3 ไม่เคยเปลี่ยน

“แต่ฉันมี!” ดราก้อนจ้องมองลิลิธด้วยแววตาที่แฝงไปด้วยความโกรธและความเจ็บปวด

ตุบ! ดราก้อนผลักร่างบางชนเข้ากับกำแพงและกระชากประตูปิดเสียงดังสนั่น

“ถ้าเด็กนี่ไม่ป่วยหนัก...เธอเคยคิดจะบอกฉันเรื่องนี้บ้างไหม?” น้ำเสียงของเขาก้องกังวานดังไกลไปทั่วทุกชั้นภายในบันไดหนีไฟที่เงียบสงัด

“เหอะ! แล้วนายแน่ใจได้ยังไงว่าเขาเป็นลูกนายจริง ๆ” ลิลิธกำหมัดแน่นพลางถามกลับไปด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว

“นายอย่าลืมสิว่าฉันมันเป็นพวกเรียกร้องความสนใจ”

“ฉันอาจจะกำลังปั้นน้ำเป็นตัวอยู่ก็ได้นะ”

“ลิลิธ! ฉันไม่ได้โง่!” เขาบีบข้อมือของเธอแน่นขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดัน

“ถ้าเด็กนั่นไม่ใช่ลูกฉัน! แล้ววันนี้เธอจะวิ่งมาขอความช่วยเหลือจากฉันทำไม?” 

“อย่าลืมนะว่าไขกระดูกคนเราน่ะ มันไม่ได้เข้ากันได้ง่าย ๆ ถ้าไม่ใช่พ่อ!! ไม่ใช่แม่ มันจะบริจาคให้กันได้ยังไง?” ดราก้อนตะคอกใส่ใบหน้าสวยของอดีตคู่หมั้นไปดังลั่น อย่างคุมอารมณ์ไว้แทบไม่อยู่

“….” ลิลิธขบกรามแน่น เธอค่อย ๆ ดึงข้อมือตัวเองคืนจากคนตรงหน้า แต่อีกฝ่ายก็ยิ่งบีบข้อมือเธอแน่นมากขึ้น

“แล้วนาย…คิดว่านายเป็นคนเดียวรึไง ที่ฉันไปขอความช่วยเหลือ?” ลิลิธแสยะยิ้มและถามกลับไปด้วยแววตาที่ยากจะคาดเดาได้

“ฉันอาจจะวิ่งไปขอความช่วยเหลือจากผู้ชายหลายคนแล้วก็ได้...และนายเองก็อาจจะเป็นคนสุดท้ายของวันนี้!”

“ก็เท่านั้นเอง!” ลิลิธเอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว แต่แววตาของเธอมันสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัดเจน

“เธอมั่วขนาดจำไม่ได้เลยเหรอว่า...นอนกับใครไปบ้างน่ะ?” ดราก้อนเลิกคิ้วมองลิลิธและส่ายหน้าเบา ๆ เพราะลึก ๆ แล้วเขารู้จักเธอดีกว่าใคร

“ใช่! ฉันเลียนแบบมาจากผู้หญิงของนายไง!” สายตาของคนตัวเล็กยังคงจ้องมองเข้าไปในแววตาคู่นั้นของเขาไม่มีหลบตาใด ๆ

“ว่าแต่นายพอจะมีเบอร์โทรไลออน ออสติน...ไคเลอร์อยู่ไหม?” ลิลิธตั้งใจพูดออกไปเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของดราก้อนออกไปให้ห่างจากลูซิเฟอร์ แม้รู้ว่าตอนนี้มันแทบไม่มีหนทางที่จะแก้ต่างเรื่องนี้ได้เลยก็ตาม 

“หึ หึ “ ดราก้อนรู้สึกถึงความโกรธที่พลุ่งพล่านในอก เขาปล่อยมือของเธออย่างแรง

“ยังไงขอบคุณนะ ที่สละเวลามาช่วยลูกของฉัน!” ลิลิธสบตาเขาด้วยรอยยิ้มเย้ยหยันที่เห็นได้ชัด ก่อนจะกล่าวขอบคุณด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว และหันหลังเดินตั้งท่าจะเปิดประตูบันไดหนีไฟออกไป...

“หยุดเบี่ยงประเด็นสักที!”

“เพราะถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะไม่ยอมพูดความจริงกับฉัน”

“แต่หลังผลตรวจ DNA ไขกระดูกและเลือดออกมา ฉันก็มีสิทธิ์ที่จะยื่นฟ้องเอาลูกมาเลี้ยงได้เหมือนกัน!” ดราก้อนจงใจเอ่ยไล่ตามแผ่นหลังของเธอไปเสียงดังลั่น

ซึ่งประโยคข่มขู่ของเขา มันก็ทำให้ลิลิธชะงักไปครู่หนึ่งได้เลยเหมือนกัน เธอหยุดเดิน หันกลับมามองเขาด้วยแววตาที่สั่นไหว แฝงไปด้วยทั้งความโกรธและความเจ็บปวดลึก ๆ แต่เธอพยายามสะกดกลั้นไม่ให้แสดงออกถึงความอ่อนแอ

“แต่ถ้าเธอยอมตกลงกับฉันแบบดี ๆ และยอมให้ฉันได้มีส่วนร่วมเลี้ยงดูเขาในฐานะพ่อ”

“ฉันจะไม่ฟ้อง และยังจะให้ค่าเลี้ยงดูเธอกับลูกอย่างดี” ดราก้อนพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความมุ่งมั่น

“เธออยากได้เท่าไหร่ก็เรียกมาได้เลย”​ ร่างสูงยื่นข้อเสนอที่คิดว่าคนอย่างลิลิธไม่มีทางจะปฏิเสธเขาได้อย่างแน่นอน

“เหอะ ๆ นายนี่ไม่เคยเปลี่ยนเลยจริง ๆ นะ” ลิลิธเอ่ยตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา แววตาของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด

“ยังคงใช้เงินแก้ปัญหาทุกเรื่อง!” เธอจ้องมองเขาด้วยสายตาเย็นชา ราวกับปิดกั้นตัวเองไม่ให้ความรู้สึกเก่า ๆ ลอยกลับมา

“แล้วเธอคิดว่าตัวเธอเองมีปัญญามากพอที่จะรักษาลูกให้หายดีจริง ๆ น่ะเหรอ?” เขาโน้มใบหน้าเข้ามากระซิบบอกเธอเบา ๆ

“ฉันคิดว่าฉันมีปัญญาหาหมอที่เก่งที่สุด และโรงพยาบาลที่ดีที่สุดให้ลูกได้” คำพูดของดราก้อนทำให้ลิลิธยืนกำหมัดแน่น เพราะมันก็จริงในทุก ๆ คำพูด เงินมันซื้อได้ทุกอย่าง...ทุกอย่างจริง ๆ 

“ตอนนี้สิ่งที่เธอควรกังวลมากที่สุดคือลูก ไม่ใช่เรื่องราวในอดีตของเรานะ” ดราก้อนเดินตามมาหยุดที่ด้านหลังของเธอ

?_______??‍♀️