EPISODE - 02 / 3

“อย่ามองดุพี่แบบนั้นสิ พี่แค่แปลกใจ น้องสวย สวยมากจนไม่คิดว่าจะโสด” คิดจะชมฉันเพราะความสวยย่อมได้ แต่ไม่ควรกล้ำกรายเรื่องสถานะฉันให้มันมากแบบนี้

“เพราะผู้ชายสมัยนี้ค่อนข้างห่วยมั้ง...คะ”

ตอนแรกว่าจะไม่มีหางเสียงแต่เห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของยัยเกวแล้วสงสารนาง ไว้หน้าเพื่อนสักนิดก็แล้วกัน

“ผู้ชายห่วย ๆ เข้าใจเปรียบนี่” ส่วนนี่คือเพื่อนของแฟนนางอีกคน ท่าทางสุขุม เยือกเย็น ดูมีอายุกว่าคนอื่น ๆ

“เฮียทิวกำลังจะสื่ออะไร อย่ามองผมแบบนั้นสิ”

“ก็จะสื่อว่ามึงมันห่วยไงไอ้เอ็กซ์!”

เสียงสุดท้ายคือเสียงนายภูผาแฟนยัยเกว และฉันก็ได้รู้จักชื่อคนที่สร้างความรำคาญให้ฉันว่าหมอนี่ชื่อเอ็กซ์

“อย่าไปฟังไอ้ภูภามันนะน้องลิลลี่ พี่น่ะเป็นคนดี ไม่เคยมีเรื่องไม่ดีในชื่อเสียงเลย”

ฉันว่าเขาอยู่นิ่ง ๆ ไม่ต้องพูดให้ตัวเองดูดียังจะดูดีเสียกว่า หน้าตาผ่าน หล่อใช้ได้ แต่นิสัยฉันให้ศูนย์คะแนน

ทำมาเรียกชื่อฉันเสียสนิทสนมเชียวนะ

“ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”

เบื่อพวกหน้าม่อ อีกอย่าง อยากออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์แบบส่วนตัวสักหน่อย

“ฉันไปเป็นเพื่อนไหม”

รีบส่ายหน้าปฏิเสธเพื่อนทันที ยัยเกวเลยเคารพการตัดสินใจฉันด้วยการส่งสายตาบอกว่าห้ามชิ่งหนีนางนะ

“ตรงไปในสุดเลี้ยวขวา เดินไปอีกสามเมตรห้องน้ำหญิงอยู่ซ้ายมือ” คนที่ฉันบอกว่าเขาดูสุขุมเป็นผู้ใหญ่สุดเอ่ยบอก ทำเพียงแค่ยิ้มบาง ๆ ก่อนจะหยิบกระเป๋าเดินออกมา

“คนเยอะฉิบ!”

จะเดินมาเข้าห้องน้ำแต่เห็นคนต่อแถวยาวเหยียดออกมานอกประตูเลยเปลี่ยนใจ

ด้านหน้าทางเดินที่สามารถทะลุออกไปด้านหลังได้ คงจะเป็นสถานที่สักทีที่สามารถให้อากาศหายใจฉันได้บ้างเลยตัดสินใจเดินตามทางออกมา

คลับที่นี่ใหญ่มาก คนเยอะหนาตา แถมด้านหลังนี้ก็เป็นลานกว้างที่ใช้ทำสนามบาสและสวนหย่อมเล็ก ๆ อา... มีชิงช้าอยู่ด้วย พอเห็นแล้วก็อยากไปนั่งเลย ท้องฟ้าวันนี้พระจันทร์ส่องสว่างด้วยสิ

“ส่งข้อความบอกยัยเกวดีกว่า”

เดี๋ยวหาตัวมานานเพื่อนฉันจะเป็นบ้าเอาเลยหยิบมือถือขึ้นมากดส่งข้อความบอกนางว่าฉันนั่งสูดอากาศด้านนอกสักพักเดี๋ยวเข้าไป

ไม่ถึงห้านาทีเพื่อนรักก็รีบตอบกลับมาให้ฉันระวังตัว

เฮอ! สงสัยนางจะลืมว่าฉันน่ะเทควันโดสายดำเชียวนะ

“ลมเย็นจัง”

พอได้แกว่งชิงช้าแบบนี้แล้วนึกถึงสมัยเป็นเด็กเลย ตอนนั้นฉันน่าจะสักเจ็ดขวบได้ ป๊าเป็นคนไกวชิงช้าให้ฉันนั่งส่วนเฮียเพลิงก็เอาแต่ล้อว่าชิงช้าแบบนี้ไม่เหมาะกับม้าดีดกะโหลกอย่างฉัน

วืด~

ฉึก!

“อ๊ะ! ใครน่ะ?”

จู่ ๆ ก็เหมือนมีอะไรสักอย่างลอยผ่านไป พอมองดูด้านหลังถึงได้เห็นว่าตรงต้นไม้ที่อยู่ห่างฉันแค่วาเดียวมีงูตัวหนึ่งถูกมีดเล็กปักกลางลำตัวห้อยอยู่กลางลำต้น

เห็นแล้วสยอง ดูท่าเหมือนงูตัวนั้นจ้องจะเล่นงานฉันเลยนะ

“ขะ...”

“ถ้าไม่ได้นัดใครไว้ในที่เปลี่ยว ๆ แบบนี้ก็คงมาหาเหยื่อ ขอเตือนอย่างหวังดีสวนนี้สัตว์มีพิษเยอะ ทางที่ดีลองมองหาที่อื่นเพื่อหาเหยื่อดีกว่านะ”

นั่นปากเขาเหรอ?

เมื่อกี้กำลังจะขอบคุณที่ช่วยฆ่างูตัวนั้นให้ แต่พอหมอนั่นพ่นคำพูดออกมากขอเปลี่ยนเป็นขอบคุณด้วยหมัดสักหมัดแทนได้ไหมอะ!?

“นี่! หลอกด่าเสร็จคิดจะชิ่งหรือไง?”

คิดว่าคนอย่างลิลณาจะยอมให้ใครที่ไหนก็ไม่รู้มายื่นด่าปาว ๆ อย่างไม่ให้เกียรติแบบนี้แล้วเดินหนีง่าย ๆ งั้นเหรอ

“นี่! ฉันบอกให้หยุด!” หากแต่พอฉันคุยด้วยอีกคนกลับเดินหนีไปอีกทาง แถมยังเป็นทางที่ค่อนข้างมืดอีกด้วย แต่งตัวก็ดูมีพิรุธแล้ว สวมเสื้อฮู้ดสีดำมายืนมืด ๆ แบบนี้คงไม่ใช่พวกโจรหรอกใช่ไหม?

“เรียกฉัน?”

คนถูกเรียกหยุดฝีเท้าแล้ว แต่เขาไม่ได้หันหน้ากลับมามองฉันสักเสี้ยวเดียว

“ตรงนี้มีแค่ฉันกับนาย จะให้เรียกใครได้อีก!”

โมโหก็โมโห รีบสาวเท้าเข้าไปใกล้ ๆ หวังจะเห็นหน้าคนที่ปากดีมาว่าร้ายดูถูกคนอื่นอย่างเสียมารยาท ทว่าพอก้าวมาได้ไม่กี่ก้าว รองเท้าส้นสูงที่สวมมากลับสะดุดท่อนไม้ที่มองไม่เห็นเพราะมันมืด