ตอนที่ 4

“ไม่เป็นไรหรอก ก็มันเป็นเรื่องจริง” ก็อย่างที่ลาวาพูด เธอไม่โกธรหรอกถ้าหากสิ่งที่เพื่อนพูดออกมานั้นเป็นเรื่องจริง

“โอ๊ย! เลิกเครียดๆ โน้นไปเครียดกับคนที่กำลังเดินมานู้นไป” มาตินพยักเพยินไปทางประตูห้อง ซึ่งอาจารย์ก็กำลังเดินเข้ามา จากห้องที่มีเสียงพูดคุยเสียงดังก็กลายเป็นเงียบกริบลง

“ลาวา” ตุ้ยนุ้ยสะกิดลาวา พร้อมกับเรียกเสียงแผ่วเบา ลาวาหันไปมองพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม

“ถ้าเกิดอะไรขึ้น มึงจำไว้นะว่ากูจะอยู่ข้างๆ มึงเสมอ” ลาวาหลุดยิ้มออกมาเมื่อได้ยิน เธอไม่ค่อยเห็นมุมที่จริงจังแบบนี้ของตุ้ยนุ้ยมาก่อน

“รู้แล้วน่า คนสวยๆ อย่างมึงคงไม่มีทางทิ้งกูลงหรอก” เมื่อได้ยินคำว่าสวยตุ้ยนุ้ยก็ยิ้มแฉ่งขึ้นมาทันที ทำไงได้ก็คนมันบ้ายอ

-เวลาผ่านไป-

วิชาในคาบเช้าได้ผ่านไปอย่างเร็ว จนกระทั่งสิ้นสุดคาบลง

“วันนี้มีแค่นี้นะคะ เดี๋ยวอาจารย์จะมาสอนต่อให้อีกในชั่วโมงหน้า” อาจารย์ประจำวิชาที่อยู่ในวัยกลางคนพูดสรุปการเรียนด้วยรอยยิ้ม

“อ๋อ มีอีกเรื่องที่อาจารย์จะแจ้งนะคะ ตอนเย็นวันนี้ขอให้นักศึกษาปี 3 ทุกคนเข้าร่วมประชุมเกี่ยวกับกิจกรรมรับน้องกันด้วยนะคะ อาจารย์ผู้ดูแลกิจกรรมเขาจะได้แบ่งหน้าที่ให้ว่าทุกคนต้องทำอะไรบ้าง ช่วยๆ กันนะคะ เพื่อคณะของเรา อีกอย่างคือมีหน้าที่ให้ทำทุกคนไม่ต้องห่วง” อาจารย์พูดขึ้นอีกครั้งเมื่อนึกขึ้นได้ สำหรับนักศึกษาที่ไม่ชอบเข้าร่วมกิจกรรมก็อาจจะคิดว่ามันน่าเบื่อ แต่สำหรับกลุ่มของลาวาแล้วคงไม่

อาจารย์ได้พูดคุยกับนักศึกษาอีกเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทุกคนจึงทยอยเดินออกไปจากห้องเพราะคาบเช้าไม่มีเรียนอะไรแล้ว กลุ่มของลาวาเดินออกจากห้องแล้วเดินลงบันไดเพื่อไปยังโรงอาหาร

“กินอะไรกันดี” มาตินถามขึ้น สำหรับเรื่องกินนั้นค่อนข้างเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเธอมากทีเดียว ตอนนี้พวกเธอก็เดินมาถึงโรงอาหารที่กว้างขวางของคณะวิศวะฯ เรียบร้อยแล้ว

“หาที่นั่งกันก่อนดีกว่า” ลาวาพูดเสนอขึ้น เพราะเธออยากจะวางกระเป๋าเป้หนักๆ ที่สะพายอยู่เต็มที ทุกคนก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย ก่อนจะช่วยกันมองหาโต๊ะที่ว่าง แต่สายตาของลาวาก็ดันไปสะดุดกับใครคนหนึ่งเข้า คนที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี แม้จะมองเพียงแค่ด้านหลังก็ดูออกว่าเป็นใคร

แต่ท่าทางหยอกล้อที่เขาทำกับผู้หญิงคนอื่น มันทำให้หัวใจของเธอกระตุกวูบ จนอยากจะเดินเข้าไปแทรกแล้วด่าแสกหน้าคนทั้งสอง

แต่สิ่งที่เธอทำตอนนี้มีเพียงแค่ยืนมองดูนิ่งๆ อย่างเย็นชา แล้วละสายตาจากภาพบาดตาบาดใจนั้นเหมือนไม่สนใจ

หัวใจของเธอมันคงจะด้านชาแล้วจริงๆ

“โอเคหรือเปล่าลาวา” ตุ้ยนุ้ยเองก็สังเกตเห็นเพลิงเหมือนกัน ลาวาส่ายหน้าไปมาเหมือนจะบอกว่าไม่เป็นอะไร แต่ตุ้ยนุ้ยก็รู้ดีว่าภายในของลาวาคงจะไม่โอเคแน่นอน

ถึงแม้ว่าลาวาจะพบเจอกับเรื่องอะไรมากมายเธอก็ยังคงเข้มแข็งเสมอเวลาอยู่ต่อหน้าเพื่อนๆ เธอไม่อยากให้คนรอบข้างต้องมากังวลด้วย ขอแค่เธอเป็นคนเดียวก็เกินพอแล้ว

บางทีตุ้ยนุ้ยเองก็อยากจะให้ลาวาระบายสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจออกมาบ้าง ไม่ใช่เก็บไว้คนเดียวแบบนี้ ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียวจะสามารถเข้มแข็งไปได้อีกนานแค่ไหนกันเชียว

“ผู้หญิงสมัยนี้หน้าด้านเนอะ รู้ว่าเขามีเจ้าของอยู่แล้วก็ยังอุตส่าห์ถ่างขารอ” คำพูดที่เจ็บแสบหลุดออกมาจากปากของตะวัน เธอล่ะเกียจจริงๆ ไอ้พวกที่มันชอบทำให้เพื่อนเธอเสียใจเนี่ย

“ไม่เอาไม่เครียดกันสิ ยิ่งพวกมึงพูดลาวาก็ยิ่งคิด” มาตินคิดว่าควรจะเงียบๆ ไว้ดีกว่า เรื่องของคนสองคนก็ต้องให้เขาจัดการกันเอง เราไม่มีสิทธิ์แสดงความคิดเห็น แต่ถ้าเรื่องมันเลยเถิดจนกู้ไม่กลับ เธอเนี่ยแหละจะเป็นคนลุยเอง เพื่อเพื่อนก็ทำได้หมดแหละ

“นั่นสิเนอะ ป่ะนั่งๆ” ตุ้ยนุ้ยจับมือของลาวาเอาไว้แล้วพาเดินไปนั่งยังโต๊ะที่ว่าง โดยมีมาตินและตะวันเดินตามหลังมา

“นั่งรออยู่ตรงนี้ก็ได้นะลาวาเดี๋ยวพวกกูไปซื้อข้าวกับน้ำให้” ตุ้ยนุ้ยพูดขึ้น ลาวาพยักหน้ารับก่อนจะบอกเมนูที่ตนเองจะกิน เมื่อเพื่อนๆ เดินแยกออกไปแล้วลาวาก็หันไปมองยังจุดเดิมอีกครั้ง