3.เข้าถึงยาก

Chepter03.เข้าถึงยาก

ฉันเดินตามพี่ครูซมาถึงหน้าห้อง VIP ด้วยท่าทางกล้าๆกลัวๆ เพราะเริ่มทำตัวไม่ถูก ฉันไม่รู้ว่ามีใครอยู่ด้านในบ้าง แต่อีกใจนึงมันก็เต้นแรงขึ้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ ตอนนี้ฉันคงชอบพี่ครูซไปแล้วแน่ๆเลย ฉันก็เป็นผู้หญิงคนนึงที่หวั่นไหวกับผู้ชายหล่อนะ ยิ่งเขามาทำตัวแสนดีใส่แบบนี้ ฉันก็ยิ่งหวั่นไหวไปกันใหญ่

แกร๊ก

ฉันได้สติทันทีที่พี่เขาเปิดประตูห้องเข้าไป ในนั้นมีผู้ชายนั่งอยู่ประมาณสี่คน พวกเขาหน้าตาหล่อดูดีกันหมดทุกคนเลยให้ตายเหอะ ทำไมเธอถึงไม่เคยเจอรุ่นพี่กลุ่มนี้เลยนะ

ดูเหมือนทุกคนจะชะงักค้าง เมื่อหันมาเเล้วเจอฉันเดินตามหลังพี่ครูซมาติดๆ…ทำเอาฉันรู้สึกประหม่าขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกกับสายตาพวกนั้น

“ไอ้วินมานี่หน่อย” พี่ครูซหันไปพูดกับเพื่อนเขาคนนึงคนที่สวมเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้ม

“ฮะ….อะเออ” นาวินตอบกลับเพื่อนด้วยอาการมึนงงขั้นสุด

ทุกคนในโต๊ะเองก็เหมือนกัน หันไปมองหน้ากันเลิ่กลั่กราวกับเจอสัตว์ประหลาด ซึ่งมันก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่กับการที่ครูซโผล่มาพร้อมกับผู้หญิงแปลกหน้า นี่ถือคือเรื่องน่าแปลกมากๆสำหรับเพื่อนในกลุ่ม

นาวินเดินตามครูซออกมาด้านนอกด้วยความงงๆ เขาเหลือบตาไปมองร่างเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความสงสัยสุดๆ

“มีอะไรวะ”

“ช่วยพาเธอไปทำแผลหน่อย เธอโดนผลักจนล้มมา”

“…..” นาวินสำรวจอาการหญิงสาวตรงหน้าคร่าวๆ เเล้วเขาก็พบว่าหัวเข่าของเธอที่มีรอยถลอกอยู่จริงๆ

แต่นั่นมันก็ไม่ใช่เหตุผลที่สมเหตุเท่าไหร่ไหม ปกติถ้าเป็นไอ้ครูซ ต่อให้ใครจะตายอยู่ตรงหน้ามันก็ไม่สนใจ….แต่เธอคนนี้ มันยังไงกันวะ นาวินเริ่มได้กลิ่นอะไรแปลกๆแต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามให้มากความ ถึงถามไปเพื่อนปากหนักอย่างครูซก็คงไม่ตอบเขาอยู่ดี

“อ่อ มึงก็พาไปดิห้องทำงานกูมีอุปกรณ์ทำแผล”

“แต่นั่นห้องมึง แล้วนี่ก็ลูกค้าร้านมึง มึงควรพาไปไม่ใช่กู” ครูซตอบกลับอย่างไม่สนใจ ถึงแม้เขาจะเป็นคนพาเธอขึ้นมาก็ตาม

ฉันได้แต่ยืนมองทั้งสองคนคุยกันตาแป๋ว ดูเหมือนพี่ครูซจะไม่ได้อยากไปกับฉันสินะ….เขาไม่ได้สนใจฉันหรอกเหรอ….ที่ช่วยฉันเอาไว้ทั้งสองรอบก็เพราะใจดีสินะ

