ตอนที่ 5 ฉันต้องอยู่คอนโดเธอแล้วแหละ

ฉันต้องอยู่คอนโดเธอแล้วแหละ

“เดี๋ยว ระวัง!!”

เสียงของชายหนุ่มที่นั่งอยู่หน้าพวงมาลัยรถซูเปอร์คาร์สุดหรู มือหนาของชายหนุ่มรีบคว้าเข้าที่ข้อมือเรียวเล็กอย่างเร็ว เมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังจะเปิดประตูรถลงกลับขึ้นไปบนคอนโดของเธอ

“ว้าย!!” เสียงเล็กแหลมอุทานออกมาอย่างตกใจ เมื่อจู่ๆ ก็ถูกกระชากดึงข้อมือให้ร่างเล็กล้มลงกลับเข้าไปในตัวรถคันเดิมอีกครั้ง

"ชู่ววว เบาๆ อย่าเสียงดัง” เสียงทุ้มกระซิบแแผ่วเบา พร้อมกับกดศีรษะเล็กให้หมอบลงแนบกับเบาะรถ คล้ายกับว่ากำลังจะหลบอะไรสักอย่าง

“อะไรของนายเนี่ย” ลิลลี่ทำน้ำเสียงหงุดหงิดถามเขา ในขณะที่ยังโดนชายหนุ่มใช้มือหนากดศีรษะเอาไว้อยู่

“เธอไม่เห็นหรือยังไงว่ามีคนน่าสงสัยดักรออยู่หน้าคอนโดเธอ ลูกน้องของไอ้พวกนั้นแน่ๆ นี่มันมาเฝ้าถึงหน้าคอนโดเธอเลยเหรอ มันรู้ได้ยังไงว่าเธออยู่ที่นี่” ชายหนุ่มพูดขึ้น ลิลลี่ดันศีรษะขึ้นมามองแต่ก็ยังโดนชายหนุ่มกดอยู่เล็กน้อย

“นี่นายจะกดหัวฉันทำไมเนี่ย” ลิลลี่โวยวายเล็กน้อย

“ก็เดี๋ยวไอ้พวกนั้นเห็น” เขาบอก

“จะเห็นได้ยังไง? ก็ในเมื่อฟิล์มรถนายมันเป็นแบบทึบ!” ลิลลี่แว้ดใส่เขา ชายหนุ่มที่ได้ยินแบบนั้นแล้วเพิ่งนึกขึ้นได้ก็ทำหน้ายิ้มแหยๆ ออกมาทันที

“เออเนอะ ลืมไป” เขาตอบพร้อมกับยิ้มแหยๆ ส่งให้หญิงสาว ก่อนจะค่อยๆ ปล่อยมือที่กดศีรษะเล็กออก

“นี่มันพวกที่อยู่ที่ลานจอดรถนี่นา พวกคนที่มันไล่ตามเรา ทำไมมันมาอยู่ที่นี่ล่ะ” ลิลลี่ถามเขา เมื่อเงยหน้าขึ้นมาแล้วมองไปที่หน้าตึกคอนโดของเธอ

“ก็บอกแล้วว่าพวกมันคิดว่าเธอเป็นแฟนฉัน เห็นฉันช่วยเธอ ตอนนี้พวกมันน่าจะพุ่งเป้าไปที่เธอแน่ๆ” เขาบอกกับเธอ ทั้งๆ ที่สายตายังจับจ้องไปที่กลุ่มคนพวกนั้น

“พวกมันคือใครนะ คู่อริของนายเหรอ” ลิลลี่ถามชายหนุ่มที่กำลังมองไปที่เป้าหมายอย่างใจจดใจจ่อ

“ก็พวกที่มันไล่เราเมื่อกี้ไง มันพุ่งเป้ามาที่เธอ แต่ไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะมาเร็วกว่าเรา มันรู้ได้ยังไงว่าเธออยู่ที่นี่” โคยบอกกับหญิงสาว

“ช่างเถอะ ฉันไม่กลัวหรอก จะลงละ” ลิลลี่ทำท่าจะเปิดประตูรถไปอีกรอบ

“นี่!! เธออยากตายหรือยังไง เดี๋ยวพวกนั้นก็เล่นงานเธอหรอก” โคยทำท่าตกใจ พร้อมกับร้องห้ามไม่ให้เธอเปิดออกไป

