ตอนที่ 4 อยู่กับผัวก็ได้...

อยู่กับผัวก็ได้...

“ฮัลโหล...พี่เต็ม ทำอะไรอยู่ ว่างไหมคะ” ลิลลี่ถามขึ้น เมื่อปลายสายกดรับ

“รีบบอกเร็วๆ ทำไมต้องถามยืดเยื้อด้วย” เสียงของโคเยอร์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดที่ได้ยินเสียงเล็ดลอดออกมาเป็นเสียงของผู้ชาย

‘แฟนของเธอหรือเปล่านะ’

“เอ๊ะ! นายนี่ คนกำลังคุยอยู่นายเห็นไหม ทำไมต้องพูดแทรกด้วย” ลิลลี่หันไปแว้ดใส่ชายหนุ่มที่พูดแทรกขึ้นมาดังๆ เหมือนตั้งใจจะให้คนในสายได้ยินว่าเธออยู่กับผู้ชาย

โคเยอร์เห็นว่าคนตัวเล็กหงุดหงิดและบ่นให้กับเขา แต่เขาก็ไม่สะทกสะท้าน แถมยังทำหน้าทำตาเลื่อนลอยไม่รู้ไม่ชี้ใส่เธออีกด้วย

“ก็รีบพูดรีบบอกเร็วๆ สิ มัวแต่ถามสารทุกข์สุกดิบอยู่นั่นแหละ” โคยพูดออกมาด้วยสีหน้าบูดๆ บึ้งๆ ไม่รู้ว่าบูดบึ้งเพราะอะไรด้วยซ้ำ เขารู้แค่ว่าเขารู้สึกหงุดหงิดในใจที่เห็นเธอคุยกับผู้ชายคนอื่น

“นายนี่ท่าจะประสาท” ลิลลี่บ่นให้เขา

“เออ! ช่างฉันเถอะ รีบบอกมันไปเร็วๆ” โคยรีบบอกปัด แล้วโบ้ยให้ลิลลี่รีบบอกกับคนในสาย

“เรียกมันได้ยังไง เขาอายุมากกว่าเราอีกนะ” ลิลลี่ขัดขึ้น เมื่อได้ยินเขาเรียกคนในสายว่า ‘มัน’

“เร็วๆ เถอะน่า” โคยเร่ง

“นายนี่...” ลิลลี่หมดคำที่จะพูดกับคนหัวดื้อกวนประสาทแบบเขา เลยหันไปพูดกับคนในสายแทน

“พี่เต็ม...ตอนนี้ได้อยู่กับเฮียบรูคไหมคะ” ลิลลี่เอ่ยถามคนในสาย

‘ตอนนี้นายทำงานอยู่กับนายหญิงแสนซนครับ คุณหนูลี่มีอะไรด่วนกับนายไหมครับ’ เต็ม...เป็นลูกน้องคนสนิทของบรูคลิน พี่ชายฝาแฝดของลิลลี่ เธอจะให้เขาช่วยมาเอารถของเธอไปไว้ที่คอนโดให้เธอหน่อย

“แล้วตอนนี้พี่เต็มว่างไหมคะ” ลิลลี่ถามเข้าเรื่อง

‘ว่างครับ ยังไม่ได้ทำอะไร’ เต็มบอกคุณหนูของเขา

“พี่เต็มช่วยมาเอารถของลี่ที่จอดไว้ที่มหาลัย ไปไว้ที่คอนโดให้ลี่ได้ไหม” ลิลลี่บอกกับเต็มที่เป็นลูกน้องของพี่ชาย

‘แล้วคุณหนูลี่ไปไหนครับ ทำไมไม่เอารถไปด้วย’ เต็มถามอย่างสงสัย

“ลี่เอ่อ...ลี่...พอดีว่าลี่กลับกับเพื่อน...”

“ผัวก็ได้!” เสียงของโคเยอร์พูดแทรกขึ้นมาดื้อๆ ในขณะที่เขายังยืนค้ำร่างเล็กอยู่ที่ประตูรถของเขา

“นี่!! จะบ้าเหรอ” ลิลลี่แว้ด พร้อมกับทำหน้าถมึงทึงใส่คนพูด แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้กลัวหรือสนใจหญิงสาวแม้แต่น้อย ยังคงปั้นหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่เธอเหมือนเดิม

‘คุณหนูอยู่กับใครนะครับนั่น’ เต็มถามออกมา เมื่อได้ยินเสียงของผู้ชาย ซึ่งปกติคุณหนูคนกลางของบ้านจะไม่ค่อยชอบยุ่งกับใคร หรือจะไม่มีเพื่อนที่เป็นผู้ชายเลย