“แต่มึงเป็นคนพาน้องเขาขึ้นมา เดี๋ยวนะ พี่ว่าน้องหน้าคุ้นๆ เรียนอยู่ริชบูมเหรอครับ” พี่คนนั้นหันมาถามฉันพร้อมกับเท้าเอวมองฉันด้วยความสงสัยพลางส่งสายตาพิจารณามองมาที่ฉัน

“ชะ..ใช่ค่ะ”

“มึงนั่นแหละพาน้องเขาไปบอกการ์ดหน้าห้องกูได้เลย” ว่าจบนาวินก็เดินกลับเข้าห้อง VIP ไปทันที นานๆทีเขาจะเห็นครูซได้อยู่กับผู้หญิง เพราะงั้นเขาไม่คิดที่จะขวางทางอยู่แล้ว

“…….” ครูซได้แต่ยืนนิ่งก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองอีกคน

น้ำหอมกระพริบตาปริบๆก่อนจะยิ้มแห้งๆส่งไปให้เขา พอได้มาพูดคุยกันแบบจริงจัง ครูซดูเป็นผู้ชายที่เข้าถึงยากมากๆ แถมความคิดของเขาก็เดายากสุดๆ เธอไม่รู้เลยว่าภายใต้สีหน้าเรียบเฉยนั่นเขากำลังคิดอะไรอยู่

ภายในห้อง VIP

“เชี้ย! กูฝันไปหรือเปล่าวะ กูฝันว่าไอ้ครูซเดินมากับผู้หญิง” ธีโอเอ่ยขึ้นมาราวกับคนเหม่อลอย สมองยังไม่เชื่อสิ่งที่สายตาของตัวเองเห็น

อย่างที่หลายๆคนรู้ว่าครูซเคยมีปมเรื่องผู้หญิง หลังจากนั้นมาหมอนั่นก็ไม่คบใครอีกเลย หรือเรียกได้ว่าไม่กล้ามีผู้หญิงหน้าไหนย่างกรายเข้าใกล้มันได้เกินร้อยเมตร ยิ่งคนที่อยากเข้ามาจีบต่างเสียใจกันไปนักต่อนักแล้วกับท่าทีเมินเฉยของมัน

“ถ้ามึงฝันกูก็คงฝันเหมือนมึง” ลูคัสเอ่ยตอบก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นมากระดกดื่ม

“แล้วไอ้เหี้ยเคย์ไปไหน มันควรมาเห็นสิ่งที่มันอยากเห็นที่สุด” เจคอปถามหาแฝดน้องของครูซนั่นก็คือเคย์เดนที่พยายามทำให้พี่ชายเปิดใจกับสาวๆอยู่หลายรอบ แต่ก็ไม่วายทะเลาะกันทุกครั้ง

“ไม่รู้แม่ง ไปติดใจสาวไหนอีก” ธีโอเอ่ย ถึงตัวเองกับเคย์เดนจะเจ้าชู้พอๆกันแต่ถ้าเรื่องเปลี่ยนผู้หญิงเขาต้องยกให้เคย์เดนจริงๆ มันเปลี่ยนบ่อยเหมือนเสื้อผ้า

แกร๊ก!

เสียงนาวินเดินกลับเข้ามาภายในห้องทำเอาทั้งสามหนุ่มหันไปมองเป็นตาเดียวกัน ก่อนจะมองเลยไปยังประตู ตอนนี้ไม่ต้องเอ่ยถามนาวินก็พอจะเดาได้ว่าเพื่อนทั้งกลุ่มอยากรู้อะไร

“ยังไงไอ้วิน คืออะไร ไอ้ครูซมันจะสยบข่าวลือแล้วใช่ไหม” ธีโอรีบยิงคำถามใส่เพื่อนหนุ่มทันที ข่าวลือที่ว่าก็คือข่าวลือที่ครูซชอบผู้ชายด้วยกัน