“อะไรของนายเนี่ย มาห้ามทำไม”

“เธอจะลงไปได้ยังไง พวกนั้นยังอยู่”

“ก็แล้วทำไมฉันจะลงไม่ได้ล่ะ นั่นมันบ้านฉันนะ” ลิลลี่เริ่มโวยวาย เมื่อเธอเข้าคอนโดตัวเองไม่ได้

“จะลงไปก็ได้นะ แต่ระวังไอ้พวกนั้นกระทำชำเราก็แล้วกัน” โคยแกล้งพูดให้คนตัวเล็กกลัว และมันก็ดูเหมือนจะได้ผลดีเสียด้วย เมื่อมือบางที่กำลังยื่นมือไปจับเพื่อประตูรถต้องหยุดชะงักทันที

“กระทำชำเรางั้นเหรอ” ลิลลี่ย้ำทวนคำพูดของเขา

“ก็ใช่ไง ไม่รู้เหรอ ว่าไอ้พวกนั้นน่ะเด่นดังเรื่องนี้มากเลยนะ เมื่อไม่กี่วันก่อนพวกมันก็เพิ่งไปข่มขืนผู้หญิงในมหาลัยมา” โคยโกหกคนตัวเล็กและแกล้งทำสีหน้าจริงจัง จนลิลลี่ที่ได้ฟังก็เริ่มจะเชื่อเขาบ้างแล้ว

“พวกนั้นคงไม่กล้าทำอะไรฉันอะไรหรอกมั้ง” ลิลลี่พูด พร้อมกับมองไปที่คนพวกนั้นที่ไม่ยอมไปไหนเสียที พวกมันยังคงยืนอยู่ที่เดิมและหันมองไปรอบๆ เหมือนกำลังรออะไร รอใครสักคน แม้ตัวเธอจะเป็นลูกของมาเฟียยังไง แต่เธอก็ยังเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอกว่าผู้ชาย

“ทำไมพวกมันถึงจะไม่กล้าล่ะ รู้ไหมคนที่พวกมันข่มขืนล่าสุดเป็นถึงลูกมาเฟียผู้มีอิทธิพลเลยนะ” โคยแกล้งเธอเข้าไปอีก

“จะ...จริงเหรอ แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะ” ลิลลี่ทำหน้าเศร้าที่เข้าคอนโดตัวเองไม่ได้

“ไปนอนห้องฉันก่อนไหมล่ะ มีห้องว่างนะ” โคยเอ่ยชวนดื้อๆ

“นอนห้องนายเนี่ยนะ จะบ้าเหรอ ฉันเป็นผู้หญิงนะ จะให้ไปนอนห้องผู้ชายได้ยังไง” ลิลลี่หันไปค้อนขวับใส่เขา

“หรือจะนอนที่นี่ แล้วดีไม่ดีไอ้พวกนั้นบุกขึ้นไปคอนโดข่มขืนเอาไม่รู้ด้วยนะ” โคยพูดให้หญิงสาวกลัว

“นายอย่ามาหลอกฉันเลย ฉันไม่กลัวหรอก เดี๋ยวพี่เต็มก็มา” ลิลลี่ปลอบใจตัวเอง ทั้งๆ ที่ในใจลึกๆ ก็แอบกลัว เพราะไม่รู้ว่าเต็มจะมาเมื่อไร

“พี่เต็มไม่เต็มเต็งของเธอนั่นจะมาเมื่อไรก็ไม่รู้ อีกอย่างถ้าเขามาจริงๆ เธอจะให้เขาขึ้นไปอยู่ในห้องเป็นเพื่อนเธองั้นเหรอ ให้ผู้ชายเข้าห้องง่ายๆ อย่างนั้นเลยเหรอลิลลี่!” โคยพูดกับเธอด้วยสีหน้าจริงจัง และท้ายประโยคเขากดน้ำเสียงให้ทุ้มต่ำบ่งบอกว่าเขากำลังไม่พอใจ

“ไม่ใช่สักหน่อย พี่เต็มทำงานกับพี่ชายของฉัน และพี่เขาก็ไม่เคยขึ้นไปอยู่ในห้องฉันด้วย แต่...” ลิลลี่พยายามอธิบายว่าเธอไม่ใช่อย่างที่เขาคิด และก็เว้นวรรคเอาไว้ เหมือนว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“แต่อะไร?”

