บทที่ 7 ถูกจับได้! ตอนที่ 2

รัตติกาลสีแดงคืนสุดท้ายกำลังจะเริ่มขึ้นในอีกสองชั่วโมงข้างหน้า วานาเลียพาหลานชายไปไว้ในถ้ำใต้ภูเขาเหมือนที่ผ่านมาทำให้เซซาเนียซึ่งอยู่คนเดียวต้องเดินไปเดินมาตลอดเพราะเป็นห่วงลูก ช่วงที่หญิงสาวหาที่นั่งพักเพื่อสงบจิตสงบใจ พลันจดหมายซองน้อย ๆ ก็ลอยเข้ามาทางหน้าต่างแล้วร่อนลงตรงหน้า

จดหมาย? ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ เธอไม่เคยได้รับจดหมายเลย แต่ชื่อผู้รับระบุถึงตัวเธอ ดูจากลักษณะเวทที่แผ่ออกมาจากซองแล้วคงเป็นจดหมายที่ส่งถึงผู้รับโดยตรง แม้ไม่รู้ตำแหน่งที่อยู่แต่ถ้าผู้ส่งนึกถึงใบหน้าและชื่อของผู้รับได้ จดหมายก็จะไปหาเป้าหมายโดยไม่หลงไปไหน

“เวลดอน?” เมื่อเห็นชื่อคนส่ง เซซาเนียก็รีบฉีกซองแล้วหยิบกระดาษด้านในออกมาดู มันเป็นข้อความไม่ยาวมากนักแต่ดูจากเนื้อหาแล้วเป็นเรื่องใหญ่ไม่น้อย

ท่านพี่ ตอนนี้ท่านพ่อป่วยหนักมาก ข้าอยากปรึกษาท่านเกี่ยวกับยารักษา ช่วยมาที่กำแพงกั้นชายแดนได้ไหมครับ ขอเวลาไม่นาน ข้ารู้ดีว่าท่านต้องรีบกลับไปก่อนที่จะมีใครมาเห็น

เวลดอน แอมโบเรีย

“ท่านพ่อป่วยเหรอ” แม้จะรู้สึกแย่ที่ถูกพ่อแท้ ๆ จำกัดอิสรภาพราวกับนกน้อยในกรงทอง แต่อย่างน้อยเขาก็เป็นพ่อที่ให้กำเนิดเธอมา ความคิดด้านมืดกับด้านสว่างเริ่มออกความเห็น ด้านมืดบอกให้เธออยู่ที่นี่ ห้ามไปที่นั่น ในขณะที่ด้านสว่างบอกเธอว่าต้องไป เพราะนั่นคือพ่อของเธอ

สุดท้ายเธอก็เลือกเชื่อด้านสว่าง!

เซซาเนียลุกไปเปิดลิ้นชักที่โต๊ะเขียนหนังสือแล้วหยิบกล่องคริสตัลเวทออกมา วาเรียสเคยสอนเธอเกี่ยวกับวิธีใช้ทำให้เธอดูวันเดือนปีที่หมดอายุและรู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะเดินทางไปที่ชายแดนได้โดยไม่ต้องรบกวนชายหนุ่ม ร่างบางหยิบกระดาษกับปากกามาเขียนบอกสถานที่ที่เธอไปแล้ววางไว้บนโต๊ะโดยมีแจกันวางทับเพื่อไม่ให้มันปลิว หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย เธอจึงขว้างคริสตัลลงพื้นสร้างวงเวทข้ามมิติพาตัวเองไปยังสถานที่ที่ต้องการ

“เวลดอน” ทันทีที่ภาพรอบกายเปลี่ยนมาอยู่บนกำแพงกั้นชายแดน ร่างบางก็เห็นเด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ดยืนอยู่ ทันทีที่เห็นพี่สาว เจ้าชายแห่งโรซานที่มีใบหน้าซีดเผือดก็ถึงกับผงะ

“ทะ...ท่านพี่...”

“เป็นอะไร ทำไมทำหน้าแบบนั้น” ท่าทางอีกฝ่ายไม่ปกติทำให้คนเป็นพี่เข้าไปดูทันที เวลดอนตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัด มือสองข้างเย็นเฉียบจนเซซาเนียกลัวว่าน้องชายจะป่วย

“ท่านพี่...ท่านไม่ควรมาที่นี่...”

“เอ๊ะ?”

“ข้า...ข้าไม่ได้เขียน...จดหมาย...” เจ้าชายแห่งโรซานตอบเสียงสั่น นัยน์ตาสีเขียวน้ำทะเลฉายแววรู้สึกผิด เป็นเพราะเขา ทำให้พี่สาวต้องมาที่นี่ทั้งที่ไม่ควรมา “พะ...พวกเขา...พวกเขารู้ พวกเขาเห็นเราคุยกันคราวก่อน พวกเขาใช้ข้าเป็นเหยื่อล่อท่าน”

“...ไม่นะ” เซซาเนียรู้แล้วว่าถูกหลอกโดยใครบางคนที่ใช้เวลดอนมาเป็นเครื่องมือ ร่างบางหันหลังวิ่งหนีก่อนที่วงเวทพันธนาการจะปรากฏใต้เท้าแล้วฉุดหญิงสาวให้ล้มลงกับพื้นและขยับตัวไม่ได้

“ท่านพี่ ข้าขอโทษ” เด็กหนุ่มมองพี่สาวที่พยายามตะเกียกตะกายหนีไปแต่เธอขยับไม่ได้ ถ้ารู้ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ เขาจะไม่มาที่กำแพงกั้นชายแดนเพื่อรอพบพี่สาวแน่

ย้อนกลับไปในช่วงที่เซซาเนียพาเซเรียสมาให้เวลดอนรู้จัก เป็นครั้งแรกที่เจ้าชายแห่งโรซานได้พบหน้าหลาน เด็กคนนั้นน่ารักมาก แม้จะเป็นลูกครึ่งปีศาจแต่ก็ไม่ต่างจากเด็กทั่วไปเลย เมื่อหญิงสาวกับลูกชายกลับไปพร้อมปีศาจหนุ่ม คนเป็นน้องชายที่กำลังเดินลงจากกำแพงจึงเห็นว่ามีแมลงเวทดักฟังเสียงเกาะอยู่ ตอนนั้นเขาถึงรู้ว่าความแตก พอจะหนีก็ไม่ทันเพราะคู่หมั้นของพี่สาวดักทางไว้หมดแล้ว!

