ตอนที่3.เขาเป็นคนแบบไหนกันแน่

เพชรน้ำหนึ่งไม่เคยมาที่นี่ ไม่แปลกถ้าพลอยพัดชาจะไม่รู้จักคนงาน และห้องหับต่างๆภายในบ้านหลังนี้ จากข้อมูลที่แฝดพี่บอกเอาไว้ เพชรน้ำหนึ่งเคยไปที่ทำงานกับคอนโดของเขาเท่านั้น หลังจากที่เขาประสบอุบัติเหตุ พี่สาวฝาแฝดของเธอก็หายเขากลีบเมฆ เหตุผลที่เขาเรียกตัวเพชรน้ำหนึ่งมาที่นี่ บางทีมันอาจจะมาจากความแค้นก็ได้ มีอย่างที่ไหนเป็นคู่หมั้นแท้ๆ แต่ไม่เคยมาเยี่ยมมาดูแลเขาเลยสักครั้ง

"คุณเพชร ทางนี้ค่ะ"ป้าน้อมแม่บ้านวัยกลางคนเรียก เมื่อหญิงสาวกำลังจะเดินไปอีกทาง

"ห้องคุณรันอยู่ตรงนั้นค่ะ รบกวนคุณเพชรแล้วนะคะ"แม่บ้านบอกอย่างเกรงใจ

"ไม่เป็นไรค่ะป้า เดี๋ยวเพชรดูแลคุณรันเอง"

"ฝากด้วยนะคะ เดี๋ยวป้าให้คนยกสำรับขึ้นมา คุณเพชรทานกับคุณรันบนนี้เลยนะคะ"บอกอย่างใจดีพร้อมกับยิ้มให้อย่างเป็นมิตร พลอยพัดชายิ้มตอบ ก่อนจะเดินไปยังห้องที่ป้าน้อมชี้ให้ดู

ก๊อกๆๆ

มือบางยกขึ้นเคาะประตู ก่อนจะเปิดเข้าไปเมื่อเจ้าของห้องอนุญาต ตากลมโตกวาดมองไปทั่ว ห้องนอนของเขาใหญ่มาก ตบแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์โทนสีดำเสียเป็นส่วนใหญ่ ไม่เว้นแม้แต่บาร์เครื่องดื่มก็ยังเป็นสีดำ หญิงสาวลอบเบะปากให้เจ้าของห้อง เมื่อเห็นความหรูหราและเพียบพร้อมของอาณาเขตส่วนตัวของเขา

"คุณรันคะ"ร้องเรียกเมื่อไม่เห็นเขาอยู่ในนี้ หรือว่าจะอยู่ในห้องน้ำ เพราะเขาบอกว่าจะอาบน้ำ

"เข้ามาในนี้!"เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ เพราะเสียงที่เรียกเธอ มันดังมาจากห้องน้ำ แก้มสาวร้อนผ่าว ยืนมองประตูอย่างชั่งใจ เพราะไม่รู้ว่าข้างหลังประตูนั่น มีอะไรอยู่ในนั้นบ้าง

"เข้ามาสิ!"ภารันย้ำคำสั่งอีกครั้ง เมื่อเธอยังไม่ยอมเข้าไป

ร่างบางตัดสินใจเปิดประตู ไม่ว่าจะต้องเจอกับอะไร เธอก็ต้องรับมันให้ได้ มาถึงขนาดนี้ก็ไม่มีอะไรให้กลัว ทันทีที่ประตูเปิด หญิงสาวก็ตะลึงค้างกับภาพที่เห็น ภารันนั่งอยู่บนขอบอ่างอาบน้ำ ท่อนบนเปล่าเปลือย ท่อนล่างมีผ้าขนหนูปิดเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่ เลือดในกายสาวสูบฉีดจนหน้าร้อนผ่าว เมื่อนึกไปถึงบางอย่างที่แอบอยู่ใต้ผ้าขนหนูผืนนั้น

"ถอดผ้าขนหนูให้หน่อย"คำพูดของเขาทำให้เธอกลืนน้ำลายลงคอ เขากับเพชรน้ำหนึ่งลึกซึ้งกันแค่ไหน เขาถึงได้ให้เธอทำอะไรแบบนี้อย่างไม่เขินอาย

"ฉัน..."

"ทำอย่างกับว่าเธอไม่เคยเห็น เธอชอบมันทูนหัว"

"..."

