ตอนที่ 2 โคย...

โคย...

ฟรึ่บ!

เสียงของกระสุนปืนดังขึ้นจากปลายกระบอกที่เก็บเสียงพุ่งตรงมายังร่างบางที่หันหลังเตรียมจะหนีออกจากตรงนั้น!!

ผลั่ก!!

ยังไม่ทันที่กระสุนมัจจุราชจะได้ทะลุเข้าไปยังร่างกายบาง ร่างเล็กก็ถูกมือหนาของใครบางคน คว้าข้อแขนเรียวเล็ก พร้อมออกแรงกระชากให้ร่างบางไปกระแทกเข้ากับอกแกร่งอย่างเร็วและแรงจนทำให้ร่างทั้งสองล้มลงไปกองอยู่ที่พื้นพร้อมกันทั้งคู่ โดยที่ร่างบางของลิลลี่ทับอยู่ด้านบนของร่างหนาของเขาคนนั้น

“โอ๊ยยย จะ...เจ็บๆ” เสียงหวานร้องดังออกมา เมื่อยันตัวลุกขึ้นนั่งอยู่ที่พื้น พร้อมกับลูบมือบางไปที่ข้อศอกของเธอที่เหมือนจะไปกระแทกลงบนพื้นลานจอดรถ

“ไม่ตายหรอกแค่นี้! แต่ที่จะตายคือโดนกระสุนเจาะหัวโน่น คิดยังไงเดินเข้าไปรับลูกกระสุน หิวหรือยังไง?” เสียงทุ้มพูดขัดขึ้น เมื่อลิลลี่ร้องโวยวายจบ

ชายหนุ่มรู้สึกหงุดหงิดที่ผู้หญิงคนนี้เป็นห่วงแค่ความเจ็บของตัวเอง โดยไม่ทันนึกถึงอันตรายของตัวเธอเองเลยด้วยซ้ำ ว่าเมื่อกี้เกือบจะโดนลูกหลงตายไปแล้ว

ลิลลี่ละสายตาจากข้อศอกของตัวเอง เงยหน้าขึ้นมองคนที่กระชากแขนของเธอเมื่อกี้ ดวงตากลมใสเบิกกว้างอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ใช่เพราะตกใจกลัว แต่เป็นการตกใจในความหล่อเหลาราวกับเทพบุตรของชายตรงหน้าเธอมากกว่า ถึงแม้ว่าใบหน้านั้นจะปราศจากรอยยิ้ม หรือร่องรอยความเป็นมิตรเลยก็ตาม แต่เธอกลับรู้สึกคุ้นตาและคุ้นเคย เหมือนกับว่าเคยเจอเขามาก่อน

ใบหน้าคมเข้มหล่อเหลาของชายตรงหน้าที่ช่วยลิลลี่จากกระสุนปืนของวัยรุ่นอีกกลุ่ม ผิวขาวเนียนใส มีไรหนวดเพียงเล็กน้อย คิ้วหนาดกดำ ริมฝีปากหยักได้รูปสีชมพูธรรมชาติ เส้นผมสีดำเข้มรากไทรไม่ยาวมากนักตามแบบฉบับของหนุ่มคณะวิศวะ เขาสวมเสื้อช็อปสีแดงเข้ม สร้อยคอที่ห้อยเกียร์เอาไว้กระทบกับแสงของพระอาทิตย์ที่เล็ดลอดเข้ามาในลานจอดรถ ทำให้มันสะท้อนจนลิลลี่เห็นมันได้ชัดเจน

“นาย...ช่วยฉันไว้เหรอเมื่อกี้” ลิลลี่ถามเขา

“ช่วยหมามั้ง! ก็เห็นอยู่ว่าช่วยเธอ” เขาตอบ คำตอบของเขาทำเอาลิลลี่รู้สึกหน้าชาทันที

