ตอนที่ 3

“มาทำไม” นี่คือคำถามที่ร่างสูงทักทายฉันเมื่อเจอหน้ากันอีกครั้งในวันนี้

“ฉันขอนอนกับนายหน่อยสิ”

“ห๊ะ!” ดวงตาคมเบิกกว้างขึ้น พลางอุทานออกมาด้วยสีหน้าที่แตกตื่น ทำไมต้องตกใจ นี่โซดาไง เพื่อนไอซ์เองจำไม่ได้เหรอ

“บอกว่าขอนอนด้วยหน่อย” ฉันพูดย้ำอีกครั้งด้วยสีหน้าที่เบื่อหน่าย แต่ไอซ์ก็ยังคงทำสีหน้าที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เป็นไรของมันวะ

“เธอเป็นผู้หญิงนะ จะมาขอผู้ชายแบบนี้ได้ยังไง” หืมมม...แค่ฉันจะมาขอค้างที่นี่ด้วยนี่มันผิดมากเลยเหรอ น้ำเสียงของเขามันเหมือนกำลังตำหนิฉัน ไหนจะแววตาที่มองมานั่นอีก

“นี่กำลังคิดลึกอะไรอยู่หรือเปล่าเนี่ย” ฉันเอ่ยถามอย่างสงสัย คนอย่างมันนี่น่าไว้ใจที่ไหน สมงสมองปล่อยให้เผลอไม่ได้หรอก เป็นคนชอบคิดอะไรลึกๆ ไม่เคยคิดอะไรตื้นๆ กับใครเขา

“ก็...เออนั่นแหละ” แสงไฟหน้าบ้านที่กระทบลงมานั้นสลัวๆ เล็กน้อย แต่ก็สามารถทำให้ฉันสังเกตเห็นได้ว่าหูของเขามันกำลังเริ่มแดงขึ้นมา ฉันอมยิ้มอย่างนึกขำ ถ้าใครได้มาเห็นก็คงจะรู้สึกตลกกันทั้งนั้น

ผู้ชายร่างถึกคนหนึ่งที่กำลังยืนหน้าแดงหูแดง มันเป็นภาพที่หาดูได้ยาก ยิ่งผู้ชายตรงหน้าคือไอซ์ด้วยแล้วมันก็ยิ่งดูแปลก นิสัยเขามันไม่เหมาะกับท่าทางเขาในตอนนี้เลยจริงๆ

“นายเขินฉันเหรอ” ฉันถามขึ้นมายิ้มๆ พลางขยับเข้าไปใกล้เขา แต่ไอซ์ก็ผงะถอยหลังอย่างตกใจในการจู่โจมที่รวดเร็วของฉัน

“เขินไร มโนเหรอ” ไม่เขินแล้วทำไมต้องเกรี้ยวกราดกลบเกลื่อนด้วยล่ะ แบบนี้มันน่าสงสัยจังเลยนะว่าไหม?

“จะเชื่อดีหรือเปล่าน้าาาา~” ฉันลากเสียงอย่างทะเล้นและยียวน ไม่รู้สิ...เวลาแกล้งไอซ์ฉันรู้สึกมีความสุขยังไงก็ไม่รู้

“จะเข้าก็เข้ามา ไม่งั้นก็นอนอยู่ข้างนอกนั่นแหละ” เนี่ย เกรี้ยวกราดอีกแล้ว รู้หรอกว่าเขิน แต่ไม่จำเป็นต้องใจร้ายกับเพื่อนขนาดนี้ก็ได้

ร่างสูงเบี่ยงตัวหลบให้ฉันเดินเข้าไปด้านในบ้านของเขา ภาพเมื่อตอนกลางวันกับตอนนี้มันก็ยังเหมือนกันเป๊ะ

รกยังไงก็รกอย่างนั้น

“งูจะโผล่มาฉกฉันหรือเปล่าเนี่ย” ฉันหันกลับไปถามร่างสูงที่กำลังล็อกกลอนประตูบ้าน

“ก็ปล่อยให้มันฉกไปสิเดี๋ยวดูดดดด...พิษให้” ไอซ์พูดโดยที่ไม่หันมามองฉัน ร่างสูงเดินเฉียดผ่านตัวฉันไป แล้วล้มตัวลงนอนบนโซฟาตัวใหญ่ พร้อมกับคลุมโปง

บางทีคำพูดคำจาของเขามันก็ทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ

“ไม่ไปนอนในห้องด้วยกันเหรอ” ฉันเดินเข้าไปสะกิดร่างสูงที่นอนอยู่ แต่ไอซ์ก็พลิกตัวหนีจากนิ้วของฉัน

ทีแบบนี้ล่ะมาเล่นตัว

“ไม่” เสียงทุ้มเข้มปฏิเสธอย่างหนักแน่น ที่ฉันชวนนี่ก็ไม่ใช่อะไรหรอก แค่กลัวว่าเขาจะเมื่อยตัว เพราะโซฟาตัวนี้มันก็ไม่ได้มีพื้นที่ให้ขยับตัวมากมายอะไรขนาดนั้น ถ้าเขานอนนิ่งๆ มันก็ไม่มีปัญหา แต่ใครกันล่ะที่จะนอนท่าเดียวยันเช้า

เมื่อยตายพอดี

“อืม งั้นฉันไม่เกรงใจแล้วนะ จะคิดว่านี่คือบ้านของฉันเองละกัน” พูดจบฉันก็เดินเข้าไปในห้องนอน ยังดีหน่อยที่สภาพห้องนอนของเขามันยังปกติแบบคนทั่วไป สะอาดกว่าข้างนอกเย๊อะ สะอาดเหมือนเขาไม่เคยเข้ามานอนในนี้เลย

.:END SODA PART:.

