ทวงคืนรัก - 6

ซ่า~

ยืนล้างมือในน้ำเย็น ๆ เพื่อฆ่าเชื้อโรคหลังจากเข้าห้องน้ำทำธุระเสร็จ เมื่อกี้อิงอิงบอกว่านางไม่รอในนี้ขอออกไปรอด้านนอกฉันเลยต้องรีบทำเวลา

ตุ้บ!

"อ้ะ!.ขอโทษค่ะ" สงสัยจะรีบไปหน่อยเลยไม่ทันได้มองทางเดิน ชนใครเข้าจนกระเป๋าสะพายฉันหล่น

"ไม่เป็นไร" คนที่ถูกฉันชนเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เขายิ้มกว้างจนตาเป็นสระอิ แถมยังเป็นรอยยิ้มที่ฉันรู้สึกว่ามีเสน่ห์เอามาก ๆ

"นี่ครับ" คนแปลกหน้าที่ถูกชนยื่นกระเป๋าสะพายส่งคืนฉัน

"ขอบคุณค่ะ"

"ไม่ได้บาดเจ็บนะ" เขาคงถามตามมารยาท

"ค่ะ แล้วคุณ..."

"ไม่เป็นอะไร ไปก่อนนะ" เขาโบกมือลาฉันแล้วเดินไปยังทางออก

ฉันเดินตามหลังเขามาติด ๆ จนเกือบถึงทางออกขาก็พลันหยุดชะงักอยู่กับที่

ผู้ชายคนนั้น...

คนที่ฉันอยากเจออีกครั้งกำลังยืนคุยกับคนเมื่อกี้อยู่ตรงทางออก

ฉันรีบตั้งสติก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมากดถ่ายรูปเขาเอาไว้แล้วกดส่งให้นักสืบที่อิงอิงให้เบอร์มาทันที ในใจไม่อยากทำอะไรยุ่งยาก อยากจะเดินออกไปหาเขาแล้วแนะนำตัวอีกสักครั้งแต่ก็ไม่กล้าพอ

เอาเป็นว่าขอเช็กประวัติเขาคร่าว ๆ ก่อนค่อยทำการตีซี้ใหม่แล้วกัน

รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งมันต้องชนะสักครั้งแหละ จริงไหม?

"อิงอิงล่ะ?"

นี่ฉันเข้าห้องน้ำนานเกินไปหรือเปล่า พอออกมาสมาชิกก็หายไปหนึ่งคน

"เจอหลัวพอดีเลยโดนลากกลับ" ทิฟฟี่บอก

"เฮียน้ำเหนือมา?" อะไรจะบังเอิญขนาดนั้นนะ

"มาทั้งแก๊ง หล่อล่ำแฮนด์ซัมสุด ๆ" ทิฟฟี่ตาลอยเหมือนเคลิ้มจัดกับสิ่งที่เพิ่งเห็น

เรื่องแฟนของอิงอิง พวกเรารู้แค่ว่าชื่อ 'น้ำเหนือ' เคยเห็นหน้าไม่กี่ครั้ง นอกนั้นก็ไม่เคยรู้เลยว่าเขาทำงานอะไร มีเพื่อนกี่คน หน้าตาแบบไหนบ้าง จะเรียกว่าลึกลับก็ไม่น่าใช่ ต้องบอกว่าพวกเราสามคนไม่ก้าวก่ายกันมากกว่า อะไรที่เพื่อนอยากให้รู้เดี๋ยวเราก็จะรู้เองแบบไม่ต้องกดดัน แต่ถ้าอะไรที่เพื่อนไม่บอกเราก็จะไม่เซ้าซี้ให้ได้ความกลับมา

"นี่ก็ดึกแล้ว จะกลับกันเลยมั้ย?" มาร์คถาม

"ตุ๊ดเพลียเหมือนกัน งั้นขอตัวกลับก่อนแล้วกันนะ พรุ่งนี้เจอกันใหม่"

ฉันพยักหน้าพร้อมโบกมือบ๊ายบายเธอ

"เราไปส่งนะ"