“เพื่อนที่คณะค่ะ พี่เต็มมาเอารถให้ลี่หน่อยนะ เดี๋ยวฝากกุญแจไว้กับอาจารย์ที่อยู่ใต้คณะ” ลิลลี่บอกเต็ม และพยายามรีบตัดบทเพื่อจะวางสายให้ไวที่สุด

‘ได้ครับคุณหนู’ เต็มรับคำสั่งของเจ้านายน้อยของเขา

ลิลลี่เมื่อได้ยินว่าเต็มตอบรับคำขอของเธอเรียบร้อยแล้ว เธอรีบกดตัดสายของเต็มทันที ก่อนที่ชายหนุ่มตรงหน้าเธอจะพูดอะไรออกมาอีกให้เต็มสงสัยมากกว่านี้ และหากว่าเต็มรู้เรื่องของเธอกับชายหนุ่มคนนี้ อาจจะเอาไปบอกพี่ชายเธอได้ และเรื่องก็จะยุ่งขึ้นไปอีก

“ไปกันได้แล้ว เสียเวลา” โคยเอ่ยบอก พร้อมกับเดินอ้อมไปนั่งข้างคนขับ แต่ลิลลี่กลับไม่ได้เข้าไปนั่งในรถ เธอทำท่าจะเดินออกจากรถไป จนโคยเยอร์เอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย

“จะไปไหน!!” โคยร้องถามคนตัวเล็ก พร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาที่คิ้วเริ่มขมวดเข้าหากันอย่างเห็นได้ชัด

“ปะ...ไปหาอาจารย์! นายจะถามเสียงดังทำไมเนี่ย จะเอากุญแจไปฝากไง” ลิลลี่หันมาตอบเขาอย่างเร็ว เพราะว่าเขานั้นตะโกนออกมาจากในรถเสียงดังจนคนแถวๆ นั้นหันมามองที่พวกเขาเป็นจุดเดียว

“ก็ไม่รู้ไง คิดว่าจะหนี เลยตกใจถามเสียงดังไปหน่อย ไปเร็วๆ มาเร็วๆ คิดถึง” โคเยอร์ตอบร่างเล็กด้วยสีหน้ายิ้มๆ กวนๆ

“นายนี่ ฉันหมดคำจะด่าจริงๆ นะ” ลิลลี่บ่นอุบอิบ

“หมดคำจะด่าก็ไม่ต้องด่าสิ เปลี่ยนเป็นชมก็ได้ ฉันไม่ถือสาหรอก” โคยยังต่อปากต่อคำกับลิลลี่ หญิงสาวเถียงเขาไม่ออก หากยังเถียงอยู่แบบนี้ท่าทางวันนี้น่าจะเถียงกันไม่จบ เธอเลยทำได้แค่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา และเดินเข้าคณะไปทันที

ไม่นานไม่ช้า ลิลลี่ก็เดินกลับมาที่รถที่เขาจอดและติดเครื่องยนต์รออยู่เงียบๆ

“รีบไปกันเถอะ” ลิลลี่เอ่ยบอกกับคนที่นั่งอยู่หน้าพวงมาลัยรถ

“หื้อออ รีบขนาดนี้ คิดอะไรกับฉันหรือเปล่าเนี่ย อย่าบอกนะว่าวางแผนจะลวนลามฉันน่ะ” โคยพูดยิ้มๆ แกล้งคนตัวเล็ก ยิ่งเห็นว่าเธอนั้นโมโหกับคำพูดของเขา เขาก็ยิ่งชอบและอยากแกล้งเธอมากขึ้นไปอีก เพราะว่าตอนที่เธอโมโหนั้นมันดูน่ารักในสายตาของเขามากเลย

“รู้ไหมว่าฉันคุยกับนายแล้ว ปวดหัวมากเลย ไปส่งฉันแค่หน้าคอนโดก็พอนะ” ลิลลี่พูด เมื่อเขาเริ่มเคลื่อนรถออกไป

“อ้าว...ไม่ให้ขึ้นไปส่งถึงในห้องเหรอ” โคยหันมาพูดกับเธอแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะหันกลับไปมองเบื้องหน้าต่อ

“ตลกแล้ว ใครจะให้ผู้ชายแปลกหน้าขึ้นไปยะ” ลิลลี่ส่งสายค้อนขวับให้เขา

“ใครบอกแปลกหน้า เคยเข้าไปในตัวเธอมาแล้วครั้งหนึ่งนะ” โคยบ่นพึมพำในลำคอให้ตัวเองได้ยินเพียงคนเดียว

