INSIDE ME | 01 รู้สึกผิด?

ใช่ว่าคำพูดนั้นจะไม่ดัง แต่มันดังจนเธออึ้งกินเหมือนกัน ไหนบอกอ้วนก็รัก อ้วนก็เลี้ยงไหวแล้วทำไมวันนี้เขาทำเหมือนไม่อยากเข้าใกล้แบบนี้ สายตาที่เคยมองมาด้วยความเอ็นดูหายไปไหน เหลือเพียงความว่างเปล่าจนน่าใจหาย

‘ไหนบอกว่าอ้วนก็รักไง’

“พี่โฮปไม่รักน้องมีเทอเหรอ” หัวคิ้วย่นเข้าหากัน เธอจ้องใบหน้าคมคายผ่านดวงตาที่แสดงออกถึงความผิดหวังอย่างชัดเจน นัยน์ตาสีดำขลับสะท้อนเงาเธอหากแต่มันกลับไร้ความรู้สึก

“…” โฮปเบือนหน้าไปมองทางอื่น นั่นก็เป็นคำตอบที่ชัดเจนแล้วว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับเธอแม้กระทั่งคำพูดก็ไม่ได้กลั่นกรองออกมาจากความรู้สึก “พี่โฮป…อึก ไม่รักมีเทอแล้ว”

“เดี๋ยว มีเทอเดี๋ยวก่อน” โฮปพยายามเรียกมีเทอที่วิ่งออกไปโดยไม่หันกลับมามองเขา กระเป๋าสัมภาระเธอก็วางอยู่ตรงนี้เขาจึงลากมันไปขึ้นรถแล้วต่อสายหาแม่

(ว่าไงลูก)

“บ้านอาวิไลยังอยู่ที่เดิมไหม”

(ทำไมถามแบบนี้ล่ะ แล้วโฮปเจอน้องมีเทอแล้วเหรอลูก) ชไมพรถามลูกชายเสียงเรียบแม้ในใจลุ้นกับคำตอบจนเผลอกัดริมฝีปากตัวเอง

“เจอแล้ว”

(แม่โล่งอกไปที แล้วพี่โฮปจะไปส่งน้องเหรอลูก) ผู้เป็นแม่ยิ้มหวานเพราะคิดว่าลูกชายคงโทร. มาถามทางไปบ้านมีเทอแน่นอน

“ไม่ ไปส่งกระเป๋า”

(ยะ…ยังไงพี่โฮป แม่งงกับคำพูดลูก)

“เจอแล้ว วิ่งหนีไปแล้วทิ้งกระเป๋าไว้ ผมจะเอากระเป๋าไปส่งให้ที่บ้านน้องมีเทอ”

(ฮะ!!) ผู้เป็นแม่ตะเบ็งเสียงใส่โทรศัพท์จนโฮปเบือนหน้าหนีกับเสียงแหลมๆ ของนาง (กะ…แกว่าน้องวิ่งหนีไป มันเกิดอะไรขึ้นโฮป)

“แม่มีหน้าที่ตอบผมเท่านั้นว่าบ้านอาวิไลอยู่ที่เดิมไหม”

(ยะ…อยู่ที่เดิม)

“แค่นี้นะครับ” พอได้คำตอบแล้วก็วางสายจากแม่ทันทีแม้หลังจากนั้นแม่จะโทร. กลับมาเป็นสิบๆ สายเขาก็ไม่ได้ใส่ใจเพราะถือว่าทำภารกิจสำเร็จแล้ว ให้มารับก็คือมารับ…รับแค่กระเป๋ากลับบ้านก็ถือว่ามารับ!

@สามเดือนต่อมา

หลังจากวันนั้นเขาก็ไม่ได้เจอกับมีเทออีก เธอหายเงียบไปราวกับไม่มีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้ เรื่องที่น่าแปลกที่สุดคือแม่ไม่เซ้าซี้เขาอย่างเคย นางเฉยเมยกับเรื่องนี้เหมือนกำลังวางแผนอะไรสักอย่างโดยที่รอให้เขาติดกับดักอยู่ และเรื่องนี้ก็ทำให้โฮปคิดไม่ตก

“นั่งทำหน้าเครียดทำไมวะ กูเห็นมึงทำหน้าแบบนี้มาหลายครั้งแล้วนะ” คำถามเชิงเป็นห่วงของวอร์เหมือนสายลมพัดผ่านหูโฮปไปเท่านั้น เพราะโฮปไม่รับรู้การมาของเพื่อนด้วยซ้ำ “โฮป! โว๊ย!!”

