FML_4⏳: มึงโคตรไม่เหมือนเดิม

????~

“หื้ม~ จะว่าไปที่นี่ก็เจ๋งใช่ได้เลยอ่ะ เปิดเพลงก็มันส์แถมเครื่องดื่มพวกนี้ยังโครตอร่อย*0*” ฝนบ่นงึมงำๆก่อนจะหยิบนั่นคว้านี่เข้าปากเป็นว่าเล่น แต่ก็จริงอย่างฝนว่า... ดูอย่างโซนวีไอพีที่พวกเราอยู่สิ ดูเป็นส่วนตัวกว่าตามผับทั่วๆไปซะอีก

“ว่าแต่ไอ้แซมทำไมมันยังไม่มา”

“อ้อ! ลืมเลยเมื่อกี้มันส่งข้อความมาบอกว่าคงมาไม่ได้.. นี่มันไม่ได้ส่งให้แกเหรอ?”

“ไม่อ่ะ”

“ช่างเถอะ..” ฝนยักไหล่แบบขอไปทีแล้วยื่นหน้าไปหาพี่ฌอห์นจนอีกฝ่ายต้องดีดหน้าผากใส่มัน

กึก!

“โอ๊ย มันเจ็บนะ!”

“ทำอะไรระวังตัวหน่อย เราผู้หญิง พี่ผู้ชาย”

“...” จะว่าไป.. พี่เขาก็โอเคนะเนี่ย~

“ถ้าถือตัวนะ จะเข้ามาที่แบบนี้เพื่อ? คิดค่ะ คิดนิดนึง” ไอ้ฝนก็แสบนัก ยังจะทำท่าชี้ไปที่ขมับเป็นเชิงกวนประสาทอีกฝ่ายด้วยนะ แล้วกลับลงนั่งเหมือนเดิม

“แล้วไหนเพื่อนพี่อ่ะ” ..ฝน

“เดี๋ยวก็มา”

“นี่จะมีคนมาอีกเหรอ?”

“อื้ม แค่คนเดียว.. เราไม่โอเคเหรอ?”

“เปล่าค่ะ^^ นึกว่ามาหลายคน^^*”

“กลัวใจเต้นแรงหรือไง^^” พี่ฌอห์นกึ่งแหย่ฉัน จริงๆก็กังวลนะ แต่ช่างเถอะจำไว้ว่าใจแกไม่ได้เต้นแรงจนหัวใจวายตายกับผู้ชายทุกคนขนาดนั้น ฟู่ว์~ ฉันถอนหายใจแล้วหยิบแก้วคอกเทลขึ้นมาดื่ม

“ไงมึง โทษทีว่ะ”

“ไม่มาพรุ่งนี้เลยว่ะ” มีชายร่างสูงคนหนึ่งเขาใส่เสื้อเชิ้ตสีดำปลดกระดุมสองเม็ดพร้อมกับพาดสูทไว้ที่ไหล่เดินเข้ามาตบไหล่พี่ฌอห์นแล้วเงยหน้ามามองฉัน...! ตลก! โลกกลมไปป่ะ!

ฉันกับเขามองหน้ากันแบบสตั้นนิ่งไปครู่นึง จนฝนมันสะกิดฉัน

“โลกกลมแฮะ”

“..สาบานแกไม่รู้เรื่องนี้?”

“ก็ไม่รู้นะสิ... แกมีอะไรกับเขาหรือเปล่า”

“เคยเจอกันที่สนามบินครั้งนึง แล้วก็ที่มอตอนที่แกเห็นแหละ”

“...โว้~ เดสตินี่“ (Destiny=พรหมลิขิต)

“เดสตินี่อะไรเล่า” ฉันบ่นยัยฝนอุบ อีกฝ่ายก็ทำเป็นไม่มีอะไรแล้วหย่อนตัวลงนั่งฝั่งข้ามฉัน ทั้งฉันและเขาผลัดกันมองหน้าด้วยความไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ ...เอาจริงๆก็คงมีแค่ฉันที่ไม่สบอารมณ์อะนะ อีกฝ่ายยังดูสบายๆเหมือนไม่เห็นฉันนั่งอยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำ

“สวัสดีค่ะ ฉันจำพี่ได้ เราเรียนมอเดียวกัน ฉันฝนนะ แล้วนี่พาส เพื่อนฉันเอง ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ^^”

“...ยินดีครับ ผมชา” อีกฝ่ายตอบฝนอย่างปกติ มีรอยยิ้มให้เห็นบ้างบางๆ

“ราชา”

“ราชาพ่อง” คนที่มาทีหลังหันไปบ่นเพื่อนตัวเองแล้วจัดการชงเหล้าดื่มเองอย่างคุ้นเคย

“ราชาคืออะไรเหรอค่ะ”

“พี่เรียกมันไง เรียกชาชื่อแม่งสั้นแหม่งๆปาก”

“เรียกชาแหละ ง่ายดี” เจ้าพูด

“ฉันขอเรียกพี่ราชาละกัน ดูอลังการดี^^”

“...ตามใจ” เขาใช้ศอกกระทุ้งแขนพี่ฌอห์นแนวๆปรามเพื่อนตัวเองก่อนจะยกเครื่องดื่มดื่มอีกครั้งแล้วคราวนี้สายตาเขามองมาที่ฉัน

กึก!...

ตึกๆ ตึกๆ~ อะไรกัน ใจมันเต้น... ตึกๆ ตึกๆ~

“เธอโอเคหรือเปล่า” นี่อาการฉันมันออกขนาดนั้นเลยหรือไงกัน! แย่ล่ะ! ใจเต้นแรง แรงกว่าพี่ฌอห์นอีก!