‘เอ้าตานี่นิ ถามดีดี แต่ตอบกวนประสาท ปากแบบนี้นี่เองถึงได้มีเรื่องกับคนอื่น’ ลิลลี่คิดในใจ

“ปากแบบนี้นี่เอง เขาถึงไล่ยิง ไล่ฟันมา” ลิลลี่พูดกับเขาเสียงดัง ด้วยใบหน้าบูดบึ้ง

“ปากฉันไม่ได้ดีเท่าอย่างอื่นนะ” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับยิ้มมุมปาก จากนั้นก้มลงมองที่เป้ากางเกงตัวเอง ดวงตากลมหลุบมองตามสายตาของเขาไปยังเป้า ใบหน้าที่เคยอมชมพูก็เริ่มเป็นสีแดงเข้มขึ้น

“ละ...ลามก!” ลิลลี่พูดกับเขา พร้อมกับสะบัดหน้าหันไปทางอื่น

“ลามกอะไร คิดไปไหน ฉันหมายถึงตีน!” ชายหนุ่มพูด พร้อมกับยันตัวเองลุกขึ้น และไม่ลืมที่จะยื่นมือของตัวเองไปให้กับหญิงสาวที่ยังนั่งกับพื้นจับ เพื่อที่จะได้พาร่างของตัวเองลุกตามเขาขึ้นมา

“ขอบใจ...แต่ไม่ต้อง! เอาไว้ให้นายเก็บมือไปไว้ช่วยหมาเถอะ!” ลิลลี่พูดด้วยน้ำเสียงสะบัด ก่อนจะยันตัวเองลุกขึ้นเองโดยไม่จับมือของเขา

“อวดดี...” เขาพูดพึมพำ แต่หญิงสาวกลับได้ยินชัดเจน แล้วตามด้วยส่งสายตาค้อนขวับให้เขาทันที

“พวกมึง!!! ไอ้โคยมันหายไปไหนวะ เร็วมาก ไปหาเร็ว อย่าให้มันรอดไปได้ กูจะเอาเลือดมันมาล้างตีนกู!” เสียงของชายคนหนึ่งในกลุ่มที่ยิงปืนเข้ามา ดูเหมือนว่าจะเป็นหัวหน้ากลุ่มพูดขึ้น

“นี่...นาย คนที่พวกนั้นพูดถึง หมายถึงนายใช่มะ” เสียงอู้อี้กระซิบแผ่วเบาของคนตัวเล็กเอ่ยถามคนที่อยู่ใกล้กับเธอมากที่สุดตอนนี้ เพราะว่าเขานั้นดึงร่างของเธอมาหลบอยู่หลังเสา โดยที่ร่างหนาของเขาบังเธอเอาไว้อยู่และกอดประคองร่างเล็กเอาไว้หลวมๆ

“ถ้าพวกมันไม่ได้หมายถึงฉัน เธอว่ามันจะหมายถึงเธอหรือยังไงล่ะ” เขาตอบเสียงเรียบ และเบา

“ถ้าพวกเขาหมายถึงนาย...งั้นนายก็ชื่อ โคย เหรอ?” หญิงสาวตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดเขาเชิดใบหน้าเล็กขึ้นมองชายหนุ่มที่ตัวสูงกว่า แต่ก็สามารถมองเห็นได้แค่ปลายคางของเขาเท่านั้น ลิลลี่เอ่ยถามเขาพร้อมกับอมยิ้มให้กับชื่อของเขาที่เธอได้ยิน

“โคเยอร์!” ชายหนุ่มตอบสั้นๆ เขาไม่ค่อยชอบอธิบายเรื่องชื่อของเขาให้ใครฟัง อยากคิด อยากเรียกยังไงก็เรื่องของมัน แต่กับเธอ เขากลับอยากบอกชื่อจริงๆ ให้เธอรู้เสียอย่างนั้น

“โคเยอร์...แต่เมื่อกี้ พวกนั้นเขาเรียกโคยนะ” ลิลลี่ถามต่อ เพราะเธอได้ยินแบบนั้นจริงๆ

