ตอนที่ 3

“กินข้าวก่อนมั้ย” เพลิงถามขึ้น เมื่อเห็นลาวาเดินออกจากห้องมาด้วยชุดนักศึกษาพร้อมเสื้อช็อป ลาวามองเพลิงเล็กน้อยก่อนจะมองเลยไปที่โต๊ะอาหารที่มีอาหารเช้าวางไว้อยู่

เธอเดินเข้าไปใกล้แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ ก่อนจะลงมือทานโดยไม่พูดตอบรับอะไร

เพลิงจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งเวลาทะเลาะกับเธอ จะทำดีด้วยสารพัด เอาอกเอาใจทุกอย่าง เหมือนทำให้ตายใจแต่สุดท้ายก็แทงข้างหลังกันอย่างไม่ใยดี

“วันนี้เลิกกี่โมงเดี๋ยวไปรับ” เพลิงชวนลาวาคุย ขณะที่นั่งลงตรงข้ามเธอเรียบร้อย เพลิงกับลาวาอยู่คณะเดียวกัน และสาขาเดียวกันแต่คนละเซค จึงทำให้ไม่ค่อยเลิกพร้อมกันเท่าไหร่ เพราะตารางไม่เหมือนกัน

“บ่ายสาม” ลาวาเงยหน้าขึ้นตอบก่อนจะก้มทานข้าวเหมือนเดิม

“รออยู่ที่เดิมนะ” ที่เดิมที่ว่าก็คือตรงที่ลาวาไปนั่งรอเพลิงเมื่อวานนี้ เธอจะรอดูว่าเพลิงจะมารับตามที่พูดหรือเปล่า เพราะเมื่อวานเขาก็พูดกับเธอแบบนี้แต่ก็ไม่มา

“อืม” ลาวาตอบรับในลำคอ

-มหาวิทยาลัย-

เมื่อรถมาจอดยังหน้าตึกคณะเรียบร้อย ลาวาก็เอื้อมมือไปเปิดประตูรถทันที

“เดี๋ยว” เพลิงคว้าข้อมือของลาวาเอาไว้เมื่อเธอกำลังเดินลงจากรถ ลาวาหันกลับไปมองหน้าเพลิง

พรึบ!

“อื้ออออ~” ยังไม่ทันที่เธอจะได้ถามอะไร เพลิงก็คว้าต้นคอของเธอเข้าหาแล้วประกบจูบริมฝีปากบางทันที เขาจูบย้ำๆ ไม่ได้สอดแทรกลิ้นร้อนเข้ามาแต่อย่างใด เพียงไม่นานเขาก็ผละออก ก่อนจะเลียริมฝีปากตัวเองเบาๆ พร้อมสายตาที่แพรวพราว

“ชื่นใจละ” เพลิงพูดออกมาอย่างมีความสุข

ลาวาใช้หลังมือปาดปากตัวเองเบาๆ ขณะที่ใบหน้าก็ร้อนเห่อจากการกระทำที่อุกอาจแบบไม่ทันตั้งตัวของร่างสูง

“โรคจิต” ลาวาว่าออกมาอย่างไม่จริงจัง ก่อนจะรีบลงจากรถแล้วปิดประตู ขาเรียวก้าวฉับๆ เข้าคณะโดยมีสายตาของเพลิงมองตามหลัง เพลิงขับรถไปจอดในลานจอดรถของนักศึกษา ก่อนจะไปเข้าเรียนตามตารางของตน

ทางด้านฝั่งของลาวาเองตอนนี้เธอก็กำลังเดินเข้าห้องเรียน แล้วไปนั่งยังข้างๆ ตุ้ยนุ้ยและเพื่อนสนิทคนอื่นๆ ของเธอ

“อากาศร้อนเหรอวะทำไมหน้าแดง” ตุ้ยนุ้ยถามขึ้นเมื่อสังเกตเห็นใบหน้าของลาวา เพื่อนคนอื่นๆ ก็มองตาม

“คงงั้นแหละ” ลาวาตอบ แต่มีเหรอเพื่อนๆ เธอจะเชื่อ ทุกคนได้แต่กรอกตามองบน มันก็เป็นเรื่องที่ดีที่ลาวาเดินเข้าห้องมาด้วยใบหน้าแบบนี้ ดีกว่าเดินเข้ามาด้วยคราบน้ำตา

“อาทิตย์หน้ามีรับน้องนะรู้ยัง” มาติน สายสืบประจำกลุ่มพูดขึ้น เธอค่อนข้างรอบรู้ไปซะทุกเรื่องก่อนใครๆ เขา สิ่งที่เธอพูดมันเรียกความสนใจให้เพื่อนๆ อยากรู้

“เออกูได้ยินแว่วๆ มา อยู่ ปี 3 อย่างเราก็ต้องเหนื่อยแล้วดิ” ตะวันเพื่อนสนิทอีกคนพูดขึ้นมาอย่างเซ็งๆ พวกเธออยู่ปี 3 กันแล้วจึงต้องมีหน้าที่เพิ่มขึ้นมาอีกอย่าง คือรับน้องปีหนึ่งที่เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของคณะพวกเธอ

“กูว่าดีจะตาย กูจะอ่อยน้องๆ ให้หนำใจไปเลย ต้องมีเดินตามตูดกูบ้างแหละ หึ!” ตุ้ยนุ้ยพูดอย่างมีจริต ท่าทางสะดีดสะดิ้งของเขามันน่าเอาตีนถีบซะจริงๆ

“ยังไม่ทันนอนเลยนี่มึงฝันแล้วเหรอ” ตะวันพูดออกมาอย่างเจ็บแสบ ตุ้ยนุ้ยชะงักก่อนจะมองค้อน

“มองแบบนั้นเอาตะปูสักดอกมั้ย” ตะวันถามพลางเลิกคิ้วขึ้น ตุ้ยนุ้ยจึงเชิดหน้าหนี

“เออแล้วปีเราใครเป็นเฮดว๊ากวะ” ตุ้ยนุ้ยถามขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ จุดเด่นของคณะมันก็คงจะมีแต่คนๆ นี้คนเดียวเท่านั้นแหละ มาตินเสมองมาทางลาวาเล็กน้อย

“เพลิง” คำพูดที่เอ่ยออกมาจากปากมาติน ทำให้เพื่อนที่เหลือหันมามองลาวาเป็นตาเดียว

“รู้เรื่องหรือเปล่าเนี่ย” ตุ้ยนุ้ยถาม ลาวาส่ายหัวไปมาเมื่อเธอเองก็ยังคงไม่รู้เรื่องนี้ เพราะเพลิงยังไม่บอก

“มึงคงต้องล่ามโซ่มันเอาไว้แล้วล่ะลาวา เดี๋ยวมันออกไปหากินตอนกลางคืน” ตุ้ยนุ้ยพูดออกมาต่อ แค่เพลิงเดินเฉยๆ เป็นคนธรรมดาๆ อยู่ในมหาลัยก็มีรุ่นน้อง และรุ่นพี่ชื่นชอบมากมายอยู่แล้ว ยิ่งถ้ามาเป็นเฮดว๊ากด้วยอีก ทั้งสาวแท้สาวเทียมคงจะเดินตามกันเป็นขบวน

“มึงอย่าพูดให้ลาวามันคิดมากดิวะ” ตะวันพูดขึ้น จริงๆ ลาวาก็ไม่ได้คิดอะไรเพิ่มขึ้นมาอีกหรอก เพราะตอนนี้เรื่องมันก็มากพอแล้ว

“เอ่อ...กูขอโทษ พอดีปากพล่อยไปหน่อย”