ตอนที่11 .9.

3 วันต่อมานับตั้งแต่เริ่มมาราธอนลงดันเจียน

ก๊าซซซซซซ !!!

เสียงของมอนสเตอร์ขนาดใหญ่ร้องคำรามลั่นขณะที่ตัวของมันเองกำลังถูกผู้เล่น 4 คนรุมโจมตีโดยที่ไม่สามารถขยับตัวได้แม้แต่นิดเดียว รูปร่างของมันคล้ายงูขนาดใหญ่แต่กลับมีขางอกออกมาถึง 8 ขา ตรงหางมีลักษณะคล้ายกับดาบเรียวแหลม เกล็ดเรียงกันเป็นเงาสวยงาม แววตาของมันฉายแรงอาฆาตอย่างชัดเจน

“เร่งมือเข้า เลือดของบอสเหลือไม่ถึง 10 % แล้ว ใส่สกิลทุกอย่างเข้าไปเลย!” ผมร้องบอกเพื่อนๆให้รีบโจมตีบอส เพราะสกิลจับที่ไม่ให้บอสเคลื่อไหวได้ของสิงห์ใกล้หมดเวลาแล้ว พร้อมหันไปตะโกนถามลูน่ายืนอยู่ด้านหลัง

“ลูน่าร่ายสกิลเสร็จรึยัง?”

“เสร็จแล้วค่ะ ทุกคน เตรียมรับแรงกระแทก!” ลูน่าตอบ ‘Shield Grenade’ ลูน่าชาร์ทพลังไปที่โล่ของตัวเองพร้อมอัดแน่นพลังเอาไว้ภายในโล่ เมื่อร่ายสกิลเสร็จเธอก็ปลดปล่อยสกิลกลายเป็นลำแสงสีทองพุ่งเข้าหาบอสทันที

ตู้มมมมมม!!

มันไม่อาจหลบไว้ได้ทัน พื้นดินเกิดสนั่นหวั่นไหว บอสงูกระเด็นไปติดขอบกำแพงของดันเจียนจนเป็นรอยแตกร้าวขนาดใหญ่ ทั่วทั้งตัวมีบาดแผลฉีกขาดปานถูกระเบิดพร้อมกันหลายร้อยลูก จนมันไม่สามารถขยับตัวได้

ผมเห็นดังนั้นจึงรับใช้ 'Sonic' พุ่งเข้าหามัน จากนั้นดึงศรในมือพลันเรียกใช้สกิล 'Fire Cannon' ศรไฟขนาดใหญ่พุ่งเข้าปะทะหน้าบอสอย่างจัง ตู้มม! HP ของมันหมดหลอด และสลายกลายเป็นแสงหายไปทันที

ยินดีด้วยค่ะ

ปาร์ตี้ของท่านเคลียร์ดันเจียนได้แล้วค่ะ

ปาร์ตี้ของท่านได้รับเกล็ดราชาอสรพิษวายุ ระดับ B จำนาน 10 ชิ้นค่ะ

ได้รับเขี้ยวราชาอสรพิษ ระดับ B จำนวน 15 ชิ้นค่ะ

ได้รับมีดเขี้ยวราชาอสรพิษ ระดับ A จำนวน 1 เล่มค่ะ

ได้รับเงินจำนวน 100,000 เหรียญ ค่ะ

“เฮ้อออออ เหนื่อยจังวุ้ย” ธีระผ่อนคลายออกมา พร้อมทิ้งตัวนอนลงไปกับพื้นอย่างเหนื่อยล้า

“เล่นเอาไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลยนะเว้ยไอ่คิน” สิงห์บ่นขึ้นพร้อมทิ้งตัวลงไปข้างๆกับธีระ

“ฮ่าๆๆ เดี๋ยวจะออฟไลน์กันแล้วนี่นา ก็เลยอยากทำให้เสร็จทีเดียวกันเลย แต่อย่างน้อยภารกิจเลื่อนคลาสก็เสร็จกันหมดแล้วนี่ ใช่มั้ย?” ผมพูดกับเพื่อนๆ ก่อนจะเดินเข้าไปหาลูน่าที่กำลังนั่งพิงผนังกำแพงอยู่

