ตอนที่ 5

เพลิงกอดคอผู้หญิงคนนั้น ซึ่งเป็นคนละคนกับที่อยู่ในรูปถ่ายที่ส่งมาให้กับเธอเมื่อวานนี้ ดูเหมือนผู้หญิงคนนี้จะรุ่นเดียวกับเธอแต่คนละคณะ ลาวามองดูอยู่สักพักก็เห็นว่าทั้งสองเดินกอดคอกันแยกออกไปจากกลุ่มเพื่อนของเพลิง

เหมือนเพื่อนของเพลิงจะรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเพลิงกับผู้หญิงคนนั้นดี แต่พวกเขากลับไม่คิดที่จะบอกให้ลาวารับรู้ อะไรที่เป็นเรื่องชั่วๆ คงจะพร้อมใจกันปิดบัง

ลาวาลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะเดินตามเพลิงและผู้หญิงคนนั้นไปแบบเนียนๆ โดยที่กลุ่มเพื่อนของเพลิงเองก็ไม่รู้

“อ๊ะ...เบาๆ หน่อยสิเพลิงวิวเจ็บ...อื้อออ” เสียงครางของผู้หญิงดังขึ้นในซอกตึกคณะที่เงียบกริบ และไม่มีผู้คน ลาวาขยับเข้าไปใกล้เพื่อให้ได้ยินเสียงนั้นชัดๆ ก่อนที่สายตาของเธอจะหันไปเห็นมุมที่สามารถหลบได้ ลาวาเดินไปหลบอยู่ตรงนั้น ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายที่มุมนั้นสามารถเห็นภาพเหตุการณ์ต่างๆ ที่เพลิงกับคนที่ชื่อวิวทำกันได้อย่างชัดเจน

“อ๊ะ...ซี๊ดด” ลาวายกมือขึ้นมาปิดปากกับภาพที่เห็น หยาดน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยอย่างช้าๆ ขณะที่เพลิงก็กำลังซุกไซร้ และขบเม้มไปที่ซอกคอขาวของวิว นิ้วมือเรียวยาวก็กำลังสอดใส่เข้าไปที่กายสาวเพื่อเบิกทาง ต่อมาร่างสูงก็เงยหน้าขึ้นไปประกบจูบที่ปากบางอย่างดูดดื่ม มือหนาก็กำลังเคล้นคลึงที่หน้าอกอวบอิ่มภายใต้เสื้อนักศึกษา

ลาวาไม่สามารถทนดูได้อีกต่อไป เธอเดินออกมาจากตรงนั้นด้วยหัวใจที่เหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

ลาวาเดินไปทางห้องน้ำเธอยังไม่พร้อมที่จะไปหาเพื่อนของเธอตอนนี้

ลาวามองเข้าไปในกระจกเมื่อเดินเข้ามาแล้ว ตอนนี้แววตาของเธอมันมีแต่ความอ่อนแอ เธอมองไปที่ใบหน้าของตนเองที่มีหยดน้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย

ถึงแม้ว่าเธอกำลังร้องไห้แต่กลับไม่มีเสียงสะอื้นดังเล็ดรอดออกมา เธอไม่ใช่คนที่จะร้องไห้ฟูมฟายจะเป็นจะตายอะไรมากมายถ้าเรื่องนั้นไม่สุดจะทนจริงๆ เธอก็ถือว่าเป็นคนที่เก็บความรู้สึกได้เก่งคนหนึ่ง

ลาวายกหลังมือขึ้นมาปาดน้ำตาของตัวเองออก ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดก๊อกน้ำ แล้วใช้สองมือรองน้ำเพื่อล้างหน้า เมื่อเรียบร้อยเธอก็เดินกลับไปหาเพื่อนของเธอ

“ลาวาไปไหนมา แล้วทำไมตาแดง” เมื่อลาวาเดินมาถึงโต๊ะตุ้ยนุ้ยก็สาดคำถามเข้าใส่ทันที

“เหมือนมีอะไรเข้าตาน่ะ ก็เลยไปล้างตาที่ห้องน้ำมันเลยแดง” ลาวาโกหกออกไป เพื่อนทุกคนเหมือนจะไม่เชื่อแต่ก็ไม่ได้ชักไซ้อะไรต่อ

-หลายชั่วโมงผ่านไป-

“วันนี้เพลิงจะมารับมั้ย” ตุ้ยนุ้ยถามขึ้นหลังจากที่พวกเธอประชุมเสร็จเรียบร้อย ซึ่งหน้าที่ของพวกเธอในครั้งนี้ก็คือเป็นพี่สันทนาการ โดยมีลาวานั้นเป็นผู้นำ

“มา” ลาวาตอบพร้อมกับพยักหน้า

“มันจะมาจริงๆ เหรอวะ ตอนประชุมกูก็ไม่เห็นแม่งโผล่หัวมาเลย” ตะวันพูดขึ้นอย่างหัวร้อน

“กูจะรอสักสิบนาที ถ้ามันไม่มากูก็จะกลับ” ถ้าเพลิงไม่มาจริงๆ ลาวาก็ไม่คิดที่จะอยู่ต่อหรอก เวลาแค่นี้มันก็เกินพอแล้วสำหรับการรอ

“กูรอเป็นเพื่อนมั้ย” ตุ้ยนุ้ยเสนอขึ้น ลาวาส่ายหน้าไปมา

“พวกมึงกลับไปก่อนเลย” ลาวาไม่อยากจะทำให้เพื่อนตัวเองต้องลำบากไปด้วย

“ถ้ามีอะไรก็โทรหากูละกันนะ” ถ้าไม่ติดว่าตุ้ยนุ้ยต้องไปทำธุระให้กับแม่ เขาก็คงจะนั่งรอเป็นเพื่อนลาวาแล้ว

ลาวาพยักหน้ารับก่อนที่เพื่อนของเธอจะเดินแยกจากไป ลาวาเดินไปนั่งรอที่เดิมตามที่นัดกับเพลิงเอาไว้

-10 นาทีผ่านไป-

เวลาผ่านไปจนแล้วจนรอดเพลิงก็ยังคงไม่โผล่หัวมาให้เห็น ลาวาจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้ เธอคงจะไม่โง่รออีกต่อไป ลาวาเดินออกจากตึกคณะ เพื่อเดินไปที่ป้ายรถเมล์หน้ามหาลัย

ปริ๊นนน!

เสียงแตรรถยนต์ที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังทำให้ลาวาหันไปมองโดยอัตโนมัติ

เอี๊ยด!

“เฮ้ยลาวาจะไปไหนวะ” รถยนต์ยี่ห้องดังจอดเทียบข้างฟุตบาทที่ลาวายืนอยู่ กระจกรถถูกเลื่อนลงก่อนที่เจ้าของรถจะทักลาวาขึ้นมา เขาคือเพื่อนต่างคณะที่รู้จักกับลาวาเป็นอย่างดี