EP01 เอาจริง!

EP01 เอาจริง!

@คณะแพทยศาสตร์

“คนเขามองอะไรกันวะ”

“มึงมาดูนี่ฮอต นางฟ้ามาเยือนคณะเราว่ะ”

“นางฟ้าอะไรของมึง”

‘คณิต’ ชี้ให้ฮอตที่เพิ่งไปซื้อข้าวมามองดูผู้หญิงสามคนที่เพิ่งเดินมาเหยียบโรงอาหารคณะของพวกเขา คนตัวสูงที่พอเห็นคนที่เพื่อนชี้ให้ดูก็ไม่ได้แสดงท่าทีตื่นเต้นอะไร ฮอตส่ายหัวเอือมเพื่อนด้วยซ้ำที่เพื่อนเอาแต่อวยผู้หญิงคนนั้นว่าเป็นนางฟ้าและดูเหมือนจะไม่ใช่แค่เพื่อนเขาคนเดียวด้วยนะที่กำลังหลงใหลไปกับรูปลักษณ์ภายนอกของผู้หญิงที่ชื่อ ‘จอร์เจีย’ ตอนนี้พวกผู้ชายในคณะเขาต่างก็มองจอร์เจียและกลุ่มเพื่อนของเธอด้วยความสนใจเป็นตาเดียว

“ก็นางฟ้าพี่จอร์เจียคนสวยไง ร้อยวันพันปีไม่เคยจะเจอแต่วันนี้อยู่ๆ พี่เค้ากับเพื่อนมากินข้าวคณะเราเฉยเลยว่ะ”

“ตัวจริงสวยสัดๆ ขนาดเห็นไกลๆ ยังสวยขนาดนี้” ไม่ใช่แค่คณิตที่เพ้อ ‘ไม้โท’ เพื่อนอีกคนของฮอตก็เพ้อไปกับเขาด้วย

“เพ้อเจ้อแล้วพวกมึง รีบกินจะได้แยกย้ายช้ากูไม่รอนะ” ฮอตว่าเพื่อนแล้วตักข้าวในจานทานต่อมัวแต่มองสาวข้าวไม่ยอมกินกันถ้าช้าเขาไม่รอพวกมันจริงๆ ด้วย ง่วงจะรีบกลับไปนอน

“เอ๊ะ! นั่นพี่เค้ามองหาใครวะ” แต่ถึงอย่างนั้นคณิตก็ไม่ได้สนใจที่ฮอตพูดเลยเอาแต่มองจอร์เจียจนเห็นว่าเธอกำลังมองมาที่โต๊ะของพวกเขา

“เชี่ย กูว่าเค้ามองมาที่โต๊ะเราว่ะ นั่นไงๆ เดินมานู่นแล้วๆ”

สะกิดเพื่อนเป็นพัลวันด้วยความตื่นเต้นแต่ฮอตหาได้สนใจไม่ตั้งใจทานข้าวอย่างเดียวไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองกำลังตกเป็นเป้าหมายของสาวสวยคนที่ทุกคนกำลังให้ความสนใจ

จอร์เจียกับเพื่อนที่พอเห็น ‘เป้าหมาย’ ก็เดินยิ้มหวานมาแต่ไกลทำเอาไม้โทกับคณิตเคลิ้มจนเผลอยิ้มตอบ พวกเขาไม่ได้คิดไปเองแน่ๆ ว่าจอร์เจียยิ้มให้

“ตรงนี้ว่างมั้ยคะ พวกพี่ขอนั่งด้วยได้มั้ย?”

นั่นไงล่ะ มาขอนั่งด้วยแบบนี้ถ้าไม่ได้ยิ้มให้พวกเขาจะยิ้มให้ใครล่ะจริงมั้ย

“เอ่อ ว่างครับๆ ตามสบายเลยครับ” เป็นไม้โทกับคณิตที่รีบย้ายกระเป๋าไปวางที่อื่นเพื่อให้สามสาวได้มีที่นั่ง จอร์เจียเลือกที่จะนั่งตรงข้ามกับฮอตที่ไม่ได้มีท่าทีสนใจเธอสักนิด เขาเหลือบมามองเธอเล็กน้อยจอร์เจียส่งยิ้มให้เขาแต่นอกจากจะไม่ยิ้มตอบแล้วฮอตยังเมินหน้าหนีอีก

