1.แอบชอบ

Chapter01.แอบชอบ

สองปีที่แล้ว

วันหนึ่งในรั้วมหาลัย….

สองเท้าบางของฉันเดินเข้ามาหน้าตึกที่จะต้องเรียนวันนี้ พร้อมกับหูฟังคู่ใจ เพลงโปรดที่ดังอยู่ในหูทำให้ฉันไม่ค่อยได้สนใจสิ่งที่อยู่รอบตัวนัก

LINE

นาวา: ฉันกำลังไปใต้ตึก

ฉันยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความที่นาวาเพื่อนรักส่งมาให้ดูก่อนจะตัดสินใจก้าวขาตรงไปข้างหน้าเพื่อจะข้ามถนนไปฝั่งตรงข้าม เพราะตึกที่ฉันต้องเข้าเรียนมันต้องเดินข้ามจากตรงนี้ไปก่อน

แต่ทว่า….

ตึก

“ระวัง!”

พรึ่บ!

จังหวะที่ฉันกำลังจะเดินข้ามไป เป็นจังหวะที่ฉันเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าพอดี ด้วยความที่หูฟังยังคงเกาะอยู่ที่หู ฉันก็เลยไม่ได้ยินสิ่งที่อยู่รอบตัวเลยสักนิด

รู้ตัวอีกที ฉันก็ถูกแขนแกร่งของใครคนหนึ่งกระชากตัวฉันลอยไปปะทะกับอกของเขา พร้อมกับเสียงเเตรรถคันหรูที่เกือบจะขับชนฉันเมื่อครู่

“อยากตายรึไง!?” เสียงทุ้มดุนั่นเปล่งออกมากระทบสองหูของฉัน

ก่อนที่ดวงตากลมโตของฉันจะชะงักไป เมื่อปะทะเข้ากับเจ้าของใบหน้าหล่อที่กำลังจ้องมองฉันด้วยสีหน้าคิ้วขมวด ใบหน้าของเราอยู่ห่างกันแค่คืบ มองปร๊าดเดียวฉันก็รู้ว่าคนตรงหน้าไม่ใช่คนไทยแท้ เพราะออร่าความเป็นลูกครึ่ง มันกระทบตาของฉันเจ้าอย่างจัง

ไม่รู้ทำไมหัวใจของฉันมันถึงได้เต้นขึ้นมาถี่รัวขนาดนี้ มันเหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะในเวลาที่ได้ประสานสายตากับคนตรงหน้า ดวงตาสีเทาหม่นดวงนั้นเหมือนคำสาปบางอย่างที่ทำให้ฉันรู้สึกอึ้งทึ่งพูดไม่ออก

“อะเอ่อ….ขะขอบคุณนะคะ” ยู่ยี่ค่อยๆผละตัวออกจากอกแกร่งก่อนจะก้มหน้าหงุด แก้มนวลแอบแดงปลั่งแบบที่อีกคนไม่ทันสังเกตุเห็น

“ไม่เป็นไร” เจ้าของใบหน้าหล่อเอ่ยบอกฉันแบบไม่ค่อยใส่ใจนัก ก่อนที่เขาจะเดินตรงไปอีกทาง ซึ่งฉันก็ได้แต่แอบมองตามไปแบบนั้น

จนกระทั่ง เสียงของยัยนาวาดังขึ้น…..

“ยี่! ทางนี้!” ฉันใช้มือขยับแว่นสายตาที่ตัวเองสวมใส่ก่อนจะค่อยๆหันไปมองนาวาที่กำลังยืนโบกมือให้จากฝั่งตรงข้าม

รอบนี้ฉันจึงต้องหันมองซ้ายขวาให้ดีก่อนเพราะกลัวจะเป็นแบบเมื่อกี้อีก เมื่อเห็นว่าบนถนนไม่มีรถ ฉันจึงค่อยๆเดินข้ามไปฝั่งตรงข้ามอย่างระมัดระวังมากกว่าเดิม แม้หัวใจจะยังคงเต้นแรงเพราะผู้ชายหน้าหล่อคนเมื่อกี้อยู่ก็ตาม

“กว่าจะเดินมาได้นะ”

“อ๊ะ นั่นมัน….พี่เคย์นี่ มาทำอะไรแถวนี้นะ”

ฉันมองไปตามสายตาของนาวาก่อนจะชะงักไปอีกรอบ เพราะคนที่เพื่อนฉันพูดถึงคือผู้ชายคนนั้น…ผู้ชายที่เพิ่งช่วยชีวิตฉันเอาไว้เมื่อกี้

“ใครเหรอ” เพราะความอยากรู้ว่าเขาเป็นใคร ฉันจึงตัดสินใจเอ่ยถามเพื่อนออกไป

“อ๋อ ลูกพี่ลูกน้องฉันเอง พี่เคย์เดนอะ” นาวาตอบกลับก่อนจะหันมามองหน้าฉันด้วยความสงสัย

“ว่าแต่….ทำไมอยู่ๆสนใจ หรือว่า….”

