EPISODE - 01 / 2

"ไม่หรอกจ้า เอื้องสงสารแม่ แต่ไม่ได้ช่วยทุกวันนะ แล้วแต่ว่าการบ้านเยอะไม่เยอะ" เอื้องตอบพี่ชายฉันท่าทางเขินๆ แต่สายตาที่เธอมองพี่คีย์ดูเขินยิ่งกว่าสิบเท่า

ไม่นะเอื้อง นี่ผู้ของพี่ พี่ไม่อยากเปิดวอร์กับรุ่นน้องโรงเรียนเดียวกัน!!!

"เอื้อง โต๊ะเจ็ดเสร็จแล้วลูก เก็บตังค์โต๊ะสี่ด้วย" เสียงป้าแช่มเรียกลูกสาว

ทำให้ฉันเห็นสายตาไม่พอใจนิดๆ ที่ถูกขัดคอการมองผู้ชายของคนอื่น ก่อนจะหันหลังกลับไปทำหน้าที่เธอต่อ

"เอ่อ พี่นัสจ๊ะ" ฉันกำลังจะปรุงก๋วยเตี๋ยวแต่ต้องชะงักเมื่อคนที่ควรไปได้แล้วยังอยู่ แถมเรียกชื่อฉันซะเหมือนคนคุ้นเคยทั้งๆ ที่อยู่โรงเรียนเราไม่เคยคุยกันสักคำ

"มีไรเหรอ" คุยด้วยสักหน่อยแล้วกัน อยู่ต่อหน้าพี่คีย์จะเสียมารยาทไม่ได้

"พอดีเอื้องไม่ค่อยเข้าใจภาษาอังกฤษเท่าไหร่ เลยอยากถามพี่ว่า ถ้าเราแอบชอบใครอยู่ควรพูดยังไงดี"

แกร๊ง!!

เสียงช้อนหลุดมือกระทบชามกระเบื้อง พอจะดูออกว่าเด็กคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ สายตาที่ลอบมองพี่คีย์ไม่ได้ต่างจากฉันเลยสักนิด

ไม่นะเอื้อง พี่ไม่อยากเป็นนางมารร้าย พี่ยังอยากกินก๋วยเตี๋ยวฝีมือแม่เธออยู่

"พี่ก็ไม่รู้จ้ะ พอดีพี่ไม่เก่งเรื่องภาษาอังกฤษ" ฉันฉีกยิ้มให้เธอ ก่อนที่เอื้องจะทำหน้าไม่พอใจที่ฉันหักหน้าเธอหน่อยๆ

ใครๆ ก็รู้ว่าฉันท็อปภาษาอังกฤษ แถมที่โรงเรียนยังให้ฉันไปสอบชิงเวลามีประกวดแต่ละโรงเรียนด้วย ปีที่แล้วเพิ่งชนะรางวัลชนะเลิศมาอีก

เอื้องคงหมั่นไส้หน่อยๆ ที่ฉันตอบแบบนั้นออกไป

"อ้อ แต่พี่รู้อยู่คำนึงนะ" ไม่อยากเลยจริงๆ

ไม่อยากร้ายต่อหน้าพี่คีย์เลย สาบาน!

"อะไรคะ?" เอื้องเอียงคอมองฉันตาปริบๆ แบ๊วน่ารักจริงเด็กคนนี้

ฉันเลยกวักมือเรียกเธอให้เดินอ้อมมาทางนี้เพราะเธอยืนอยู่ฝั่งพี่เบี้ยกับพี่คีย์น่ะ

"Take a hike" ฉันกระซิบเบาๆ ให้ได้ยินกันสองคน ก่อนจะยกยิ้มอย่างจริงใจให้เธอ เอื้องทำปากมุบมิบๆ เหมือนทวนประโยคที่ฉันกระซิบบอกแล้วแปลออกมา

"ไปเดินป่า พี่นัสจะชวนเอื้องไปเดินป่าเหรอคะ" เด็กน้อยผู้ใสซื่อแปลออกมาอย่างตรงตัว ฉันเกือบหลุดหัวเราะออกมาแต่เก็บอาการไว้ได้ทัน ก่อนจะพยักหน้าตอบ

"อืม" คำเดียวแล้วลงมือกินก๋วยเตี๋ยวในชามอย่างไม่สนใจใครบนโต๊ะ แม้กระทั่งสุดหล่ออย่างพี่คีย์ ได้หลอกด่าเด็กแบบเนียนๆ มันอิ่มอกอิ่มใจดีจริงๆ

'เดินป่าเหรอ?' ใช่ที่ไหน ฉันบอกเธอว่า 'ไสหัวไปให้พ้น' ต่างหาก

หลังจากใช้เวลากินก๋วยเตี๋ยวแบบรวดเร็วดั่งสายฟ้าฟาดเสร็จฉันก็เดินดุ่มๆ ออกมาจากร้านโดยไม่รอสองผู้ที่ยังกินไม่เสร็จเลยสักนิด

โป๊ก!