“นายว่าอะไรนะ” ลิลลี่หันมาถาม เมื่อได้ยินเขาบ่นอุบอิบ

“ไม่มีอะไร ว่าแต่เธอชื่ออะไรนะ คุยมาตั้งนานละ ยังไม่ได้ถามชื่อเลย” โคยเอ่ยถาม ความจริงแล้วเขารู้อยู่แล้วว่าคนตัวเล็กที่นั่งข้างๆ เขานั้นชื่อว่าอะไร เพราะเขาดูจากชื่อที่สลักในจี้รูปฟันเฟืองเกียร์วิศวะที่ห้อยอยู่ที่คอ...ของเขา

“ลิลลี่...อยู่วิศวะคอมพิวเตอร์ปี 4 จบแล้ว วันนี้มาส่งงานชิ้นสุดท้ายให้อาจารย์ แต่ดันซวยมาเจอเรื่องยุ่งยากนี่เสียได้” ลิลลี่ตอบเขา พร้อมกับบ่นอุบใบหน้าหวานบูดบึ้ง ชายหนุ่มแอบลอบมองใบหน้าเล็กนั้นอยู่เป็นระยะ

“ลี่...” โคยเอ่ยเรียกชื่อของเธอสั้นๆ

“ลิลลี่! ไม่ใช่ลี่ เรายังไม่สนิทกัน จะมาเรียกสั้นๆ ได้ยังไง” ลิลลี่ทักท้วง

“สนิทแล้ว...” โคยตอบกลับทันที

“สนิทกันยังไง สนิทเมื่อไร เราเพิ่งรู้จักกันวันนี้เองนะ”

“แค่รู้จักชื่อกันและกันแล้ว นั่นแปลว่าเราสนิทกันเรียบร้อยแล้ว เธออาจจะยังไม่สนิทกับฉัน แต่ฉันสนิทกับเธอแล้ว เนื้อแนบเนื้อเลยด้วย” ชายหนุ่มพร้อมกับอมยิ้ม เขานึกไปถึงเหตุการณ์ในคืนวันนั้น

“นายนี่ทำไมถึงชอบพูดอยู่ในลำคอนะ ชอบพูดคนเดียวเหรอ ไม่มีเพื่อนหรือไง” ลิลลี่พูดประชดชายหนุ่มที่ชอบพูดเสียงเบาๆ ให้ได้ยินอยู่คนเดียว

“ไม่ได้ชอบพูดคนเดียว ไม่ใช่คนบ้า อยากพูดกับเธอ” โคเยอร์ส่งสายตานิ่งหวานให้ร่างเล็ก

“คะ...โคย...” ลิลลี่ใบหน้าแดงจัดด้วยความเขินอาย เมื่อได้ยินที่เขาพูด

“ห้ะ?” โคยขานรับ เมื่อร่างเล็กเรียกชื่อเขา

“ฉันเรียกแบบนี้ได้หรือเปล่า” ลิลลี่ขออนุญาตเขาเสียงเบาๆ กลัวว่าเขาจะไม่ชอบให้เรียกแบบนี้

“เรียกสิ! นั่นมันชื่อฉันจะเรียกก็ไม่ได้ว่าอะไร” โคยตอบเธอหน้าตาเฉย

ความจริงแล้วชื่อของเขาจริงๆ คือ โคเยอร์ ชื่อที่พ่อและแม่ของเขาตั้งให้ตั้งแต่เด็กๆ และเรียกแบบนี้มาตลอด แต่ชื่อโคยเป็นชื่อที่น้าเขตพี่เลี้ยงของเขาใช้เรียกเขามาตั้งแต่เขาเกิด

เขตเป็นลูกน้องคนสนิทของพ่อเขา จากที่เคยสร้างตำนานเอาไว้มากมายในสมัยรุ่นของพ่อและแม่เขา พอเขาคลอดออกมาก็ได้น้าเขตเป็นคนช่วยเลี้ยง และเรียกชื่อนี้มาตลอด เหตุผลเพียงเพราะว่า ชื่อนี้ไม่มีคนใช้ เราจะได้เป็นตำนานหนึ่งเดียว และเขาเองก็ไม่ได้รู้สึกแปลกอะไรที่มีคนเรียกแบบนี้

“จอดด้านหน้าตึกนี้แหละ เดี๋ยวฉันเดินขึ้นไปเอง” หญิงสาววเอ่ยบอกเขา เมื่อขับมาจอดยังหน้าตึกคอนโดหรูหราแห่งหนึ่ง

เมื่อรถจอดสนิทแล้ว ลิลลี่ทำท่าจะลงจากรถไป แต่ก็โดนมือหนาคว้าเอาไว้เสียก่อน

“เดี๋ยว ระวัง!!”