ในระหว่างที่นาวาทำหน้าทำตาใส่ฉัน ฉันกลับพูดอะไรไม่ออก เพราะว่าฉันเป็นคนที่เก็บความรู้สึกตัวเองไม่เก่งไง ความรู้สึกที่ว่าฉันกำลังรู้สึกสนใจลูกพี่ลูกน้องของเพื่อน

“…..”

“อย่าเชียวนะยี่! นั่นน่ะโคตรตัวอันตรายเลย ฟันผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า ห้ามชอบเด็ดขาด!!” นาวาเอ่ยออกมาเสียงเข้ม ไม่ได้รู้สึกแปลกใจหากยู่ยี่จะชอบเคย์เดนได้แบบง่ายๆ

เพราะลูกพี่ลูกน้องของเธอน่ะพลังทำลายล้างสูงมาก โดยเฉพาะเคย์เดนที่ถึงแม้จะมีแฝดอย่างครูซแต่ถ้าเรื่องการบริหารเสน่ห์ต้องยกให้เขาจริงๆ ไม่งั้นสาวจะตามติดกันเป็นขบวนเหรอ ไหนจะหน้าตาที่หล่อเหลาสไตล์ลูกครี่งนั่นอีก อย่าเรียกว่าลูกครึ่งเลย พี่แฝดสองคนนั้นน่ะ เขาเป็นเสี้ยวไทยด้วยซ้ำ เรียกได้ว่ามีความเป็นชาวต่างชาติมากกว่าคนไทยเสียอีก

“หะ….ปะเปล่าซะหน่อย ฉันไม่ได้ชอบนะ” ยู่ยี่เผลอทำตัวรนๆ บอกแล้วว่าเธอปฎิเสธไม่เก่ง มีหรือคนฉลาดอย่างนาวาจะดูไม่ออก

“เห้อ…ตัดใจซะเถอะ สเปคพี่เคย์ไม่ใช่แบบเธอหรอก ปะ ไปเรียนกัน” นาวาบอกเพื่อนด้วยความหวังดี

ไม่ใช่ว่าเธอมองโลกในแง่ร้ายหรอกนะ แต่ว่า….ลองดูเพื่อนเธอในตอนนี้กับสาวๆที่เคย์เดนควงแต่ละคนสิ ต่างกันลิบลับ พวกนั้นนมโตตัวขาวจั๊วแถมส่วนใหญ่ออกจะเซ็กซี่ขยี้ใจ ส่วนเพื่อนเธอน่ะเหรอ ก็….ไม่ได้แย่อะไรหรอกนะ เรียกว่าเฉิ่มเลยต่างหาก

ใส่แว่นหนาเตอะ ผมม้าบังหน้า เรื่องแต่งหน้าแต่งตาแต่งตัว พับเก็บไปได้เลย เพราะยู่ยี่เป็นคนที่ไม่ทำอะไรแบบนั้นแน่นอน เธอออกแนว เรียบร้อย พูดน้อย น่ารักมากกว่า แบบนี้จะให้เคย์เดนหันมาสนใจได้ยังไง ถึงชอบไปก็ไม่สมหวัง อีกอย่างนาวาไม่ชอบนิสัยเจ้าชู้ของเคย์เดนหากให้มาลงเอยกับเพื่อนเธอคงไม่ดีแน่ๆ

เจ้าของใบหน้าหวานซ่อนรูปได้แต่ก้มหน้าหงุด คิดตามสิ่งที่เพื่อนพูด เธอไม่เถียงว่าสู้ผู้หญิงคนอื่นๆไม่ได้ เพราะเธอเต็มใจที่จะทำตัวแบบนี้อีก ด้วยความที่ไม่ชอบเป็นจุดสนใจ ยู่ยี่จึงเลือกที่จะอำพรางใบหน้าสวยจิ้มลิ้มนั้นไว้ภายใต้กรอบแว่นหนาๆ ลิปก็ทาแค่ลิปมัน แม้นาวาจะพยายามโน้มน้าวใจให้หันมาแต่งตัวแค่ไหน แต่ยู่ยี่ก็ไม่เคยคิดที่จะสนใจ

ในที่สุด หญิงสาวก็เลือกที่จะตัดใจ พยายามลบเลือนเคย์เดนออกจากสมอง แต่เหมือนโชคชะตาจะชอบเล่นตลกกับเธอ เพราะพอคิดที่จะไม่สนใจ เธอกลับได้บังเอิญเจอเขาอยู่บ่อยๆ ความรู้สึกชอบที่ว่ามันก็เลยไม่เคยหายไป

หลายวันต่อมา….