เย็นชาชะมัดคนอะไร

หลังจากที่สามสาวมานั่งร่วมโต๊ะด้วยคณิตกับไม้โทก็เริ่มเกร็งเพราะพวกเขาไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัวมาก่อน จอร์เจียจึงเริ่มทำความคุ้นเคยกับรุ่นน้องเพื่อไม่ให้การมาครั้งนี้มันดูแปลกเกินไป (มันแปลกตั้งแต่เจ๊มาขอนั่งด้วยแล้วล่ะ)

“เอ่อ พี่ชื่อจอร์เจียนะ ส่วนนี่ฮันนี่กับของขวัญแล้วพวกน้อง...?”

“ผมคณิตครับส่วนนี่ไม้โทนั่นฮอต”

“อ่อ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะน้องคณิตน้องไม้โทแล้วก็...น้องฮอต”

คนตัวเล็กยิ้มหวานก่อนจะยื่นมือออกไปข้างหน้าเพื่อทำความรู้จักกับคนตรงข้ามแต่ฮอตไม่สนใจ เขามองมือเธอที่ยื่นออกมาหวังจะจับมือกับเขานิ่งๆ ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปอีกทางปล่อยให้เธอยื่นมือออกไปรอเก้อจนคณิตสังเกตเห็นว่านางฟ้าของเขากำลังหน้าเสียที่โดนปฏิเสธ

“อย่าเสียมารยาทสิวะไอ้ฮอต” กระซิบว่าเพื่อนตัวเองแต่ฮอตก็ไม่ได้สนใจ เขานิ่งมากนั่งทานข้าวต่อไปเงียบๆ เหมือนทั้งโต๊ะมีแค่ตัวเองคนเดียว

“เบาหน่อยเจีย อย่าเพิ่งรุกแรง”

ทางฝ่ายหญิงก็มีฮันนี่คอยปรามเพื่อนตัวเองที่ ‘อาการออก’ มากว่าถูกใจใครในนี้เป็นพิเศษ มาถึงก็จะจับมือน้องเขาเลยนะ จอร์เจียนี่มันจริงๆ เลย

เห็นบรรยากาศเริ่มไม่ดีคนอื่นๆ ที่ไม่ได้มีปัญหาอะไรก็เริ่มชวนกันคุยทำความรู้จักกันระหว่างมื้ออาหารไปโดยปราศจากเสียงพูดคุยจากฮอตแต่ถึงอย่างนั้นจอร์เจียก็ไม่ได้ยอมแพ้หรอกนะ เพราะวันนี้เธอตั้งใจมาคุยกับรุ่นน้องคนนี้ถ้าไม่ได้คุยเธอไม่ยอมกลับแน่

“แล้วนี่น้องๆ มีเรียนต่อกันมั้ยคะ”

“เอ่อ ไม่มีแล้วครับ"

“ถ้างั้น...พี่ขอตัวเพื่อนเราแป๊บนึงได้มั้ย”

"เพื่อนผม?"

จอร์เจียไม่ตอบไม้โทที่กำลังทำหน้าสงสัยแต่มองไปที่ฮอตที่กำลังขมวดคิ้วมองเธออย่างไม่เข้าใจว่าเธอกำลังจะทำอะไร

"อ่าา ไอ้ฮอตเหรอครับ” ไม้โทที่เห็นแบบนั้นก็เข้าใจได้ทันทีว่าที่มาวันนี้จอร์เจียมีจุดประสงค์คือมาหาฮอตสินะ มิน่าล่ะคณะก็อยู่ตั้งไกลกันแต่วันนี้เธอดันมาทานข้าวที่คณะเขาซะได้

"ค่ะ พี่มีเรื่องอยากคุยกับน้องฮอตนิดหน่อยน่ะ” คนตัวเล็กแสร้งทำเป็นเขินยกมือขึ้นเกาคอแก้เก้อท่าทางแบบนั้นทำเอาผู้ชายจะตายมานักต่อนักแล้ว

อยากได้อะไรเอาไปให้หมดเลยครับพี่รวมทั้งเพื่อนผมก็เหมือนกัน

“ได้สิครับตามสบายเลย เชิญเลยๆ”