"เอ๊ง เอ้ง เอ๊ง!"

"แกซวยเองนะที่มานอนใกล้ตีนอะ" ฉันนั่งยองๆ ลูบหัวเจ้าหมาสีขาวที่นอนอยู่ข้างถนนตรงฟุตบาธ เมื่อกี้อารมณ์เสียเลยเตะกระป๋องน้ำอัดลมแถวๆ นั้นใส่หัวหมา ไม่ได้ตั้งใจให้โดน แต่หมามันคงมีเวรมีกรรมกับฉันเลยรับเคราะห์ไป

"อิ๋งๆ" เป็นหมานี่ก็ดีเนอะ

โดนลูบหัวให้ขนมหน่อยมันก็หายโกรธเป็นมิตรเฉยเลย

"ไว้พรุ่งนี้จะซื้ออาหารมาไถ่โทษ" ฉันพูดกับหมาน้อยตรงหน้าไปลูบหัวมันไป

"บ้า" คำๆ เดียวแต่เสียวไปถึงหัวใจ

พี่คีย์คนบ้า มาจากไหนเนี่ย จู่ๆ ก็เดินมายืนอยู่ด้านหลังฉันแล้วมาหาว่าฉันบ้า แต่ทำไมโบนัสฟินวะ แบบว่า เสียงพี่คีย์ช่างบาดนุ่มหูจนโบนัสอยากจะฟังอีก

"ยัยนัส นัส โบนัส!!"

"อะไรอิพี่เบี้ย หูจะแตกแล้วเนี่ย" ฉันหันไปมองค้อนพี่ชายตัวแสบที่มาขัดจังหวะการฟินเสียงคำว่า 'บ้า' ของพี่คีย์

"เป็นบ้าอะไร นึกจะกลับก็กลับ ไม่รอใครแบบนี้"

ฉันยู่ปากย่นจมูกเมื่อคิดถึงสาเหตุที่ทำให้มานั่งปลอบหมาอยู่ตรงนี้

ก็จะอะไรล่ะ...

ฉันกลัวจะได้อาละวาดน้องเอื้องยังไงล่ะ รู้ไหม ตอนนั่งกินก๋วยเตี๋ยวอยู่ เด็กนั่นเดินเฉียดพี่คีย์ไปเฉียดพี่คีย์มา เดี๋ยวก็น้ำส้มสายชูโต๊ะนู้นหมด มาขอจากโต๊ะฉันไปเสริมแทน ตอนก้มเอาน้ำส้มสายชูนะ นมแทบจะทิ่มหน้าพี่คีย์อยู่แล้ว

รายนั้นก็เป็นผู้ชายที่ไม่สนรอบข้างจริงๆ นั่งกินสบายใจชิวล์ๆ

อ้อ ตอนกินพี่คีย์ไม่ได้ถอดแมสออกนะ เขาแค่พับครึ่งไปค้างไว้ตรงสันจมูก พอให้เห็นปากอิ่มน่าจุมพิตดูว่าจะนุ่มนิ่มแค่ไหน

แพร่บ...

"อี๋ ไอ้ขาวบ้า มาเลียปากฉันทำไมเนี่ย" งื้อๆ มัวแต่เคลิ้มถึงริมฝีปากอวบอิ่มน่าจูบของพี่คีย์จนปล่อยตัวให้ไอ้ขาวหมาที่ฉันประทุษร้ายเลียปากเข้าให้

"สงสัยน้องกูจะบ้าว่ะ"

ฉันได้ยินพี่เบี้ยพูดเหมือนปลงตก ก่อนจะตบบ่าพี่คีย์ที่มองมาทางนี้

มองทางนี้? พ..พี่คีย์มองฉัน กรี้ดดด

หรือว่าหึงไอ้ขาวที่มันเลียปากฉันนะ โอ้ยยย โบนัสจะบ้า

"ไอ้นัส ยัยนัส โว้ย! โบญดา!!"