“เออๆ ขอบใจมากว่ะ ถ้าไม่ได้มึงนี่คงไม่เสร็จไวขนาดนี้หรอก” ธีระขอบคุณอย่างจริงใจ เพราะถ้าผมที่มีเลเวลสูงขนาดนี้ไม่มาช่วยพวกเขาก็คงลำบากกว่านี้ไม่น้อย

ผมไม่พูดอะไรต่อ และเดินไปหาลูน่าทันที “นั่งด้วยได้มั้ยครับ?” ผมยิ้มให้ลูน่า

“ได้ค่ะ” ลูน่ายิ้มตอบ เธอในตอนนี้ก็คงเหนื่อยไม่น้อยเช่นกัน เพราะดูจากการหายใจที่หอบแรงตลอดเวลา ดูๆแล้วก็เซ็กซี่ไปอีกแบบหนึ่งนะ แหะๆ

“ขอบคุณมากนะคะ คุณภาคิน ที่ช่วยฉันทำภารกิจเลื่อนคลาสทั้งๆที่มันไม่ธุระของคุณเลยแท้ๆ ฉันไม่รู้จะตอบแทนคุณยังไงดี” ลูน่าขอบคุณผมอย่างจริงใจพร้อมก้มหัวให้เล็กน้อย

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเต็มใจ แค่ได้ช่วยคุณผมก็มีความสุขแล้วล่ะ” ผมยิ้มอบอุ่น หน้าของลูน่าแดงขึ้นเล็กน้อย

“ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ไว้ฉันจะหาทางตอบแทนคุณแน่นอน” เธอพูดพลางยิ้มเขิน

“แค่ข้าวหนึ่งมื้อผมก็พอใจแล้วล่ะ แล้วต่อจากนี้คุณจะทำไรต่อล่ะครับ?” ผมถามลูน่า

“ฉันคงจะกลับไปที่กิลด์น่ะ เป็นถึงหัวหน้ากิลด์แต่กับทิ้งภาระมาแบบนี้คงจะไม่ดีใช่มั้ยล่ะคะ”

“บางครั้งคนเราก็ต้องการการพักผ่อน และใช้ชีวิตที่เป็นอิสระเป็นของตัวเองบ้างใช่มั้ยล่ะครับ อย่าคิดมากเลย” ผมพูดปลอบลูน่า ถึงแม้จะไม่ถนัดเรื่องนี้ก็ตามที ลูน่ายิ้มให้เล็กน้อยและไม่พูดอะไรต่อ

เวลาผ่านไปประมาณ 5 นาที เมื่อพักเหนื่อยเสร็จแล้วพวกเราก็ออกไปจากดันเจียน เป้าหมายต่อไปคือไปส่งภารกิจที่อาคารภารกิจของเมือง ตอนนี้เป็นเวลาเย็นแล้ว แต่ผู้เล่นยังเดินขวักไขว่กันอย่างล้นหลาม พวกเราแวะเดินเที่ยวชมเมือง และตลาดกันเล็กน้อยก่อนที่จะมุ่งไปที่อาคารภารกิจทันที

“เลื่อนคลาสได้ซักทีโว้ยยยยยยย!” ธีระ และสิงห์ตะโกนแหกปากอย่างเสียงดังจนคนรอบข้างต่างพากันหันมองมา

“ไม่อายบ้างรึไงวะ ไอ่สองคนนี้” ผมกล่าวออกมาเนือยๆ

“ก็คนมันดีใจนี่หว่า” สิงห์พูดออกมาอย่างไม่สนใจ

“เออๆเดี๋ยวกุไปส่งลูน่าก่อน แล้วเจอกันเว้ย” ผมบอกกับสอองเกลอ เพราะผมต้องไปส่งลูน่าขึ้นเรือของระบบ ตอนแรกผมอาสาจะไปส่งเธอแต่เธอก็ปฏิเสธโดยให้เหตุผลว่าเธอจะออฟไลน์แล้ว เลยจะเข้าไปออฟไลน์บนเรือของระบบ พอกลับเข้ามาก็คงถึงเมืองเริ่มต้นพอดี