“ตะโกนทำไม”

“ทำไม? ทำไมมึงไม่ตอบกูครับผม”

“เฮ้อ! กูถามอะไรมึงหน่อย”

“ว่ามา”

“มึงเคยปากหมาใส่ใครแบบไม่ตั้งใจไหมวะ แล้วคนที่เราปากหมาใส่เขาหายไปเป็นเดือนๆ ไร้การติดต่อแบบหายเงียบเลยอย่างเนี่ย เป็นมึงมึงจะทำยังไงวะ”

วอร์กอดอกทำหน้าครุ่นคิด

“แล้วมึงไปปากหมากับใครมาล่ะวะโฮป ปกติกูก็ปากหมาไปทั่วอะ แต่ไม่มีใครหายนี่”

โฮปถอนหายใจพรืดใหญ่ ไม่รู้ว่าเขาคิดผิดหรือคิดถูกที่ถามวอร์เรื่องนี้

“แล้วมึงไปปากหมากับใครมา อย่าบอกนะว่ากับสาวสวยที่ถูกใจ”

“ไม่ใช่”

“ไม่ใช่เท่ากับเรื่องจริง”

“ไม่ใช่สาวสวย” ประโยคถัดมาทำเอาวอร์หุบยิ้มทันที

“ไม่ใช่สาวสวย? ยังไงวะ” เขาก็ไม่เข้าใจเพื่อนเหมือนกัน โฮปต้องการจะสื่ออะไรและเขาเป็นอะไรกันแน่ “มึงนี่ท่าจะอาการหนักนะ หรือแม่บังคับทำงานหนักไป?”

หรือว่าอาการเพี้ยนๆ แบบนี้เป็นเพราะเพื่อนเขาทำงานหนักจนหลอน ตั้งแต่เรียนจบมาโฮปก็เข้าไปทำงานในบริษัทของพ่อในระหว่างรอรับปริญญา

“ไม่ใช่” เขาปฏิเสธเสียงเรียบ มองแก้วเหล้าในมือฝ่าความมืดสลัว “ช่างเถอะ มึงจะดื่มต่อไหม”

“ก็ต้องดื่มอยู่แล้ว”

“งั้นกูอยู่เป็นเพื่อนแล้วกัน”

“โทร. ชวนไออุ่นแล้วมันบอกว่ากำลังกล่อมเมียนอนอยู่” โฮปถอนหายใจออกยาวๆ หลังวอร์พูดจบประโยคนั้น

“นี่พูดให้ตลกหรือเรื่องจริง?”

“จริงสิวะ งั้นมึงดูนี่” วอร์เปิดข้อความที่ไออุ่นส่งมาให้โฮปอ่าน แม้ไม่ได้มีประโยคที่เขาเอ่ยออกไปแต่ก็พอเดาได้ว่าไออุ่นกำลังทำสิ่งนั้นจริงๆ “มันคลั่งรักน้องเลิฟยูจะตาย”

“อืม” โฮปจ้องแก้วเหล้าเงียบ ๆ จังหวะนั้นมีกลุ่มวัยรุ่นผู้หญิงเดินผ่านโต๊ะเขากับวอร์ไปด้านหลังเพราะตรงที่เขานั่งเป็นโซนวีวีไอพีที่ติดกับระเบียงซึ่งมองจากข้างบนลงไปด้านล่างสามารถเห็นได้ถ้วนทั่วบริเวณ

“แจ่มมากเลยนะ” วอร์บุ้ยปากไปด้านหลังซึ่งเป็นกลุ่มเด็กวัยรุ่นที่เพิ่งเดินผ่านไปเมื่อครู่นี้ โฮปไม่ได้หันไปมองตามวอร์ทำเอาเขาแปลกใจมาก “แปลก”

“แปลก?”

“มึงอะครับแปลก”

“กูอยากดื่มเงียบๆ” วอร์ที่ตั้งท่าจะตอบกลับต้องหยุดชะงักค้างแล้วกลืนคำพูดนั้นลงคอ

“อืม ๆ” ด้วยเพราะไม่อยากเซ้าซี้วอร์จึงเงียบ ระหว่างนั้นเขาก็สังเกตสีหน้าโฮปด้วย ครู่หนึ่งเหมือนโฮปทำหน้าสำนึกผิดแต่อีกครู่หนึ่งก็เหมือนไม่ได้สะทกสะท้านอะไร และเป็นแบบนี้มาได้สักพักแล้วจนเขาอดที่จะถามไม่ได้ “สรุปมึงไปปากหมาใส่สาวที่ไหน อย่าบอกกูว่าไม่นะ เพราะสีหน้ามึงมันฟ้อง”

“เฮ้อ”

“ยังไง”

“…” โฮปถูกมองด้วยความกดดันจากวอร์

พรึบ!

“อ้าวเฮ้ย” วอร์โวยวายที่จู่ ๆ โฮปก็ผลุนผลันลุกขึ้นยืน

“ไม่เสือกนะครับ” ชายหนุ่มเลิกคิ้วให้เพื่อนรักอย่างยียวนก่อนที่จะเดินลงไปชั้นล่างโดยที่ไม่รู้ตัวว่าถูกสายตาคู่หนึ่งจ้องมองอยู่ตลอดเวลา

“หึ…”