“เฮ้ย อะไรของพวกมึงวะกูไม่ไป”

คณิตรีบดันหลังเพื่อนตัวเองให้ไปหาจอร์เจียโดยที่ฮอตยังไม่ทันได้ตกปากรับคำอะไรเลย จอร์เจียอาศัยช่วงที่ฮอตกำลังหันไปว่าเพื่อนหันไปกระซิบบอกลาเพื่อนตัวเองแล้วรีบดึงมือคนตัวสูงให้เดินตามออกไปหาที่คุยกันสองคนทันที จะเรียกว่าดึงก็ไม่ได้เรียกว่าลากเถอะเพราะฮอตไม่ยอมตามออกมาง่ายๆ จนเธอต้องใช้กำลังในการลากเอา

Georgia’ s Part

ฉันยืนมองร่างสูงในชุดนักศึกษาถูกระเบียบตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความชื่นชมกับลุคที่ดูสะอาดและเนียบสุดๆ ตามสไตล์นักศึกษาแพทย์ ผมที่ไม่เซตปล่อยตามยิ่งธรรมชาติน่ามองบวกกับส่วนสูงและหุ่นของเขาที่จัดได้ว่า ‘ดีมาก’ ทำให้ฉันละสายตาจากฮอตไม่ได้เลย เพิ่งได้มองหน้าเขาดีๆ ถึงแม้ว่าตอนนี้ฮอตจะใส่แว่นอยู่แต่มันก็ไม่สามารถบดบังความหล่อของเขาภายใต้กรอบแว่นหนาๆ นั่นได้เลย

แค่ยืนเฉยๆ ก็ทำฉันใจสั่นอีกแล้วคนคนนี้ ไหนจะท่าทางเย็นชานั่นอีกมันโคตรจะไทป์ฉันเลยไม่รู้หรือไงทำไมถึงได้ตรงไทป์ฉันขนาดนี้นะ

ถึงที่ผ่านมาจะมีควงหนุ่มแว่นมาบ้างแต่บอกเลยว่าฮอตน่ะเป็นหนุ่มแว่นในแบบที่ฉันตามหาเลยล่ะ

อยากได้คนนี้ จะเอา!

“มีอะไร?”

คนตัวสูงที่ถูกฉันลากออกมาที่ลานจอดรถถามอย่างไม่สบอารมณ์โดยที่ไม่ยอมมองหน้าฉันหลังจากที่โดนฉันจ้องอยู่เกือบนาที ทำไมต้องทำท่ารำคาญเหมือนไม่ชอบกันมากขนาดนั้นด้วยก็ไม่รู้ ใจพี่เจียเจ็บไปหมดแล้วนะน้องฮอต :(

“ปกติเป็นคนพูดน้อยแบบนี้อยู่แล้วเหรอคะน้องฮอต”

ถึงจะไม่พอใจยังไงฉันก็ยังทำใจดีสู้ ขยับเข้าไปใกล้คนตัวสูงแล้วเอียงคอถามเขาด้วยท่าทางที่คิดว่า ‘เอาอยู่’ ใครเห็นฉันในโหมดนี้ก็ต้องใจอ่อนและมีหวั่นไหวกันแทบทุกคน

“พี่มีอะไรก็รีบๆ พูดมาเลยดีกว่า ผมรีบ"

แต่เหมือนจะใช้ไม่ได้กับคนตรงหน้าที่นอกจากจะไม่หวั่นไหวแล้วยังยกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลาเพื่อบอกเป็นนัยๆ ว่าเขากำลังรีบอยู่จริงๆ ทำฉันเผลอชักสีหน้าด้วยความขัดใจไปที

"เย็นชาจังเลยนะ"

"ถ้าไม่พูดผมกลับนะ"

"เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหน"

ฉันรีบดึงมือของรุ่นน้องจอมเย็นชาไว้อีกครั้งเมื่อเขาทำท่าจะเดินหนีกันอีกแล้ว เจอกันทีไรก็เอาแต่เดินหนีทุกทีมันเป็นยังไงนะ

"เอ่อ โทษที” รีบปล่อยมือที่จับเขาไว้เมื่อเห็นว่าฮอตขมวดคิ้วมองมันอย่างไม่ชอบใจสักเท่าไหร่ที่ฉันถึงเนื้อถึงตัว

ชิ! ไม่จับก็ได้

"ตกลงว่ามีอะไรครับ จะมาคุยเรื่องเมื่อวาน?”