"จะตะโกนไมไอ้พี่เบี้ย เสียงพี่นี่ดังแปดบ้านเดี๋ยวก็ได้ครกกับสากลอยมา" .

ฉันว่าให้พี่ชายจอมทำลายฝัน คนยิ่งกำลังกรี้ดพี่คีย์อยู่

วันนี้ทำไมพี่คีย์ของน้องนัสถึงได้ทำตัวให้เค้าเกือบหัวใจวายแบบนี้กันนะ

Rrrr

ตอนที่กำลังเขม่นกันกับพี่ดอกเบี้ย เสียงโทรศัพท์พี่คีย์ก็ดังขึ้น ก่อนที่พี่แกจะเดินไปข้างหน้าแล้วค่อยกดรับ

"อิพี่เบี้ย"

"อะไร?"

แหม อย่าบอกนะงอนน้องสาวที่ประชดให้เมื่อกี้ ดูสิ หน้าบูดเป็นตูดลิงเลย

"ตกลงพี่คีย์นี่โสดใช่ไหม" เริ่มไม่ค่อยแน่ใจแล้ว

พอได้เริ่มคลุกคลีกับพี่คีย์วันนี้ฉันเริ่มจะใจฝ่อ

ดูพี่แกติดโทรศัพท์มากเป็นพิเศษ ฉันกลัวว่าหัวใจพี่เขาจะไม่ว่างเอาน่ะสิ

"ถามทำไม" พี่ดอกเบี้ยน่าจะรู้นะว่าน้องสาวคิดอะไรอยู่ ไม่น่าถามโง่ๆ เลย

"พี่ลืมที่นัสขอแล้วเหรอ?" ฉันถามนิ่งๆ ไอ้พี่บ้าขมวดคิ้วทำท่านึกก่อนจะตอบ

"อ้อ นี่ยังไม่เลิกคลั่งมันเหรอ"

หน้าฉันนี่ส่ายไปมาจนกลัวคอจะหลุดจากบ่ากลิ้งเป็นลูกฟุตบอลให้ไอ้ขาวคาบไปเล่นแก้แค้นอยู่แล้ว

"ไม่อะ โบนัสรักเดียวใจเดียว" ปากตอบพี่เบี้ย แต่ตานี่มองแต่ผู้ชายสวมเสื้อฮูดสีดำแมสปิดปากที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่ไม่ไกล

"เผื่อใจไว้บ้างก็ดี ม้าดีดกะโหลกอย่างแกคงไม่อยู่ในสายตาไอ้คีย์"

"..." เตะปากพี่ชายตอนนี้จะเป็นน้องอกตัญญูมั้ย?

เป็นพี่พูดทำร้ายจิตใจน้องแบบนี้ได้ยังไง

"ไม่ช่วยก็อย่ามายุให้เค้าเลิกถอดใจ" ฉันทำเสียงงอนใส่พี่ชาย

ก่อนจะได้ยินเสียงถอนหายใจยาวๆ เหมือนเอือมสุดๆ กับอีน้องบ้าคนนี้

"เท่าๆ ที่สังเกตมันก็ไม่ได้ควงใครเป็นตัวเป็นตน"

เสียงเรียบๆ ของพี่เบี้ยทำฉันหูผึ่ง "แต่ถามว่ามันคุยมั้ย ก็มีบ้าง"

ฉันพยักหน้าเข้าใจ มันเป็นเรื่องธรรมดาของผู้หล่อแบบพี่คีย์ที่จะมีสาวๆ มาติดพันบ้าง แต่ฉันคิดสภาพตอนพี่คีย์คุยกับผู้หญิงพวกนั้นไม่ออกเลยจริงๆ

ดูอย่างฉันสิ ทั้งสวย น่ารัก พี่คีย์ยังแทบไม่มองไม่คุย

"พยักหน้านี่คือ?" พี่เบี้ยหันมาถามก่อนจะมองไปทางพี่คีย์ที่ทำท่าทางเบื่อโลก

อะไรคือคุยโทรศัพท์เสร็จแล้วเตะลมเตะฝุ่นแบบนั้นหว่า

"นัสรับได้ คนมันหล่อนัสต้องทำใจ" ฉันทำเสียงเล็กเสียงน้อยสะอื้นนิดๆ จนถูกพี่ชายบัดเหนี่ยวเข้าให้