“เฮ้อ…เมื่อไหร่จะหลุดพ้นจากปีหนึ่งสักที เรียนหนักเกินไปไหมเนี้ย” เสียงริมฝีปากบางของนาวาเอ่ยขึ้นในระหว่างที่กำลังนั่งทำงานส่งอาจารย์อยู่ใต้ตึกคณะ

“เดี๋ยวก็จบแล้วอีกไม่กึ่อาทิตย์” ฉันบอกเพื่อนไปยิ้มๆ นาวาก็เป็นแบบนี้แหละ ขี้บ่นที่หนึ่ง

“ห๊ะ อีกหนึ่งอาทิตย์เหรอ….งั้นก็ต้องเริ่มอ่านหนังสือแล้วสิ”

ในขณะที่ใบหน้าสวยน่ารักของนาวากำลังบ่นขมุบขมิบอยู่นั้น ดวงตากลมโตของฉันก็หยุดชะงักไปเมื่อเห็นว่ามีผู้ชายกลุ่มหนี่งกำลังเดินมาทางฉัน

ตึกตัก ตึกตัก

จู่ๆ หัวใจมันก็เต้นขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง เพราะว่าฉันจำได้ดีว่ากลุ่มคนที่กำลังเดินเข้ามาหาฉันคือใคร ก่อนหน้านี้ฉันแอบไปสืบมาหมดแล้ว เกี่ยวกับพี่เคย์เดน แม้จะรู้ว่าเขาเจ้าชู้ แต่ฉันก็ยังชอบเขาอยู่ดี ให้ตายเถอะ!

เขากำลังเดินมาทางนี้!

“ยัยวา” เสียงของพี่นาวิน พี่ชายของนาวาดังขึ้นมา นาวาจึงหันไปมอง

“อ้าว พี่วิน มาตึกวาได้ไงเนี้ย”

“มาหาไอ้เคย์” พี่นาวินโบ้ยหน้าไปทางพี่เคย์เดน ซึ่งฉันก็ได้แต่นั่งลอบมองพวกเขาไปนิ่งๆ อย่างไม่เข้าใจว่าพี่เคย์เดนมาตึกนี้ทำไม

“หื้ม? พี่เคย์มานี่ที่ทำไม?”

“ยุ่งน่ายัยเปี๊ยก” เสียงนั้นเป็นเสียงของพี่เคย์เดนที่ตอบกลับมา

“อ้าว พี่มาว่าวาแบบนี้ก็สวยดิ อย่าบอกนะว่ามาหาฟันสาวแถวนี้น่ะ!”

ทันทีที่เสียงของนาวาแวดขึ้น ฉันก็มีสีหน้าที่บอกไม่ถูกขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะค่อยๆผละหน้าไปทางอื่น เพราะรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาที่หัวใจอย่างแรง ก็เป็นแค่คนแอบชอบ เขาจะไปมีอะไรกับใครมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน แต่ทำไม….รู้ถึงได้รู้สึกเจ็บขนาดนี้นะ!

อึก!

ฉันต้องชะงักอีกรอบ เพราะดันบังเอิญหันไปสบตาเข้ากับพี่ครูซ แฝดของพี่เคย์เดนที่ถึงแม้หน้าตาจะเหมือนกันเป็นอย่างมาก แต่นิสัยกลับต่างกันลิบลับ

พี่เขามองฉันทำไม?

“ฮ่าๆๆ สมแล้วที่เป็นน้องพี่” พี่วินระเบิดหัวเราะออกมา เพราะดูเหมือนคำตอบของนาวาจะถูกจริงๆ

“ชิ! มั่วไม่เลือก ระวังเหอะสักวันมีคนที่ชอบแล้วพี่จะสำนึก”

“อะไรๆยัยเปี๊ยก คนหล่อแบบพี่จะมีแฟนให้เสียของทำไม”

ฉันได้แต่นั่งฟังบทสนทนาต่อไปเงียบๆมดูเหมือนยัยวากับพี่เคย์จะชอบทะเลาะกัน ซึ่งทุกคนไม่ค่อยมีใครได้สนใจฉันหรอก เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะฉันไม่ได้โดดเด่นมากพอที่คนอื่นจะสนใจ

ฉันยังสงสัยตัวเองอยู่เลยว่าทำไมถึงไปชอบคนอย่างพี่เคย์เดนได้ เขาดูฮอตสุดๆไปเลย ส่วนฉันตรงกันข้าม ดูท่า….ความรักของฉันในครั้งนี้ มันคงเป็นไปไม่ได้สินะ

แค่คิดก็รู้สึกเสียใจแล้วอะ….