“ฉันไปก่อนนะคะ คุณธีระ คุณสิงห์ ไว้มีเวลาจะมาเก็บเวลด้วยนะคะ” ลูน่ากล่าวลาสองเกลอพร้อมยิ้มอย่างน่ารักแบบที่เธอเป็น

“เช่นกันครับ คุณลูน่า เจอกันครับ ว่างๆก็มาแวะที่กิลด์ของพวกเราได้นะครับ” ธีระพูดขึ้น

"นี่พวกคุณมีกิลด์ด้วยหรอคะ?" ลูน่าอย่างสงสัย

"มีครับ แต่พึ่งตั้งได้ไม่นานหรอก เลยไม่ค่อยมีชื่อเสียงเท่าไหร่นัก" ธีระตอบ

"คนอย่างพวกแกนี่นะมีกิลด์ จะมีใครเข้าเคารพรึเปล่าเนี่ย!?" ผมพูดลอยๆออกไป

"เหอะ เดี๋ยวแกก็ได้รู็ กิลด์พวกกุจะต้องติด ท็อป 100 ในเร็ววันแน่!"

"ค๊าบๆ พ่อคนเก่งงง" ผมไม่พูดอะไรต่อ พวกเราทั้งสี่บอกลากัน และแยกย้ายกันไป แต่ยังเหลือเจ้าสองเกลอที่กำลังกอดคอกันนินทาคนที่เดินไปไกลอยู่

“มึงว่าสองคนนั้นจะมีอะไรที่ลึกซึ้งกันมั้ยวะ?” ธีระหันไปคุยกับสิงห์ทันทีที่ผมกับลูน่าเดินจากไป

“ไม่เหลืออะกูว่า สเปคไอ่คินมันเลยนะ ห้าวๆแบบนั้น ทั้งสวยทั้งเก่ง หุ่นก็ดี อิจฉามันว่ะ” สิงห์ตอบ

“นั่นดิ ว่าแล้วกูเริ่มไม่ไหวละ ไปที่บาร์กันดีกว่า ไปเหล่สาวกันเว้ย ฮ่าๆๆๆๆ” สองเกลอกอดคอกันอย่างอารมณ์ดี พร้อมเดินไปที่บาร์เพื่อผ่อนคลายบ้าง เนื่องจากเหนื่อยล้าจากการต่อสู้เหลือเกิน

ที่ท่าเรือของอาณาจักรสายลม

“ส่งแค่นี้ก็พอแล้วค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมาอีกครั้งนะคะ” ลูน่ากล่าวขอบคุณผมอีกครั้ง

“ไม่เป็นไรครับ เดินทางปลอดภัยนะ ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยก็เรียกได้เสมอนะ” ผมยิ้มตอบลูน่า

“โอเคค่ะ ฉันไปก่อนนะ” ลูน่าบอกลาผมพร้อมโบกมือลาให้ผม ผมยิ้มส่งให้เธอจนเธอขึ้นเรือของระบบ และหายเข้าไปในวาป

“หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะ ลูน่า” ผมพูดพร้อมมองขึ้นไปบนเรือซักพัก จากนั้นจึงค่อยหันหลังเดินกลับไปเที่ยวชมเมืองเล็กน้อยพลันนึกถึงความรู้สึกเดิมๆไปตลอดทาง

ความรู้สึกที่ได้ลงดันเจียน ความรู้สึกที่ได้เล่นกับคนที่ไว้ใจได้ ความวุ่นวาย ความแค้น ความรัก การแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกัน ผู้มีอำนาจ ผู้อ่อนแอ ปลาใหญ่ที่กินปลาเล็ก เงามืดผู้ที่ไม่เปิดเผยตัวตนปานเสือซ่อนเล็บ ผู้คนที่รู้หน้าไม่รู้ใจ ทุกอย่างนี้เป็นสิ่งที่ต้องพบเจอไม่วันใดก็วันนึ่งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

"คิดถึงจังเลยน๊าา ความรู้สึกแบบนี้ หวังว่าคงจะเจอเรื่องสนุกๆอีกนะ" ผมพูดขึ้นขณะที่นอนดูดาวบนหลังคาของโรงแรมหรูแห่งหนึ่งจากนั้นก็กดออฟไลน์ออกไป