เขาตรงเข้าประเด็นที่ฉันเกือบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าที่มาหาเขาเพราะอะไรพอเจอหน้าฮอตแล้วสมองมันก็ลืมไปซะหมดเลยแต่ไหนๆ ก็มาแล้วคุยเรื่องนี้ด้วยก็ได้ ‘เรื่องอื่น’ ค่อยว่ากันต่อ

“ก็ใช่ คือจริงๆ แล้วเรื่องนั้นพี่..."

"ถ้าจะมาคุยเรื่องนั้นไม่ต้องหรอกครับผมบอกไปแล้วไงว่าผมไม่สนใจ"

"แต่ว่า..."

“มีแค่เรื่องนี้ใช่มั้ย งั้นผมไปแล้วนะ”

พูดจบเขาก็หมุนตัวเดินออกไปเลยและเป็นอีกครั้งที่ฉันดึงแขนเขาไว้ได้ทัน

“เดี๋ยวสิฮอต!”

“??”

คนตัวสูงขมวดคิ้วมองฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรำคาญเต็มที รำคาญให้ตายไปเลยต่อไปจะได้รำคาญมากกว่านี้แน่

“แล้วถ้าพี่บอกว่า...”

ฉันรีบขยับเข้าไปใกล้คนตัวสูงแล้วโอบแขนรอบคอแกร่งไว้เพื่อไม่ให้คนตรงหน้าหนีไปอีกแต่ระยะที่ใกล้กันขนาดนี้ทำเอาฉันเผลอประหม่าขึ้นมาเล็กน้อย อันตรายชะมัดขนาดกลิ่นน้ำหอมบนตัวเขายังเป็นกลิ่นที่ฉันชอบเลย

“ถ้าพี่สนใจน้องล่ะ...จะยังเดินหนีพี่อยู่มั้ย?”

แม้ภายในใจจะหวั่นไหวแต่ก็ยังทำใจกล้าเงยหน้าขึ้นส่งสายตาให้รุ่นน้องหนุ่มอย่างมีความหมายในขณะที่นิ้วเรียวก็เขี่ยวนไปตามแผงอกแกร่งเบาๆ เรียกเสียงหัวเราะในลำคอจากฮอตได้ทำเอาฉันใจชื้นขึ้นมาทันที

หึ เริ่มรู้สึกแล้วล่ะสิ

แต่คิดเข้าข้างตัวเองได้ไม่กี่วินาทีมือที่โอบรอบคอแกร่งและลูบอยู่บนอกเขาก็ถูกฮอตจับออก เขามองหน้าฉันที่ยัง-งงกับการกระทำของเขาอยู่ด้วยสายตาว่างเปล่าก่อนจะเดินจากไปปล่อยให้ฉันยืนนิ่งค้างอยู่คนเดียว

แบบนี้หมายความว่าฉันกำลังโดนปฏิเสธงั้นเหรอ?

เขาเป็นคนแรกเลยนะที่กล้าเดินหนีฉันแบบนี้

ที่ยืนอึ้งอยู่ไม่ใช่เพราะกำลังเสียใจที่โดนผู้ชายปฏิเสธนะแต่ฉันน่ะกำลัง ‘ชอบใจ’ มากๆ เลยล่ะ

ปกติอ่อยนิดอ่อยหน่อยพวกผู้ชายก็พร้อมจะวิ่งตามแต่ฮอตดันไม่ใช่แบบนั้น

ไม่รู้เหรอว่ายากๆ แบบนี้น่ะ...

จอร์เจียยิ่งชอบ :)

Honey

Georgia: ฮันนี่ บอกเพื่อนมึงคนนั้นให้นัดเลี้ยงสายหน่อยสิ

Georgia: คืนนี้ที่ XXX กูจ่ายเอง

Honey: อะไรของมึง

Honey: น้องฮอต?

Georgia: :)

Honey: เอาจริงดิเจีย

Georgia: ก็ไม่เคยเอาไม่จริงนี่