยนะ มีอะไรกับฉันเถอะ หรือไปหาคนอื่นมาให้ฉันก็ได้”

“ทำไมเธอถึงต้องการทำเรื่องนั้นขนาดนี้ เธอมีเหตุผลอะไร” เขาขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัยแต่ทว่าคนตรงหน้าก็ไม่ยอมตอบออกมาง่ายๆ

“ช่างเถอะ ถ้าไม่ช่วยก็ปละ”

“ฉันจะช่วย!”

“…..” เธอตวัดสายตามองเขาเมื่อได้ยินดังนั้น

เขาพูดจริงเหรอ?

เขาจะช่วยเธอจริงๆใช่ไหม

“อยากบอกเหตุผลเมื่อไหร่ก็ค่อยบอก ถอดเสื้อผ้าของเธอออกแล้วมาเอากัน มาเอากับฉัน! ไม่ต้องไปทำกับคนอื่น”