“…….” นาวินนิ่งไปเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

“มึงจะเงียบทำไม” เจคอปที่อยากรู้ไม่แพ้กันเอ่ยขึ้น

“กูว่าน้องคนนั้นหน้าคุ้นๆ” นาวินเอ่ยก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเพจมหาลัยดู

มือหนาสลับเปิดไปยังแอพกล้องวงจรปิดเพื่อดูบุคคลทั้งสองที่กำลังนั่งทำแผลอยู่ในห้องทำงานของเขา ก่อนจะถึงบางอ้อ ตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่าผู้หญิงที่ครูซกำลังพาไปทำแผลคือดาวมหาลัยคนล่าสุดของมหาลัยริชบูม

“ไอ้นี่ มึงดูอะไรของมึงว่ะ”

“น้องคนนั้นคือดาวมหาลัยคนใหม่” นาวินยื่นโทรศัพท์ให้เพื่อนทั้งสามดู

ซึ่งสามหนุ่มก็ชะเง้อหน้ามาดูด้วยความสนใจ ลูคัสมี่นั่งเงียบอยู่นานยังพ่ายแพ้ให้กับความอยากรู้ของตัวเอง สามหนุ่มอึ้งไปพร้อมๆกัน ไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีวันนี้!

“เหมาะสมกันดี” ลูคัสเอ่ยขึ้นคนแรก

“แม่งเอ้ย น้องสาขามึงนี่ไอ้คอป” ธีโอหันไปถามเจคอป

“อืม ใช่ น้องน้ำหอม”

“กูว่าเรื่องนี้ต้องถึงหูไอ้เคย์!” ธีโอเอ่ยเสริมก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาหวังจะโทรหาเคย์เดน

“มึงโทรไปตอนนี้มันก็ไม่รับหรอก มันกำลังฟันสาวอยู่” นาวินเอ่ยออกมาอย่างไม่คิดอะไรนัก เพราะมันเป็นเรื่องปกติของเคย์เดน

“เออ ก็จริง งั้นมันมาค่อยบอก”

อีกด้าน….

ครูซเดินพาน้ำหอมเข้ามาในห้องทำงานของนาวินที่เขาเคยมาบ่อยครั้ง ผับนี้เป็นของนาวินลูกพี่ลูกน้องของเขาเอง

“นั่งรอตรงนี้ ฉันจะไปเอากล่องยา”

“ค่ะ” น้ำหอมรับคำอย่างว่าง่าย ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาพร้อมกับมองตามแผ่นหลังนั้นไปอย่างใจจดใจจ่อ เพียงไม่นานร่างสูงก็สาวเท้ากลับมาพร้อมกับกล่องปฐมพยาบาลขนาดเล็ก

“เธอทำเองได้ใช่ไหม” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยถามก่อนจะยื่นกล่องนั้นมาให้เธอ

“เอ่อ ค่ะ” น้ำหอมรับกล่องนั้นมาไว้ในมือ รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เพราะตอนแรกเธอนึกว่าเขาจะทำแผลให้เหมือนพระเอกในซีรีส์ซะอีก

น้ำหอมตัดใจก้มลงไปมองหัวเข่าของตัวเองเล็กน้อยก่อนจะจัดการหยิบสำลีกับแอลกอฮอล์มาทำความสะอาดแผลอย่างง่ายๆ หลังจากนั้นมือบางเลือกที่จะหยิบพลาสเตอร์ออกมาสองอันแล้วใช้มันปิดแผลบนเข่าทั้งสองข้างเอาไว้ง่ายๆแทน

ส่วนครูซก็ได้แต่ยืนดูการกระทำนั้นเงียบๆ จริงๆเขาก็อยากจะช่วยอยู่หรอก แต่คนตรงหน้าไม่ได้สำคัญอะไรกับเขาขนาดนั้น เขาแค่ช่วยเธอเพราะความหงุดหงิดของตัวเองที่ทนเห็นคนอื่นโดนรังแกไม่ได้

