บทที่ 5

เธอใช้เวลาอาบน้ำไม่นานก็กลับเข้ามาในห้องนอนของธารณ์อีกครั้งพร้อมกับที่นอนปิกนิก จัดการปูที่นอนตรงมุมห้องซึ่งอยู่อีกฝั่งของเตียงนอน โคมไฟตรงหัวเตียงถูกเปิดทิ้งไว้ตามปกติเช่นทุกวัน เมื่อเห็นว่าเขานอนหลับสนิทไปแล้วเพียงดาวที่อยากพักผ่อนเต็มทีก็ล้มตัวลงนอน ไม่นานนักก็ผล็อยหลับไปในเวลาอันรวดเร็ว

ตุบ!!

เสียงของตกกระทบกับพื้นห้องปลุกหญิงสาวให้สะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก

เพียงดาวปรือตาขึ้นมองไปยังเตียงนอนของเจ้านายหนุ่มก็เห็นขวดน้ำตกอยู่บนพื้นห้องส่วนตัวเขากำลังควานหาของอะไรบางอย่างอยู่ เธอรีบลุกขึ้นแล้วเดินตรงเข้าไปหาอีกฝ่ายทันที มือเล็กหยิบขวดน้ำที่ตกอยู่ขึ้นมาถือไว้

“คุณธารณ์หาขวดน้ำอยู่เหรอคะ”

“ใช่ ผมหิวน้ำ คุณมาทำอะไรที่ห้องผม” น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ยถาม รู้สึกปวดหัวแล้วก็ยังรู้สึกหนาวมาก เมื่อตอนหัวค่ำยังไม่มีอาการแบบนี้เลยด้วยซ้ำ

“เอ่อ คือ ดาวกลัวคุณธารณ์จะไข้ขึ้นสูงกลางดึกเลยเอาที่นอนปิกนิกมานอนที่นี่ค่ะ เดี๋ยวดาวเอาน้ำให้นะคะ” มือเล็กเปิดฝาขวดเสร็จก็เทน้ำใส่แก้วแล้วยื่นส่งให้เขา ธารณ์ดื่มน้ำจนหมดแก้วก่อนจะยื่นแก้วน้ำส่งคืนให้เธอ

เพียงดาวนิ่วหน้าด้วยความตกใจขณะที่นิ้วแตะสัมผัสโดนผิวด้านหลังฝ่ามือที่ร้อนลวกของธารณ์

“ผมปวดหัวมากแล้วก็หนาวมากด้วย” ธารณ์ทิ้งตัวลงบนที่นอนด้วยความหงุดหงิด มือทั้งสองดึงผ้านวมขึ้นมาห่มคลุมตัวเองไว้มิดชิด ใบหน้าคมคายแดงก่ำร่างกายสั่นเทาราวกับจับไข้

เพียงดาวเบิกตากว้างความตกใจขณะที่ฝ่ามือแตะสัมผัสบนหน้าผากที่ร้อนลวกของธารณ์

“ตัวคุณร้อนจี๋เลย เดี๋ยวดาวขอวัดไข้หน่อยนะคะ” หญิงสาวรีบเดินไปหยิบกล่องอุปกรณ์ที่มีทั้งยาสามัญประจำบ้านและปรอทวัดไข้ตรงมายังเตียงนอน หลังจากวัดไข้เสร็จสีหน้าเธอก็ยิ่งดูวิตกกังวลมากกว่าเดิม

“สี่สิบสององศา!! ขะไข้สูงจัง คุณรีบกินยาก่อนนะ เดี๋ยวดาวจะเช็ดตัวให้ ไข้จะได้ลดลงเร็วๆ ”

หลังจากให้ธารณ์กินยาเสร็จ เธอก็นำกะละมังพลาสติกใบเล็กใส่น้ำอุ่นพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดตัวให้เขา

“ดาวจะเช็ดตัวให้ คุณธารณ์ช่วยนอนดีๆ หน่อยได้ไหมคะ”

“คุณธารณ์!”

เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังนอนงองุ้มเอาผ้าพันกายไว้อย่างแน่นหนาก็อดทำเสียงดุออกไปไม่ได้ เธอตัวเล็กกว่าเขามากไม่มีแรงมากพอจะจับพลิกคนตัวโตกว่าได้ถนัด ถ้าอีกฝ่ายยังไม่ให้ความร่วมมือแบบนี้เธอก็จนปัญญา

ถ้าเช็ดตัวแล้วไข้ยังไม่ลดหรืออาการหนักกว่านี้เธอคงต้องไปตามผ่องศรีที่เรือนเล็กด้านหลังบ้านพัก

“อืม หนาวจัง” ริมฝีปากหนาบ่นพึมพำออกมาขณะพลิกกายขึ้นนอนหงายตามที่อีกฝ่ายบอก

หลังจากดึงผ้าห่มออกจากร่างกำยำได้มือบางเอื้อมมือออกไปปลดกระดุมเสื้อนอนออกก่อนจะใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นหมาดๆ เช็ดไปบนใบหน้า ซอกคอลงมาจนถึงกลางลำตัว

“นะ..หนาวชะมัดเลย คุณช่วยทำเร็วๆ หน่อยได้ไหม” ธารณ์ขบกรามแน่น รู้สึกหนาวจนตัวสั่น

“คุณช่วยยกสะโพกขึ้นหน่อยได้ไหม ดาวจะได้ถอดกางเกงออก” เพียงดาวเอ่ยบอก พยายามข่มความอายเมื่อต้องเช็ดช่วงล่างให้เขาด้วย

ธารณ์ทำตามที่เธอบอกอย่างว่าง่ายเพราะอยากให้เสร็จเร็วๆ หลังจากเช็ดตัวเสร็จเธอก็จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ให้เขา ให้กินยาลดไข้ แปะแผ่นเจลลดไข้ไว้บนหน้าผากก่อนจะห่มผ้าเพิ่มให้อีกสองผืนตามที่เขาสั่ง เพียงดาวสังเกตว่าธารณ์มองมาทางเธออยู่ตลอดเวลา ดวงตาสีนิลอมเทาดูสงบนิ่งแต่กลับแฝงไว้ด้วยพลังงานบางอย่าง ทั้งที่รู้ดีว่าเขามองไม่เห็นอะไรแต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้รู้สึกร้อนวูบวาบแปลกๆ ขึ้นมา

“คุณธารณ์นอนเถอะค่ะ เดี๋ยวอีกสักพักดาวจะวัดไข้คุณดูอีกที”

ถ้าไข้ยังสูงอยู่เธอคงต้องไปตามป้าผ่องศรีมาช่วยดูเขาอีกแรงหนึ่ง ลำพังแค่เจ็บไข้ได้ป่วยธรรมดาก็ไม่มีปัญหาอะไรแต่ถ้ายังมีไข้สูงต่อเนื่องก็อาจเป็นอันตรายถึงชีวิตได้

คนบนเกาะทุกคนต่างรู้ดีว่าการเอาเรือออกช่วงมีมรสุมมันอันตรายแค่ไหนและเป็นไปไม่ได้เลยที่เรือจะรอดไปจนถึงฝั่งได้อย่างปลอดภัย

“ขอบคุณ ผมรู้สึกดีขึ้นบ้างแล้ว” มือหนากระชับผ้าน่วมไว้แน่นก่อนพลิกกายตะแคงข้างหันหลังให้อีกฝ่าย

“ถ้ามีอะไรก็เรียกดาวได้ตลอดนะคะ”

เพียงดาวยืนมองเจ้านายหนุ่มที่นอนนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ตัดสินใจยกเก้าอี้มานั่งข้างเตียงนอนของเขา อีกสามสิบนาทีเธอก็ต้องวัดไข้ดูอีกรอบอยู่ดี