คลั่งรัก 6

หลายวันต่อมา

ในที่สุดฉันก็ได้สวมชุดนักศึกษาเหมือนคนอื่น ๆ สักที ยืนหมุนตัวซ้ายขวาอยู่หน้ากระจกเพื่อตรวจสอบความเรียบร้อยของเสื้อผ้าที่สวมอยู่ เสียงประตูห้องก็ดังขึ้น

“เชิญค่ะ”

“คุณเพลิงกัลป์ให้มาตามลงไปรับประทานอาหารเช้าค่ะ”

เธอคือแม่บ้านที่อยู่ประจำเพนต์เฮาส์นี้

“ค่ะ” ฉันพยักหน้าพร้อมขยับมุมปากยกขึ้นเล็กน้อย หยิบกระเป๋าสะพายแบรนด์ดังที่เฮียเทพเอามาให้เมื่อวันก่อนพาดไหล่

จะว่าไปแล้ว ข้าวของเครื่องใช้ฉันที่เกี่ยวกับการไปมหาวิทยาลัยฉันไม่เคยได้จัดการเองเลยสักอย่างเดียว แม้กระทั่งชุดนักศึกษาของตัวเอง คุณเพลิงกัลป์ก็ยังให้คนอื่นจัดการให้ โชคดีที่ไซซ์พอดีตัวฉันเลยไม่เป็นปัญหา ลิฟต์จอดที่ชั้นล่างสุด ฉันเดินออกมาแล้วตรงดิ่งไปที่โต๊ะอาหารทันที

“วันนี้เรียนวันแรก ตั้งใจล่ะ” เสียงทุ้มเอ่ยบอก

มือเขายังถือแก้วกาแฟดำของโปรดขึ้นจิบตามกิจวัตรประจำวัน แต่วันนี้ดูผิดแผกไปจากทุก ๆ วัน เมื่อเขาสวมเพียงแค่เสื้อยืดแขนยาวสีดำตัวเดียว

“ค่ะ” ตอบได้เพียงคำเดียวสั้น ๆ ทั้ง ๆ ที่ในใจอยากถามมากว่าวันนี้เขาไม่ได้ออกไปไหนเหรอ

“วันนี้เลิกเที่ยง เดี๋ยวเทชิจะเป็นคนไปรับกลับมาที่นี่”

เขารู้ตารางเรียนฉันหมดเลย ก็นะ... เขาเป็นคนจัดการทุกอย่างให้เองนี่

“วันนี้คุณเพลิงกัลป์ไม่ได้ไปไหนเหรอคะ”

ในที่สุดก็เผลอถามออกไป อีกคนตวัดสายตามองมาแต่ไม่ได้ดุมาก

“ฉันว่าจะพาเธอไปซื้อของใช้”

ของใช้?

ยังต้องมีของใช้อะไรอีก เท่าที่มีอยู่ฉันว่าก็มีครบทุกอย่างแล้วนะ

“ค่ะ” แม้ในใจจะอยากถามว่าต้องซื้ออะไรเพิ่ม แต่เพราะเป็นเพียงผู้อาศัยเลยไม่กล้าถามซักไซ้ให้มากความ

“กินสิ”

คนตัวโตที่นั่งอยู่หัวโต๊ะส่งสัญญาณให้ฉันทานอาหารตรงหน้า วันนี้เป็นอาหารเช้าสไตล์ตะวันตกง่าย ๆ ฉันตั้งใจลงมือทานอย่างมีมารยาท แต่ก็ยังมีเหลือบตามองอีกคนที่วัน ๆ ในเวลาเช้า ๆ เอาแต่จิบกาแฟไม่แตะอาหารใด ๆ

“มีอะไร”

เหมือนเขาจะรู้ว่าฉันแอบมองเลยถามขึ้น

“หนูเห็นคุณเพลิงกัลป์ทานแต่กาแฟทุกเช้า ไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ”

อยากตีปากตัวเองอีกแล้ว ทำไมชอบยุ่งเรื่องคนอื่นด้วยนะ เขามองหน้าฉันเล็กน้อย ก่อนจะสั่นกระดิ่งที่วางไว้บนโต๊ะ สักพักแม่บ้านก็วิ่งกระหืดกระหอบมา

“คุณเพลิงกัลป์ต้องการอะไรคะ”

“เอาอาหารมาเพิ่มอีกชุด”

ฉันได้แต่ทำหน้างง ๆ มองเขาตาปริบ ๆ

ไม่ใช่ว่าเอามาเพิ่มให้ฉันใช่ไหม?