“สะเสร็จแล้วค่ะ”

“อืม เอามาฉันจะเอากล่องไปเก็บ” ว่าจบครูซก็เดินเอากล่องกลับไปเก็บตามเดิม น้ำหอมมองตามเขาไปอย่างชั่งใจ

ตอนนี้เธอมั่นใจแล้วว่าตัวเองชอบเขา แต่เขา….ดูเหมือนจะไม่ได้ชอบเธอนะ หญิงสาวไม่มีเวลาได้ทบทวนกับตัวเองนานเท่าไหร่ครูซก็เดินกลับมาเสียแล้ว

“ถ้างั้นฉันขอตัวก่อน”

เมื่อเดินมาถึงบันไดชายหนุ่มก็ถือโอกาสบอกลาอีกคนตรงนี้ ผู้หญิงแปลกหน้าคนแรกที่เขายอมช่วยเหลือทั้งๆที่เขาไม่เคยคิดจะสนใจใครมาก่อน

“ดะเดี๋ยวสิคะพี่ครูซ” สุดท้ายน้ำหอมจำต้องทำใจกล้า ยื้อเขาเอาไว้ก่อน

“…..” เขาหยุดเดิน แต่ไม่ได้ถามอะไร ใช้สายตาสื่อความหมายออกมาแทน

“คือหอมขอไลน์พี่ครูซไว้หน่อยได้มั้ยคะ คือ…ถ้ามีโอกาส หอมอยากจะเลี้ยงข้าวขอบคุณพี่ที่วะ….”

“ไม่เป็นไร” เธอยังไม่ทันพูดจบประโยคเขาก็สวนกลับมาทันควัน

“คะ?” น้ำหอมยื่นโทรศัพท์ของตัวเองค้างไว้แบบนั้น ก่อนจะทำหน้างงออกมา

“ฉันไม่ให้คอนแท็คกับคนแปลกหน้า เรื่องวันนี้ไม่เป็นไร ฉันเต็มใจช่วย” น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยออกมาแค่นั้นก่อนจะสาวเท้าเดินตรงไปยังห้อง VIP ทันที

ร่างบางเม้มปากแน่น รู้สึกเสียหน้าเป็นอย่างมากที่เจออีกคนปฎิเสธอย่างไร้เยื่อใย ข่าวลืออาจจะเป็นจริงก็ได้ ครูซคือผู้ชายที่เย็นชามากจริงๆ ถึงเธอจะรู้สึกชอบหรือถูกใจเขาแค่ไหนมันก็ไร้ประโยชน์

หญิงสาวชักมือที่ค้างอยู่กลางอากาศกลับมาก่อนจะเห็นข้อความกับร่องรอยการโทรเข้าของเมษาทำเอาน้ำหอมรู้สึกตกใจสุดขีด เธอหายมานานสินะ! เมษาคงตกใจแย่

คิดได้ดังนั้นร่างบางก็ตัดใจเดินลงไปด้านล่าง ถึงจะโดนเพื่อนรักบ่นชุดใหญ่แต่น้ำหอมกลับไม่ได้โฟกัสไปมี่คำบ่นของเพื่อนเลย เธอเอาแต่มองขึ้นไปด้านบนที่เป็นห้อง VIP ก่อนจะกระดกดื่มราวกับคนอกหัก

“น้ำหอม ทำไมกระดกเอาๆแบบนั้น” เมษาที่เริ่มสังเกตุเห็นถึงความผิดปกติเอ่ยถามขึ้น

“ปะเปล่าหรอก เราแค่อยากปลดปล่อยน่ะ”

“จริงเหรอ….” เมษายังคงหรี่ตาจับพิรุธ

“อะอื้อ”

“ดี งั้นเรามาชนแก้วกัน”