“ฉันคิดออกแล้ว!!” ลิลลี่โพร่งออกมาเสียงดังลั่น

“อะไร!! คิดอะไรของเธอ” โคยถามกลับเสียงดังเหมือนกัน

“ฉันจะให้พี่ชีร่าห์ เมียพี่เต็มมาอยู่เป็นเพื่อนก็ได้” ลิลลี่ตอบเขา พร้อมกับยิ้มร่า ว่าตัวเองคิดแผนดีๆ ออกแล้ว

“มันจะต่างอะไร ในเมื่อเป็นผู้หญิงเหมือนกัน หรืออยากให้ยัยหมาล่านั่นโดนข่มขืนไปพร้อมกับเธองั้นเหรอ” เขาถาม ทำให้ลิลลี่คิดตามที่เขาถาม มันก็จริง แล้วเธอจะเอาพี่ชีร่าห์เข้ามาเดือดร้อนด้วยทำไม

“โอ๊ยยยย แล้วฉันจะทำยังไงล่ะเนี่ย” ลิลลี่ร้องออกมาอย่างคิดไม่ตก พร้อมกับพิงไปที่เบาะรถของเขา

“มีสองทางให้เธอเลือก” โคยเสนอความคิดเห็น

“อะไร นายอย่ามาคิดอะไรที่มันสกปรกกับฉันนะ ฉันไม่ใช่คนใจง่ายที่เชื่ออะไรใครง่ายๆ หรือนอนกับใครง่ายๆ หรอกนะยะ” ลิลลี่บอกดักเขา

‘แต่นี่เธอกำลังหลงเชื่อฉันอยู่นะ แล้วที่บอกว่าไม่ได้นอนกับใครง่ายๆ นี่ ไม่ง่ายกี่โมง? หลังจากคืนนั้น ป่านนี้คงหลายคนไปแล้วมั้ง’ โคยคิดอยู่ในใจ

“อย่างแรกที่จะให้เธอเลือกก็คือ เพื่อความปลอดภัยของเธอ ไปนอนห้องฉัน จนกว่าพวกนั้นจะเลิกตามและลอบทำร้ายเธอ อย่างที่สอง ถ้าเธอไม่อยากที่จะไปนอนห้องฉัน ก็นอนคอนโดเธอเนี่ยแหละ แต่ฉันจะขึ้นไปอยู่ด้วย” โคยพูดหน้าตาเฉย

“แล้วทำไมต้องเป็นนายด้วย คนอื่นก็ได้นี่” ลิลลี่เริ่มโวยวาย เมื่อรู้ว่าเขาเหมือนกำลังมีแผนอะไรที่ไม่น่าไว้ใจอยู่

“ก็เพราะฉันต้องรับผิดชอบเธอ...ที่พวกนั้นมันตามเธอก็เพราะว่าฉันนี่นา” โคยรีบหาข้ออ้างมาอ้างกับหญิงสาว

“ไม่ใช่เหตุผลที่ฉันจะต้องไปนอนห้องนายนะ ฉันจะขึ้นห้องฉันแล้ว” พูดจบลิลลี่ก็เปิดประตูรถออกไปทันที โดยไม่สนใจเสียงเรียกร้องห้ามของโคเยอร์อีกต่อไป

เมื่อร่างบางก้าวลงจากรถซูเปอร์คาร์สีดำสุดหรู ยังไม่ทันที่เธอจะได้ก้าวเข้าตึกไป กลุ่มวัยรุ่นที่มาดักรอหันมาเห็นเธอเข้าพอดี หลังจากนั้นพวกกลุ่มคนก็วิ่งตรงเข้ามาหาเธอทันที

ลิลลี่เห็นว่ากลุ่มชายที่ยืนเฝ้าคอนโดเธอตรงเข้ามาหาเธอก็ตกใจ เริ่มทำอะไรไม่ถูก เหมือนร่างกายไม่ตอบสนอง มันไม่ขยับหนีหรือเดิินหน้าต่อเลยด้วยซ้ำ แต่ก่อนที่ชายพวกนั้นจะได้มาถึงตัวของเธอ ร่างบางกลับโดนกระชากอย่างแรงจากใครบางคนจนร่างเล็กเซถลาไปอีกทางหนึ่ง

“ไม่กลัวตายเลยใช่ไหมวะ?!!”