“ของคุณเพลิงกัลป์หรือคุณฟางเซียนคะ”

แม่บ้านถามเสียงอ้อมแอ้ม

“ของฉัน”

ขะ...ของเขา!

ไม่ใช่แค่ฉันที่ตกใจ แม่บ้านเองก็ดูแปลกใจเหมือนกันที่เจ้านายสั่งเธอแบบนั้น

“เร็วสิ!”

“ค...ค่ะ” แม่บ้านคนเดิมรีบค้อมหัวรับคำสั่งแล้ววิ่งกลับไปจัดการสิ่งที่เจ้านายต้องการ

“กินต่อสิ”

รีบก้มหน้าตักอาหารจานตัวเองทานต่อเงียบ ๆ พลางคิดในใจ

‘เขาคงไม่ได้ทำแบบนั้นเพราะคำพูดฉันใช่ไหมนะ?’

บนโต๊ะอาหารยังคงเงียบเช่นเดิม จนเฮียเทพเดินเข้ามา

“วันนี้มีแขกมาขอพบนายตอนเที่ยงตรงครับ”

“ใคร?”

คนที่กำลังใช้มีดหั่นเนื้อบนจานปรายตาขึ้นมองลูกน้องที่ยืนราย งานแค่แวบหนึ่ง

“คุณเคโกะครับ”

ชื่อน่ารักจัง เหมือนชื่อคนญี่ปุ่นเลย

“เลื่อนนัด เที่ยงนี้ฉันต้องไปทำธุระ”

“แต่วันนี้นายไม่มีธุระที่ไหนนี่ครับ”

มือฉันเหงื่อออกเมื่อเผลอนึกเข้าข้างตัวเองถึงธุระที่อีกคนว่า

“ไม่ต้องรู้มาก บอกไปตามนั้น”

“แต่...”

“ไม่มีแต่!”

“ครับนาย”

เมื่อกี้ตกใจจนเกือบทำส้อมหลุดมือ คุณเพลิงกัลป์ตะคอกเฮียเทพจนเสียงดังสะท้อนก้องทั้งห้องอาหาร

“ตกใจเหรอ” สายตาคมมองมาทางฉันอย่างสังเกตอาการ

“นะ...นิดหน่อยค่ะ”

ไม่หน่อยแล้วละ ใจฉันมันเต้นแรงมากเพราะอาการตกใจเสียงเขาเมื่อกี้

“ถ้าอิ่มแล้วก็ไปเรียนเถอะ”

ฉันรีบรวบช้อนกับส้อมไว้มุมจานอย่างไม่อิดออด ยกแก้วน้ำเปล่าขึ้นดื่มแค่จิบ ๆ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วยืนตัวตรงยกมือไหว้อีกคนที่เพิ่งออกคำสั่ง

“เดี๋ยว!”

หันหลังให้เขาได้ยังไม่เต็มตัวดี คนตัวสูงก็เหมือนเดินมายืนอยู่ด้านหลังเพราะฉันรู้สึกเหมือนระยะห่างเรามันใกล้ลง

“เอานี่ไป ไว้ใช้จ่ายที่มหา’ลัย”

เงินจำนวนหนึ่งถูกยื่นมาให้ทั้ง ๆ ที่ฉันยังหันหลังให้เขา

พอเห็นจำนวนแบงก์ที่ค่อนข้างหนากว่าการให้ไปเรียนธรรมดาทำฉันรีบดันมือเขาพร้อมเงินนั้นกลับไป

“นี่มันเยอะไปค่ะ” ถึงฉันจะเพิ่งมาอยู่ที่ไทยเกือบห้าเดือน แต่ฉันก็รู้จักศึกษาค่าเงินบาทรวมถึงมารยาทต่าง ๆ ที่นอกเหนือจากแม่ที่เป็นคนจีนสอนไว้เป็นอย่างดี

“นี่เรียกเยอะ?”

ใช่สิ ก็เขารวย เงินแบงก์สีเทาแค่ห้าหกใบ คงเรียกเยอะสำหรับเขาไม่ได้

“ที่นั่นคงไม่ต้องพกเงินเยอะขนาดนี้มั้งคะ”

ฉันยังไม่ยื่นมือไปรับเงินก้อนนั้น ซ้ำยังก้าวถอยหลังเว้นระยะห่างออกมาอีกหนึ่งก้าว

“เอาไป ควักออกมาแล้วขี้เกียจเก็บเข้าที่เดิม”

แบบนี้ก็ได้เหรอ?

แค่เอาเงินเก็บไว้ในกระเป๋าสตางค์เหมือนเดิมมันยากขนาดนั้นเลย

“แต่ว่า...”