“เวลดอนเป็นน้องชายเจ้า บางทีอาจรู้เรื่องที่เจ้าหายไปถึงได้ขึ้นมาที่กำแพงทุกวัน คิดไว้ไม่ผิดที่สั่งให้เทเลอร์แอบนำแมลงเวทดักฟังไปปล่อยไว้ตามกำแพง จนกระทั่งรู้ว่าพวกเจ้าได้พบกัน” เจ้าของเสียงคุ้นหูทำให้นัยน์ตาสีเขียวน้ำทะเลเบิกกว้าง เซซาเนียจึงเงยหน้ามองผู้มาใหม่อย่างตื่นตระหนก

“ทะ...ท่านพ่อ”

“ใช่ พ่อเอง พ่อที่สั่งให้เจ้ากลับบ้านแต่เจ้ากลับหนีตามผู้ชายไปอยู่ที่อื่น” ไม่มีใครรู้ว่าออร์ดิอุสมาที่ชายแดนตั้งแต่ตอนไหน ทว่าสีหน้าของชายวัยกลางคนในยามนี้แสดงออกว่าโกรธมาก “เจ้ารักปีศาจใช่ไหม แถมยังมีลูกกับมันอีก วาเรียสเป็นใคร เซเรียสเป็นใคร ตอบ!”

“...” แม้จะกลัวมากแต่หญิงสาวก็ปิดปากเงียบ เธอจะพูดออกไปไม่ได้ว่าทั้งสองเป็นใครไม่อย่างนั้นเหตุการณ์อาจซ้ำรอยเหมือนแม่ของเธอ!

“ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร อย่าหาว่าพ่อคนนี้ใจร้ายนักล่ะ เอาตัวไป! ทั้งพี่ทั้งน้องเลย!” สิ้นคำสั่งประกาศิต ทหารโรซานก็พากันเข้ามาจับตัวสองพี่น้องแล้วพาลงจากกำแพงไป ระหว่างนั้นเซซาเนียสวนทางกับเทเลอร์พอดี หญิงสาวจึงจ้องหน้าอดีตคู่หมั้นเขม็ง

“เจ้าหญิง”

“เจ้าคงชอบแบบนี้สินะ ในที่สุดข้าก็กลับมาอยู่ในกรงแล้ว” เจ้าหญิงแห่งโรซานเอ่ยเสียงเย็น นัยน์ตาเต็มไปด้วยความโกรธ เกลียด ชิงชังอย่างที่สุด ผู้ชายคนนี้อีกแล้วที่ทำให้เธอไม่มีความสุข มีแต่เรื่องเจ็บปวดมาให้ตลอด

“โรซานคือบ้านของท่าน ไม่ใช่แดนมืด บางทีปีศาจตนนั้นอาจวางยาเสน่ห์กับท่าน ทำให้ท่านหลงรักและแต่งงานด้วยจนกระทั่งมีทายาท แต่ไม่เป็นไร ข้าไม่รังเกียจหรอก” ชายหนุ่มกล่าวเสียงเรียบ แต่กลับถูกเซซาเนียหัวเราะใส่ เธอควรจะขำหรือร้องไห้ดีที่เขายังอุตส่าห์หวังว่าจะได้แต่งงานกับเธอ

“ฮ่า ๆๆ ถ้าคิดว่าข้าจะยอมแต่งงานกับเจ้าล่ะก็ฝันไปเถอะ! ข้าไม่ยอมมีสามีสองคนเด็ดขาด! ข้ามีคนรักและสามีคนเดียวเท่านั้น! ถ้าเจ้ากล้าแต่งงานกับข้า! ข้าก็ขอสาปแช่งให้ตระกูลเอวาลีนพังพินาศ! ไม่มีวันเจริญรุ่งเรือง! ทุกวันทุกคืนมีแต่ความล่มจม! ประเทศโรซานก็เช่นกัน! ถ้าให้ข้าแต่งงานกับคนอื่น ขอให้มันล่มสลายไปเลย!!!” เซซาเนียตะโกนออกมาสุดเสียงซึ่งมันเต็มไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวดและเกลียดชังที่อัดแน่นอยู่ในใจ คลื่นพลังบางอย่างแผ่ออกมาจากร่างบางพร้อมกับเสียงฟ้าคำราม เทเลอร์ถึงกับหน้าซีดเผือด สิ่งที่เธอตะโกนออกมาคือคำสาปแช่งที่เป็นจริงแน่ถ้ายังมีใครคิดจะบังคับเธอให้แต่งงาน

เธอมีความสุขที่ได้อยู่กับคนรัก

เธอมีความสุขที่ได้สร้างครอบครัวของตัวเอง

แต่วันหนึ่งทุกอย่างก็พังลง

และเธอก็กลายเป็นนกน้อยในกรงทองอีกครั้ง!