1 คำขอจากลิลิธ

บนรถของลิลิธ

“นี่เธอ...ขับรถเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่?” ดราก้อนหันไปถามไถ่คนข้าง ๆ เหมือนอยากจะชวนคุย แต่อีกฝ่ายไม่ได้สนใจจะตอบคำถามใด ๆ และยังคงเหยียบคันเร่งให้เร็วมากขึ้นกว่าเดิม

บรรยากาศภายในรถเงียบสนิท ดราก้อนเหลือบมองลิลิธที่นั่งอยู่ฝั่งคนขับ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความสับสน และมีคำถามมากมายที่ค้างคาอยู่ในหัวตอนนี้

“ฉันยอมยกเลิกประชุมเพื่อเรื่องสำคัญโง่ ๆ ของเธอเลยนะ” ดราก้อนกัดริมฝีปากและกำหมัดแน่นอย่างร้อนใจ ยิ่งเธอเงียบเขาก็ยิ่งอยากรู้มากขึ้นทุกที

“สรุปว่าจะบอกได้รึยัง ว่าต้องการอะไรจากฉัน?” น้ำเสียงของเขานิ่งแต่เฉียบคม ดวงตาคมลึกนั้นจ้องมองเธออย่างพยายามหาคำตอบที่ยังค้างคา

“…...” ลิลิธเม้มปากแน่นมาตลอดทั้งทาง แววตาของเธอดูร้อนรนอย่างประหลาด

“ถ้าไม่เล่าก็จอดรถ ฉันไม่ไปแล้ว!” ดราก้อนเอื้อมมือมาจับพวงมาลัยรถเตรียมจะกระชากหักเข้าข้างทาง

“คือฉันต้องการ...เลือดของนายน่ะ” ลิลิธจำต้องปริปากพูดออกมาแม้ว่าเธอจะไม่พร้อมก็ตาม

“เลือดฉัน?” ดราก้อนขมวดคิ้วอย่างข้องใจ

“ตอนนี้มีคนคนหนึ่ง กำลังนอนรอความช่วยเหลือจากนายอยู่” เธอสูดลมหายใจลึก แววตาของเธอเต็มไปด้วยความกังวลที่สะท้อนออกมาชัดเจนจนเขารู้สึกได้ และเธอไม่หันมาสบตาของเขาเลยในตอนที่พูด

“เขาเป็นคนที่นายไม่รู้จัก...ไม่เคยเจอมาก่อนเลยด้วย” ลิลิธเอ่ยต่อ พลางกลืนน้ำลายอย่างฝืดเฝื่อน คำพูดของเธอเหมือนต้องการจะบอกอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่กล้า

เขานั่งนิ่ง คิ้วขมวดเล็กน้อยอย่างเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ แต่ไม่ได้ขัดจังหวะ เธอพูดต่อ เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย

“นายจะยอมเจ็บตัวเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อช่วยชีวิตเขาไว้ได้ไหม?”

ดราก้อนพ่นลมหายใจออกมาเล็กน้อย พลางส่ายหัวอย่างไม่เข้าใจ

“แล้วทำไมฉันต้องเจ็บปวดเพื่อช่วยคนที่ฉันไม่รู้จักมันด้วยล่ะ?”

“ฉันว่าเธอควรจะหยุดเรียกร้องความสนใจ...ด้วยวิธีการปั้นน้ำเป็นตัวได้แล้วนะ ลิลิธ!” ดราก้อนชี้หน้าว่าให้เธอด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน

“ถ้านายช่วยคนคนนี้ ให้พ้นจากความตายได้...ฉันสัญญาเลยว่าชีวิตนี้ฉันจะไม่กลับมาให้นายเห็นหน้าอีกเลย” ลิลิธตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น ก่อนที่เธอจะหักพวงมาลัยรถเลี้ยวรถเข้าจอดที่หน้าโรงพยาบาล

“เพราะฉะนั้นได้โปรด...ช่วยเขา” ลิลิธยกมือไหว้ขอร้องดราก้อนทั้งน้ำตาคลอเบ้าอย่างกลั้นไม่อยู่ ซึ่งการกระทำของเธอทำให้ดราก้อนถึงกับพูดไม่ออกเช่นกัน

ณ โรงพยาบาล ROMI

ห้อง ICU (เด็ก)

ลิลิธลากแขนดราก้อนตรงเข้าไปในโรงพยาบาลอย่างเร่งรีบ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและความร้อนรน

“คนนี้ค่ะคุณหมอ!” ลิลิธรีบบอก “ช่วยตรวจดูทีว่าตรงกันไหม...แล้วใช้กับลูซิเฟอร์ได้รึเปล่า?”

“ลูซิเฟอร์คือใคร?” ดราก้อนยืนนิ่ง สายตาสับสนเต็มไปด้วยคำถาม

“นี่ลิลิธ ถ้าเธอไม่บอกความจริง ฉันจะไม่ยอมให้หมอทำอะไรทั้งนั้น!” น้ำเสียงของดราก้อนเริ่มบ่งบอกถึงความไม่พอใจ เพราะลิลิธมาขอให้เขาช่วยแต่เธอกลับไม่ยอมพูดออกมาตรง ๆ

“คือเขา...เขาเป็นหลานของฉันน่ะ” เธอตอบเสียงเบาแต่สั่น

“คือ...กรุ๊ปเลือดเขาตรงกับนาย” ลิลิธหันมามองเขา แววตาเต็มไปด้วยความกดดัน

“หลานของเธอ?” ดราก้อนขมวดคิ้วทันที

“เธอแน่ใจได้ยังไงว่าร่างกายฉันจะเข้ากับหลานเธอได้?” ดราก้อนไม่ใช่คนโง่ขนาดนั้น เขาเหลือบไปมองทางหมอเจ้าของไข้ในทันที ตรงแผนกที่ยืนอยู่มันชัดแล้วว่าคนไข้ต้องเป็นเด็กอย่างแน่นอน

“หมอ เด็กคนนี้ป่วยเป็นอะไร?” ดราก้อนหันไปเค้นทางหมอที่ยืนอยู่ไม่ไกล

“เด็กคนนี้ป่วยเป็นโรคโลหิตจางจากไขกระดูกฝ่อ (Aplastic Anemia) ไขกระดูกไม่สามารถสร้างเซลล์เม็ดเลือดแดง เม็ดเลือดขาว หรือเกล็ดเลือดได้เพียงพอ”

“เราตรวจแล้วพบว่าไขกระดูกของแม่ใช้ไม่ได้ ดังนั้นความหวังเดียวคือพะ(พ่อ)” คุณหมอพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดและเหลือบมองไปทางลิลิธอย่างลังเลใจ

“ช่วยเขาก่อนได้ไหม?” ลิลิธหันไปพูดแทรกขึ้นเสียงสั่น ๆ ทั้งน้ำตา

?_______??‍♀️