"เม่ยเอารถมานะ" มาร์คตลกแล้ว เรามารถคนละคันสงสัยเขาจะลืม

"ก็ขับตามหลังไปส่งไง"

"ใช่เรื่องมั้ยมาร์ค บ้านเราคนละทางกันนะ" ฉันรีบเตือนเขา

"เรากลับไปนอนบ้านพ่อได้"

"..." ฉันถึงกับเงียบ ไม่กล้าพูดอะไรต่อ

พ่อเขากับเขาไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไร นาน ๆ ที ถึงจะได้ยินมาร์คบอกว่าจะมานอนบ้านพ่อของเขา

"อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ วันนี้พ่อเราไม่อยู่"

ฉันได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ ให้เพื่อนสนิท

"ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะดึก"

มือฉันถูกอีกคนกุมเอาไว้แล้วพาเดินลงไปยังลานจอดรถทันที

เบื่อ...

เซ็งสุด ๆ

ตอนนี้ได้แต่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงนอนแสนนุ่มนิ่มในห้องนอนตัวเอง

ปกติวันหยุดฉันจะต้องออกไปหาพวกยัยอิงอิงเพื่อพากันตะลอน กิน เที่ยว เมาท์มอย อย่างมีความสุข

ทว่าวันนี้ฉันเป็นคุณหนูตกอับ เป็นเม่ยเม่ยที่น่าสงสารเพราะถูกเฮียมาเฟียยึดกุญแจรถรวมถึงกระเป๋าสตางค์ไปเป็นที่เรียบร้อย เหตุผลง่าย ๆ ของพี่ชายใจร้ายคือ ดัดนิสัยชอบหนีเที่ยวของฉันอันมาจากการไปเที่ยวญี่ปุ่นเมื่อหลายสัปดาห์ก่อน

ไม่รู้จะอะไรนักหนากับการเจ้ากี้เจ้าการชีวิตน้องสาวคนนี้ บางทีก็แอบน้อยใจนะ อยากจะตะโกนถามไปว่า 'นี่พี่หรือพ่อคะ!?' แต่เพราะเข้าใจว่าเฮียแกหวังดีเป็นห่วงเลยเจ้าระเบียบไปหน่อย

ติ๊ง! เสียงไลน์เด้งขึ้น

นี่ถือว่าเป็นเสียงแรกเลยที่ฉันได้ยินตั้งแต่ตื่นมา

มือเรียวนุ่มค่อย ๆ เอื้อมไปหยิบโทรศัพท์เครื่องสีชมพูฟรุ้งฟริ้งมาอย่างอ้อยอิ่งเพราะไม่มีแรงจะทำอะไร

พรึ่บ!

ทว่าพอหยิบมาดูพบว่าเป็นข้อความจากนักสืบที่เมื่อสองวันก่อนฉันส่งรูปชายผู้มีพระคุณคนนั้นไปให้เขาสืบ อาการอ่อนล้า ขี้เกียจ เบื่อโลกก็หายเป็นปริดทิ้ง รีบลุกขึ้นนั่งอย่างแข็งขัน กดเปิดข้อความที่ถูกส่งมาหลายข้อความอ่านทันที

ถึงกับยิ้มแก้มแทบแตกเมื่อเห็นรายละเอียดที่เรียกว่าแทบจะละเอียดยิบเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นที่นักสืบส่งมาให้ดู

"Speed club?" อ่านทวนชื่อสถานบันเทิงแห่งหนึ่งที่เขาคนนั้นชอบไปสิงสถิตอยู่ตามข้อมูลที่นักสืบสืบมาได้ เพราะฉันถูกเฮียมาเฟียเคร่งเรื่องเที่ยวกลางคืนทำให้ไม่ค่อยคุ้นกับชื่อคลับที่ว่า แต่ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันมีตัวช่วยที่รู้ทุกซอกทุกมุม ยิ่งเป็นแหล่งบันเทิงเริงรมย์แบบนี้นางยิ่งช่ำชอง