เธอชอบมันอย่างนั้นหรือ เขาบอกว่าเธอชอบมัน เธอชอบอะไร พลอยพัดชายืนนิ่งอยู่กับที่ ร่างชาเหมือนถูกแช่แข็ง ถ้าเขาพูดมาขนาดนี้ แสดงว่าเขากับฝาแฝดของเธอ คงมีอะไรกันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว

"คุณให้ฉันมาดูแล เพราะคุณเดินไม่ได้ แต่ที่ฉันเห็นคุณก็เดินได้สะดวกดี ดูไม่เหมือนคนป่วยเลยสักนิด ถ้าเป็นแบบนี้ เห็นทีว่าฉันคงต้องกลับ"ตัดสินใจพูดออกไปแบบนั้น เพราะอยากไปจากตรงนี้ เธอมีเรื่องต้องคุยกับเพชรน้ำหนึ่ง อย่างน้อยๆพี่สาวก็น่าจะบอกถึงความสัมพันธ์ที่มีกับเขา

"อยากกลับจริงๆเหรอเพชร"พูดพร้อมกับยืนขึ้นเต็มความสูง มือแกร่งปลดปมผ้าขนหนูออก จนบางอย่างที่อยู่ใต้นั้นผงาดออกมาท้าทายสายตาของเธอ

"คุณรัน!"ร่างบางตวาดแหว พร้อมกับหันหลังหนี ภารันเหยียดยิ้มให้กับการกระทำของเธอ แต่ไหนแต่ไรผู้หญิงคนนี้มีแต่วิ่งเข้าใส่เขา

"ใช้ปากของเธอจัดการมัน บางทีถ้าฉันถูกใจ เธออาจจะได้มากกว่าที่เคยได้"เสียงแหบห้าวออกคำสั่ง ก่อนจะขยับเข้ามาจนชิด พลอยพัดชานึกโมโหตัวเอง ที่ยืนบื้ออยู่กับที่ แทนที่จะวิ่งหนีออกไปให้ไกลที่สุด เธอจะเลิกสวมรอยเป็นแฝดพี่ แล้วหนีไปอยู่ที่อื่น พ่อแม่ต้องรู้เรื่องของเพชรน้ำหนึ่ง แต่ท่านก็ยังส่งเธอให้มาให้ผู้ชายบ้าบอคนนี้

"เพชร! หันกลับมาเดี๋ยวนี้"เสียงแหบห้าวตวาดลั่น เมื่อเธอยังไม่หันกลับไป จะมาเล่นตัวอะไรตอนนี้ เขารู้ว่าเธอชอบเพราะที่ผ่านมา เธอเป็นฝ่ายเสนอให้เขาเองทุกครั้ง

"ฉัน...ไม่ทำ"ตัดสินใจพูดออกไป อย่างน้อยตอนนี้ก็ต้องเหลือศักดิ์ศรีเอาไว้บ้าง เพชรน้ำหนึ่งจะเคยทำอะไรให้เขาก็ช่าง แต่เธอไม่ทำ

"งั้นเหรอ ก็ลองดูว่าเธอจะขัดฉันได้"พูดจบก็ฝังจมูกลงบนลำคอระหง แขนแกร่งกอดรัดเอวบางเอาไว้ จนแผ่นหลังของเธอบดเบียดไปกับกล้ามเนื้อแน่นหนั่นของเขา

"คุณไม่ได้ป่วยจริงๆ คุณหลอกฉัน"

"ฉันหลอกเธอตอนไหนกัน ฉันป่วยจริงและเธอก็อยากมาอยู่ใกล้ๆฉันไม่ใช่เหรอ เธอชอบเวลาที่ฉันจับ ฉันจูบ ชอบเวลาที่นิ้วของฉันยัดเข้าไปในร่องเธอ ฉันรู้ว่าเธออยากได้มากกว่านิ้ว แต่เสียใจทูนหัว เธอมั่วเกินกว่าที่ฉันจะเอาลง"

"คุณรัน!"หญิงสาวตวาดลั่น หน้าชากับคำพูดของเขา

"พูดความจริงจะโกรธทำไม เลิกคิดว่าฉันโง่ได้แล้ว ฉันรู้ทุกอย่าง เอาเป็นว่าเธอทำให้ฉันมีความสุขในแบบที่ฉันต้องการ แล้วฉันจะไม่ทิ้งเธอ"

"ฉันไม่ทำ!"

"เธอไม่มีสิทธิ์เลือก หันมาแล้วคุกเข่าลง จัดการมันด้วยปากของเธอ แล้วฉันจะให้ในสิ่งที่เธอต้องการ"

"เลิกบ้าได้แล้ว ฉันจะกลับ"พูดพร้อมกับสะบัดตัวออกจากการการเกาะกุม ทุเรศที่สุดนี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน เธอกำลังเจอกับอะไรกันแน่ ภารันคู่หมั้นของแฝดพี่ แท้จริงแล้วเขาเป็นคนอย่างไร