ตึกๆ~ ตึกๆ~ ฉันกลืนน้ำลายแล้วใช้มือกุมหัวใจตัวเอง ตอนนี้คือฝนก็เริ่มตกใจแล้วเข้ามากระซิบฉัน ส่วนผู้ชายสองคนข้างหน้าฉันก็ดูงงๆกับสิ่งที่ฉันเป็น

ตึก~ ตึกๆ~

“แกโอเคไหม”

“....แรงกว่าพี่ฌอห์นอีกว่ะ”

“..ก็แหงล่ะ หล่อขนาดนี้... ยังไหวไหม”

“...อื้ม ไหว” ฉันพยายามข่มอารมณ์ แล้วลอบมองคนตรงหน้า เขาเป็นคนแรกที่ทำให้ฉันใจเต้นแรงแม้เพียงสบตา อย่างกับพวกCNใจเต้นแรงฉันถือว่าปกติเพราะพวกนั้นหล่อมากจริงๆ ส่วนพี่ฌอห์นถ้าเขาไม่หยอดฉันฉันก็ไม่รู้สึกอะไรขนาดนั้นเพราะเราไม่ได้ใกล้กันหรือสัมผัสตัวกัน... แต่กับเขา...ชา ใจฉันเต้นแรงจนไม่ปกติ ทำไมกันล่ะ

“เพื่อนพี่หล่อขนาดนี้น่าจะบอกก่อนนะ เกิดยัยนี่หัวใจวายตายขึ้นมาทำไง”

“ฝน.. อย่า” ฉันหันไปห้ามฝนที่กำลังบ่นพี่ฌอห์นที่นั่งทำหน้าเออมองฝนงงๆ

“ก็เราบอกให้พาเพื่อนหล่อๆมา ก็นี่ไง” ..พี่ฌอห์น

“..แบบนี้มันเกินไป”

“เดี๋ยว พูดเรื่องอะไรกัน” ..ชา

“นั่นสิ” ..ฉัน

“...จิ๊!คืองี้ ฉันอยากให้แกอาการดีขึ้นก็เลยขอความช่วยเหลือจากพี่ฌอห์น ให้พาคนหล่อๆมา.. ก็ตั้งใจว่าจะให้พวกเธอได้ทำความรู้จักกัน เพื่อมันจะช่วยให้แกดีขึ้น”

“เพื่อ?” ชาถามแล้วตั้งใจฟังที่ฝนพูด

“...ฉันอยากให้เพื่อนฉันหายป่วยนิ.. จากโอ้โรคบ้าๆนั่นนะ”

“..โรค?” แล้วเขาหันมามองฉัน “เธอป่วยเป็นอะไร”

“....”

พี่ฌอหน์หันไปกระซิบเขา สายตาเขามองมาที่ฉันก่อนจะหรี่ตามองมา

“หนักสุดเป็นยังไง”

“...ก็ เป็นลม”

“...” ชาทำหน้าคิ้วขมวดงงๆแล้วหยิบแก้วขึ้นมาดื่ม เขาใช้นิ้วชี้วนไถไปรอบปากแก้วแล้วหันมาสบตาฉัน

“แล้วที่สนามบินกับฉัน เธอเป็นลมหรือเปล่า” คำถามของเขาทำเอาพี่ฌอห์นกับยัยฝนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก

“..ไม่นะ แต่ก็... ใจเต้นหนักมาก”

“เดี๋ยวๆที่สนามบิน.. รู้จักกันมาก่อนแล้ว?”

“เปล่า แค่ยัยนี่ซุ่มซ่ามนิดหน่อย”

“ฉันไม่ได้ซุ่มซ่ามนะ!”

“เหรอ ถ้าฉันไม่เข้าไปรั้งเธอ หน้าเธอคงฟาดลงกระเบื้องเขาแตกหมด”

“นี่!”

“งั้นก็ดีเลย! พี่ก็ช่วยมันหน่อยสิทำยังไงก็ได้ให้มันใจเต้นแรงสุดๆแล้วก็ทำให้มันหาย ไม่ต้องกลัวมันตายนะโรงพยาบาลอยู่ใกล้ๆ” ฉันรักมันจังเพื่อนที่แสนดี- -*

“ไม่ใช่ธุระของฉัน” ชาพูด

“ช่วยเถอะน่า สงสารน้องเขา”

“กูไม่ช่วย”

“เดี๋ยวมึงก็ฟุ้งซ่านเรื่องพลอย.. ทำเหอะ จะได้ไม่ต้องมีเวลานึกถึงไอ้พลอยมัน”

“....ไม่” เขาตอบพี่ฌอห์นเสียงแข็งแล้วคว้าบุหรี่ขึ้นมาสูบ เขาพ่นควันไปทางที่ไม่มีคนอยู่แล้วก็มองฉัน...

ตึกๆ ตึกๆ~ ไอ้บ้าเอ้ย! แค่สูบบุหรี่ต้องทำเท่ห์ขนาดนั้นไหม แล้วหัวใจฉันมันก็... โอ๊ยยยยย

“กูอยากเห็นมึงกลับไปเป็นคนเดิมว่ะ”

“กูก็เหมือนเดิม”

“...มึงโครตไม่เหมือนเดิม”

“...”

“กูไม่เล่นนะ”

“..กูก็ไม่เล่น” ฉันไม่รู้หรอกว่าสองคนนั้นเขาหมายถึงเรื่องอะไร แต่นอนนี้ฉันต้องห้ามมองเขาสูบบุหรี่เด็ดขาด มันอันตราย หัวใจฉันบอกแบบนั้น

—————