“จะเรียกยังไงก็เรียก” เขาบอกกับเธอเสียงเรียบ แต่ไม่ได้สนใจหันมามองหญิงสาว สายตาคมกลับมองไปที่กลุ่มวัยรุ่นนั้นอย่างจริงจัง เพราะสถานการณ์ตอนนี้ของพวกเขานั้นใช่ว่าจะปลอดภัยมากนัก

“น่ารักดีนะ” เสียงเล็กของคนในอ้อมกอดดังขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มน่ารักปรากฏอยู่บนใบหน้าหวาน

“อะไร?” ชายหนุ่มถามกลับอย่างสงสัย ที่จู่ๆ คนตัวเล็กก็เอ่ยชมลอยๆ

“ก็ชื่อนาย น่ารักดี ไม่เหมือนใครดี” ลิลลี่บอกแบบนั้น แม้ว่าคนถูกชมจะไม่ได้พูดอะไร แต่ถ้าเธอสามารถมองหน้าเขาได้ก็คงจะเห็นว่าตอนนี้สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มขึ้นจนถึงใบหูแล้ว

“พวกมึงเห็นเมื่อกี้ไหม? ไอ้โคยมันช่วยผู้หญิงคนหนึ่งไว้” หนึ่งในกลุ่มพูดขึ้น เมื่อวิ่งตามหาพวกเธอแต่ไม่เจอ

“เห็นครับพี่...ผู้หญิงคนนั้นเหมือนจะสวยด้วยนะพี่” ชายอีกคนสมทบขึ้น

“กูยังไม่เคยเห็นไอ้โคยมันสนใจผู้หญิงคนไหนเลยแม้แต่คนเดียว กับคนนี้ทำไมมันถึงได้ช่วยไว้วะ” ชายคนเดิมเอ่ยถามลูกน้องของตัวเอง

“แสดงว่า...ผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นแฟนมันแน่ๆ เลยครับพี่” ลูกน้องในกลุ่มออกความคิดเห็น

“ถ้าไม่อยากตายก็อยู่เงียบๆ” ชายหนุ่มใช้มือปิดปากคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอด เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กทำท่าจะส่งเสียงค้านในสิ่งที่อีกกลุ่มพูด

ลิลลี่ได้ยินเขากระซิบแบบนั้นก็ทำได้แค่นิ่งไป ไม่ขัดขืนอีก เพราะรู้ดีว่าถ้าเธอมีเสียงจริงๆ จนพวกนั้นได้ยิน คงไม่ปล่อยเธอเอาไว้แน่

สายตาคมของโคยยังจับจ้องไปที่คู่อริไม่วางตา หากสถานการณ์ตอนนี้มีเขาเพียงคนเดียว เขาก็คงเอาตัวรอดได้อย่างง่ายได้ แต่นี่มีคนตัวเล็กอยู่กับเขาด้วย ซึ่ง...เขาเห็นเธอเพียงแวบเดียวก็จำได้อย่างแม่นยำ

ชายหนุ่มก้มลงมองคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดอย่างไม่ขัดขืน เธอคงลืมตัวว่าตัวเองกำลังอยู่ในอ้อมกอดเขา เพราะสถานการณ์ตอนนี้น่าสิวน่าขวานจนไม่อาจจะไปสนใจเรื่องอื่นได้

โคเยอร์แอบสูดดมความหอมที่คุ้นเคยของเขาเข้าไปเต็มปอด โดยทำในแบบเนียนๆ จนร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดเขาไม่ได้สงสัยอะไร

“พวกมึง! ไปสืบมาว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร หากว่ากูทำอะไรมันไม่ได้ กูจะเล่นอีนั่นแทน!” คนที่ดูจะเป็นหัวหน้าของกลุ่มเอ่ยขึ้น

เคล้ง!!!