.:ICE PART:.

-ตกดึก-

ผมเลิกคลุมโปงเมื่อภายในบ้านกลับมาเงียบกริบอีกครั้ง เมื่อหลายชั่วโมงก่อนผมได้ยินเสียงฝีเท้าของโซดาเดินไปมาภายในบ้านก่อนทุกอย่างจะเงียบไป พอลุกขึ้นนั่งและมองสังเกตไปรอบๆ ก็เห็นว่าทุกอย่างดูสะอาดมากขึ้น จากที่เคยเป็นป่าอเมซอนตอนนี้มันก็ได้กลับมาเป็นบ้านอีกครั้ง

ผมคงจะเรียกมันว่าบ้านได้แบบเต็มปากเต็มคำแล้วล่ะ เพราะก่อนหน้านี้รู้สึกลังเลเหลือเกิน กลัวพูดแล้วเขาไม่เชื่อว่านี่คือบ้าน

ผมเดินไปเปิดประตูห้องนอน แล้วย่างก้าวเข้าไปด้านในด้วยเสียงที่เงียบกริบ ภายในห้องมืดสนิท มือหนาจึงเปิดแง้มประตูเอาไว้เพียงเล็กน้อย เพื่อให้สามารถมองเห็นได้ชัดว่าร่างบางนอนอยู่ตรงไหน

ผมเดินไปหยุดยืนที่ข้างเตียง แล้วยืนมองร่างเล็กที่หลับตาพริ้มหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ ไม่รู้ว่าตอนนี้คิดอะไรอยู่ รู้ตัวอีกทีผมก็โน้มหน้าเคลื่อนลงไปหาเธอแล้ว

ใบหน้านวลเนียนตรงหน้า ทำให้ผมอดใจไม่ไหวที่จะจูบลงที่ข้างแก้มของเธออย่างแผ่วเบา หัวใจของผมมันเต้นแรงอย่างตื่นเต้นและสั่นไหวเพราะความรู้สึกของตัวเอง จมูกของผมสูดดมความหอมเข้าเต็มปอดอย่างชื่นใจ

กลิ่นสบู่ กลิ่นแชมพูที่ผมใช้มันคือกลิ่นกายของเธอในตอนนี้ ผมไม่เคยรู้สึกพิเศษกับกลิ่นพวกนี้มาก่อนแม้ว่าจะใช้มันเป็นประจำ แต่ทำไมพอกลิ่นพวกนี้มาอยู่บนตัวเธอผมถึงหลงใหล

ยิ่งพอสังเกตดีๆ แล้วเห็นว่าเธอใส่เสื้อผมนอน ผมก็ยิ่งไม่อยากจะซักมันเลย รอเธอถอดโยนใส่ตะกร้าก่อน เดี๋ยวผมค่อยเก็บมันขึ้นมาแล้วเอาไปซ่อน จะเอาไปทำอะไรน่ะเหรอ? ไม่บอกหรอกปล่อยให้งง

“อื๊ออออ” ผมผงะถอยหลังออกห่างจากเธอทันที เมื่อเห็นว่าร่างบางที่นอนอยู่เริ่มขยับตัว วงแขนเล็กกอดหมอนข้างของผมเอาไว้แน่น บางทีก็อยากจะกระซิบบอก

ว่าเปลี่ยนจากหมอนข้างมากอดเราแทนได้ไหม

แต่มันก็คงเป็นได้แค่จินตนาการในหัวของผมเท่านั้น เป็นแค่เพื่อนคงไม่มีสิทธิ์อะไรมากมาย ทำได้แค่ตอนเธอเผลอและไม่รู้ตัวเท่านั้นแหละ

คนแพ้ก็ต้องดูแลตัวเอง

ผมยืนมองร่างบางด้วยแววตาและรอยยิ้มที่อ่อนโยน ก่อนจะละสายตาและเดินออกจากห้องมา โดยที่ไม่ลืมปิดประตูไว้ให้เธอตามเดิม

ถ้าถามว่าทำไมผมถึงไม่เข้าไปนอนกับเธอตั้งแต่ที่เธอชวน เหตุผลก็เพราะผมกลัวใจตัวเองไง ขืนไปนอนอยู่ข้างๆ โซดามีหวังได้ซี๊ดซ่าถึงใจกันทั้งคืนแน่ เธอคงจะไม่คิดทำอะไรแบบนั้นหรอก มีแต่ผมนี่แหละที่คิด และจ้องจะทำจริงด้วย

นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นเพื่อนป่านนี้ฉุดไปปล้ำแล้ว

ผมเดินกลับมาล้มตัวลงนอนในที่ของตัวเองอีกครั้ง จะนอนทั้งๆ ที่บ้านยังสว่างแบบนี้แหละ จะได้ฝันเห็นใบหน้าของโซดาชัดๆ หน่อย

เป็นได้แค่คนที่แอบรักเพื่อน มันก็ได้แต่นั่งและนอนมโนไปวันๆ

ชีวิตของผมนี่มีสีสันดีจริงๆ

.:END ICE PART:.