EPISODE - 01 / 2

สวบ..

หลังจากที่อยู่คนเดียวในห้องทึบๆ ที่มีแค่แสงไฟช่วยเพิ่มความสว่างก็ล้มตัวนั่งลงบนเตียงหนานุ่มที่ใช้หลับนอนมาตลอดเกือบสองเดือน

'แม้แต่ความเป็นเพื่อน ฉันก็ให้เธอไม่ได้'

เสียงใสๆ ในความทรงจำเมื่อเกือบสองเดือนก่อนดังขึ้นมาหลอกหลอนอีกครั้ง

"แก้มใส" เรียกชื่ออดีตเพื่อนรักที่ฉันเคยทำเลวกับเธอด้วยความเจ็บปวด

"ป่านนี้เธอจะเป็นยังไงบ้างนะ" เอนกายทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาบนเตียงกว้าง

สายตาเหม่อมองเพดานสีขาวที่มีหลอดไฟสีเหลืองนวลๆ ส่องสว่างอยู่

'แก้มใส' ที่ฉันเอ่ยถึงคืออดีตเพื่อนรักตั้งแต่เรียนมัธยมมาด้วยกัน และคนที่เป็นต้นเหตุทำให้ฉันต้องเป็นคนเลวในสายตาเพื่อนรักและคนอื่นๆ คือเขา 'กรุงโซล'

อดีตผู้ชายที่ฉันเคยสารภาพรัก ปัจจุบันคือสามีของอดีตเพื่อนที่เพิ่งแตกหักกัน

แต่จะโทษว่ากรุงโซลผิดคนเดียวก็คงไม่ถูก เพราะถ้าวันนั้นฉันไม่วางแผนกับ 'ดาด้า' ที่จงเกลียดจงชังแก้มใสอยู่ตัดเบรกรถเธอฉันคงไม่รู้สึกเป็นทุกข์แบบนี้

พูดถึงดาด้าฉันยังไม่รู้เลยว่าหลังจากที่เรื่องราวทุกอย่างถูกเปิดเผยเธอเป็นยังไงบ้าง จะทุกข์ทรมานเหมือนฉันตอนนี้หรืออยู่อย่างสุขสบายกับ 'เฮียเซน' ญาติผู้พี่ที่เคยหักหลักฉันมาแล้วครั้งหนึ่ง

แต่ถ้าทั้งสองคนที่เอ่ยมาสุขสบายดีฟ้าคงลำเอียง ในเมื่อเราสามคน ฉัน ดาด้า เฮียเซน ต่างก็ร่วมเลวด้วยกันทำไมฉันถึงต้องมารับกรรมอยู่คนเดียวแบบนี้

แกร้ง!

สะบัดหัวไล่ความคิดที่มีแต่บั่นทอนจิตใจออกไปให้หมด ก่อนจะลุกขึ้นนั่งหย่อนขาลงขอบเตียง มองไปรอบๆ ห้องที่ไม่มีแม้หน้าต่างสักบาน นี่ฉันทนอุดอู้อยู่ในห้องนี้ได้ยังไงกันนะตั้งเกือบสองเดือน นึกย้อนไปถึงวันแรกที่ถูกไททันพามากักขังไว้ที่นี่แล้วมันน่าโมโห

หลังจากที่ฉันถูกแก้มใสตัดขาดความสัมพันธ์ฉันเพื่อนเสร็จไททันคนสารเลวก็ลากฉันออกจากห้องผู้หญิงในสตอคของเฮียเซนที่ชื่อน้ำฟ้า เขาถือวิสาสะมัดมือปิดตาแล้วยัดฉันเข้ามาในรถ ก่อนจะพาฉันเข้ามาขังในห้องทึบๆ ห้องนี้

แกรก แอดดด

ฉันเช็ดพื้นเสร็จพอดีกับเสียงประตูที่ถูกเปิดเข้ามาอีกครั้งด้วยฝีมือผู้ชายคนเดิม

"แบบนี้หน่อย ค่อยน่ารัก"

ฟังเหมือนเขาจะชมแต่เปล่าเลยนั่นน่ะประชดต่างหาก

ฉันในสายตาไททันไม่ได้ดูน่ารักน่าทะนุถนอมตั้งแต่เราเป็นคู่หมั้นกันแล้ว

"อย่าลีลาไททัน" ฉันส่งสัญญาณทางสายตาให้เขาปลดพันธนาการโซ่ตรวนนี้ออกสักที "จะรีบร้อนไปไหน ฉันไม่ได้ปล่อยเธอเป็นอิสระสักหน่อย"

"ไททัน!!" ตะโกนก้องเมื่อไททันเย้าแหย่ด้วยสายตาที่สื่อออกมาว่า ฉันคือลูกไก่ในกำมือเขา อย่าคิดหนีเสียให้ยาก

"ไม่ต้องเรียกบ่อย ชื่อฉันมันจะแปดเปื้อน"

"..." ฉันได้แต่จิกเล็บเข้าฝ่ามืออย่างนิ่งๆ ไม่ตอบโต้ใดๆ แม้ในใจอยากจะล้วงคออ้วกมันเสียตรงนี้ให้กับคำว่า 'แปดเปื้อน' ของเขา

ทำราวกับตัวเองเป็นผู้ชายใสสะอาดไม่อยากเกลือกกลั้วกับคนเลวๆ อย่างฉันทั้งๆ ที่การกระทำมันบอกโต้งๆ อยู่ว่า เราสองคนมันเลวไม่ต่างกัน

"จะเปลี่ยนเสื้อผ้าหรืออกไปชุดนี้?" เขามองมาที่ชุดบนตัวฉัน

สองเดือนที่ผ่านมาฉันต้องทนใส่เสื้อผ้าของผู้ชายตรงหน้า ยังดีหน่อยที่เขายังซื้อของใช้ผู้หญิงมาไว้ให้พอผัดเปลี่ยนทำความสะอาดอยู่ไม่กี่ชุด

"พูดเหมือนฉันมีชุดดีๆ ให้ใส่" ประชดกลับนิ่งๆ คนถูกประชดทำเพียงยิ้มมุมปากหน่อยๆ ก่อนจะเดินมาปลดโซ่ให้

"เดิน" มือแกร่งผลักดันไหล่ฉันเล็กน้อยให้เดินออกไปจากห้องทึบๆ นี้

"อยู่ตรงนี้แหละ อย่าเที่ยวถเลไถลไปไหน" ดวงตาสีฟ้าอมเทามองมาอย่างนิ่งๆ ก่อนจะเดินออกไป ปล่อยให้ฉันนั่งอยู่ศาลาริมน้ำที่สวนหลังบ้านคนเดียว

"คงจะออกไปได้หรอกเล่นล่ามโซ่ฉันไว้กับเสาขนาดนี้"

คล้อยหลังร่างหนาฉันบ่นให้เขาอย่างหัวเสีย นี่เหรออิสระที่เขาบอก

อ้อ ลืมไป เขาบอกแค่จะปล่อยฉันขึ้นมาสูดอากาศหายใจนี่นะ

"อย่าให้ฉันหลุดไปได้นะไททัน ไอ้คนสารเลว" กำหมัดแน่นก่อนจะทุบมันลงบนโต๊ะหินอ่อนตรงหน้า ถามว่าไม่เจ็บมือเหรอ? ตอบเลยว่า ไม่!

ความรู้สึกเจ็บคงจะกัดกินฉันจนชินชาไปแล้วล่ะมั้ง